India Varanasi, Agra, Alwar en Jaipur
Door: Nico van Egdom
Blijf op de hoogte en volg Nico
21 Februari 2010 | India, Pushkar
Verkorte versie; Heb een mistig zicht op de Taj Mahal, zie een hoop oude gebouwen en lijken. Heb een stierengevecht en ontmoet veel aardige mensen.
India is een land van tegenstellingen en dat is in het begin erg verwarrend. Op het meest kapitalistische symbool uit onze tijd, geld, staan op de Indische coupures de afbeeldingen van het Boeddhisme en Gandi naast elkaar afgebeeld. Naast de chaos, smerigheid en het straatvuil verrijzen de meest fantastische gebouwen in een rustgevende atmosfeer. Tussen de heilige koeien die geen haar gekrenkt worden schopt men de straathonden aan de kant en schijnen kinderen op grote schaal te worden mishandeld en misbruikt. In het verkeer vertrekt men geen spier, verheft men niet zijn stem en maakt men geen vulgaire gebaren maar geef ze een toeter en horen en zien verga je. Ze zeggen “ja” en wiebelen “nee” met hun hoofd. De rust waarmee de Indiërs door het leven gaan staat haaks op hun entree van het openbaarvervoer waar men zich naar binnen perst nog voordat de uitstappers kans van bewegen hebben. Het woord “haast” bestaat niet maar men kan niet op zijn beurt wachten. Ook voor de gesloten spoorbomen stelt men zich over de volle breedte van het spoor op om bij de opening daarvan op de spoorbaan te vechten om een doorgang. De heilige rivieren stinken als riolen en worden ook als zodanig gebruikt. De basis gedachten van de commercie, dat alle toeristen gek zijn, wordt, gelukkig, teniet gedaan door die heel vriendelijke mensen die je buiten de commercie tegenkomt. Persoonlijke ruimte bestaat niet tenzij binnen je eigen huid alleen in de chaos van het verkeer raakt men elkaar niet aan. Iedereen die je benaderd wil iets van je en daartegen wapen je jezelf, maar sommigen zijn oprecht geïnteresseerde en gelukkig begin ik het verschil te herkennen.
Vanuit Kathmandu met openbaarvervoer naar Varanasi was al wennen tijdens de reis. Inmiddels heb ik enige enerverende reizen achter de rug maar in India wordt je opnieuw ingewerkt. Heb je eindelijk een zitplaats, of een stukje daarvan, dan valt er opeens een hoofdje van een slapend kind tegen je schouder, en steken je knieën het gangpad in dan gaat opa er gewoon op zitten, links en rechts worden de borsten uit de blouse getrokken voor lunch, diner of tussendoortje en ondertussen schuifelt en kruipt er van alles door het gangpad bedelend om geld maar ook de laatste aardappel van je lunch is goed. Een gesprek met een Indiër leert mij dat de bedelaars circa 500 Rs per dag ophalen terwijl hijzelf, sociaalwerker, 350 Rs per dag verdient. Overmatig drankgebruik bij de bedelaars is dus ook geen onbekend verschijnsel. Dat geeft te denken over je donatie net als aan die armlastige kinderen, geven aan hen leert ze dat je niet per se een productief leven hoeft te leiden en houd ze van school weg, met alle gevolgen van dien voor de toekomst. Bussen en treinen worden met een veelvoud van de standaard capaciteit gevuld en in de treinen zit men binnen op twee verdiepingen. Ook zijn transsexuelen geen ongebruikelijk verschijnsel in de trein die je dwingend om een donatie vragen anders kunnen ze je wel eens verlegen maken door het tonen van onafgemaakt werk. Ik schrik nergens meer van, ik ben Nederlander, en dat zien ze aan mijn kop dus ik bof.
In Varanasi zit ik eindelijk weer eens in een guest house met andere backpackers en geniet van de daarbij behorende contacten. Het guest house ligt vlak aan de heilige rivier de Ganges en wat mij betreft de enige en belangrijkste bezienswaardigheid in die plaats. In de rivier staan mensen zich de zonden van het lijf te wassen en de mond te spoelen om hun weerstand te vergroten, denk ik. Onderzoek wijs uit dat in gewoon water de hoeveelheid bacteriën 500 per meeteenheid bedragen en in de Ganges is dat 1,5 miljoen.
Vierentwintig uur per dag vinden er crematies plaats op twee plaatsen. Stapels hout tonen aan dat er een levendige handel gaande is. Per lichaam is 250 kilo hout nodig voor een vuurtje van circa 3 uur. Fotograferen is uit den boze maar die foto’s had ik al vanuit Kathmandu.
Als ik vol verwondering naar een houtstapeltje sta te kijken met een veel te groot lichaam daarop komt één van de crematoren met een houtenklem, trekt de twee onderbenen uit de stapel en legt ze er bovenop. Koeien en geiten lopen tussen de stapels door en mag men van geluk spreken dat die vegetarisch zijn. Zou anders wel een flink bos met bomen schelen.
Toch is het reuze fascinerend het leven rond de Ganges te aanschouwen en dat heb ik menigmaal lopend én varend gedaan. De aanblik vervolgens van overleden mensen, met hun bruine kleur, aan de oever van de Ganges doet dan ook wat onwerkelijk aan net als het spirituele gezang en gedans in de avond waarvan ik mij afvraag wat dit niet met toerisme te maken heeft.
Waarmogelijk wordt cricket gespeeld en ben ik al verschillende malen voor een spelletje uitgenodigd. De spelregels zijn mij nog steeds niet duidelijk mede omdat tijdens de uitleg daarvan, de aankomst van de trein de voortgang onderbrak. Ook wordt er naar het Nederlands cricket team geïnformeerd en moet ik het antwoord schuldig blijven terwijl zij herkenbare geluiden maken. Misschien dat Jaap van de veldploeg dit weer ff kan uitzoeken!! Vliegeren is de tweede nationale sport denk ik want de lucht is ervan vergeven maar daar bestaat dan ook al een film van, of was dat in Afghanistan? Jaap…..,volgende opdracht!!
