,Koshi Tappu en de laatste dagen Nepal
Door: Nico van Egdom
Blijf op de hoogte en volg Nico
10 Februari 2010 | Nepal, Kathmandu
Verkorte versie; Beter één vogel in de hand dan tien in de lucht? En dan nog wat enerverende busritjes.
Ik vertrek naar het oosten van Nepal voor het natuurgebied Koshi Tappu. Volgens Lonely Planet is de verhouding mens:vogel daar 1:400. Dat gaat wat beloven maar eerst de busrit nog van een uurtje of zeven.
Het ging al fout bij de aanloop van de busrit. De bedrijfsleider van de lodge zou mij per motor weg brengen en ik moest vooral om 5.30 uur klaar staan. Ik had al een paar kleine confrontaties met hem gehad omdat hij op de kwaliteit van het aangeboden pakket aan het afdingen was geweest. Daar kwam nu nog bij dat mijnheer pas kwam opdagen na een door mij gearrangeerd telefoontje van één van zijn mensen, 6.15 uur. Gelijk had hij het druk en schoof de taak door naar zijn hulpje die bijna geen Engels spreekt. Maar dat had mijnheer gedacht, er zijn voor mij nog te veel vragen bij de bushalte. Ik blijf volmaakt kalm maar op niet mis te verstane wijze maak ik duidelijk dat die vlieger niet opgaat. Mijnheer snapt het woord vlieger niet maar de boodschap komt wel over en 5 minuten later zijn wij op weg.
De eerste bus is dan al gepasseerd en in de volgende van 7.30 uur zijn alle zitplaatsen bezet. Eerste uurtje staan dan maar in een op Nepalesen afgestemde bus. Na circa 100 kopstoten met het busdak schuift een Nepalees langs mij heen naar achteren vlak voor het moment van een busstop. Twee personen stappen op en hij neemt de plaats in. Ik maak direct aanspraak op de lege plek maar mijnheer houdt ook die bezet. Ik dring even aan dat hij moet doorschuiven maar uit zijn gebaren maak ik op dat er bij een volgende halte iemand gaat instappen waarvoor deze plaats bedoeld is.
De volgende halte? Is mijnheer van de pot gerukt soms en blind dat hij die enige en grootste Europeaan het laatste uur niet heeft zien staan? Ik zou maar even doorschuiven anders ga ik er gewoon overheen maak ik op rustige wijze enkel keren aan hem duidelijk. Ondertussen praat ik gewoon Nederlands, Engels verstaat hij toch ook niet. Mijn dwingend gedrag levert uiteindelijk terecht een zitplaats op. Bij de volgende halte een kleine stoelendans en alles is geregeld. De aangeboden (hobbel de bobbel) plaats achter in de bus bied ik hun zelf aan in een niet nader te omschrijven lichaamsdeel, ik zit.
Veel later blijkt deze mijnheer bij het personeel van de bus te horen en had ik hem niet herkend als de man die mijn bagage op een veilige plek heeft opgeborgen. Dat verklaart dus de vreemde blikken van de overige passagiers.
Het landschap tijdens de busrit verandert aanzienlijk. Van jungle met heuvels wordt het vlak en Nederlands. Grote groene vlaktes bestaande uit met aarden wallen afgezette perceeltjes liggen als een patchwork van groenen naast de weg tot zover het oog reikt. De behuizing veranderd van steen naar riet en gras met leem afgezette onderdelen. De mensen worden nog kleurrijker en de buffels veranderen in licht gekleurde, charmant ogende, runderen. Dit gedeelte van Nepal is zo Aziatisch dat het overal had kunnen liggen. Ook de markten, winkels en apen die wij onderweg passeren passen uitstekend in dit beeld. We stoppen wat keren om te plassen en het eten van………….Dal Bath!! Werkelijk de lekkerste tot nu toe.
Na 7 uur stopt de bus en wordt ik gedropt in the midle of nowhere. Schetst u zich een gehucht als Spijkerboor maar denk dan in plaats van alles wat groen en water is gewoon aan zand. Even verdenk ik de mij inmiddels bekende mijnheer van eerwraak en gewapend met Lonely Planet vraag ik om uitleg. Het blijkt allemaal te kloppen.
