Laatste dagen Cambodja
Door: Nico
Blijf op de hoogte en volg Nico
30 April 2010 | Cambodja, Phnom-Penh
Verkorte versie; geslaagde afscheidsavond, opzoek naar wat nog interessant is in Cambodja en snel verder, Laurens komt!
Onze stoere vriendinnen uit Texas, Kiley en Jessi Mae, zijn keurig op tijd en schuiven aan tafel bij. Het is onmiddellijk gezellig en direct als wij Hollanders zijn stel ik voor de duidelijkheid maar even twee vragen. Inderdaad, Kiley en Jessi zijn een stelletje en vinden ons niet Gay, wel die bevestigingen doen ons deugt. De hormonen kunnen aan de kant en alle ingrediënten voor een gezellig avond zijn aanwezig en gezellig wordt het.
De Gay-bar ziet er prima en heel subtiel uit maar aangezien de pils vijf maal duurder is kiezen wij voor een ander onderkomen totdat wij eruit worden geschopt. Dan nog maar een after-party op het dinerterras van een locale ondernemer die voor vier bier graag nog even openblijft. Het afscheid valt zwaar en er moet op zijn Hollands gekust worden en de meiden willen nog een knuffel. De knuffel met Kiley is zoals je van een knuffel mag verwachten. Mijn knuffel met Jessi komt echter nog het dichtst in de buurt van mijn motorongeluk van een paar publicaties geleden. Als zij mij dan ook nog even de lucht in moet tillen kijken alle Cambodianen alsof zij water zien branden.
Volgende dag per boor naar Battambang over een groot meer, waar ik al eerder was geweest, en een rivier op. De boot is instabiel en de schipper heeft een stuurtechniek waardoor de boot telkens slagzij lijkt te maken. Zit allemaal niet echt ontspannen en dan praat ik nog niet eens over de kwaliteit van de kussens en de vergelijking met sardines.
Toch is het genieten met al dat authentieke leven langs de waterkant in drijvende huizen, veel bootjes en zwemmende kinderen die je onvermoeibaar gedag blijven zeggen. De natuur komt tot aan de rand van het water. Diverse vogelsoorten duiken weer op en dat is eigenlijk nog niet veel gebeurd. Reigers, ooievaars en kleiner gevogelte.
De rivier verandert en heeft meer van een sloot weg waardoor de boot traag voortgaat en de matroos moet bijspringen om bij ondieptes mee te sturen. Na enkel uren ploeteren, komt men tot de conclusie dat dit niet meer kan en wordt het hele gezelschap overgeladen in twee pick-ups, inclusief de bagage. We begaan een weg als Parijs-Dakkar, wat herkenbaar weer, en het laatste stukje ongekleurde bil wordt nu ook blauw. Enerverende ervaring weer maar ik heb mij wel eens voor minder geld laten mishandelen en uitgeput stort ik ’s avonds op bed.
Battambang is een stadje met diverse oude Franse koloniale gebouwen volgens de Lonely Planet. Maar of ik loop te slapen of de LP was erg rooskleurig. Wat er dan overblijft, is een stad aan het begin van een ontwikkeling waar je met moeite twee dagen doorbrengt. Dat doe ik dus ook niet en vertrek weer na een dagtripje in de tuktuk en een theater avondje bij een school met professionele aanpak onder Europese begeleiding.
In de school worden kinderen naast hun gewone studie ook artistiek opgeleid. Schilderen, toneel, muziek, acrobatiek staan allemaal op het programma en men heeft momenteel een echte toer door Europa om gelden in te zamelen. De voorstelling is leuk maar laat zien dat het echte talent, op twee na, nu in Europa zit. Na de voorstelling is er de mogelijkheid voor 6$ een driegangen diner te nuttigen en daar maak ik gebruik van. Met Willy, die naast mij op de tribune zat, als tafeldame kan ik na vier weken onafgebroken Engels eindelijk weer eens Nederlands praten. Het eten is voortreffelijk en wordt door de leerlingen zelf bereid en opgediend, ook een deel van de opleiding. Na afloop is ons een vrijvervoer naar het hotel beloofd en nadat de mini-Van het bij de start al begeeft worden wij met zijn allen weer herkenbaar in een tuktuk geperst.
Volgende dag een rondje in de tuktuk voor mijzelf. Leuke authentieke dorpjes rond Battambang met wat huisvlijt in de vorm van zelfgemaakt rijstpapier voor de springrols of zoals jullie beter zult begrijpen de Vietnamese loempia. In de een of andere visfabriek wordt “viskaas!!!!!!” gemaakt. Hier ruik je dus de meest bizarre lucht van twee kwade en het eindproduct schijnt, in drie kwaliteiten verkrijgbaar, eetbaar te zijn, ik sla een keertje over.
Na nog een bezoekje aan één van de vele killing Fields is de depressie volledig. Hier wordt klip en klaar even verteld met welke gruwel praktijken de mensen aan hun einde kwamen en wat wij eerder al vermoeden wordt in het kwadraat bevestigd.
