Vietnam tot de helft.

Verkorte versie; 24.300 dong is een euro. Ik reis met mijn zoon Laurens en we reizen geen moment met ons tweeën.

Ik ben op tijd in Saigon of eigenlijk beter Ho Chi Min City (HCMC). Kwartier maken voor de komst van Laurens. In een achteraf steeg vind ik een hotel in het centrum van de stad voor weinig geld en beperkte luxe, hij moet het maar direct goed leren. Als wij ’s avonds laat thuis komen moeten wij over de slapende eigenaar heen stappen, alles voor de klant en de rest past zich aan.
Omdat ik de tijd heb slenter ik rond in HCMC en bezoek het historisch museum, leg wat contacten met een Engelsman die mij op een aardig bierterras wijst. Alle overige avonden in HCMC vertoeven wij daar onder het genot van een goed gesprek, aangenaam en sterk wisselend gezelschap en een liter slap bier voor 12.000 Dong. Je kunt er bijna niet dronken van worden, maar wij wel. Het eeuwige gevecht tussen kwaliteit en kwantiteit.

Koninginnennacht gaat aan mijn neus voorbij met uitzondering van alle berichten die mij vertellen hoe gezellig het was. Op koninginnendag echter kom ik ’s avonds in gesprek met een Ier die mij tegen het einde van de avond uitnodigt mee te gaan naar een glossy discotheek. Altijd goed en met zijn gezelschap, allemaal dertigers, een Ierse vriend, een Australisch stelletje en een Nieuw-Zeelandse, frommelen wij ons in de taxi en gaan op weg.
Bij de discotheek is er een klein probleem. Dat sandalen niet zijn toegestaan is ons bekend en daarom heb ik die nog maar even voor mijn charmante bergschoenen gewisseld. Een korte broek is echter ook verboden en die regel wordt door onze groep twee maal gebroken, onder anderen door mij. We onderhandelen met de portier en management en onder de belofte een fles whisky á 1.300.000 dong, te zullen aanschaffen wint geld het weer van de regel.
De avond/nacht is erg gezellig maar het publiek is geen koninginnennachtpubliek. Toch wordt er naar hartenlust gedanst en zoals jullie mij kennen laat ik mij niet onbetuigd hoewel de gemiddelde leeftijd met mijn verschijning enkele jaren omhoog ging. Op de bar staan enkele Vietnamese dames het publiek met hun dansen te stimuleren. Als de fles whisky soldaat is gemaakt gaat ook de disco dicht en wij doen het licht uit. Errug gezellig allemaal maar ook hier mag ik niet op de bar dansen, zoooooo kinderachtig.

Eindelijk haal ik Laurens van het vliegveld en knuffel hem fijn in het stadion van de “Arrival” met enkele tientallen toeschouwers in hun eigen ontvangstwereld en geen oog voor het onze. We nemen de bus terug (les één, nooit met de taxi beginnen want je kent de afstand niet en dus ook niet de prijs) en wisselen de laatste nieuwtjes en ervaringen uit. Bagage in het hotel gedumpt en na een goede deal in de riksjas door HCMC.
De riksja mannen proberen ons bij een museum te dumpen maar daar hebben wij geen oren naar. Als er een museum bezocht moet worden doen wij dat wel apart en niet ten kosten van de “site seeing” tijd (les twee). Teleurgesteld fietsen de mannen verder maar glimlachen professioneel en proberen het bij een ander museum nog eens. Uiteindelijk blijken wij aan het einde van de afgesproken tijd aan de andere kant van de stad te staan, trucje twee (les drie). Maar daar trappen wij niet in en dwingen het af dat wij zonder bijbetalen naar het startpunt worden gebracht (les vier). Halverwege stappen wij uit omdat er toch iets is dat wij nader willen bekijken. We rekenen af en brutaal genoeg wordt er naar tipgeld gevraagd, dat zit er nu natuurlijk niet in (les vijf).
We wandelen langs het paleis van Ho Chi Min naar het oorlogsmuseum waar zowel de Franse overheersing maar vooral de Amerikaanse oorlog aan bod komen. Alle leed lijkt te worden behandeld en laat zien wat het volk te verduren heeft gehad en hoe erg oorlog is. De wijze waarop ook natuur en ook cultuur met bombardementen in slechts een paar jaar zijn beschadigd terwijl het al eeuwen heeft overleefd is werkelijk onbegrijpelijk. De opdrachtgevers waren toch welopgeleide mensen zou je denken.

’s Avonds eten wij gezellig samen waarna ik Laurens op het bierterras introduceer (les zes). We leggen contact met Gael, die later ook nog onze reisgenoot gaat worden nadat wij hem in andere plaatsen telkens wéér tegenkomen.
Volgende dag is een slappe dag, Laurens slaapt veel en is of verreisd of hij komt tot rust nu hij, na zoveel maanden op zichzelf wonende, weer eens onder vaders vleugels verkeert ;-).