Ondanks het gebrek aan interessante zaken, tenzij ik weer 100 tempels ga bezoeken, zie ik nog een interessant concertje van Indiase muziek met een danser, een fort en een museum op het universiteit terrein dat zeer de moeite waard is.
Daarvoor gebruik ik een riksja met een jonge kerel waarvan ik de capaciteiten zwaar heb overschat en hij de opdracht onderschat. Er zit geen gang in en op enig moment moet ik hem, in het drukke verkeer, aansporen weer te gaan fietsen, lopen kan ikzelf veel vlugger.
In plaats van een rondje op het terrein jaag ik hem, voor de huur van de halve dag, ook de stad in waar hij heg noch steg weet. Na een keer of zes informeren en het bijna overdragen van de opdracht verlos ik hem uit zijn lijden door de rit af te breken. Ik snijd mij daarbij in de vingers omdat we de plaats van bestemming ruim gepasseerd zijn en ik een heel eind terug moet lopen, gelukkig langs de Ganges. De troost is dat als ik niet had ingegrepen wij per riksja naar Agra waren gefietst denk ik. Tot mijn stomme verbazing durft de idioot ook nog om een fooi te vragen. Nadat ik in onvervalst Nederlands mijn mening daarover geef druipt hij af.
Door deze actie kom ik echter zwaar in tijdnood en moet mij verschrikkelijk haasten voor de nachttrein. Ik neem een motorriksja en onderweg gaat de telefoon. Mijnheer stopt aan de kant van de weg om deze te beantwoorden, ik word gek. Rustig maar dwingend maak ik duidelijk dat er haast is maar dat woord bestaat niet in India. Dus begin ik mijn bagage uit het vehikel te trekken en de noodzaak van mijn opmerking dringt tot hem door. De rest van de tocht is één adrenaline doop. Op het station heeft mijnheer niet terug van 500Rs en ren ik in het rond voor een oplossing. Een flesje water van 15Rs brengt uitkomst en als ik badend in het zweet in de trein op mijn bank neerplof zet deze zich direct in beweging. Gelukkig had hij dan ook al vertraging maar dat is in India een zekerheid.
Het landschap onderweg lijkt Nederlands zo vlak en zo groen. De behuizing en de bouwmaterialen bewijzen het tegendeel net als de hoeveelheid bomen op de landerijen.
Gek van de herrie en de drukte vertrek ik dus naar Agra maar dat hoef je om die rede ook niet te doen. Ook hier loopt de politie gewapend met lange bamboestokken en dat is niet voor niets. Ik zie hem als dreiging in gebruik om een kruispunt leeg te maken en terwijl iedereen lachend terugdeinst wordt het doel bereikt.
In Agra bezoek ik tal van interessante bouwwerken binnen en buiten de stad met als absoluut hoogtepunt(?) de Taj Mahal. Door de aanwezigheid van de Taj vallen de andere ten onrechte in het niet. Onderweg hoorde ik reizigers zeggen dat twee dagen voor Agra genoeg zou zijn maar ik heb ruim een dag extra nodig voor deze omgeving.
In dit deel van India zijn bij de bezienswaardigheden veel, erg aanhoudende en soms bijzonder vervelende mannekens die bijna niet van je zijn af te slaan. Zo zie ik in Varanasie een Japanner op een stoep zitten omgeven door een zestal Indiërs en hij is zichtbaar niet op zijn gemak. Als ik al gepasseerd ben dringt het tafereel tot mij door en ik bekijk de situatie van een afstand. Ik besluit naar hem toe te gaan en vraag hem of hij gelukkig is. Op zijn ontkenning nodig ik hem uit met mij mee te lopen en hij springt bijna op mijn tenen. Na een paar honderd meter nemen wij afscheid en schudt hij mij uitbundig de hand.
Het is even wennen met de druk van de mensen en handelaren om te gaan, negeren werkt als katalysator, mijn ervaring is dat een zeer overtuigend en vriendelijk herhalend “nee” uitkomst biedt. Natuurlijk moet je dan niet naar hun handel kijken.
De Taj wordt door de hele wereld geprezen en bewonderd, maar dan moet je niet vanaf 7.00uur drie uur hoeven wachten tot de mist een beetje zicht op het spektakel toelaat. Bovendien tref ik ook nog een zeer matige gids met als enig voordeel dat ik op legale(?) wijze langs de rij wachtende wordt geleid. Helaas dus van het zonnelichtspel op het witte marmer maar toch een indrukwekkend gebouw. Onze reis in Spanje in 2008 zorgt voor veel herkenning in de gebouwen die ik hier in India bezichtig maar voor de Taj moet ik misschien nog eens terug.
Ik ben naar de Taj gebracht door een riksjaman van 60 jaar, ik voel mij schuldig. De avond daarvoor heb ik hem geplezierd door wat winkeltjes te bezoeken voor zijn bonus en nu weet ik bijna niet van hem af te komen, het gaat mij veel te langzaam. Een bedachte wijziging in mijn programma biedt uitkomst.
Eén van de dagen bezoek ik in Barathpur het vogelreservaat van 29 vierkantenkilometer, Keoladeo, een wetland maar nu ff niet. Door de droogte zijn alleen de meertjes goed gevuld met water en gelukkig ook met vogels. Er is erg veel ander wild te zien met een heel korte kritische afstand dus toch genieten. Erg veel herten en antilopen, coyotes, jakhalzen, een python van een meter of drie, leerschildpadden en veel vogels waarvan enkel mij inmiddels bekend voorkomen. Ik ga op de fiets, wat een uitkomst.