Mijn onbevangen reisgedrag zorgt ook nu weer voor een oplossing en voor je het weet zit je zonder helm, achterop een motor met 20 kilo bagage op je rug. Wij manoeuvreren over zandweggetjes tussen de keien en de kippen door. Langs schilderachtig leuke hutjes in exotische zetting nageroepen door kinderen, nagestaard door runderen en nagezeten door honden. Ik wordt gedropt voor een soort van ingang en dat is Koshi Tappu duid mij de niet Engels sprekende graadmagere chauffeur. Stoïcijns blijf ik zitten en zeg “hotel, restaurant?”. Dit is universeel en wij rijden verder de achteringang van een militairkamp binnen langs legerprikkeldraad. Het wiebelend rijgedrag doet mij voor het ergste vrezen maar alles loopt goed af en ik maak kennis met een aardige kerel en zijn boerencamping.
Voor 800Rs heb ik één gedeelte van een leuk riet met lemen hut en, drie maaltijden. Wij kijken wat rond en ik vraag naar de samenstelling van de maaltijden, ik eet met de pot mee. Ik kijk bedenkelijk en reken hem voor dat dit allemaal aan de hoge kant is en er 200Rs vanaf moet, we hebben een deal (6 euro) of ik dat dan maar niet aan de buurman wil vertellen.
De buurman komt uit Kathmandu en is fotograaf die hier natuurfoto’s komt maken. Daarnaast heeft hij nog een groothandel in prullarie en of ik maar eens langs wil komen. We hebben een gezellige tijd samen. We gebruiken samen de maaltijden en kletsen veel terwijl hij met een slappe sluitspier luidruchtig gassen aan het firmament toevertrouwd.
De eerste avond ga ik wat op onderzoek uit en bezoek de naastgelegen olifantenstal. Alleen moeder en 6 maanden oud jong staan nog op stal. Ik ontmoet Huw Montegomery (inderdaad, verre familie van!) die de olifanten staat te bewonderen. Ik heb geen angsten meer en onder toeziend oog en speuren slurf van moeders ravot ik wat met kleine jumbo die er geen genoeg van kan krijgen. Een keer duw ik hem zelf als een jonge hond op de grond. Met slurf en poten bewerkt hij mijn schoenen en jas die ik vervolgens in een emmer sop van de olifantenzeik moet verlossen. Ik zie de gezichten in de bus anders al voor mij.
Uit voorzorg heb ik mijn plasticzakje afval aan een hoge spijl van het bed opgehangen, vlak naast mijn hoofdeinde. ’s Nacht word ik van een geritsel wakker en geef onverstoorbaar een klap tegen de spijl, plof is het antwoord en de rust keert weer.
De volgende dag heeft onze gastheer voor ons, inclusief Huw, een boot geregeld en gaan wij het natuurgebied in dat rond de grootste rivier van Nepal is gelegen. Vier bootslieden zorgen dat wij met en tegen de stroom in, komen waar nodig is. We zien een krokodil, schildpadden, enkele gevaarlijke wilde waterbuffels en tal van sporen van wilde olifanten die door dit gebied heen migreren. Er lopen ook heel erg veel tamme buffels rond waarvan de eigenaar hoopt dat zij door de wilde exemplaren gedekt worden en waarvan de jongen vervolgens veel geld opbrengen. Natuurbeheer is daar niet gelukkig mee omdat door een soort van “genenvervalsing” de werkelijke waterbuffel niet meer is te onderscheiden. Helaas is de regering van Nepal zwak en zal het lang duren voordat dit een punt van aandacht wordt.
De vogels zijn uniek en redelijk talrijk maar in ben natuurlijk wel heel erg verwend. De beloofde verhouding zal wel kloppen maar vooral door de afwezigheid van mensen. Tot mijn grote spijt ben ik aan mijn vakantie begonnen zonder vogelboek voor zuidoost Azië. Dit is al de vijfde keer dat ik misgrijp.
Onderweg wordt met vereende krachten nog even een heilige koe uit de rivierbedding gered die uit pure dankbaarheid de redders op de hoorns wil nemen.
In het informatiecentrum bekijk ik nog wat zielige vertoningen waaronder een waterbuffelschedel met een set hoorns van tweemeter spanwijdt!!