Ook nog even een oude tempel die door de Khmer Rouge tot puin is geschoten volgens de gids. Alleen ontbreken de kogelgaten en houd ik het dus maar op natuurlijk verval. Een gesprek dat ik aanknoop met de gids over deze tijd wordt vriendelijk beantwoord maar subtiel wordt ook aangegeven dat het onderwerp moeilijk is. Ik stop en bied excuus aan.
Wij bezoeken de bamboetrein, een naam die meer doet vermoeden dan de werkelijkheid maar dat had ik dan ook al gelezen. Op een stalen frame zijn bamboelatten gespannen en het geheel wordt op twee assen met spoorwegwieltjes geplaatst en door een benzinemotortje met V-snaar verbinding voortbewogen. Door de motor over een sleede naar voren en naar achteren te schuiven kun je de snelheid een beetje regelen en vaart verminderen. Allemaal een kwestie van timing dus. De rails lopen als twee met de handgetekende parallellenlijnen en liggen ook niet altijd op gelijke hoogte. Dat is aan mijn toch al zwaargehavende kont te merken.
Als je niets te doen hebt doe je dit dus schijnbaar en ik ga 20 minuten in beide richtingen, als Jan met de korte achternaam, op een kussentje dom om mij heen zitten kijken.
Ik vertrek naar Koh Kong, een natuurreservaat aan de kust en mijn verwachtingen zijn hooggespannen. Om die plaats te bereiken moet ik 500 kilometer om een paar bergjes heen reizen en verblijf weer in Phnom Penh. Als verloren zoon word ik in het mij bekende hotel binnengehaald, inderdaad het seizoen in slappies.
Koh Kong staat ook aan het begin van een ontwikkeling maar doet hier meer mee dan Battambang. De dichtbij gelegen Thaise grens heeft daar misschien mee te maken maar het is er redelijk gezellig. Wel veel oude mannen die hier, al of niet succesvol, een bestaan aan het opbouwen zijn. Een gesprek met een van hun leert dat je voor het grote geld hier niet zijn moet maar wel een prettig leven kunt hebben. In stilte bedenk ik mij dat je er dan anders uit zou zien of is het weer het kip en het ei verhaal?
Rondlopende door het stadje schuif ik een café binnen en bekijk met twee gezellige Engelse een rugby wedstrijd op TV. Dat was lang geleden en weer eens leuk om te zien.
Ik huur een brommer en kar wat in het rond, ditmaal zonder brokken. Een waterval waar, door het droge seizoen, bijna geen water stroomt maar wel een paar poeltjes zijn. Moederziel alleen ga ik in Adamskostuum te water. Mooie omgeving met glashelder water en vissen die gelukkig van mijn lichaam afblijven.
Verder naar nog wat originele dorpjes en het mangrovebos. Aan de kust hier strekt dit op drie na grootst mangrovebos van de wereld zich uit over een breedte van circa 60 kilometer en een diepte van circa 28 kilometer de zee in. Op één plaats heeft de bevolking een wandelpad door het bos aangelegd met picknickplaatsen of zo je wilt siëstaplaatsen. Nog even naar de pislauwe zee in de buurt van Thailand en een gesloten zeepark en de dag is ten einde.
Volgende dag met de speedboot naar een afgelegen eiland om te snorkelen. Met een noodgang worden wij over een wasbord van golfjes door het mangrovebos gemarteld. H e e e e e l e e r r u u g m o o o o i i e e. De kleuren groen van de bomen zijn fluorescerend in het zonlicht en vogels!!! We zien vogels, twee verschillende soorten ijsvogel waarvan er eentje ter grote van een kraai met een snavel die ik tijdens het snorkelen niet wil tegenkomen.
We bezoeken een authentiek vissersdorpje waar de kleine kinderen twee jaar geleden nog bang en huilend wegkropen voor onze Franse gids. Alle woningen op palen en boot voor de deur zoals wij dat met onze auto’s ook altijd willen.
Het eiland is prachtig met het bekende Bountystrand, blauwe zee, palmen en andere exotische bomen tot dicht aan het water en zelfs een heuse lagune. De juiste setting voor het kleffe paartje dat mij op de reis vergezelt. Hij Amerikaan en zij Poolse, wisselen liefdevolle kusjes uit in een hobbelige boot recht in mijn gezichtsveld, ze moesten per se voorin zitten.
Snorkelend met mijn kop in de zee heb ik er geen last meer van en doe mij tegoed aan de aanblik van vissen, schelpen en apen. De laatste niet in zee maar op het land. Gevlucht waarschijnlijk voor de alles vretende Cambodianen die verder geen wild in leven laten.
Tussen de rotsen zie ik een afwijkende vorm die mijn aandacht trekt. Ik zwem terug, duik en kom boven met een ruggenwervel van vermoedelijk een walvis. De gids gaat hem op het boekingskantoor tentoonspreiden.
De terugweg is spannender dan de heenweg door de opkomende wind en golven en het dreigende onweer. Dat mag ons kleffe stel echter niet deren dat weer als eerste in de boot zit en dus vooraan, of word ik onbewust op een gemis opmerkzaam gemaakt? Net voor de regen zijn wij terug van deze zeer geslaagde dag en de volgende dag vertrek ik.