Opzoek naar de python loop ik door een soort savanne maar dan met veel meer bomen en struiken. Als ik na een vruchteloze zoektocht mijn hoofd optil ben ik volkomen de weg kwijt en dus ook mijn fiets. Alles om mij heen ziet er hetzelfde uit. Strak zomaar een kant oplopen zou uitkomst bieden omdat je dan wel ergens een pad tegenkomt, zegt mijn landkaartje, maar nog niet die fiets. De boomklimtruc biedt door de doorns geen uitkomst en bovendien zijn ze niet hoog genoeg. Als ik bijna onder de voet wordt gelopen door een vluchtende antilope (en die zijn hier zo groot als een klein paard) weet ik dat er mensen in de buurt zijn. Oriëntatie op geluid en de zon brengt mij weer op het juiste pad, was wel even een aparte ervaring.
Maar ieder ongeluk heeft zo zijn geluk en de mens die ik daarna ontmoet is de boswachter die mij geheel belangeloos naar een pythonhol brengt. Dat wij de python tegenkomen was zo onverwacht dat op de te donkere foto slechts het puntje van zijn staart is te zien, sorry Laurens. Deze man heeft van mij terecht een flinke tip ontvangen.
In Agra ontmoet ik Mike, een Amerikaan, en hebben we een gezellig contact ook samen met de lokale bevolking bij een eettentje langs de straat. Eén van de jongetjes biedt aan pils voor ons te halen en als ik, met enige reserves in mijn lijf, geld meegeef voor de boodschap geeft de retourkomende pils mij weer een ander beeld van de Indiërs.
Tijdens mijn gidswerk in het Wormer- en Jisperveld vertel ik angstige gasten wel eens niet bang te zijn voor aanvallende vogels. Niet wijken is mijn advies met de nodige uitleg die ik jullie nu zal onthouden. Op mijn reis heb ik dit al menigmaal met succes op honden en apen toegepast. Nu staan Mike en ik op straat te praten als één van de heilige koeien aan komt sjokken, een stier van naar schatting >400 kilo (deze inschatting is gebaseerd op jaren ervaring als vakantiehulp op een slachterij en kennis van de Iberische vechtstieren in Spanje). Niet wijken is mijn advies maar zijn looplijn is rechtstreeks op mij gericht. Ik negeer hem, ik stond er al, en als hij vlakbij is buigt zijn kop naar stoothouding en hij loopt tegen mijn heup aan. Met slippende sandalen bied ik weerstand, de stier draait zijn kop naar rechts en kop en hoorn schuiven langs mijn heup af. Onder de verbaasde blikken van de omstanders is mijn theorie andermaal bewezen. “Don’t do this at home”.
Mijn tocht gaat door naar Alwar voor een bezoek aan het tijgerreservaat daar. Bij aankomst blijken door het trouwseizoen bijna alle hotels vol te zijn op één na. Voor een veel te hoge prijs krijg ik een kamer. Wat de eigenaar mij niet vertelt is dat het festival aan de overkant van de straat 24 uur doorgaat en ik wordt de hele nacht met luidsprekers door het bed heen getrild. Daarbij ontdek ik te laat dat ook het toilet smerig is en doe de volgende morgen mijn beklag en wens genoegdoening. Dit wordt als niet ontvankelijk van de hand gedaan, de manager komt pas om 11.00uur maar ik wens geen moment langer te blijven omdat bezoek aan het reservaat alleen in de ochtend zinvol is. De staf onttrekt zich volledig aan zijn verantwoording en wekt op enig moment zodanig mijn woede dat met een klap op de balie de telefoon na een sprongetje automatisch 112 begint te draaien. Bij vertrek leg ik nog eens rustig aan de baliemedewerker uit wat fout aan hun opstelling is en bied mijn excuus aan voor het feit dat hij de ellende over zich heen kreeg, hij spreekt als enige Engels. Ik weet het mensen, waar is die rust, maar bij dit soort onrecht en gedrag kán ik mij niet neerleggen.
Helaas zijn alle overige hotels vol en moet ik mijn reis naar Jaipur vervolgen. In Jaipur adviseert het regionaal bureau voor toerisme mij een officiële klacht aan het ministerie van toerisme en is mij daarbij behulpzaam. Spiritueel India doet de rest, alle dagen daarna ontmoet en spreek ik alleen maar interessante en verschrikkelijk aardige mensen.
Jaipur is een oase van rust vergeleken met de steden tot nu toe inclusief Kathmandu. Niet dat er niet getoeterd wordt maar het geluid is verdraagzaam en de riksjamannen hebben aan één simpel “nee” voldoende om door te rijden. De mensen lijken oprecht geïnteresseerd maar natuurlijk zit je bij de eerste slimmeriken wel weer even in een winkeltje te vertellen dat je niets gaat kopen en dat is dan genoeg ook, het zijn sportieve verliezers.
De stad heeft tal van bijzondere gebouwen en is in de oudheid uit het niets opgebouwd. Een soort van 17e eeuws Almere zullen we maar zeggen. De roze stad wordt het genoemd door de kleur waarmee men eigenlijk het gebrek aan zandsteen heeft willen camoufleren. De gebouwen zijn prachtig en aan een beschrijving waag ik mij niet omdat de foto’s voor zich spreken. Een dagtochtje met een bus Indiërs en een slissende, tandarme, oude man als gids die onverstaanbaar Engels spreekt brengt mij langs alle bezienswaardigheden die van belang zijn. Als ik op een locatie wordt overgedragen aan een goed Engels sprekende gids wordt ik aan het einde van het bezoek vergeten en weet met een sprintje nog net in de bus te springen. Later valt een Koreaan hetzelfde ten deel, alleen heeft die geen sprintje in de benen.
De volgende dag bezoek ik het museum en het Hawa Mahal. Het Hawa Mahal is zoiets als het ultieme poppenhuis voor mannen. Het 5 verdiepingen hoge gebouw werd vroeger volgestopt met vrouwen ver van de rest van het mannelijk geslacht. Door de speciale bouw hadden de vrouwen zicht op het straat gebeuren zonder dat men zicht op de vrouwen had. Alleen eunuchen en de Maharadja hadden toegang. Nu zijn daar alleen nog de stenen en een toegangsprijs van over.