’s Avonds hebben wij een interessant gesprek met de beheerder en projectleider van het reservaat. Hij is aangesteld om het gebied te beheren met gelden van de Verenigde Naties, zo belangrijk is het gebied voor de trekvogels. Eerst vraagt hij hoe natuurbeheer in Nederland georganiseerd is. Ik kan hem wat vertellen over de wijze waarop dat in het Wormer en Jisperveld geregeld is en hij luistert aandachtig toe, denkend dat er voor Nepal nog veel te doen is. Wij praten over zijn problemen de mensen uit het gebied te houden (er mag geschoten worden op zicht), het stropen tegen te gaan en respect voor en het belang van wild en vogels aan de ongeschoolde bevolking over te brengen. Zijn aanpak dwingt in elk geval bij mij respect af en beetje bij beetje lijkt hij vat op de bevolking te krijgen.
De volgende dag ben ik alleen en loop wat in het authentieke dorpje rond waar ik net zo bijzonder ben als de omgeving voor mij. Ik ontmoet een oude man (circa 70) die een foto waard is en waar ik niet meer vanaf kom. Wat mij verbaasde is de krijgshaftige wijze waarop het met een stok op de foto wilde.
Even verder kom ik langs een huis waar enkele jongere een Bollywood film liggen te kijken. Of ik maar even binnen wil komen en kletsen, waarom ook niet. Eenmaal binnen blijkt de oude man de grootvader van één van de jongens te zijn en wordt tevens als “Master” voorgesteld. Ik begrijp er helemaal niets meer van totdat ik naar buiten wordt geloodst en getrakteerd wordt op een stokgevecht en een demonstratie stokzwaaien door opa. Buitenadem neemt hij mijn applaus in ontvangst.
Achterop de motor word ik ’s morgens heel vroeg weer naar de bus voor Kathmandu gebracht, ritje van 12 uur. In omgekeerde volgorde als twee dagen geleden verandert het landschap. Richting Kathmandu neemt de hoeveelheid bergen en bakstenen toe.
Onderweg weer plassen en lunchen en dineren. Met de laatste eetpauze sta ik nog in het toilet als de bus al vertrekt. Met een sprintje de trap en de weg op achter de bus aan die ineens vol in de remmen gaat. Mijn buurman in de bus had al alarm geslagen en ik wordt lachend onthaald. Met twee klappen op de buswand stap ik in en direct komt deze in beweging de twee conducteurs zijn nog net op tijd binnen. Inmiddels kende ik de klopcode die in het openbaar vervoer gebruikt wordt, één klap is stoppen (heb ik op de fiets al eens moeten gebruiken), twee klappen is rijden en een staccato klapjes of gefluit betekend “recht zo hij gaat”.
De geest is vrij en ruim en eindelijk snap ik het verkeer in Nepal. Niemand kan rijden in Nepal. Het zijn waardeloze chauffeurs zonder timing, verkeersinzicht en zeker geen structuur. Dat weten zij van elkaar en de meeste ook van zichzelf. Op het hierdoor ontstane wederzijdse begrip en acceptatie drijft de verkeersstroom. Fietsers en voetgangers worden geacht zich in één strakke lijn voort te bewegen anders zijn de gevolgen niet te overzien. Denken runderen in het Europese verkeer dat zij alles mogen, hier mogen zij alles, ze zijn namelijk heilig.
De laatste dagen in Kathmandu wachten op mijn visa voor India. Ik breng mijn tijd zoet met nog wat bezichtigen van wat pittoreske plekjes. Op de fiets naar Pandan het Durbar Square en het eerste fatsoenlijke museum dat ik in Nepal tegenkom. Durbar Square is een plein met tempels en het paleis van een voormalige koning. Goede kerels, waar één van hen, driehonderd jaar geleden al, het kastensysteem en het al te vroege trouwen van de meisjes wilde afschaffen. Tot zijn grote frustratie helaas zonder succes maar was daarom niet minder geliefd.
Met een landelijk busje ga ik de laatste kilometers naar Bandipur. Ik stap het laatste in en surf dus in de deuropening met mijn kont geregeld boven de afgrond naar boven. In het autovrije plaatsje Bandipur ontmoet ik de Belg André. Dit levert een gezellig contact op en samen bekijken wij de zonsopkomst. De avond daarvoor bemoei ik mi,j met hun goedvinden, met het potje schaak van de lokale jeugd. Door een jarenlange training bij grootmeester Wim Dam weet ik wat zinnige opmerkingen te maken. Later, als het inmiddels donker is, wordt ik door de jeugd ook nog tot wat sportieve acties verleid en is mijn dag weer compleet.
