Naar en rond Chengdu

Wisten jullie al hoe ongelooflijk leuk het is om al jullie berichten te lezen? Ik kijk er telkens naar uit als ik de mail open. Bedankt allemaal.

De verkorte versie (deze is ff langer dan de vorige, wees gewaarschuwd); ik verveel jullie niet meer met de contacten tenzij die het vermelden waard zijn. Ook herhaal ik geen oude constateringen maar ze zijn nog steeds de juiste.
Toen na een lange rit het sprookje in Chengdu werd voortgezet, maakte ik kennis met de echte hostels. Keek wat rond en organiseerde wat, klom op een berg en vertrok naar Tibet.

De rit naar Guilin was maar kort en de omgeving ging aan mij voorbij zonder daar aandacht aan te schenken ik was te druk in gesprek met Gus en Bernard onder anderen over de hoeveelheid Malaise woorden in Nederland. Niet erg ook omdat er niet anders dan bebouwing te zien was.
Guilin leverde naar wat speurwerk het gebruikelijke resultaat; je boekt en ff later komt er toch wat goedkopers op je pad. Ik heb mij maar aangeleerd daar niet meer bij stil te staan. Een van de eerste economische spelregels is “neem je verlies en ga snel door”. Nou dat doen we dan maar en ik ga rap aan de gang een treinticket voor Chengdu te regelen. Weer zo’n ripoff maar het alternatief is een verblijf van enige uren in een rijtje om dan met handen en voeten werk uiteindelijk een kaartje voor Amsterdam in de handen gedrukt te krijgen. Dus ff niet!
Gelijk wordt in het kader van een stukje cross-selling de reis voor Tibet besproken. Want dat kan mijnheer natuurlijk ook wel ff regelen en zijn ogen glinsteren als diamanten. Alles klinkt nogal duur en geeft aanleiding de zaak even in de wacht te zetten om te zien of er in Chengdu niet wat meer concurrentie is op dit vlak. Als ik naar buiten loop tref ik een Fransman die de Tour de France wat te minnetjes vindt en daarom maar vanaf Japan naar huis fietst. Lastig oversteken met zo’n fiets over die Chinese zee zeg ik nog maar daar hadden ze boten voor kaatste hij terug. Letten jullie ff op het nieuws want hij gaat door alle brandhaarden heen die er op zijn weg te vinden zijn. En dat voor een onderzoek naar Urban Arcitectuur.

Ik eet tussen de Chinezen (en het zijn er nogal wat) en ben daar net zo bijzonder als de menukaart dat voor mij is. Met de plaatjes lukt het mij een prima maaltijd te bestellen en terwijl ik mijn dagboek onder het genot van een kopje koffie bijwerk zit ik plotsklaps alleen in het restaurant. Chinezen zijn geen natafelaars, het is hap, slik en weg.
Ik had al een trouwerij waargenomen en terwijl ik aan het eten ben wordt die nu met vuurwerk, het echte wel te verstaan, ingezegend. Het lijkt wel oorlog maar daar is het in dit stadium van geluk nog wat te vroeg voor denk ik. Het alarm van diverse brommertjes slaat spontaan op hol.
Onderweg naar het hotel ben ik helemaal de weg kwijt. Als een kind zo geboeid door het neon loop ik mijn hotel straal voorbij en heb geen idee meer waar ik ben. Het verschil tussen licht en donker heeft op de oriëntatie een enorm effect. Charmante hulp zet mij weer op het juiste pad en na een ondeugend skypje met Els ;-) ook weer onder de wol.