Ondertussen eet ik tussen de lokale bevolking gezellig met mij handen en als zij met hun hoofd wiebelen dan wiebel ik terug. ’S Avonds sjok ik traag door de straten en voel mij heel erg Indisch.
Tot later!
India is een land van tegenstellingen en dat is in het begin erg verwarrend. Op het meest kapitalistische symbool uit onze tijd, geld, staan op de Indische coupures de afbeeldingen van het Boeddhisme en Gandi naast elkaar afgebeeld. Naast de chaos, smerigheid en het straatvuil verrijzen de meest fantastische gebouwen in een rustgevende atmosfeer. Tussen de heilige koeien die geen haar gekrenkt worden schopt men de straathonden aan de kant en schijnen kinderen op grote schaal te worden mishandeld en misbruikt. In het verkeer vertrekt men geen spier, verheft men niet zijn stem en maakt men geen vulgaire gebaren maar geef ze een toeter en horen en zien verga je. Ze zeggen “ja” en wiebelen “nee” met hun hoofd. De rust waarmee de Indiërs door het leven gaan staat haaks op hun entree van het openbaarvervoer waar men zich naar binnen perst nog voordat de uitstappers kans van bewegen hebben. Het woord “haast” bestaat niet maar men kan niet op zijn beurt wachten. Ook voor de gesloten spoorbomen stelt men zich over de volle breedte van het spoor op om bij de opening daarvan op de spoorbaan te vechten om een doorgang. De heilige rivieren stinken als riolen en worden ook als zodanig gebruikt. De basis gedachten van de commercie, dat alle toeristen gek zijn, wordt, gelukkig, teniet gedaan door die heel vriendelijke mensen die je buiten de commercie tegenkomt. Persoonlijke ruimte bestaat niet tenzij binnen je eigen huid alleen in de chaos van het verkeer raakt men elkaar niet aan. Iedereen die je benaderd wil iets van je en daartegen wapen je jezelf, maar sommigen zijn oprecht geïnteresseerde en gelukkig begin ik het verschil te herkennen.
Vanuit Kathmandu met openbaarvervoer naar Varanasi was al wennen tijdens de reis. Inmiddels heb ik enige enerverende reizen achter de rug maar in India wordt je opnieuw ingewerkt. Heb je eindelijk een zitplaats, of een stukje daarvan, dan valt er opeens een hoofdje van een slapend kind tegen je schouder, en steken je knieën het gangpad in dan gaat opa er gewoon op zitten, links en rechts worden de borsten uit de blouse getrokken voor lunch, diner of tussendoortje en ondertussen schuifelt en kruipt er van alles door het gangpad bedelend om geld maar ook de laatste aardappel van je lunch is goed. Een gesprek met een Indiër leert mij dat de bedelaars circa 500 Rs per dag ophalen terwijl hijzelf, sociaalwerker, 350 Rs per dag verdient. Overmatig drankgebruik bij de bedelaars is dus ook geen onbekend verschijnsel. Dat geeft te denken over je donatie net als aan die armlastige kinderen, geven aan hen leert ze dat je niet per se een productief leven hoeft te leiden en houd ze van school weg, met alle gevolgen van dien voor de toekomst. Bussen en treinen worden met een veelvoud van de standaard capaciteit gevuld en in de treinen zit men binnen op twee verdiepingen. Ook zijn transsexuelen geen ongebruikelijk verschijnsel in de trein die je dwingend om een donatie vragen anders kunnen ze je wel eens verlegen maken door het tonen van onafgemaakt werk. Ik schrik nergens meer van, ik ben Nederlander, en dat zien ze aan mijn kop dus ik bof.
In Varanasi zit ik eindelijk weer eens in een guest house met andere backpackers en geniet van de daarbij behorende contacten. Het guest house ligt vlak aan de heilige rivier de Ganges en wat mij betreft de enige en belangrijkste bezienswaardigheid in die plaats. In de rivier staan mensen zich de zonden van het lijf te wassen en de mond te spoelen om hun weerstand te vergroten, denk ik. Onderzoek wijs uit dat in gewoon water de hoeveelheid bacteriën 500 per meeteenheid bedragen en in de Ganges is dat 1,5 miljoen.
Vierentwintig uur per dag vinden er crematies plaats op twee plaatsen. Stapels hout tonen aan dat er een levendige handel gaande is. Per lichaam is 250 kilo hout nodig voor een vuurtje van circa 3 uur. Fotograferen is uit den boze maar die foto’s had ik al vanuit Kathmandu.
Als ik vol verwondering naar een houtstapeltje sta te kijken met een veel te groot lichaam daarop komt één van de crematoren met een houtenklem, trekt de twee onderbenen uit de stapel en legt ze er bovenop. Koeien en geiten lopen tussen de stapels door en mag men van geluk spreken dat die vegetarisch zijn. Zou anders wel een flink bos met bomen schelen.
Toch is het reuze fascinerend het leven rond de Ganges te aanschouwen en dat heb ik menigmaal lopend én varend gedaan. De aanblik vervolgens van overleden mensen, met hun bruine kleur, aan de oever van de Ganges doet dan ook wat onwerkelijk aan net als het spirituele gezang en gedans in de avond waarvan ik mij afvraag wat dit niet met toerisme te maken heeft.
Waarmogelijk wordt cricket gespeeld en ben ik al verschillende malen voor een spelletje uitgenodigd. De spelregels zijn mij nog steeds niet duidelijk mede omdat tijdens de uitleg daarvan, de aankomst van de trein de voortgang onderbrak. Ook wordt er naar het Nederlands cricket team geïnformeerd en moet ik het antwoord schuldig blijven terwijl zij herkenbare geluiden maken. Misschien dat Jaap van de veldploeg dit weer ff kan uitzoeken!! Vliegeren is de tweede nationale sport denk ik want de lucht is ervan vergeven maar daar bestaat dan ook al een film van, of was dat in Afghanistan? Jaap…..,volgende opdracht!!