Voor mijn reis richting Saigon boek ik een trip van twee dagen en een nacht. Grotendeels over water en dus door de Mekongdelta met wat bezoekjes aan drijvende dorpen en een viskwekerij. Eén grote teleurstelling en weer weet ik waarom ik niet van dit soort tripjes houd. De tocht over water was te lang en saai de bezochte attracties waren een slappe daginvulling waar de organisatie zich met een jantje-van-leiden van heeft afgemaakt.
In het hotel voor de overnachting worden wij te woord gestaan door een jongedame met een “Hilda aus der SS” houding. Wij moeten onder autoritair gezag vooral in haar patroontjes bewegen. U voelt hem al aankomen, de irritatie groeit en mijn medewerking vertraagt tot een minimum. Op het moment dat zij breedvoerig op een opmerking van mij gaat uitleggen waarom het allemaal nodig is laat ik haar met een glimlach om de mond uitpraten. Als zij is uitgepraat zeg ik alleen maar “But I don’t like the way you speak, I am stil the customer”. Als door een wesp gestoken keert zij om als het blad aan de boom, het goede kind was onbewust onbekwaam en dat is in één keer opgelost. Verder is het natuurlijk wel Vietnam en de mentaliteit is beduidend anders dan Cambodja.
Men laat een weverij zien met stoffen met ingewikkelde patronen en dan suggereren dat het betreffende weefgetouw dat gemaakt heeft. Overduidelijk is te zien dat dit simpele apparaat, dat direct begint te werken als de gids is uitgesproken, alleen horizontale lijnen kan weven. Tot onze komst was het weefgetouw zelfs buitenwerking.
De viskwekerij met een troep vissen die overduidelijk alleen rond het voergat zwemmen en waar men voor het contrast een paar goudkarpers tussen heeft geplaatst. Met het strooien van wat voer ontstaat er een fontein van water, errug spannend. Dan nog een aangelegde tuin van een hotel en een tempel uit 2003, lijkt ook weer zooo interessant. Feit is dat wij voor onze lol ook geen dagtrip organiseren naar de tuin van het grote Chinese van der Valk restaurant aan de A2 bij Breukelen en een kerk in Europa van na 1900 is al helemaal niet interessant. Aardig stukje toeristen verlakkerij en dan hebben we het nog maar niet over het drie maal wisselen van bus om eindelijk in Saigon aan te komen, lijkt het Nederlands openbaarvervoer wel. Afijn, ik ben weer aan een nieuw boek begonnen en de reisgenoten waren wel plezierig.
Laurens komt naar Vietnam en wij gaan samen verder en dan naar huis. Het einde van de reis nadert en je kunt je als vader geen beter einde wensen. Het is dan ook mooi geweest vind ik. Ik lijk mijn enthousiasme te gaan verliezen, mijn verbazing over alles, het wordt gewoon lijkt wel. En ik stel mij de vraag of dit de juiste instelling voor reizen is. Ik weet het niet.
Het gemak waarmee ik reis, mij inleef in nieuwe plaatsen en volken en gewoontes, mij op straat begeef en in openbaarvervoer. Het gemak waarmee ik aan lichaamstaal herken als ik word afgezet in nieuwe, schijnbaar vriendschappelijke, omgevingen en er dan op de juiste manier op reageer. De onderhandelingen met de tuktukmannen en iedereen die maar onderhandelen wil. Het gaat steeds makkelijker en met een lach van beide kanten. Is er dan niets nieuws meer behalve de omgeving van palmen en rijstvelden en bergen die schril afsteken tegen het vlakke Wormer- en Jisperveld waar wij iedere boom het liefst zien verdwijnen (en terecht).
Of kan het de globalisering binnen mijzelf zijn die dit teweeg brengt? Word ik na 6 maanden dan een echte wereldburger? Ik zou het zo graag op dat laatste houden. Maar als ik mij dan irriteer aan een Aziatisch “Ja” of het onbeduidende wiebelen van een Indisch hoofd of de ongeorganiseerdheid bij kleine en grotere Aziatische organisaties, dan heb ik met mijn inburgeringcursus nog een eindje te gaan.
Tot later.
Onze stoere vriendinnen uit Texas, Kiley en Jessi Mae, zijn keurig op tijd en schuiven aan tafel bij. Het is onmiddellijk gezellig en direct als wij Hollanders zijn stel ik voor de duidelijkheid maar even twee vragen. Inderdaad, Kiley en Jessi zijn een stelletje en vinden ons niet Gay, wel die bevestigingen doen ons deugt. De hormonen kunnen aan de kant en alle ingrediënten voor een gezellig avond zijn aanwezig en gezellig wordt het.
De Gay-bar ziet er prima en heel subtiel uit maar aangezien de pils vijf maal duurder is kiezen wij voor een ander onderkomen totdat wij eruit worden geschopt. Dan nog maar een after-party op het dinerterras van een locale ondernemer die voor vier bier graag nog even openblijft. Het afscheid valt zwaar en er moet op zijn Hollands gekust worden en de meiden willen nog een knuffel. De knuffel met Kiley is zoals je van een knuffel mag verwachten. Mijn knuffel met Jessi komt echter nog het dichtst in de buurt van mijn motorongeluk van een paar publicaties geleden. Als zij mij dan ook nog even de lucht in moet tillen kijken alle Cambodianen alsof zij water zien branden.