Met dezelfde bus weer naar beneden het dal in maar dit keer heb ik een zitplaats. Als je denkt dat je er dan bent heb je het mis. De bus heeft circa 16 zitplaatsen en een veelvoud daarvan wordt naar binnen geperst. Een moeder met dochter als één van de laatste. Moeder hang zwaar over mijn schoot heen en dat is voor beide geen optie voor een ontspannen rit.
Ik geef mijn rugzak aan mijn buurman op schoot, die dat zwijgend accepteert, en wijs moeder mijn knie aan. Helaas (?) is dochter sneller en valt met een plof op mijn schoot. De enige in de bus die er gek van opkijkt ben ikzelf.
Tot later!
Ik vertrek naar het oosten van Nepal voor het natuurgebied Koshi Tappu. Volgens Lonely Planet is de verhouding mens:vogel daar 1:400. Dat gaat wat beloven maar eerst de busrit nog van een uurtje of zeven.
Het ging al fout bij de aanloop van de busrit. De bedrijfsleider van de lodge zou mij per motor weg brengen en ik moest vooral om 5.30 uur klaar staan. Ik had al een paar kleine confrontaties met hem gehad omdat hij op de kwaliteit van het aangeboden pakket aan het afdingen was geweest. Daar kwam nu nog bij dat mijnheer pas kwam opdagen na een door mij gearrangeerd telefoontje van één van zijn mensen, 6.15 uur. Gelijk had hij het druk en schoof de taak door naar zijn hulpje die bijna geen Engels spreekt. Maar dat had mijnheer gedacht, er zijn voor mij nog te veel vragen bij de bushalte. Ik blijf volmaakt kalm maar op niet mis te verstane wijze maak ik duidelijk dat die vlieger niet opgaat. Mijnheer snapt het woord vlieger niet maar de boodschap komt wel over en 5 minuten later zijn wij op weg.
De eerste bus is dan al gepasseerd en in de volgende van 7.30 uur zijn alle zitplaatsen bezet. Eerste uurtje staan dan maar in een op Nepalesen afgestemde bus. Na circa 100 kopstoten met het busdak schuift een Nepalees langs mij heen naar achteren vlak voor het moment van een busstop. Twee personen stappen op en hij neemt de plaats in. Ik maak direct aanspraak op de lege plek maar mijnheer houdt ook die bezet. Ik dring even aan dat hij moet doorschuiven maar uit zijn gebaren maak ik op dat er bij een volgende halte iemand gaat instappen waarvoor deze plaats bedoeld is.
De volgende halte? Is mijnheer van de pot gerukt soms en blind dat hij die enige en grootste Europeaan het laatste uur niet heeft zien staan? Ik zou maar even doorschuiven anders ga ik er gewoon overheen maak ik op rustige wijze enkel keren aan hem duidelijk. Ondertussen praat ik gewoon Nederlands, Engels verstaat hij toch ook niet. Mijn dwingend gedrag levert uiteindelijk terecht een zitplaats op. Bij de volgende halte een kleine stoelendans en alles is geregeld. De aangeboden (hobbel de bobbel) plaats achter in de bus bied ik hun zelf aan in een niet nader te omschrijven lichaamsdeel, ik zit.
Veel later blijkt deze mijnheer bij het personeel van de bus te horen en had ik hem niet herkend als de man die mijn bagage op een veilige plek heeft opgeborgen. Dat verklaart dus de vreemde blikken van de overige passagiers.
Het landschap tijdens de busrit verandert aanzienlijk. Van jungle met heuvels wordt het vlak en Nederlands. Grote groene vlaktes bestaande uit met aarden wallen afgezette perceeltjes liggen als een patchwork van groenen naast de weg tot zover het oog reikt. De behuizing veranderd van steen naar riet en gras met leem afgezette onderdelen. De mensen worden nog kleurrijker en de buffels veranderen in licht gekleurde, charmant ogende, runderen. Dit gedeelte van Nepal is zo Aziatisch dat het overal had kunnen liggen. Ook de markten, winkels en apen die wij onderweg passeren passen uitstekend in dit beeld. We stoppen wat keren om te plassen en het eten van………….Dal Bath!! Werkelijk de lekkerste tot nu toe.