We bezoeken de Cu Chi tunnels, een indrukwekkend Vietcong vlechtwerk van 250 kilometer (in oorsprong) onderaards, claustrofobisch, gemartel. Wij mogen ook 50 meter kruipen en krijgen het Spaans benauwd terwijl er nog niet eens een bommentapijtje wordt neergelegd. Wat heeft dit volk afgezien en hun innerlijke kracht straalt nu nog van hun af.
Het bouwwerk is uniek en bestond al voor de Amerikanen kwamen vanwege de Franse overheersing. Luchtkokers in termietenheuvels en keukens met ingenieuze rook-afvoersystemen, zelfgemaakte boobytraps, uiterst kleine mangaten, slaap en vergaderruimte alles wordt met trots door de overwinnaars van de oorlog aan ons getoond en de werking ervan uitgelegd. Een begrijpelijk, anti Amerikaans sfeertje maar zonder bezetenheid. Laurens hoeft niet te schieten, waartoe hier de gelegenheid is en dat doet mij goed.

HCMC is een stad van brommertjes. In slagorde staan zij over de volle breedte van de rijbaan opgesteld en wachten op het aftellen voor groenlicht waarna zij als een aanstormende zwerm bijen in de aanval gaan met de tegenliggers. Als attaquerende cavalerie vermengen zij zich op het midden van de kruising en elk gaat zijns weeg. Regels bestaan hier schijnbaar ook niet en er kan met hetzelfde gemak mét en tégen de stroom in bewogen worden. Als je het als brommer gevaarlijk vindt om tegen het verkeer in te rijden dan neem je gewoon het trottoir en dwingt daar je voorrang af bij de voetgangers. Schuin oversteken in de verkeersdrukte en tegen de stroom in is ook geen enkel probleem zolang je maar langzaam beweegt.
Dat trucje hebben wij snel door en ook wij bewegen ons tussen de zwerm bijen door naar de overkant van de straat en wachten niet meer op groenlicht, zonde van de tijd en lang niet zo spannend. Rustig bewegen en naar de verkeersstroom kijken is het devies en iedereen rijdt om je heen. Nu moet je niet denken dat het verkeer hier zonder gevaar is want er komen dagelijks drie brommerrijders door verkeersongevallen om het leven in HCMC. Heel Vietnam telt jaarlijks zelfs 17.000 verkeersdoden.

We boeken een dagtrip naar de Mekongdelta en dat bevalt gelukkig veel beter dan mijn eerdere reis door dit gebied. Erg afwisselend met fietsen en varen. Een drijvende grootverbruikmarkt, per kleine roeiboot door smalle grachtjes omgeven door exotisch groen. Landelijk leven aanschouwd vanaf het water. Natuurlijk ook nog de toeristische ambachten maar ik weet dan nu hoe die kokossnoepjes, van mijn afscheidfeest, gemaakt worden. Per fiets over smalle weggetjes tussen de bomen door, langs het water, over bruggetjes en door kleine dorpjes.

Door onze prioriteit bij de gezellige avonden op het bierterras te leggen hebben we ons vertrek met de trein te laat geboekt en doen wee een trekking door HCMC en zien het echte stadsleven. Druk, druk, druk, erg warm en vriendelijke mensen die je onvermoeibaar hun handelswaar blijven aanbevelen. Gelijk bezoeken we nog een paar verrassend leuke tempels en gaan weer naar het bierterras. De laatste weken drink ik meer bier dan de drie jaar daarvoor schat ik in, Koninginnennacht meegerekend.
Nadat wij met een Australisch paar het Rex hotel bezocht hebben, dat in de oorlog het verzamelpunt voor de internationale pers was, vertrekken wij per nachttrein naar Nha Trang.

We zien het landschap aan ons voorbij trekken voor de slaap zich van ons meester maakt. Vietnam is groen, fris groen maar dat kan aan het jaargetijde liggen en heeft veel water door bergachtige achterlanden als Laos en Cambodja. Het landschap is glooiend, soms vlak als een groot dal met een zoom van bergen daaromheen. Ook hier weer veel landbouw in de vorm van rijstvelden, lotusvijvers, bananenbomen en andersoortige, minder exotische, fruitbomen. Naast de visvijvers tref je grote groepen witte eenden voor de consumptie, kippen en honden aan. Koeien en waterbuffels al of niet ondergedompeld in een of andere poel. En iedereen is hard aan het werk maar de vrouwen beheersen weer de kleinschalige handel en vermoedelijk ook al het geld.
Rijgedrag is vergelijkbaar met de rest van Azië maar met iets meer discipline. Vrouwen zijn hier gek van glimmende stoffen met kant en roesjes en in pastelkleuren waarvan spontaan de gaten in je kiezen springen. Alles afgemaakt met hoge naaldhakken. Het is een pyjamacultuur, waarbij de ene zijn pyjama van de nacht in de vroege middag verruilt voor een spijkerbroek terwijl de ander hem voor de avond alweer aantrekt.
De mensen zijn fysiek en maken gemakkelijk lichaamscontact. Zij komen goed voor zichzelf op, beter dan in Laos en Cambodja maar veel vriendelijker dan India en nog altijd met de Aziatische vriendelijkheid en bescheidenheid. Alleen de schoenpoetsers zijn opdringerig fysiek en trekken de beschadigingen aan je schoenen verder met als doel je een rede tot reparatie te geven.