Volgende dag per boor naar Battambang over een groot meer, waar ik al eerder was geweest, en een rivier op. De boot is instabiel en de schipper heeft een stuurtechniek waardoor de boot telkens slagzij lijkt te maken. Zit allemaal niet echt ontspannen en dan praat ik nog niet eens over de kwaliteit van de kussens en de vergelijking met sardines.
Toch is het genieten met al dat authentieke leven langs de waterkant in drijvende huizen, veel bootjes en zwemmende kinderen die je onvermoeibaar gedag blijven zeggen. De natuur komt tot aan de rand van het water. Diverse vogelsoorten duiken weer op en dat is eigenlijk nog niet veel gebeurd. Reigers, ooievaars en kleiner gevogelte.
De rivier verandert en heeft meer van een sloot weg waardoor de boot traag voortgaat en de matroos moet bijspringen om bij ondieptes mee te sturen. Na enkel uren ploeteren, komt men tot de conclusie dat dit niet meer kan en wordt het hele gezelschap overgeladen in twee pick-ups, inclusief de bagage. We begaan een weg als Parijs-Dakkar, wat herkenbaar weer, en het laatste stukje ongekleurde bil wordt nu ook blauw. Enerverende ervaring weer maar ik heb mij wel eens voor minder geld laten mishandelen en uitgeput stort ik ’s avonds op bed.
Battambang is een stadje met diverse oude Franse koloniale gebouwen volgens de Lonely Planet. Maar of ik loop te slapen of de LP was erg rooskleurig. Wat er dan overblijft, is een stad aan het begin van een ontwikkeling waar je met moeite twee dagen doorbrengt. Dat doe ik dus ook niet en vertrek weer na een dagtripje in de tuktuk en een theater avondje bij een school met professionele aanpak onder Europese begeleiding.
In de school worden kinderen naast hun gewone studie ook artistiek opgeleid. Schilderen, toneel, muziek, acrobatiek staan allemaal op het programma en men heeft momenteel een echte toer door Europa om gelden in te zamelen. De voorstelling is leuk maar laat zien dat het echte talent, op twee na, nu in Europa zit. Na de voorstelling is er de mogelijkheid voor 6$ een driegangen diner te nuttigen en daar maak ik gebruik van. Met Willy, die naast mij op de tribune zat, als tafeldame kan ik na vier weken onafgebroken Engels eindelijk weer eens Nederlands praten. Het eten is voortreffelijk en wordt door de leerlingen zelf bereid en opgediend, ook een deel van de opleiding. Na afloop is ons een vrijvervoer naar het hotel beloofd en nadat de mini-Van het bij de start al begeeft worden wij met zijn allen weer herkenbaar in een tuktuk geperst.
Volgende dag een rondje in de tuktuk voor mijzelf. Leuke authentieke dorpjes rond Battambang met wat huisvlijt in de vorm van zelfgemaakt rijstpapier voor de springrols of zoals jullie beter zult begrijpen de Vietnamese loempia. In de een of andere visfabriek wordt “viskaas!!!!!!” gemaakt. Hier ruik je dus de meest bizarre lucht van twee kwade en het eindproduct schijnt, in drie kwaliteiten verkrijgbaar, eetbaar te zijn, ik sla een keertje over.
Na nog een bezoekje aan één van de vele killing Fields is de depressie volledig. Hier wordt klip en klaar even verteld met welke gruwel praktijken de mensen aan hun einde kwamen en wat wij eerder al vermoeden wordt in het kwadraat bevestigd.
Ook nog even een oude tempel die door de Khmer Rouge tot puin is geschoten volgens de gids. Alleen ontbreken de kogelgaten en houd ik het dus maar op natuurlijk verval. Een gesprek dat ik aanknoop met de gids over deze tijd wordt vriendelijk beantwoord maar subtiel wordt ook aangegeven dat het onderwerp moeilijk is. Ik stop en bied excuus aan.
Wij bezoeken de bamboetrein, een naam die meer doet vermoeden dan de werkelijkheid maar dat had ik dan ook al gelezen. Op een stalen frame zijn bamboelatten gespannen en het geheel wordt op twee assen met spoorwegwieltjes geplaatst en door een benzinemotortje met V-snaar verbinding voortbewogen. Door de motor over een sleede naar voren en naar achteren te schuiven kun je de snelheid een beetje regelen en vaart verminderen. Allemaal een kwestie van timing dus. De rails lopen als twee met de handgetekende parallellenlijnen en liggen ook niet altijd op gelijke hoogte. Dat is aan mijn toch al zwaargehavende kont te merken.
Als je niets te doen hebt doe je dit dus schijnbaar en ik ga 20 minuten in beide richtingen, als Jan met de korte achternaam, op een kussentje dom om mij heen zitten kijken.