Ondanks het gebrek aan interessante zaken, tenzij ik weer 100 tempels ga bezoeken, zie ik nog een interessant concertje van Indiase muziek met een danser, een fort en een museum op het universiteit terrein dat zeer de moeite waard is.
Daarvoor gebruik ik een riksja met een jonge kerel waarvan ik de capaciteiten zwaar heb overschat en hij de opdracht onderschat. Er zit geen gang in en op enig moment moet ik hem, in het drukke verkeer, aansporen weer te gaan fietsen, lopen kan ikzelf veel vlugger.
In plaats van een rondje op het terrein jaag ik hem, voor de huur van de halve dag, ook de stad in waar hij heg noch steg weet. Na een keer of zes informeren en het bijna overdragen van de opdracht verlos ik hem uit zijn lijden door de rit af te breken. Ik snijd mij daarbij in de vingers omdat we de plaats van bestemming ruim gepasseerd zijn en ik een heel eind terug moet lopen, gelukkig langs de Ganges. De troost is dat als ik niet had ingegrepen wij per riksja naar Agra waren gefietst denk ik. Tot mijn stomme verbazing durft de idioot ook nog om een fooi te vragen. Nadat ik in onvervalst Nederlands mijn mening daarover geef druipt hij af.
Door deze actie kom ik echter zwaar in tijdnood en moet mij verschrikkelijk haasten voor de nachttrein. Ik neem een motorriksja en onderweg gaat de telefoon. Mijnheer stopt aan de kant van de weg om deze te beantwoorden, ik word gek. Rustig maar dwingend maak ik duidelijk dat er haast is maar dat woord bestaat niet in India. Dus begin ik mijn bagage uit het vehikel te trekken en de noodzaak van mijn opmerking dringt tot hem door. De rest van de tocht is één adrenaline doop. Op het station heeft mijnheer niet terug van 500Rs en ren ik in het rond voor een oplossing. Een flesje water van 15Rs brengt uitkomst en als ik badend in het zweet in de trein op mijn bank neerplof zet deze zich direct in beweging. Gelukkig had hij dan ook al vertraging maar dat is in India een zekerheid.
Het landschap onderweg lijkt Nederlands zo vlak en zo groen. De behuizing en de bouwmaterialen bewijzen het tegendeel net als de hoeveelheid bomen op de landerijen.
Gek van de herrie en de drukte vertrek ik dus naar Agra maar dat hoef je om die rede ook niet te doen. Ook hier loopt de politie gewapend met lange bamboestokken en dat is niet voor niets. Ik zie hem als dreiging in gebruik om een kruispunt leeg te maken en terwijl iedereen lachend terugdeinst wordt het doel bereikt.
In Agra bezoek ik tal van interessante bouwwerken binnen en buiten de stad met als absoluut hoogtepunt(?) de Taj Mahal. Door de aanwezigheid van de Taj vallen de andere ten onrechte in het niet. Onderweg hoorde ik reizigers zeggen dat twee dagen voor Agra genoeg zou zijn maar ik heb ruim een dag extra nodig voor deze omgeving.
In dit deel van India zijn bij de bezienswaardigheden veel, erg aanhoudende en soms bijzonder vervelende mannekens die bijna niet van je zijn af te slaan. Zo zie ik in Varanasie een Japanner op een stoep zitten omgeven door een zestal Indiërs en hij is zichtbaar niet op zijn gemak. Als ik al gepasseerd ben dringt het tafereel tot mij door en ik bekijk de situatie van een afstand. Ik besluit naar hem toe te gaan en vraag hem of hij gelukkig is. Op zijn ontkenning nodig ik hem uit met mij mee te lopen en hij springt bijna op mijn tenen. Na een paar honderd meter nemen wij afscheid en schudt hij mij uitbundig de hand.
Het is even wennen met de druk van de mensen en handelaren om te gaan, negeren werkt als katalysator, mijn ervaring is dat een zeer overtuigend en vriendelijk herhalend “nee” uitkomst biedt. Natuurlijk moet je dan niet naar hun handel kijken.
De Taj wordt door de hele wereld geprezen en bewonderd, maar dan moet je niet vanaf 7.00uur drie uur hoeven wachten tot de mist een beetje zicht op het spektakel toelaat. Bovendien tref ik ook nog een zeer matige gids met als enig voordeel dat ik op legale(?) wijze langs de rij wachtende wordt geleid. Helaas dus van het zonnelichtspel op het witte marmer maar toch een indrukwekkend gebouw. Onze reis in Spanje in 2008 zorgt voor veel herkenning in de gebouwen die ik hier in India bezichtig maar voor de Taj moet ik misschien nog eens terug.
Ik ben naar de Taj gebracht door een riksjaman van 60 jaar, ik voel mij schuldig. De avond daarvoor heb ik hem geplezierd door wat winkeltjes te bezoeken voor zijn bonus en nu weet ik bijna niet van hem af te komen, het gaat mij veel te langzaam. Een bedachte wijziging in mijn programma biedt uitkomst.
Eén van de dagen bezoek ik in Barathpur het vogelreservaat van 29 vierkantenkilometer, Keoladeo, een wetland maar nu ff niet. Door de droogte zijn alleen de meertjes goed gevuld met water en gelukkig ook met vogels. Er is erg veel ander wild te zien met een heel korte kritische afstand dus toch genieten. Erg veel herten en antilopen, coyotes, jakhalzen, een python van een meter of drie, leerschildpadden en veel vogels waarvan enkel mij inmiddels bekend voorkomen. Ik ga op de fiets, wat een uitkomst.