In Nha Trang boeken wij een duikcursus bij Rainbow divers, zeker niet de goedkoopste maar wel de beste en we krijgen korting. Hoewel wij het bedrijf niet kennen komt het zeer betrouwbaar over, zijn de recensies erg goed en krijgen wij les en lesmateriaal in eigen taal. Dat laatste is voor de nuances erg belangrijk, we willen het op de juiste manier leren. Vier dagen van theorie, film kijken, onderricht in het zwembad en een totaal van vier duiken in de zee. We blijken talent te hebben volgens Jos, onze instructeur. Maar wanneer Jos later in de zee een close-up maakt van een schorpioenvis en ik het beest in zijn richting jaag reageert hij niet in overeenstemming met zijn eerdere uitlatingen. In een fractie leer ik het hele vocabulaire aan gebarentaal dat niet in de boeken te vinden is. De schorpioenvis is giftig en dat was ik ff vergeten toen ik het stof van hem wilde afwaaieren voor een duidelijke foto. Uiteindelijk zijn wij dan toch geslaagd voor ons Padi-duikbrefet en hebben we genoten van een grote verscheidenheid aan onderwaterleven in Nha Trang.
De avonden worden weer gezellig ingevuld met allerlei mensen die wij ontmoeten of voor de zoveelste keer tegenkomen. Het lijkt of de komst van Laurens de contactmomenten nog meer heeft doen toenemen en we hebben het er dan ook druk mee.
We verlaten Nha Trang per nachtbus naar Hoi An maar niet voordat wij de Cam-Touwers hebben bezocht en een oorlogsmonument. Beide, op elk hun eigen wijze, bijzonder. De Cam-Touwers door een lichte gelijkenis met Angkor Wat en het monument door een treffende uitdrukking van de offers die moeders in de oorlog moeten brengen met het verlies van hun zonen en dochters.

De nachtbus is een nieuw fenomeen dat ik nog niet heb uitgeprobeerd. In twee lagen worden wij op lengte van een gemiddelde Vietnamees liggend vervoerd naar de plaats van bestemming. Achterin, onze slaapplek, lig je vijfbreed strak tegen elkaar aan. Alleen maar kerels, wat vervelend nu. De andere bedjes zijn ook smal en herbergen het risico van een smak het gangpad in. Het rij- en toetergedrag van de chauffeur heeft zich in de nuances niet aan zijn taak aangepast. Met zwiepende, huppende en botsende bewegingen wordt er luid toeterend alles aan gedaan om te voorkomen waar de bus voor bedoeld is namelijk “slapen”. Wat je er wel aan overhoud, naast een slaaptekort, is contacten en dat is nooit verkeerd.

In Hoi An is er weer uit het niets een gezelschap ontstaan, één van de leuke dingen van het reizen, en wij verhuren ons kwantum met succes aan een hotel. Het eerste werkelijk luxe hotel uit mijn vakantie met airco, koelkast, zwembad, gratis fietsen, gratis pendeldienst naar het centrum, veel ruimte, ongekende luxe inrichting, iedere dag schone handdoek (waarom eigenlijk) en opgemaakte bedden, drie in getal met een gezamenlijk oppervlakte van een badmintonveld, $ 15 per nacht. Marina, een jongedame van Laurens zijn leeftijd, biedt aan de kamer met ons te delen en ik heb er een adoptiedochter bij (haar eigen woorden).
Als je de rugzak van een kerel opent dan gaat dat praktisch. Er komt niet meer uit dan noodzakelijk en je stort alles op een hoop in een hoek of je laat het in de rugzak zitten. Bij een vrouw is dat anders. Zodra de ritssluiting uit zijn overspannen toestand wordt bevrijdt volgt er een ontploffing en zijn de omliggende en aangrenzende ruimtes binnen de korstmogelijke tijd met flesje, tubes, kledingstukken en andere vrouwenzaken bezaaid.
Als opa op een avond al op bed ligt komen Laurens en Marina laat thuis. In het volle licht pakken zij keuvelend hun rugzakken in en ik lig er voor spek en bonen bij te wachten tot ik verder mag slapen. Het voelt echt als “thuis”.
Tot later!