Ik vertrek naar Koh Kong, een natuurreservaat aan de kust en mijn verwachtingen zijn hooggespannen. Om die plaats te bereiken moet ik 500 kilometer om een paar bergjes heen reizen en verblijf weer in Phnom Penh. Als verloren zoon word ik in het mij bekende hotel binnengehaald, inderdaad het seizoen in slappies.
Koh Kong staat ook aan het begin van een ontwikkeling maar doet hier meer mee dan Battambang. De dichtbij gelegen Thaise grens heeft daar misschien mee te maken maar het is er redelijk gezellig. Wel veel oude mannen die hier, al of niet succesvol, een bestaan aan het opbouwen zijn. Een gesprek met een van hun leert dat je voor het grote geld hier niet zijn moet maar wel een prettig leven kunt hebben. In stilte bedenk ik mij dat je er dan anders uit zou zien of is het weer het kip en het ei verhaal?
Rondlopende door het stadje schuif ik een café binnen en bekijk met twee gezellige Engelse een rugby wedstrijd op TV. Dat was lang geleden en weer eens leuk om te zien.
Ik huur een brommer en kar wat in het rond, ditmaal zonder brokken. Een waterval waar, door het droge seizoen, bijna geen water stroomt maar wel een paar poeltjes zijn. Moederziel alleen ga ik in Adamskostuum te water. Mooie omgeving met glashelder water en vissen die gelukkig van mijn lichaam afblijven.
Verder naar nog wat originele dorpjes en het mangrovebos. Aan de kust hier strekt dit op drie na grootst mangrovebos van de wereld zich uit over een breedte van circa 60 kilometer en een diepte van circa 28 kilometer de zee in. Op één plaats heeft de bevolking een wandelpad door het bos aangelegd met picknickplaatsen of zo je wilt siëstaplaatsen. Nog even naar de pislauwe zee in de buurt van Thailand en een gesloten zeepark en de dag is ten einde.
Volgende dag met de speedboot naar een afgelegen eiland om te snorkelen. Met een noodgang worden wij over een wasbord van golfjes door het mangrovebos gemarteld. H e e e e e l e e r r u u g m o o o o i i e e. De kleuren groen van de bomen zijn fluorescerend in het zonlicht en vogels!!! We zien vogels, twee verschillende soorten ijsvogel waarvan er eentje ter grote van een kraai met een snavel die ik tijdens het snorkelen niet wil tegenkomen.
We bezoeken een authentiek vissersdorpje waar de kleine kinderen twee jaar geleden nog bang en huilend wegkropen voor onze Franse gids. Alle woningen op palen en boot voor de deur zoals wij dat met onze auto’s ook altijd willen.
Het eiland is prachtig met het bekende Bountystrand, blauwe zee, palmen en andere exotische bomen tot dicht aan het water en zelfs een heuse lagune. De juiste setting voor het kleffe paartje dat mij op de reis vergezelt. Hij Amerikaan en zij Poolse, wisselen liefdevolle kusjes uit in een hobbelige boot recht in mijn gezichtsveld, ze moesten per se voorin zitten.
Snorkelend met mijn kop in de zee heb ik er geen last meer van en doe mij tegoed aan de aanblik van vissen, schelpen en apen. De laatste niet in zee maar op het land. Gevlucht waarschijnlijk voor de alles vretende Cambodianen die verder geen wild in leven laten.
Tussen de rotsen zie ik een afwijkende vorm die mijn aandacht trekt. Ik zwem terug, duik en kom boven met een ruggenwervel van vermoedelijk een walvis. De gids gaat hem op het boekingskantoor tentoonspreiden.
De terugweg is spannender dan de heenweg door de opkomende wind en golven en het dreigende onweer. Dat mag ons kleffe stel echter niet deren dat weer als eerste in de boot zit en dus vooraan, of word ik onbewust op een gemis opmerkzaam gemaakt? Net voor de regen zijn wij terug van deze zeer geslaagde dag en de volgende dag vertrek ik.
Voor mijn reis richting Saigon boek ik een trip van twee dagen en een nacht. Grotendeels over water en dus door de Mekongdelta met wat bezoekjes aan drijvende dorpen en een viskwekerij. Eén grote teleurstelling en weer weet ik waarom ik niet van dit soort tripjes houd. De tocht over water was te lang en saai de bezochte attracties waren een slappe daginvulling waar de organisatie zich met een jantje-van-leiden van heeft afgemaakt.
In het hotel voor de overnachting worden wij te woord gestaan door een jongedame met een “Hilda aus der SS” houding. Wij moeten onder autoritair gezag vooral in haar patroontjes bewegen. U voelt hem al aankomen, de irritatie groeit en mijn medewerking vertraagt tot een minimum. Op het moment dat zij breedvoerig op een opmerking van mij gaat uitleggen waarom het allemaal nodig is laat ik haar met een glimlach om de mond uitpraten. Als zij is uitgepraat zeg ik alleen maar “But I don’t like the way you speak, I am stil the customer”. Als door een wesp gestoken keert zij om als het blad aan de boom, het goede kind was onbewust onbekwaam en dat is in één keer opgelost. Verder is het natuurlijk wel Vietnam en de mentaliteit is beduidend anders dan Cambodja.