Opzoek naar de python loop ik door een soort savanne maar dan met veel meer bomen en struiken. Als ik na een vruchteloze zoektocht mijn hoofd optil ben ik volkomen de weg kwijt en dus ook mijn fiets. Alles om mij heen ziet er hetzelfde uit. Strak zomaar een kant oplopen zou uitkomst bieden omdat je dan wel ergens een pad tegenkomt, zegt mijn landkaartje, maar nog niet die fiets. De boomklimtruc biedt door de doorns geen uitkomst en bovendien zijn ze niet hoog genoeg. Als ik bijna onder de voet wordt gelopen door een vluchtende antilope (en die zijn hier zo groot als een klein paard) weet ik dat er mensen in de buurt zijn. Oriëntatie op geluid en de zon brengt mij weer op het juiste pad, was wel even een aparte ervaring.
Maar ieder ongeluk heeft zo zijn geluk en de mens die ik daarna ontmoet is de boswachter die mij geheel belangeloos naar een pythonhol brengt. Dat wij de python tegenkomen was zo onverwacht dat op de te donkere foto slechts het puntje van zijn staart is te zien, sorry Laurens. Deze man heeft van mij terecht een flinke tip ontvangen.
In Agra ontmoet ik Mike, een Amerikaan, en hebben we een gezellig contact ook samen met de lokale bevolking bij een eettentje langs de straat. Eén van de jongetjes biedt aan pils voor ons te halen en als ik, met enige reserves in mijn lijf, geld meegeef voor de boodschap geeft de retourkomende pils mij weer een ander beeld van de Indiërs.
Tijdens mijn gidswerk in het Wormer- en Jisperveld vertel ik angstige gasten wel eens niet bang te zijn voor aanvallende vogels. Niet wijken is mijn advies met de nodige uitleg die ik jullie nu zal onthouden. Op mijn reis heb ik dit al menigmaal met succes op honden en apen toegepast. Nu staan Mike en ik op straat te praten als één van de heilige koeien aan komt sjokken, een stier van naar schatting >400 kilo (deze inschatting is gebaseerd op jaren ervaring als vakantiehulp op een slachterij en kennis van de Iberische vechtstieren in Spanje). Niet wijken is mijn advies maar zijn looplijn is rechtstreeks op mij gericht. Ik negeer hem, ik stond er al, en als hij vlakbij is buigt zijn kop naar stoothouding en hij loopt tegen mijn heup aan. Met slippende sandalen bied ik weerstand, de stier draait zijn kop naar rechts en kop en hoorn schuiven langs mijn heup af. Onder de verbaasde blikken van de omstanders is mijn theorie andermaal bewezen. “Don’t do this at home”.
Mijn tocht gaat door naar Alwar voor een bezoek aan het tijgerreservaat daar. Bij aankomst blijken door het trouwseizoen bijna alle hotels vol te zijn op één na. Voor een veel te hoge prijs krijg ik een kamer. Wat de eigenaar mij niet vertelt is dat het festival aan de overkant van de straat 24 uur doorgaat en ik wordt de hele nacht met luidsprekers door het bed heen getrild. Daarbij ontdek ik te laat dat ook het toilet smerig is en doe de volgende morgen mijn beklag en wens genoegdoening. Dit wordt als niet ontvankelijk van de hand gedaan, de manager komt pas om 11.00uur maar ik wens geen moment langer te blijven omdat bezoek aan het reservaat alleen in de ochtend zinvol is. De staf onttrekt zich volledig aan zijn verantwoording en wekt op enig moment zodanig mijn woede dat met een klap op de balie de telefoon na een sprongetje automatisch 112 begint te draaien. Bij vertrek leg ik nog eens rustig aan de baliemedewerker uit wat fout aan hun opstelling is en bied mijn excuus aan voor het feit dat hij de ellende over zich heen kreeg, hij spreekt als enige Engels. Ik weet het mensen, waar is die rust, maar bij dit soort onrecht en gedrag kán ik mij niet neerleggen.
Helaas zijn alle overige hotels vol en moet ik mijn reis naar Jaipur vervolgen. In Jaipur adviseert het regionaal bureau voor toerisme mij een officiële klacht aan het ministerie van toerisme en is mij daarbij behulpzaam. Spiritueel India doet de rest, alle dagen daarna ontmoet en spreek ik alleen maar interessante en verschrikkelijk aardige mensen.
Jaipur is een oase van rust vergeleken met de steden tot nu toe inclusief Kathmandu. Niet dat er niet getoeterd wordt maar het geluid is verdraagzaam en de riksjamannen hebben aan één simpel “nee” voldoende om door te rijden. De mensen lijken oprecht geïnteresseerd maar natuurlijk zit je bij de eerste slimmeriken wel weer even in een winkeltje te vertellen dat je niets gaat kopen en dat is dan genoeg ook, het zijn sportieve verliezers.
De stad heeft tal van bijzondere gebouwen en is in de oudheid uit het niets opgebouwd. Een soort van 17e eeuws Almere zullen we maar zeggen. De roze stad wordt het genoemd door de kleur waarmee men eigenlijk het gebrek aan zandsteen heeft willen camoufleren. De gebouwen zijn prachtig en aan een beschrijving waag ik mij niet omdat de foto’s voor zich spreken. Een dagtochtje met een bus Indiërs en een slissende, tandarme, oude man als gids die onverstaanbaar Engels spreekt brengt mij langs alle bezienswaardigheden die van belang zijn. Als ik op een locatie wordt overgedragen aan een goed Engels sprekende gids wordt ik aan het einde van het bezoek vergeten en weet met een sprintje nog net in de bus te springen. Later valt een Koreaan hetzelfde ten deel, alleen heeft die geen sprintje in de benen.