De volgende dag op de trein naar Chengdu, tripje van 26 uur. Maar ik wilde toch zo graag het landschap zien veranderen? Krijgt mijnheer gewoon zijn zin.
De trein hobbelt als een bus, tocht als een orkaan en stinkt als een tractor. De hoeveelheid personeel aan boord is overweldigend maar is van geen enkele invloed op de kwaliteit van de hygiëne. We slapen met vier personen in een coupe en als er één vertrekt komt een ander schreeuwend zijn plaats innemen. ’s Nachts om 2 uur wel te verstaan. Nu was ik gelukkig al wakker maar toch doet het flitslicht van de TL ff pijn aan de ogen als mijnheer een spuit moet zetten. Stukje hypochondrie denk ik, er is ook een bedlampje.
Maar zo erg was het nu ook allemaal weer niet ik heb evenzogoed genoten. De mensen waren erg aardig en vooral ook erg toegankelijk naar elkaar terwijl het toch volkomen wildvreemden voor elkaar waren. Misschien dat het kereltje van twee jaar in onze coupe daar positief aan bijdroeg. Spontaan worden meegebrachte etenswaren onder elkaar verdeeld. Mijn aanbod is uit onwetendheid beperkt en Hollandse drop lusten Chinezen niet. Die test was al geweest.
Op de achtergrond klinkt de Chinese radio en er wordt met de hit meegezongen. ’s Avonds klinkt er langdurig iets wat veel weg heeft van een sprookje en daarna gaat het licht uit, ook bij mij. Onder de dekens krijg ik het eindelijk warm.
Bij het ontbijt slenter ik de restauratiewagon binnen en wordt door de buurman van het bovenste bed gewenkt plaats te nemen. Er wordt een ontbijt voor mij uitgezocht dat ik nog beleefd maar vruchteloos probeer te wijzigen. Zonder een woord te kunnen wisselen neemt de buurman de kosten van de maaltijd voor zijn rekening. Ik voel mij een klein mannetje. We kunnen nog zoveel van die mensen leren.

Het landschap is wat ik ervan gehoopt had. Hoewel gezegd moet worden dat het mooi en fascinerend is maar nergens de titel als pittoresk, lieflijk of iets dergelijks mag dragen. Er is altijd wel een of andere dissonant in beeld in de vorm van een elektraleiding of een puinhoop huis een afvalberg een reuze reclamebord of noem maar op. Buiten de stad is de bebouwing een chaos. Of het nu is uit armoede of onkunde maar overal zie je improvisaties op problemen die er niet uit zien.
En toch ook mooi. De pieken van het Karstgebergte vullen het beeld. Drooggevallen rijstvelden in bruintinten schieten aan mij voorbij. De buffels grazen de laatste stoppels weg. Met beurtelings strakke en golvende lijnen worden velden met verschillende gewassen de reiziger getoond. Hier en daar een bananenboom en witte eenden in de poelen en plassen. Aan water geen gebrek, in alle vormen komt het in het landschap voor. Een boer slentert met kar en buffels door dat landschap huiswaarts. Het visioen van “de aardappeleters” van van Gogh komt op mijn netvlies. De vieze ramen van de trein die niet open kunnen belemmeren mij foto’s te maken. Te laat ontdek ik de uitzondering hierop. Met het vallen van de avond verdwijnt ook het Karstgebergte uit het zicht.

Ondertussen dondert de trein maar door, hoewel er relatief veel stops voor stations zijn. Tientallen mensen spoeden zich dan naar hun wagon beladen met dichtgeplakte dozen, levens grote Ikea-achtige tassen, zakken met groentes, noten en fruit. Zelfs een ouderwetse trapnaaimachine ratelt over het perron.
Verschillende keren stopt de trein ook als er geen station is. Er moet dan, kennelijk op een zijspoor, gewacht worden op een passerende sneltrein. Zit ik dan toch niet in de beste trein?
Het dringt tot mij door hoe complex het spoorwegnet wel niet moet zijn met deze manoeuvres en tegelijkertijd ook hoe risicovol.

