Cambodja Phnom Penh en Siem Reap

Verkorte versie; Land waar de toppunten van emotie en cultuur naast elkaar de publiektrekkers zijn.

Bij de grens met Cambodja aangekomen hebben de slimmeriken bureau na bureau geïnstalleerd en of we maar even willen betalen. Voor het uitchecken, voor het inchecken voor de visa, voor de medischecontrole, voor weet ik niet wat, allemaal één dollar of 10.000 kip. Niet dat een dollar 10.000 kip waard is (8200k) maar het rekent zo lekker. Mijn temperatuur is 35,6 C en Peter reageert “mijn god, snel de zon in, je bent onderkoeld”.
Kilo’s papier worden ingevuld, bij het laatste bureau zeg ik dat ik geen geld meer heb en naar de ATM toe moet. Ik kom ermee door en mag zonder betalen verder. Onnodig te zeggen dat mijn zelfvertrouwen na het probleemloos passeren van de grens met Laos enorm gegroeid is. Niks van een politierapport te bekennen. Als ik echter op Peter wacht tot hij klaar is word ik door de beambte weggestuurd. Hij is niet gek namelijk en dat ik Peter over mijn truc heb ingelicht die prompt hetzelfde probeert maar niet de kans krijgt, dat heeft mijnheer gezien. Met een achteloos gebaar haalt Peter vervolgens zijn portemonnee met honderden dollars te voorschijn, toont die en geeft er eentje aan de beambte.

We gaan weer zitten en verder. Zitten in de bus, zitten in de trein, zitten in de boot in de tuktuk op de motor op de grond op het vliegveld op het terras op het politiebureau, ik houd geen kont meer over. Wordt weer eens tijd voor sporten maar de mogelijkheden zijn beperkt.

We hebben een lange busrit geboekt naar Phnom Penh met airco. Het landschap verschilt niet veel van dat van Laos alleen zijn de mensen wat directer en meer in staat voor zichzelf op te komen. Zou een provincie van India kunnen zijn. Phnom Penh is een grote en tamelijk rijke stad waar alles te koop is, zelfs bloemen en er zijn ook tuincentra.
De avonden zijn gezellig in het gezelschap van backpackers, het boekenmeisje dat met haar handel blijft leuren en met bier. Overdag op het terras, loom van de warmte (circa 38 graden), slurpen wij ijskoffie door een rietje en brengen ons calcium op peil met limoensap. Eén dag hangen wij in het zwembad van een hotel, inderdaad……………geen bommetje.

Op verzoek van Peter gaan wij langs een schietbaan waar met allerlei modern schiettuig geschoten kan worden. Ik kies voor de AK47 (Laurens, eat your heart out) en Peter neemt er ook nog ff de M16 bij. Zoals ik er eigenlijk in eerste instantie al niet veel voor voelde zo blijft dat gevoel en het wordt alleen maar sterker. Ik had thuis al gemerkt dat ik verander en van veel dingen afstand neem die mij vroeger interesseerde. Dit schieten brengt mij wel erg dicht bij oorlog en dat geeft geen plezier.
We maken het goed met cultuur, Koninklijk Paleis en Nationaal Museum, wij zweten ons erdoorheen. Mooi paleis met prachtige tuin en in het museum vind ik de beelden eleganter dan die in India. De bouwstijl is druk maar iets subtieler dan wij tot nu toe gewend zijn.

In de hotels wordt de film “Killing Fields” op verzoek gedraaid en in voorbereiding op ons bezoek aan de werkelijke Killing Fields bekijken wij hem dus de avond ervoor. Volgende dag eerst naar het concentratiekamp S21, in het midden van de stad waar destijds circa 20.000 volwassenen en 12.000 kinderen zijn vastgehouden en gemarteld. Vervolgens werden zij naar de Killing Fields, 15 kilometer buiten de stad gebracht om te worden gedood, horror! Als ik over het veld wandel bekruipt mij het sterke gevoel over lijken te lopen. De rest van de dag zijn wij stilletjes.
Als je jezelf verdiept in de getallen dan kloppen die niet en proberen de officials de zaak een beetje te verbloemen. Mogelijk omdat zij indertijd (1971-1975) zelf van het Rode Khmer regiem deel uitmaakte maar mogelijk ook omdat vriend en vijand van destijds nu weer naast elkaar verder moet leven en men tracht te voorkomen dat de vlam in de pan slaat. Feit is dat er destijds circa 3 miljoen mensen zijn omgekomen, 25% van de bevolking. Je ziet dan ook weinig oude mannen lopen maar wel oude vrouwen en veel slachtoffers van geëxplodeerde landmijnen.