De volgende dag bezoek ik het museum en het Hawa Mahal. Het Hawa Mahal is zoiets als het ultieme poppenhuis voor mannen. Het 5 verdiepingen hoge gebouw werd vroeger volgestopt met vrouwen ver van de rest van het mannelijk geslacht. Door de speciale bouw hadden de vrouwen zicht op het straat gebeuren zonder dat men zicht op de vrouwen had. Alleen eunuchen en de Maharadja hadden toegang. Nu zijn daar alleen nog de stenen en een toegangsprijs van over.
Ondertussen eet ik tussen de lokale bevolking gezellig met mij handen en als zij met hun hoofd wiebelen dan wiebel ik terug. ’S Avonds sjok ik traag door de straten en voel mij heel erg Indisch.
Tot later!
-
21 Februari 2010 - 11:30
Jasper:
Oompie! Mooi verhaal ouwe avonturier! Ik moet eerlijk bekennen dat ik zo'n 8 verhalen achterloop, maar het is net Baantjer: elk verhaal staat op zichzelf. Binnenkort maar weer eens onze Afrika-Azie skype verbinding in gang zetten! groeten -
21 Februari 2010 - 12:11
Norbert-Jan:
Ha Broer,
En wat vinden ze nou van zo'n Nederlander? Zijn alleen doe koeien heilig of ook de stieren? Ik weet me nog een strip te herinneren van Boes met een stier....Ik zit nu lachend achter mijn laptop omdat ik weet dat ze in India ook Olifanten hebben en ik in die zelfde strip er nog eentje weet van een bever die wordt ondergezeken door een Olifant...ik zou zeggen, don't do that in India :) -
21 Februari 2010 - 12:31
Ans En Cor:
niet zo ongeduldig zijn hoor, ze gaan daar gewoon niet sneller,groetjes vanuit zaandijk en o ja ook van ingrid de hartelijke groeten.tot de volgende keer. -
21 Februari 2010 - 13:31
Karin:
Leuk om te lezen! Je doet het goed. Veel plezier.
Liefs,
Karin -
21 Februari 2010 - 15:40
Marels:
Het is weer een goed verhaal. Ik mis nu alleen je humor?!! Maar geniet nog wel lekker van het land.
-
21 Februari 2010 - 17:25
Jean:
Hallo Nico,
Een oppervlakkige lezer zal ongetwijfeld de indruk krijgen, dat jij je de laatste week wat minder hebt vermaakt. Ik weet wel beter! Je hebt genoten! Jouw beschrijving van het openbaar vervoer en van de behandeling in dat aardige hotelletje zijn pure horror. Maar daar geniet jij van. Jouw sado-masochistische verlangens worden iedere dag opnieuw bevredigd. Als trouwe -en vooral nauwkeurige- lezer had ik al enige tijd in de gaten, dat jij steeds op zoek bent naar de meest afgrijselijke ervaringen, om die vervolgens met groot genoegen zo uitgebreid mogelijk te boek te stellen. Ik weet alleen nog niet waar je het meeste plezier aan beleeft: de ervaring zelf, of het beschrijven ervan. Als het laatste het geval is, zou je ook wat exhibitionistische trekjes vertonen. Het zou mij niet verbazen.
Maar goed; fijn, dat je het nog steeds naar je zin hebt. Inmiddels mis je natuurlijk wel een hoop van waar we in Nederland van genieten. Het vierde kabinet Balkenende heeft de traditie van de vorige drie voortgezet: het is gevallen. Heel wat weddenschappen waren hierop al afgesloten. Als ik de commentaren van de politici volg, dan is het de schuld van iedereen, want ze wijzen allemaal naar elkaar. Je kunt je af vragen wat erger is: zo'n ritje in een Indiase trein of het moeten aanhoren van het geleuter van alle polderpolitici. Het betekent echter natuurlijk wel, dat jij onmiddellijk terug moet keren naar Nederland om op 3 maart je stem uit te brengen bij de gemeenteraad verkiezingen. Ik dacht ook altijd, dat die niets te maken hebben met de Kamerverkiezingen, maar met het uitbrengen van je stem geef je natuurlijk wel een signaal af naar de landelijke politici die zich aan het warmlopen zijn voor de kamerverkiezingen die er nu ook gaan komen. Of wou je soms beweren, dat je dit allemaal niet interesseert?
Nou ja, reis ook eigenlijk maar door tot je boek klaar is.
Groet,
Jean -
21 Februari 2010 - 18:37
Toos Van Der Klauw:
Hoi die Nico,
Weer een waar genoegen je verhalen te lezen. Wij zitten met onze aandacht ook in India: Coen en Maaike zijn vorige week in Calcutta geland (met vliegtuig vanuit Bangkok), en na een paar dagen met de trein naar Varanasi gereisd (waar heb je die naam eerder gehoord.....)
Ze reizen door naar Agra, alwaar ze net als jij de Taj Mahal gaan bekijken en dan naar de stad Jaipur (daar kun je volgens jouw ervaringen even op adem komen en prachtige gebouwen zeg, als je de foto;s bekijkt). Ze zijn daar als het olifantenfestival is en op 1 maart vieren ze het holifeest mee (dan beschilderen ze elkaar met allerlei kleuren poeder). Ook weer mooi om mee te maken lijkt me. Zij gaan later naar Nepal en Tibet. Ook zij zijn eind mei weer thuis. Heel grappig allemaal.
Ik vind je verhalen echt prachtig en het is een genoegen om ze te lezen en zo ook even in India te zijn.
Heel veel plezier en avontuur nog gewenst en we zien de volgende keer weer hoe het je dan is gegaan.
Groetjes uit het maar niet aan de lente kunnen beginnende Nederland. Het sneeuwt en regent dat het een lieve lust is. Maar, de sneeuwklokjes komen er toch echt aan!
Groetjes van Toos en Rob -
21 Februari 2010 - 19:13
Josta:
Hey Nico,
naar mijn mening worden je verhalen steeds leesbaarder, het leest als een boek en ik zie het helemaal voor me.
Groetjes!