De volgende dag, al voor het opstaan, weet ik door de vele tunnels die wij passeren dat er een bergachtig landschap moet zijn. Ineens is het wél mooi en worden al mijn eerdere beweringen tegengesproken. Een glooiend groen landschap met rijk begroeide hellingen. Diverse soorten loofbomen, bananenbomen, struikgewas en hier en daar een naaldboom. Rivieren met grillige oevers. Een ervan zelfs door rond afgesleten rotsen gevormd die hier en daar ook in de rivier door het wateroppervlakte heen steken. Nu wel de foto’s. Ofschoon de snelheid van de trein sommige ervan tot een abstractie doet vervagen. De rijstvelden worden groen net als alle overige velden. Kilometers suikerriet. Het is een gamma van groenen. Nu wel die vervallen lemen hut met bladerdak dat aan het landschap zoveel toevoegt. Hier en daar steekt de rotsige ondergrond door de rode aarde heen naar buiten.
Wat mij verbaasd is dat er deze 26 uur lang constant landbouw, veel landbouw, in beeld is geweest. Een beeld overigens dat ik in heel China lijk tegen te komen.

In Chengdu help ik moeder en kind het station uit neem een hotel en de volgende dag een Hostel. Veel goedkoper maar moest even zoeken. In het Hostel (Mix Hostel) is de tijd terug naar de jaren ’60. Relaxed sfeertje, reisfoto’s aan de muur, batikkleden aan de wand en het plafond, veel planten en een fonteintje, wierrook en een bar met vrij internet. Zelfs op de vloer van de WC staat wierrook. Sta je de billen te poetsen met je neus boven een stick, kom je helemaal high van de pot af.
Slapen op de bovenste verdieping met nog drie personen in stapelbedden. Boven een afdak in de openlucht hang de was van het halve hostel te drogen, lekker huiselijk sfeertje. Erg vriendelijke staf die niet ambtshalve klantvriendelijk is maar werkelijk op de situatie inspeelt en reageert.

Hier heb ik gisteren ook Mattheuw en Hagir ontmoet die net als ik naar Tibet willen reizen. Om de kosten te beperken is een grotere groep aantrekkelijk. De grotere concurrentie hier is inderdaad van invloed op de prijs, meer dagen voor slechts iets meer geld. Het neemt de rest van de dag in beslag om een en ander te regelen. Met de weersverwachtingen in het vooruitzicht schaf ik mijzelf nog even een warme jas en broek aan.
Nu ben ik een klein kereltje maar voor die Aziaten ben ik natuurlijk Flink. Voor het eerst van mijn leven maak ik kennis met maat XXXL. Foute plek hier voor onze dames om te winkelen, komt er direct een maat of twee bij.
Ik laat de verkoper de hele toko overhoop halen. Overal komen de verpakkingen vandaan. Van onder en boven de rekken, rennen naar het magazijn en de buurman. Maar dan is het merk niet goed en dan de kleur niet of de dikte van het materiaal is minder (allemaal van Els geleerd). Tot wanhoop gedreven rest de man aan het einde van de pascessie niet anders dan in de onderhandelingen mij mijn zin te geven. Voor de lieve somma van € 36,50 ben ik eigenaar van broek en jas. Op het laatst hadden we het nog over één euro.

Terug op het honk wordt ik onthaald met een “Haaaaaaai Nico, we have barbecue, will you join us?”. Zoveel initiatief kan ik natuurlijk niet afslaan en eten moest ook nog gebeuren. Ik kies enkele stokjes uit met vlees en groentes waaronder Lotuswortel en zeg “dit lijkt mij wel genoeg”, “nooo, I don’t think so” klinkt het vanachter de tafel. En ik zit erin voor nog twee stokjes.