Met de nachtbus naar Siem Reap voor één van de hoogtepunten van onze reis, De Angkor Wat!! Heerlijk nestelen wij ons in dikke leren fauteuils en knikken deze door tot slaapstand. Behoedzaam frommel ik mijn dagrugzak in een te klein bagagerek. Het slapen lukt redelijk maar halverwege de reis stort mijn rugzak via een Engelsman op de grond. Deze “slumdog backpacker” waarschuwt vervolgens bij een herhaling mij te zullen slaan. Interessant voorstel maar ik verkies het om verder te slapen.
Bij eindstation worden wij zonder rede vastgehouden zodat de officials een tuktuk kunnen regelen voor een hotel naar hún keuze. Beleeft vraag ik om een uitleg met een minzame reactie als antwoord. Even beleefd vertel ik dat zij de boom in kunnen, wij trekken ons eigenplan en genieten verder van een luie dag.

Peter slaapt, ik slenter wat door de straten en loop bij de kapper binnen. Geef duidelijk aan hoe ik geknipt wil worden, dat is al drie keer eerder goed gegaan, en krijg zonder het te herkennen een Aziatisch “Ja”. Voor ik kan ingrijpen heb ik een kale plek op mijn kop. Nu zullen jullie denken dat dit bij mij niet opvalt maar deze wel dus.
In onvervalst Nederlands geef ik deze lustkapper te verstaan wat ik van hem en zijn kwaliteiten vind. Dan komt de hele familie binnen gevolgd door zoonlief die een beetje Engels spreekt. Na vier keer uitleggen kan Pa, onder mijn spiedende blik, het werk afmaken. Ergens anders naartoe gaan is geen optie, men zou de eerste stappen van deze kluns wel eens als voorbeeld kunnen zien.
Als de klus geklaard is betaal ik, met uitleg, slechts de helft van de prijs en maak aan zoonlief nogmaals duidelijk dat Pa ingeval van “ikke niet begrijpen” doorvraagt of gewoon helemaal niets onderneemt. Het succes van mijn actie laat zich aanzien als ik de volgende dagen alleen maar kaalgeschoren oude vrouwen tegenkom. Waren zij het voorbeeld voor mij of ik voor hen?

’s Avonds gaan wij voor de zonsondergang richting de Angkor Wat, wij worden wel heel erg romantisch, niet? Tijdens mijn reis heb ik meer van zonsondergangen genoten dan mijn hele leven daarvoor denk ik, sorry Els we gaan het goed maken. De zonsondergang valt tegen. Er is geen zon te zien, we zitten met zijn alle op een heuvel en de Angkor Wat is in geen velden of wegen te bekennen. Het spannends is nog het beklimmen van een stenentrap met een helling die niet door de Nederlandse ARBO-keuring heen zou komen.
Volgende dag vroeg op, in de tuktuk en cultuur snuiven. De stad Angkor had van de 12e tot de 14e eeuw circa 1 miljoen inwoners tijdens het hoogtepunt van het Khmerrijk. Londen en Parijs kwamen in die dagen niet veel verder dan 80.000. Om zo’n groepje mensen te besturen heb je een religie nodig en dus een paar tempeltjes. Welnu, Rome wordt er stil van.
Op circa 400 vierkante kilometer zijn tal van tempels te vinden die daar in de loop van enkele eeuwen gebouwd zijn. Alles overwoekerd door oerwoud en grote stukken tempel worden door de strakke omhelzing van een woudreus op zijn plaats gehouden.
Als Indiana Johnes uit Raiders of the lost Ark sluipen wij tussen de brokstukken van tempels en door het woud. Iedere bocht en iedere hoek bieden weer een nieuwe belevenis. We beklimmen stenentrappen met handen en voeten, bukken door lage openingen, breken onze nek over de brokken steen en vergapen ons aan het decor. Steenhouwerkunsten en bouwkunsten verenigen zich met de natuur in een onvergetelijk schouwspel. Sommige gestapelde pagodes toornen als Transformers boven de brokstukken uit.
Honderden toeristen krioelen als mieren tussen de ouwe stenen ondertussen voor enkele miljoenen aan foto-uitrusting meetorsend. Japanners en Chinezen springen als een kruiwagen kikkers door het beeld van je camera. Fotootje van mevrouw Li en ook maar eentje van mijnheer Tjong, dan weer wachten tot de hele familie Chueng op de gevoelige plaat staat. Zij tellen tot drie en dat duurt 5 minuten. Alle Japanners gaan hier vandaar linéa recta door naar de Zaanse Schans heb ik uit betrouwbare bron vernomen.
Tijdens de onvergetelijke zonsopkomst bij de Angkor Wat tipt Peter de serveerster van de koffie als zij ook koffie voor “zijn VADER” heeft meegenomen. Even denkt hij nog “dat wordt een lange wandeling”, bovendien wordt de koffie vanaf Turkije koud. Engels is een internationale taal en als hij het verhaal aan mij verteld zit aan mijn andere zijde een Amerikaan met een smile van oor tot oor stoïcijns voor zich uit te kijken. Beide druk ik het bloedhete koffielepeltje tegen de blote arm.