Na 7 uur stopt de bus en wordt ik gedropt in the midle of nowhere. Schetst u zich een gehucht als Spijkerboor maar denk dan in plaats van alles wat groen en water is gewoon aan zand. Even verdenk ik de mij inmiddels bekende mijnheer van eerwraak en gewapend met Lonely Planet vraag ik om uitleg. Het blijkt allemaal te kloppen.
Mijn onbevangen reisgedrag zorgt ook nu weer voor een oplossing en voor je het weet zit je zonder helm, achterop een motor met 20 kilo bagage op je rug. Wij manoeuvreren over zandweggetjes tussen de keien en de kippen door. Langs schilderachtig leuke hutjes in exotische zetting nageroepen door kinderen, nagestaard door runderen en nagezeten door honden. Ik wordt gedropt voor een soort van ingang en dat is Koshi Tappu duid mij de niet Engels sprekende graadmagere chauffeur. Stoïcijns blijf ik zitten en zeg “hotel, restaurant?”. Dit is universeel en wij rijden verder de achteringang van een militairkamp binnen langs legerprikkeldraad. Het wiebelend rijgedrag doet mij voor het ergste vrezen maar alles loopt goed af en ik maak kennis met een aardige kerel en zijn boerencamping.
Voor 800Rs heb ik één gedeelte van een leuk riet met lemen hut en, drie maaltijden. Wij kijken wat rond en ik vraag naar de samenstelling van de maaltijden, ik eet met de pot mee. Ik kijk bedenkelijk en reken hem voor dat dit allemaal aan de hoge kant is en er 200Rs vanaf moet, we hebben een deal (6 euro) of ik dat dan maar niet aan de buurman wil vertellen.
De buurman komt uit Kathmandu en is fotograaf die hier natuurfoto’s komt maken. Daarnaast heeft hij nog een groothandel in prullarie en of ik maar eens langs wil komen. We hebben een gezellige tijd samen. We gebruiken samen de maaltijden en kletsen veel terwijl hij met een slappe sluitspier luidruchtig gassen aan het firmament toevertrouwd.
De eerste avond ga ik wat op onderzoek uit en bezoek de naastgelegen olifantenstal. Alleen moeder en 6 maanden oud jong staan nog op stal. Ik ontmoet Huw Montegomery (inderdaad, verre familie van!) die de olifanten staat te bewonderen. Ik heb geen angsten meer en onder toeziend oog en speuren slurf van moeders ravot ik wat met kleine jumbo die er geen genoeg van kan krijgen. Een keer duw ik hem zelf als een jonge hond op de grond. Met slurf en poten bewerkt hij mijn schoenen en jas die ik vervolgens in een emmer sop van de olifantenzeik moet verlossen. Ik zie de gezichten in de bus anders al voor mij.
Uit voorzorg heb ik mijn plasticzakje afval aan een hoge spijl van het bed opgehangen, vlak naast mijn hoofdeinde. ’s Nacht word ik van een geritsel wakker en geef onverstoorbaar een klap tegen de spijl, plof is het antwoord en de rust keert weer.
De volgende dag heeft onze gastheer voor ons, inclusief Huw, een boot geregeld en gaan wij het natuurgebied in dat rond de grootste rivier van Nepal is gelegen. Vier bootslieden zorgen dat wij met en tegen de stroom in, komen waar nodig is. We zien een krokodil, schildpadden, enkele gevaarlijke wilde waterbuffels en tal van sporen van wilde olifanten die door dit gebied heen migreren. Er lopen ook heel erg veel tamme buffels rond waarvan de eigenaar hoopt dat zij door de wilde exemplaren gedekt worden en waarvan de jongen vervolgens veel geld opbrengen. Natuurbeheer is daar niet gelukkig mee omdat door een soort van “genenvervalsing” de werkelijke waterbuffel niet meer is te onderscheiden. Helaas is de regering van Nepal zwak en zal het lang duren voordat dit een punt van aandacht wordt.
De vogels zijn uniek en redelijk talrijk maar in ben natuurlijk wel heel erg verwend. De beloofde verhouding zal wel kloppen maar vooral door de afwezigheid van mensen. Tot mijn grote spijt ben ik aan mijn vakantie begonnen zonder vogelboek voor zuidoost Azië. Dit is al de vijfde keer dat ik misgrijp.
Onderweg wordt met vereende krachten nog even een heilige koe uit de rivierbedding gered die uit pure dankbaarheid de redders op de hoorns wil nemen.