’s Morgens kies ik voor een Chinees ontbijt in een of andere sfeerloos hok maar goedkoop, tussen de Chinezen en vooral lekker. Ik doe een greep in een vaas met stokjes en heb gelijk spijt dat ik de stokjes, gekregen van Marly, niet bij mij heb. Het zag er zo breekbaar uit dat ik het wilde sparen en thuis liet. Nu vertrouw ik maar volledig op mijn DTP-injecties. Slurpend gezelschap maakt het beeld compleet.
Nu kun je denken wat je wilt van dat slurpen maar heb je wel eens een potje noedels met stokjes leeg zitten lepelen? Nou, ik kan je vertellen dat lukt niet zonder slurpen! Ook dat smakken dat men constant doet heeft zo zijn functie. Wie wel eens een wijncursus gevolgd heeft leert die wijn te proeven door het voor in de mond te laten en gelijk door de mond te ademen. En dat slurpt! Maar gelijk proef je alles veel beter.
Ik zit tegenwoordig dus van harte lust mee te slurpen en te smakken met mijn tafelgenoten en kijk ondertussen goedkeurend hoofdknikkend in het rond.

Dagen gaan voorbij met wat gerommel omdat de organisatie van ook de hepatitisprik niet zomaar gaat en er ook nog aan de aftocht vanuit Tibet gewerkt moet worden. Er blijven slechts dagdelen over voor leukere dingen dus bezoek ik het Peopels Park. Een uitgelezen plek om de Chinezen op hun best te zien. Gezellig een dagje uit met gezin, hier en daar is een oudere aan het tai chiën en vaart men in een bootje of bewondert de Bonsaiboompjes. Een heel gemoedelijke sfeer die goed voelbaar is.
Een opgraving wordt door mij bezocht die volledig overdekt is zoals bij het Terracotta Leger, met park natuurlijk. Is de omgeving al indrukwekkend zo zijn ook de vondsten van 1200 v.Chr. tot 650 v.Chr. Terecht maakt men de vergelijking met de oude Grieken.
Als extra bijzonderheid is er ook een 4D movie, inderdaad 4D. Als wij gewapend met bril de film bekijken vliegen de speren en pijlen recht in het gezicht. Springt een vis op uit het water dan krijg je met de vis ook werkelijk water in het gezicht. Een aanrollend rotsblok valt niet meer te ontwijken en je wordt onverwacht door elkaar geschud. Een vijand wordt met pijl beschoten. Je volgt de pijl en voelt de wind in je gezicht totdat de pijl zich in de rug van een man boort en jij ook een steek in je rug krijgt. Zelfs sneeuwvlokken en ijzige wind komen voelbaar tot uitdrukking. Slangen sluipen in groten getale het beeld uit recht op je stoel af en kruipen tussen de stoel en je scrotum door, nou blijf dan maar eens stil zitten.

Loop je eens s’avonds over straat, steek dan vooral niet gedachteloos over. Als voetganger heb je schijnbaar geen enkel recht, zelfs niet bij groen licht. Het verkeer rijdt je de veters uit de schoenen en is vaak niet voorzien van verlichting. Auto’s, fietsen, brommertjes, alles knort het lustig op los. De laatste zijn bovendien nog elektrisch aangedreven en dus onhoorbaar. Je wordt beslopen als door een predator en ieder moment van onachtzaamheid maakt dat je als een kangaroe op hete koelen naar de overkant van de straat huppelt.

Voor mijn hepatitis kuur had ik in Nederland een brief met verklarende tekst kunnen regelen. De receptie van het hostel deed de rest en de brief bleek Magic. In een overvolle poli met circa 100 personen, wachtend op de een of andere hulp, ging ik met charmant gezelschap ff overal tussen door. Iedereen vriendelijk lachen en maar Chinees tegen mij praten. Met plezier werd de naald in mijn arm gejetst en klaar was kees. Nu op naar Emei Shan.