Men laat een weverij zien met stoffen met ingewikkelde patronen en dan suggereren dat het betreffende weefgetouw dat gemaakt heeft. Overduidelijk is te zien dat dit simpele apparaat, dat direct begint te werken als de gids is uitgesproken, alleen horizontale lijnen kan weven. Tot onze komst was het weefgetouw zelfs buitenwerking.
De viskwekerij met een troep vissen die overduidelijk alleen rond het voergat zwemmen en waar men voor het contrast een paar goudkarpers tussen heeft geplaatst. Met het strooien van wat voer ontstaat er een fontein van water, errug spannend. Dan nog een aangelegde tuin van een hotel en een tempel uit 2003, lijkt ook weer zooo interessant. Feit is dat wij voor onze lol ook geen dagtrip organiseren naar de tuin van het grote Chinese van der Valk restaurant aan de A2 bij Breukelen en een kerk in Europa van na 1900 is al helemaal niet interessant. Aardig stukje toeristen verlakkerij en dan hebben we het nog maar niet over het drie maal wisselen van bus om eindelijk in Saigon aan te komen, lijkt het Nederlands openbaarvervoer wel. Afijn, ik ben weer aan een nieuw boek begonnen en de reisgenoten waren wel plezierig.
Laurens komt naar Vietnam en wij gaan samen verder en dan naar huis. Het einde van de reis nadert en je kunt je als vader geen beter einde wensen. Het is dan ook mooi geweest vind ik. Ik lijk mijn enthousiasme te gaan verliezen, mijn verbazing over alles, het wordt gewoon lijkt wel. En ik stel mij de vraag of dit de juiste instelling voor reizen is. Ik weet het niet.
Het gemak waarmee ik reis, mij inleef in nieuwe plaatsen en volken en gewoontes, mij op straat begeef en in openbaarvervoer. Het gemak waarmee ik aan lichaamstaal herken als ik word afgezet in nieuwe, schijnbaar vriendschappelijke, omgevingen en er dan op de juiste manier op reageer. De onderhandelingen met de tuktukmannen en iedereen die maar onderhandelen wil. Het gaat steeds makkelijker en met een lach van beide kanten. Is er dan niets nieuws meer behalve de omgeving van palmen en rijstvelden en bergen die schril afsteken tegen het vlakke Wormer- en Jisperveld waar wij iedere boom het liefst zien verdwijnen (en terecht).
Of kan het de globalisering binnen mijzelf zijn die dit teweeg brengt? Word ik na 6 maanden dan een echte wereldburger? Ik zou het zo graag op dat laatste houden. Maar als ik mij dan irriteer aan een Aziatisch “Ja” of het onbeduidende wiebelen van een Indisch hoofd of de ongeorganiseerdheid bij kleine en grotere Aziatische organisaties, dan heb ik met mijn inburgeringcursus nog een eindje te gaan.
Tot later.
-
30 April 2010 - 06:43
Je Zusje:
Broertje nog geen letter gelezen. Maar gefeliciteerd met onze koningin. De mannen hebben het overleefd ook zonder jouw. joost is vannacht gewoon thuis gekomen en vond ik vanmorgen gewoon naast me. Ik heb begrepen dat de rest van de mannen ook wel in hun bed zijn beland. Zo en nu ga ik even lezen.
Ik heb al contact gehad met Laurens, en hij is er klaar voor.
kus je zusje -
30 April 2010 - 10:04
Jasper:
Hey oom! Ook ik heb nog niet veel gelezen, behalve dat je kennelijk wat gewicht aan het verliezen bent, doordat je nu ook door vrouwen wordt opgetild. Helaas allebei niet aanwezig vanacht bij onze q-night traditie. Maar ik kan je vertellen dat ik door mijn broers en vader de hele nacht op de hoogte ben gehouden dankzij intercontinentale telefoongesprekken. Het zal ze wat gekost hebben, maar we werden duidelijk gemist! Ik weet niet wat jij doet vandaag, maar ik ga bitterballen eten op de ambassade in Kaapstad. Viva Beatrix!! -
01 Mei 2010 - 08:24
Norbert-Jan:
KoninginnenNacht ben ik goed doorgekomen en ik kan je melden dat met uizondering van twee globetrotters de groep in de Old Bell compleet (!) was :) Mijn terug tocht naar Jisp ging via 2 uurtje liggen op een bank in Haarlem en de tweede trein vanaf Haarlem station - 15 minuten naar het station bleek 17 minuten door kennelijke oorzaak...Mijn hoop op nog een paar uurtje slaap voor ik deel moest nemen aan de inburgeringscursus in Jisp middels een levend voetbalbak spel en VEEEEEEEEEEL bier, spatte uiteen toen ik om 8.15u werd gebeld met een verstoring van ca. 200 poolse medewerkers - bereidwillige mannen en twee uur later, draaide alles weer een was het geen moeite meer om nog naar bed te gaan. Na het avondeten ben ik op de bank gaan liggen. iedere keer als ik mijn ogen open deed was ik zwaar gedesoriënteerd in zowel tijd als plaats en leek het buiten steeds wat donkerder te zijn geworden. Om 23u toch maar de vette lappen opgezocht en vanmorgen zowaar pas om over achten mijn nachtverblijf verlaten. Kip lekker en klaar voor weer een enerverende dag.