Een tripje naar een drijvende markt dat geen markt is maar gewoon een toeristische attractie op het water van een heel groot meer tussen krotjes waarin mensen wonen. Beetje genept door onze tuktukman die te kort schoot in de informatievoorziening. Dit hadden we kunnen missen en 20$ kunnen besparen maar helaas. Wel weer een heel mooie zonsondergang opgeteld bij de verzameling en een stukje wildlive in de vorm van een otter of langoest.
Veel kindjes die lopen te leuren met een python en voor een paar centen op de foto willen. Op mijn verzoek 5$ te geven als ze de slang laten gaan blijken zij geen Engels te verstaan. Paar krokodillen in een hokje die je voor wat geld een visje mag geven. Nu ken ik een verhaal van een kip met een bijna geamputeerd armpje dus zie ik daar vanaf. Eén verhaal in de familie is genoeg.

We lunchen en dineren in het toeristische plaatsje op één van de vele Franse terrasjes maar bengelen eerst met onze voeten in een bak met vissen. “Dr. Fisch Massage” is een kietelende ervaring met een verassend ontspannen resultaat. Bovendien treffen wij een charmante topverkoopster die wij niet kunnen weerstaan zeker niet door de toegift van gratis bier en een rugmassage. Door deze ervaring op idee gebracht besluiten wij ook voor een volledige massage. Ik voor de stevige Thaise en sissy Peter voor de zachte Khmer variant. Terwijl ik door een erg klein vrouwtje stevig wordt mishandeld zwijmelt Peter naar een andere wereld.
Als herboren wankelen wij naar een restaurant. Daar schuiven twee extroverte dames, gepierced en bedrukt, aan een tafeltje twee stoelen bij ons vandaan. “Pilsje” bied ik aan en zij komen naast ons zitten voor een gezellig verloop van de avond. Twee vriendinnen uit Texas die in Cambodja beide, zonder gereedschap op zak, een alledaagse fiets hebben gekocht en door het land trekken. Ja joost, zo kan het ook ;-). Of we de volgende dag meegaan naar een Gay-bar ff verderop, ook die afspraak staat.

We bezoeken de laatste dag het landmijn museum, een tentoonstelling van het land en gaan met een ballon 200 meter de lucht in voor een vergezicht met als middelpunt de Angkor Wat. Leuke ervaring maar ook hier schiet de kwaliteit van mijn camera te kort voor een goede reportage, misschien dat ik nog wat ga ontvangen van Peter die beter is uitgerust.
Morgen vertrekken wij, na 4 weken samen reizen, beide in andere richtingen en een verzoek tot echtscheiding is ingediend. Peter naar Thailand en ik per boot naar Battambang. Met betrekking tot de alimentatie zijn wij een donatie aan de landmijnenstichting overeengekomen en wordt verder alles in der minnen geschikt. Vanavond eerst nog even naar de Gay-bar en zien of onze vriendinnen echt denken dat wij Gay zijn maar daarover later.
Tot later.