Emei Shan was het doel van mijn bezoek aan Chengdu. Emei Shan is een heilige berg waarvan de zonsopkomst geroemd wordt. Daarnaast kent het een fenomeen waarbij rond de schaduwen van mensen een soort regenboog ontstaat dat men als een heilig aureool aanziet. Rede genoeg dus om er naartoe te gaan.
Ik kies een hostel bij aankomst en een lokale eettent. Bij de menukeuze wordt ongevraagd hulp geboden door één van de gasten. “Oooh, verry good” is zijn mening over het plaatje dat ik sta te bekijken en volg zijn advies. Niet veel later komt hij aanzetten met een flesje pruimenlikeur en vraagt mij met hem te drinken. Ik weet nog van onze vorige reis hoe dit werkt en stel hem niet teleur. In één teug (zo hoort het) drinken wij het glas leeg gevolgd door de uitroep “Gan Bei!”. Met handen en voeten vraag ik waar hij vandaan komt en rijk de kaart van China uit de Lonely Planet aan. Zelf vertel ik uit Nederland te komen of Holland, geen enkele herkenning. Ik teken een kaartje van Europa en wijs Nederland aan. “Oooh, Golland” geeft hij blijk van herkenning. Later wordt mij een extra gerecht ongevraagd voorgeschoven wat afkomstig blijkt van mijn drinkpartner. Nu zijn wij vrienden voor het leven denk ik. De eigenaresse doet er met een soort van pannenkoek ook nog een schepje bovenop. Van de honger kom ik hier niet om.

Vroeg uit de veren en de bus in waar al een heel gezelschap van Interped reizen in zit. Hun energieke gids van 60 jaar adviseert mij spikes te kopen, een dankbaar advies blijkt later. De start van de tocht ligt aan de voet van de berg met een dankbaar kabelbaantje dat mij de eerste 200 meter omhoog help tot 1000 meter. Een ezeldrijver met twee ezels bepakt met bakstenen lopen voor mij op het pad. De beesten hijgen al net zo als ikzelf. Al snel kom ik tot de ontdekking de verkeerde keuze te hebben gemaakt. Met de bus tot 2540 meter was mogelijk geweest, leek mij nu geen optie meer en stiefel door met de inmiddels aangeschafte bamboe stok. Ik was min of meer gewaarschuwd maar van mening dat het wel mee zou vallen, nou niet dus! Wat een tocht, een en al trappen, alleen maar trappen!! Kom je dan eindelijk boven bij een tempel, ga je daarna weer naar beneden met de wetenschap dat die afdaling weer moet worden goedgemaakt om de uiteindelijke hoogte te bereiken. Om gek van te worden, het ergste van dit soort dingen is de onbekendheid met de tocht en niet te weten hoe ver en hoe lang nog te gaan.
Als klap op de vuurpijl kom ik op circa 1800 meter de door mij gepasseerde ezeldrijver tegen die al lachend aan de thee zit. Heeft die rakker een short cut gevonden!
Van beloofde apen is geen spoor te bekennen ondanks alle waarschuwingsborden. Wel een grote verscheidenheid aan prachtige vogels. Een dankbare en gelukkige afleiding bij deze martelgang waar ik zwaar hijgend lenend op mijn stok naar sta te kijken. Er wordt onderweg voldoende etenswaar en drank aangeboden om de energie reserves op peil te houden. Een heerlijke noedelsoep bereid in zwart-vette keuken doet dienst als lunch.
Om zeker te zijn geen trede fout te lopen wordt door mij met enige regelmaat naar de juiste weg geïnformeerd. Daarbij kom ik eenmaal in een kamertje van een klooster terecht waar twee dames onder een deken bij een bak hete kolen mij direct een kruk aanbieden. Met luid goedkeurend gelach wordt er gereageerd op mijn actie de deur achter mij te sluiten, de warmte moet binnen blijven, niet waar? Met moeite nemen zij afscheid en een uitgebreid Chinees gekakel spreekt het vermoeden uit dat ik deze nacht wel op die plek had kunnen slapen.
Naast veel werklieden kom ik op dit gedeelte alleen één Chinees tegen op zijn afdaling. Wij raken kort in gesprek en vertel hem van mijn plan Tibet te bezoeken. Tibet? Nooit van gehoord. Ik probeer Lhasa, “oh, Lhasa” geeft hij blijk van herkenning. Moet vast een regeringsbeambte zijn geweest.