Laurens gelukkig nog kunnen spreken omdat hij vertraging heeft van ca. 1,5u. Hij heeft er super veel zin in en ik weet zeker jij ook!!!! Ga er samen heerlijk van genieten en ik zie er naar uit om jullie over drie weken door de deur te zien komen :)
-
02 Mei 2010 - 13:03
Yvonne:
genoten van je verhaal
echte hollander ? dit blijft toch byzonder
andere mensen andere gewoontes heel leuk dat Laurens komt veel plezier samen
dikke knuffel -
03 Mei 2010 - 18:30
Wim En Fiet:
hoi nico,wat leuk dat Lauwrens naar je toekomt!Daar kijk je natuurlijk erg naar uit,en dan nog een paar weken samen reizen,zo vader zo zoon!
De foto,s waren ook weer prachtig,en wat weer veel leeswerk,het kan niet op.We wensen jullie samen nog veel reisplezier!
groetjes uit Zaandijk. -
03 Mei 2010 - 20:03
Ingrid:
Hoi zwager en neef! Norbert- Jan heeft net met Laurens zitten skypen en dacht een glunderend joch te zien dat naast zijn vader op bed lag!!
Super dat jullie samen de reis gaan afmaken.
Nico, dit verzetje had je even nodig; zelfs je manier van schrijven werd slapjes en nonchalant. Kan niet hoor! Dat leest te makkelijk voor ons. Net nu we aan die volzinnen gewend waren.
Geniet van elkaar en van de laatste/ eerste etappe van je reis. Tot over 3 weken.
Groetjes en liefs aan jullie beiden. Ingrid -
07 Mei 2010 - 21:15
Suzy:
Heej lieve oom,
Wat superleuk dat Laurens er nu is, Ik hoorde al dat het zo rustig was in Zaandijk! Ga maar lekker genieten dan ga ik aan me moraal en eindwoord werken maar wie weet nog een extra verhaal voordat die aan de beurt komen. En dan ga ik natuurlijk jouw lengte beaten!
kuss -
08 Mei 2010 - 09:41
Cor En Ans:
hoi niek bedankt voor je felicitatie en die appeltaart komt wel goed.gezellige verjaardag gehad.
groetjes van ans cor en simba
tot gauw. -
10 Mei 2010 - 16:49
Henk Hoogerwerf:
Hoi Nico
Genoten van je verslagen. Maar zoals ik al eerder heb gemeld: het is echt tijd om weer terug te komen. We willen graag al je verhalen nog eens horen, tijdens de pauzes in het Jisper Veld!
Goede reis en tot spoedig ziens! -
10 Mei 2010 - 17:44
Pim Van Eeden:
Jammer dat je reis nu al voorbij is , maar welkom terug in het land
Ik hoop je snel weer te spreken! -
11 Mei 2010 - 18:38
Hans En Mariska:
Weer een lang mooi verhaal en mooie foto's...
Geniet lekker van je laatste weken met Laurens samen en dat jullie nog samen mogen genieten......
Knuffels Hans en Mariska x -
14 Mei 2010 - 16:38
Frieda:
Lieve Nico,
Dank voor weer een mooi verhaal. Mogelijk ben je al een beetje aan het afkicken van dit rondreizend bestaan, waardoor je wat makkelijker kunt aanhaken bij Laurens... en de koude kalkoen straks na thuiskomst al een beetje zal zijn opgewarmd!
Veel plezier nog met dit laatste restje reis en tot later!
groetjes van Frieda -
19 Mei 2010 - 06:52
Jean:
Hallo Nico,
Dit het laatste verslag van jouw reis waar ik op reageer, want zoals het een goed pensionado betaamt, ga ik weer eens op vakantie. De vijfde keer dit jaar. Een week of vier met de zeilboot en als we eind juni terugkomen, gaan we na een paar dagen voor twee weken naar Noorwegen. Na al jouw jaloersmakende verslagen moest ik dit even kwijt.
Jouw reis zit er bijna op. En dat betekent, dat het tijd is voor een evaluatie. Voor de eventueel minder geletterde mee-lezertjes: evalueren betekent: de waarde bepalen.
Vanzelfsprekend ben jij zelf de meest geëigende persoon om de waarde van je reis te bepalen. Maar ik ben van mening, dat ook jouw onvermoeibare lezers daartoe enig recht hebben. Hoe het ook zij: ik ga evalueren. En wel op drie punten: het “waarom” van je reis, het bereiken van de gestelde doelen (puur, natuur, cultuur) en de planning van de terugkeer na je reis.
Evaluatie van Het Waarom.
Over het waarom ben je altijd vrij duidelijk geweest. Althans, je had er een duidelijk verhaal bij: “altijd nog een keer gewild, nu de gelegenheid, nu of nooit” en van die dingen. Ik denk echter, dat dit was, wat in de psychologie “rationaliseren” heet: het bedenken van redenen voor iets wat je vanuit het onderbewuste doet. In werkelijkheid was het natuurlijk een vlucht voor de op volle snelheid aanstormende ouderdom. Een niet te bedwingen behoefte om een wijde omgeving te bewijzen wat voor bikkel je bent. Nou Nico, dit punt evaluerend: zeer geslaagd! Zowel op het punt van jouw rationalisaties, als op jouw onderbewuste doel. Groot gelijk, dat je het gedaan hebt en bewondering alom. Alleen jammer, dat iedereen wel denkt: “Dat doet hij toch maar, OP ZIJN LEEFTIJD.”