-
22 Februari 2010 - 13:07
Jean:
Waarde Nico,
In antwoord op jouw "off the record" mailtje het volgende.
Jouw mental bull fight valt niet onder de categorie sado masochisme, maar is simpelweg "geschift". Als je 40 jaar jonger was, zou ik het onder "puberbravour" geschaard hebben. Naast geschift is het ook nog eens een bijzondere vorm van dierenmishandeling, want die stier heeft aan de ontmoeting met jou ongetwijfeld een trauma overgehouden. Met een niet te repareren deuk in zijn zelfvertrouwen zal hij nu verder door het leven moeten sjokken. Volgens mij heb je de foto van dit arme dier gemaakt na de ontmoeting met jou: de ellende straalt van zijn kop.
Ik zie uit naar de Dal Bath (liefst die zonder rat) en naar het eten met mijn handen. Ik zal Olga er voorzichtig op voorbereiden. Die denkt dat ik uitsluitend met beschaafde mensen om ga. Ze zou zo langzamerhand beter moeten weten.
Wat betreft mijn politieke kleur: ik weet het zelf niet eens meer. Het enige dat ik weet dat de partij waarop ik stem geen C in de naam heeft. De naam van C behoort m.i. niet te worden misbruikt voor partij-politiek. Volgens mij zou C nooit gewild hebben wat er uit zijn naam allemaal gedaan is.
Die vraag over dat vliegeren: dat was in Afghanistan. Boek van Khaled Hosseini. Het boek is inderdaad verfilmd.
Tot tot,
Jean -
23 Februari 2010 - 15:47
Wim En Fiet:
Hallo Nico,we hebben alles weer aandachtig doorgenomen!de letters dansen op het laatst voor je ogen.Je moet het dan wel in tweeen lezen.Je had weer mooie gebouwen gefotografeerd.Kundig gebouwd(monnikenwerk)We zagen het al voor ons,jij in zo,n riksja,en met een slakkengangetje,maarja je rusten even uit!Wij moesten daar natuurlijk wel om lachen,(vind je niet erg he)ha ha!Dat was wel een reuzenstier zeg,wat een lelijk beest je zou er bang van worden.Nou Nico weer een nieuwe week,ga er weer tegenaan!groetjes van ons.DOEEEI. -
23 Februari 2010 - 16:31
Jaap De B.:
Nico,
Je kent vast wel de gezegdes:
Een gek kan meer vragen dan tien wijzen kunnen beantwoorden.
Wie de schoen past trekke hem aan.
Je gaf een paar “opdrachten” die ik met genoegen uitvoer. Per slot van rekening vindenTineke en ik het elke keer weer leuk om jouw verslagen, inclusief dit laatste, te lezen. Jouw advies van “niet wijken” zal ik voor vogels wel proberen op te volgen, maar voor stieren en trouwens ook voor koeien, ga ik wel uit de weg.
Hier komen de antwoorden.
De site van de Nederlandse Cricketbond blokkeerde, maar ik vond wel:
- - - - - -
Trouw van 5 juni 2009
Nederlands cricketteam verslaat Engeland
(Novum) - Nederland heeft Engeland vrijdag vernederd door in de openingswedstrijd het Engelse cricketteam te verslaan op de Twenty20 World Cup in Lords bij Londen. Engeland verloor in de slotfase, een enorme schok voor de Britten.
Waarschijnlijk is men daarom zo benieuwd naar informatie over het Nederlandse team.
- - - - - - -
Van het spel zelf weet ik ook niet veel meer dan dat er met 2 ploegen gespeeld wordt en dat de ene probeert een wicket (3 stokjes in de grond) met een bal om te gooien en dat de andere dat met een “bat” probeert te verhinderen door de bal weg te meppen. Gelukkig bracht Wikipedia uitkomst. Als samenvatting staat daar:
Cricket is een balsport waarbij punten worden gescoord door heen en weer te lopen over de cricket pitch (een run). Het is een teamsport waarin om beurt het ene team eerst gooit (bowling) en het andere team slaat (batting). Afhankelijk van de soort wedstrijd speelt men tot een afgesproken aantal overs of wickets. Als beide teams geslagen en gebowld hebben is het team met de meeste runs de winnaar.
De sport is voornamelijk populair in de landen van het Britse Gemenebest. De International Cricket Council is de internationale cricketbond.
De samenvatting van de spelregels zal ik met wat knippen en plakken in een mailtje zetten, want om die als reactie te geven (in 11 pts Ariel zeker 2 A4-tjes) maakt je boek wel erg dik.
- - - - - - -
Voor wat betreft het vliegeren: je dacht waarschijnlijk aan het boek / de film.. Van Wikipedia:
De vliegeraar, voorheen De vliegeraar van Kabul (oorspronkelijke titel: The Kite Runner) is de debuutroman van de Afghaans-Amerikaanse schrijver en arts Khaled Hosseini. De eerste druk verscheen in 2003 bij uitgeverij Riverhead Books, New York. In 2003 verscheen de Nederlandse vertaling door Miebeth van Horn bij De Bezige Bij. Eind 2007 waren er in Nederland een miljoen exemplaren van verkocht. In 2007 is er een verfilming uitgekomen (in Nederland en België in 2008). Deze film is in Afghanistan zelf verboden, zowel in de bioscopen als op dvd, wegens passages die kwetsend zouden kunnen worden geacht voor de islamitische zeden: in het boek en in de film komt een homoseksuele verkrachting voor; bovendien zouden sluimerende etnische spanningen kunnen oplaaien (de Hazaren hebben een ondergeschikte positie in de film; Assef is zeer haatdragend tegenover hen). Vier jonge Afghaanse acteurs zijn al eerder uit voorzorg naar de Verenigde Arabische Emiraten overgebracht.
Overigens is (/was) volgens mij vliegeren ook populair in (delen van) China. Je zou het daar ook gezien moeten hebben.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