In het informatiecentrum bekijk ik nog wat zielige vertoningen waaronder een waterbuffelschedel met een set hoorns van tweemeter spanwijdt!!
’s Avonds hebben wij een interessant gesprek met de beheerder en projectleider van het reservaat. Hij is aangesteld om het gebied te beheren met gelden van de Verenigde Naties, zo belangrijk is het gebied voor de trekvogels. Eerst vraagt hij hoe natuurbeheer in Nederland georganiseerd is. Ik kan hem wat vertellen over de wijze waarop dat in het Wormer en Jisperveld geregeld is en hij luistert aandachtig toe, denkend dat er voor Nepal nog veel te doen is. Wij praten over zijn problemen de mensen uit het gebied te houden (er mag geschoten worden op zicht), het stropen tegen te gaan en respect voor en het belang van wild en vogels aan de ongeschoolde bevolking over te brengen. Zijn aanpak dwingt in elk geval bij mij respect af en beetje bij beetje lijkt hij vat op de bevolking te krijgen.
De volgende dag ben ik alleen en loop wat in het authentieke dorpje rond waar ik net zo bijzonder ben als de omgeving voor mij. Ik ontmoet een oude man (circa 70) die een foto waard is en waar ik niet meer vanaf kom. Wat mij verbaasde is de krijgshaftige wijze waarop het met een stok op de foto wilde.
Even verder kom ik langs een huis waar enkele jongere een Bollywood film liggen te kijken. Of ik maar even binnen wil komen en kletsen, waarom ook niet. Eenmaal binnen blijkt de oude man de grootvader van één van de jongens te zijn en wordt tevens als “Master” voorgesteld. Ik begrijp er helemaal niets meer van totdat ik naar buiten wordt geloodst en getrakteerd wordt op een stokgevecht en een demonstratie stokzwaaien door opa. Buitenadem neemt hij mijn applaus in ontvangst.
Achterop de motor word ik ’s morgens heel vroeg weer naar de bus voor Kathmandu gebracht, ritje van 12 uur. In omgekeerde volgorde als twee dagen geleden verandert het landschap. Richting Kathmandu neemt de hoeveelheid bergen en bakstenen toe.
Onderweg weer plassen en lunchen en dineren. Met de laatste eetpauze sta ik nog in het toilet als de bus al vertrekt. Met een sprintje de trap en de weg op achter de bus aan die ineens vol in de remmen gaat. Mijn buurman in de bus had al alarm geslagen en ik wordt lachend onthaald. Met twee klappen op de buswand stap ik in en direct komt deze in beweging de twee conducteurs zijn nog net op tijd binnen. Inmiddels kende ik de klopcode die in het openbaar vervoer gebruikt wordt, één klap is stoppen (heb ik op de fiets al eens moeten gebruiken), twee klappen is rijden en een staccato klapjes of gefluit betekend “recht zo hij gaat”.
De geest is vrij en ruim en eindelijk snap ik het verkeer in Nepal. Niemand kan rijden in Nepal. Het zijn waardeloze chauffeurs zonder timing, verkeersinzicht en zeker geen structuur. Dat weten zij van elkaar en de meeste ook van zichzelf. Op het hierdoor ontstane wederzijdse begrip en acceptatie drijft de verkeersstroom. Fietsers en voetgangers worden geacht zich in één strakke lijn voort te bewegen anders zijn de gevolgen niet te overzien. Denken runderen in het Europese verkeer dat zij alles mogen, hier mogen zij alles, ze zijn namelijk heilig.
De laatste dagen in Kathmandu wachten op mijn visa voor India. Ik breng mijn tijd zoet met nog wat bezichtigen van wat pittoreske plekjes. Op de fiets naar Pandan het Durbar Square en het eerste fatsoenlijke museum dat ik in Nepal tegenkom. Durbar Square is een plein met tempels en het paleis van een voormalige koning. Goede kerels, waar één van hen, driehonderd jaar geleden al, het kastensysteem en het al te vroege trouwen van de meisjes wilde afschaffen. Tot zijn grote frustratie helaas zonder succes maar was daarom niet minder geliefd.