Los van jouw eigen beweegredenen, mijn indruk was, dat jouw omgeving ook wel een beetje toe was aan jouw lange reis. Het was niet voor niets zo druk bij jouw afscheidsborrel. Misschien is het jou ontgaan, maar ik heb meerdere blikken gezien waaruit sprak: “Zo, die moet nu wel vertrekken.”
Evaluatie van Puur, Natuur, Cultuur.
Tja, dat begint lastig. Hoe kun je nou beoordelen of een reis “zuiver” is. Wat is een zuivere reis? (Misschien nog leuker: wat is een onzuivere reis?) Of bedoelde je puur natuur. Puur als bijvoeglijk naamwoord bij natuur? Grammaticaal klopt dat niet, want dan hoort er geen komma tussen puur en natuur. Maar ja, jij laat je de wet nu eenmaal niet voorschrijven door de grammatica. Toch denk ik niet dat je puur natuur bedoeld hebt, want dan zou je meer een reis door Zuidoost Azië in je blote reet gemaakt hebben. En daar vinden we niets van terug in je verslagen. Nou denk ik niet, dat je alles hebt opgeschreven wat je hebt uitgevreten, maar als je in Adamskostuum de wereld door was gegaan, dan zouden we dat ongetwijfeld via andere media vernomen hebben.
In het Zaans heeft puur ook nog een aparte betekenis. In “Hai is puur zo dreustig.”, betekent puur zoiets als “behoorlijk erg”. Met enige fantasie zou je bedoeld kunnen hebben “intens” of zoiets.
Het geheel overziend ga ik uit van de veronderstelling, dat je gewoon een woord hebt gekozen, dat zo aardig rijmt met natuur en cultuur. Proficiat, het rijmt.
Uit wat je allemaal over de beleefde natuur hebt verteld, mag worden geconcludeerd, dat ook op dit punt je reis zeer geslaagd genoemd mag worden. Soms gaf je een beetje de indruk, dat je verslag deed vanuit een soort grootschalige Artis, maar meestal kwam dat door hetgeen je vertelde over je mede-ontdekkingsreizigers. Je foto’s waren overtuigend en jaloers makend.
Ook aan cultuur heb je tijdens je reis geen gebrek gehad. Van mij persoonlijk had je in je verslagen iets minder beeldend mogen vertellen over de locale zeden en gewoonten; zeker daar waar die in hoge mate opvielen door slurpen, schijten en boeren. Ik weet het: ’s lands wijs, ’s lands eer. En dat wij ons eten met krom gebogen stukken ijzer in onze muil stoppen is goedbeschouwd ook raar. Maar toch. Duidelijk is, dat cultuur in de brede zin van het woord (en dat is behoorlijk breed) heel erg aan bod is geweest tijdens je reis. Het is te hopen, dat die overdosis Oosterse cultuur geen blijvende schade bij jou heeft aangericht. Ik wil daarmee niet zeggen, dat die cultuur schadelijk is, maar in Nederland zijn er bevolkingsgroepen, die het niet zo op hebben met vreemde culturen. En stel je voor, dat ze jou naar een inburgeringscursus zouden sturen. Hoewel …
Saldo: volgens mij heb je op puur, natuur, cultuur uitstekend gescoord en heb je waarde toegevoegd door ons verslag te doen van hetgeen je beleefde.
Tenslotte de evaluatie van de planning van jouw terugkeer.
Fantastisch, dat je terugreis doet met je zoon. Los van de emotionele waarde ervan, is het erg verstandig, dat hij jou in de gaten (en zo nodig in bedwang) kan houden. Je passeert onderweg nogal wat grenzen. Met jouw inmiddels tot buitenproportioneel gegroeide assertiviteit zou dat wel eens tot grensconflicten kunnen leiden. Het zou lullig zijn als je je verslaggeving nog een poosje zou moeten voortzetten vanuit een of andere cel.
De timing van je terugkeer is ook uitstekend. Ik heb me laten vertellen, dat Els een keer vroeg “Welke Nico?”, toen er over jou gesproken werd.
Je bent ook mooi op tijd om nog wat excursies te gidsen bij de Poelboerderij. Ik heb Paulien doorgegeven wanneer je er weer bent en gezegd, dat ze jou vanaf 24 mei voor de eerstvolgende 68 excursies kan inplannen.
Tot gauw!
Jean
-
19 Mei 2010 - 17:07
Yvonne:
Hoi Nico
Nog heel even en dan naar huis.
bijzonder zo samen met Laurens je laaste weken te reizen moet geweldig zijn
bedankt voor je mooie verhalen heerlijk om te lezen
ga het nog missen ( snik )
Een hele fijne thuiskomst
liefs Yvonne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