Tot op dit moment heb ik constant door de mist gelopen. Als ineens de zon tevoorschijn komt en een fantastisch schouwspel zich voor mijn ogen ontvouwt is alle inspanning vergeten.
Als een zacht geklopte laag slagroom ligt een wolkendeken onder mij over het land. Het wit van de mist gaat onmerkbaar over in de witte nevel aan de horizon om naar zacht blauw uit te vloeien. Tegen de berghellingen een rafelig randje watten en tussen de bomenrijen op de helling steken mistflarden ongelijk voorwaarts tussen het loof. De stilte is ongekend. Taferelen als van Chinese of Japanse pentekeningen markeren verder mijn weg. De gedachte dat men deze tekeningen altijd zwaar romantiseerde blijkt niet waar, HET IS ECHT!

Plotseling hoor ik door mijn hijgen heen “He, there is Nico”. Voor mij, bovenaan de trap staan Mattheuw en Hagir die op hun weg terug zijn. Onverwacht genoegen op zo’n bergtop. We praten even bij met betrekking tot Tibet en zij beloven mij dat de apen er aan staan te komen. Matt was al vliegensvlug besprongen en van zijn flesje Cola verlost wat de brutale aap feilloos wist te openen en leeg te drinken. Op een foto is te zien dat het beest een fles in de handen en nog een in de poten heeft. Arme toeristen. Later ben ik getuigen van een vergelijkbaar voorval en weet dit op de gevoelige plaat/scherm vast te leggen.

Dodelijk vermoeid wordt mijn doel bereikt. Een eenvoudig klooster waar het goed toeven is, volgens de overleveringen. Wel moet ik eerst ruzie maken met de koster die mijn paspoort in wil nemen maar dat voelde niet goed. Als straf wil men ook niet meer voor mij koken, dan maar naar de buren. Jammerlijke anticlimax omdat daarvoor tussen zijn vrouw en mij vriendelijk en gezellig gekeuveld was, ieder in zijn eigen taal. Waarom zou ik Engels praten als men alleen Chinees spreekt. Het was een vermakelijke vertoning.
“Brabbel, brabbel de brabbel”, “Ja schat, laat die kamer maar ff zien”. “Brabbel, brabbel de brabbel”, “nou vertel mij dan maar wat het kosten moet”. “Brabbel, brabbel de brabbel”, “zoveel? Dat kun je toch niet menen?”. “Brabbel, brabbel de brabbel”, ze meent het echt en het was een echte “boven op de berg, je kunt nergens meer heen op dit uur” prijs. Ik geef mij gewonnen en ga slapen, diep, heel diep onder de wol op 2540 meter hoogte.

Om zes uur rinkelt de wekker van mijn GSM. Het hete water uit de thermoskan om mij te wassen is nog net zo heet als gisteravond dus onbruikbaar. Boven de ijzerenschaal met de dubbelfunctie van wasbak en toilet poets ik de tanden en ga in het aarde donker op weg voor de laatste 537 meter.
Boven op de top, de zon is nog niet te zien, schijnt een geweldig licht bij het gloren van de ochtend. Ik loop tegen de beperkingen van mijn fototoestel aan. Het is prachtig. Als even later de zon langzaam opkomt uit de nevel lijkt deze niet aan de horizon te verschijnen maar van de aarde op te staan. Eerst een kleine sikkel om steeds groter te worden tot hij via een koraal rode ovaal in een oogverblindend licht over gaat. Achter mij rijzen de bergtoppen op uit hun slaap in de mist alsof zij zich opmaken voor hun dagtaak, het landschap vorm te geven. Rondom zijn alleen de high lights zichtbaar waardoor de rust van het moment wordt benadrukt.
Dit was werkelijk alles de moeite waard. Ik daal af naar het busstation en neem de bus naar het hotel. Afdalen is voor watjes.
Tot later!