Met een landelijk busje ga ik de laatste kilometers naar Bandipur. Ik stap het laatste in en surf dus in de deuropening met mijn kont geregeld boven de afgrond naar boven. In het autovrije plaatsje Bandipur ontmoet ik de Belg André. Dit levert een gezellig contact op en samen bekijken wij de zonsopkomst. De avond daarvoor bemoei ik mi,j met hun goedvinden, met het potje schaak van de lokale jeugd. Door een jarenlange training bij grootmeester Wim Dam weet ik wat zinnige opmerkingen te maken. Later, als het inmiddels donker is, wordt ik door de jeugd ook nog tot wat sportieve acties verleid en is mijn dag weer compleet.
Met dezelfde bus weer naar beneden het dal in maar dit keer heb ik een zitplaats. Als je denkt dat je er dan bent heb je het mis. De bus heeft circa 16 zitplaatsen en een veelvoud daarvan wordt naar binnen geperst. Een moeder met dochter als één van de laatste. Moeder hang zwaar over mijn schoot heen en dat is voor beide geen optie voor een ontspannen rit.
Ik geef mijn rugzak aan mijn buurman op schoot, die dat zwijgend accepteert, en wijs moeder mijn knie aan. Helaas (?) is dochter sneller en valt met een plof op mijn schoot. De enige in de bus die er gek van opkijkt ben ikzelf.
Tot later!
-
10 Februari 2010 - 11:50
Suzy:
Naast het feit dat ik de eerste ben die commentaar geeft, ben ik waarschijnlijk ook de eerste die hem geheel heeft gelezen=D.
Wat ik ergens in mijn studie aan kennis heb opgedaan is dat je een andere cultuur niet mag beoordelen vanuit je eigen cultuur. Het citeren dat de mensen daar niet kunnen rijden is daarom niet gepast(ook al is het de waarheid;)), het zou mij genoegen doen hier volgende keer rekening mee te houden;)..
Wauwie, jij maakt wat mee zeg, je bijt duidelijk goed van je af en daar ben ik je nichtje zeer trots op! En wat lief dat je je schoot aanbied! Ik ga eens kijken of dat kloppen hier ook werkt.
Ik kijk uit naar je volgende verhaal:D.
Kuss en knuffel -
10 Februari 2010 - 19:32
Marels:
hai broer. Zowaar als tweede geantwoord maar ja moest wel werken. Het gaat je goed af daar maar de rust van het volk daar neem je nog steeds niet over :) zal dat nog lukken???!!!! Die nichtjes worden ook steeds slimmer hé. knuf je zus -
10 Februari 2010 - 21:25
Ingrid:
gelukkig gereageerd voordat Nop het doet. Hij zit tegenover me zit te lezen. Nu ik nog. -
10 Februari 2010 - 21:32
Norbert-Jan:
He broer,
Weer een prachtig verhaal! Ik zal me niet belerend uitlaten, zoals de jeugd de placht te doen. Ik geniet alleen maar en sluit me aan bij mijn zuster ;-)
Heb je boek ontvangen en ga er vanavond in beginnen :)
Tot snel! -
10 Februari 2010 - 21:33
Norbert-Jan:
Ze zit dan wel tegen over me, maar ik heb wel mooi twee keer gereageerd deze keer :D -
11 Februari 2010 - 08:58
Maarten:
Ha wereldreiziger!
Jes en ik volgen je middels jouw interessante reisverslagen. Wat we ons afvragen is dat jij kennelijk je labtop op vakantie hebt meegenomen en daar dus waarschijnlijk ook goed mee op Internet kunt komen. Dat is moeilijk voor te stellen gelet op die reisverslagen die toch niet allemaal uit hoofdsteden afkomstig zijn. Verder vroeg ik me af of je nog speciale interesse hebt in de mogelijkheid tot kanovaren. Dat zeg ik omdat daar volgens mij toch wel heel interessante rivieren hun weg naar beneden zoeken. En dan iets anders: ik lees dat je over 100 dagen weer terug bent.Heb je je reis verlengd??
Dan een persoonlijke noot: ik ben blij met je verslagen omdat ik nu kan lezen wat die droom die ik jaren heb gekoesterd om eens naar Nepal en omgeving te gaan nu zoal inhoudt. Wel, harstikke leuk maar toch niet meer voor mij.
Dat is een hele plesante ontdekking omdat daarmee die onrust weg is. Zo zie je maar gabber, waar jouw reis wel niet toe bijdraagt. He, het ga je goed en Jes en ik wensen je verder een behouden en plesante reis toe!
Maarten
-
11 Februari 2010 - 09:25
Jean:
ik reageer niet meer voordat ik het recept van Dal Bath gekregen heb!
Groet,
Jean -
11 Februari 2010 - 13:07
Ans En Cor:
hoi nico je hebt groot gelijk dat je niet alles piktvalhoewel ze daar natuurlijk niet snappen wat wij hier normaal vinden. ik wil wel graag dat je het recept voor Dal Bath mee terug neemt want ik heb er nu al zoveel over gehoord dat ik het ook wel eens wil proeven. vermijdt in india alsjebliefd wel de heilige koeien want ze zijn daar niet misselijk met straf, nou nico nog veel reisplezier groetjes van ans cor en een weer slapende simba. -
13 Februari 2010 - 12:43
Jean:
Hallo Nico,
Bedankt voor het recept van jouw inmiddels geliefde gerecht. Ik had het natuurlijk ook zelf op internet op kunnen zoeken. Het ging mij er om, jou zo ver te krijgen dat je met potlood en papier aan een lokale keukenprinces het recept zou vragen. Ik zag het al helemaal voor me: het hele dorp zou er bij geroepen worden. Je zou een beroemdheid geworden zijn. Maar nee, jij koos de gemakkelijke weg: opzoeken op internet. Anyway: het ziet er erg lekker uit. Jammer, dat het voor geen meter past in mijn koolhydraat-arme dieet. Maar ik zal het zorgvuldig bewaren en een pot Dal Bath bereiden tegen de tijd dat ik op gewicht en jij terug van je reis bent. Je verslag lezende krijg ik de indruk, dat jij wellicht een beetje aan vakantie toe bent. De mate waarin jij je opwindt over het niet hebben van een zitplaats in de bus, is echt overdreven en moet zijn veroorzaakt door je stress-volle leven. Ga eens een weekje in een Boeddhisten-klooster zitten. En dan wel zo eentje waar je in het geheel niet mag praten. Dat moet een verademing zijn voor de lokale bevolking. Ik begrijp overigens heel goed, dat je versneld knettergek wordt, als je zo vaak met de bus reist. Dat heb ik al een beetje hier in Nederland, laat staan hoe dat is daar in Nepal. En je OV-chipkaart zal het daar ook waarschijnlijk niet doen. Wat een afzien! Deze keer heb je me wel weer aardig jaloers gemaakt met je beschrijving van je trip door het natuurgebied. Ik zat deze week op de Veluwe en was een kind zo blij met mijn waarneming van een goudvink, drie wilde zwijnen en een stuk of wat reeën. Maar dat is toch wel erg veel verschil met jouw waarnemingen. De foto van die bejaarde stokvechter is mooi. Ik neem aan, dat jouw portret inmiddels in een bamboe lijstje aan de muur hangt bij hem? Je schrijft immers, dat jij net zo bezienswaardig bent voor hen als zij voor jou.
Nou zo kan het wel weer. Reis en schrijf verder. Ik zie uit naar het volgende verslag.
Groet,
Jean -
14 Februari 2010 - 18:24
Wim En Fiet:
Hoi Nico,Allereerst bedankt voor je prachtige vogel.Wat een mooie kleuren,volgens Wim is het een gaaiachtige.Ben je het daar ook mee eens?wat weer een mooie foto,s heb je er weer instaan.
Je hebt toch weer van alles mee gemaakt!Waar haal je toch al die energie vandaan?Wat zal het toch vreemd wezen als je weer thuis bent,moet je natuurlijk weer helemaal inburgeren.maar daar weet je dan toch ook wel weer raad mee.We kijken weer uit naar je volgende verhaal!groetjes van ons.DOEIIII. -
14 Februari 2010 - 18:35
Je Zusje:
Hoi broertje
ik sluit me aan bij Jean, alleen wil ik het recept ook nog klaargemaakt zien door jouw.
Broertje broertje broertje, ik ben het met ons zusje en broetje eens. Waar blijft de rust. Maar je blijft een van Egdom of toch een Goenee en dan eis jij gerechtigheid.
En broer sommigen mensen willen een hond als huisdier. Maar een olifant past niet in je rugzak.
Ik heb weer genoten. Kus tot de volgende keer.
je zusje -
16 Februari 2010 - 16:36
André "de Belg":
namaste,
dag Nico,
zit ondertussen in het koude België al met mijn reis voor volgend jaar in het hoofd;
ben benieuwd naar je passage in India
groeten
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
