Rondje Annapura
Door: Nico van Egdom
Blijf op de hoogte en volg Nico
20 Januari 2010 | Nepal, Annapurna
Verkorte versie; Ik maak mijn tweede trekking en stel het familiehoogte record scherp. Ga over glibberige paden langs steile afgronden en blijf onverschrokken onder de verliefdheid van twee vroegrijpe pubers.
Samen met gids/drager, Asha 43 jaar, gaan wij met de bus naar het starpunt, op zichzelf alweer een fantastische rit. De startplaats Besi Shahar ligt op 820 meter hoogte.
Aangekomen gaan wij direct op pad. Eerste kilometers met een Canadees die aanhaakt maar later nergens meer te zien is. Wij hebben zeker slecht Karma dus zweeft hij bij ons weg. Zijn plaats wordt ingenomen door een zonderlinge Italiaan met een sociaalstoornis, die na enkele vruchteloze pogingen mijnerzijds ook geen woord meer krijgt. Verder is alles heel gezellig en wil iedereen praten. De Italiaan komen we echter bij elke lunch en slaapplaats tegen, zijn gids is een goede vriend van de mijne, vooruit dan maar.
Tussen deze en vorige trekking in Lang Tang zijn net zoveel verschillen als overeenkomsten. Ten eerste is mijn gezelschap meer van mijn leeftijd waardoor het competitie-effect ontbreekt. Beide vorige knapen waren erg gezellig en we hebben veel lol gehad maar zij liepen de ganse dag te lullen en verjoegen daarnaast het wild met onvervalste Nepalese muziek.
Veel ontspannende wandelend, hoewel het wel een graadje sneller mag, geniet ik weer met volle teugen. Verder is het fysiek gelijk aan elkaar.
De natuur lijkt minder en veel opener met daarom meer overzicht. Het traject is iets minder inspannend. In het begin zijn er meer boerennederzettingen en in zijn geheel meer besneeuwde en aanzienlijk hogere bergtoppen. We lopen het eerste gedeelte veel over een weg dat door de vele landverschuivingen gevrijwaard is van verkeer. In Nederland ben ik gewend om op de weg met ezels rekening te houden maar die paar honderd die wij hier de eerste dagen tegenkomen slaan werkelijk alles. Het geeft het effect dat je voortdurend door een manage loopt te wandelen. Niet vanwege de dieren maar vanwege de shit. Op de neus vervolgen wij moeiteloos onze weg.
De eerste dagen lopen wij ook door exotische gebieden met bananenbomen, bamboebosjes, metershoge kerststerren en met bamboehekken afgezette landbouwgronden. Hooimijten op stellages om het loslopende vee niet alvast de wintervoorraad te laten verslinden. Stellages met keurig opgestapelde maïskolven en een afdakje maken het beeld compleet. Daarna komen de bossen en bergen met rivieren en watervallen al of niet in bevroren staat.
Er is veel minder wild te zien hoewel de hond van het guesthouse er ’s nachts anders over denkt en twee rondjes van 600 meter blaffend om het gebouw achter een fantoom aanjaagt.
We eten “Dal Bath Set”, een volledig gerecht waarbij je nog een keertje extra kunt opscheppen voor hetzelfde geld. We staan weer onder de mountain shower, zeggen “namasté” tegen iedereen en negeren de nastarende blikken van de wegwerkers. Jazeker, er wordt aan de weg getimmerd. Met grote ijzeren staven staan jongetjes gaatjes te boren in grote rotsblokken die later met veel geweld de lucht in worden geblazen. Beetje laat maar zo kom ik toch nog aan mijn vuurwerk.
Bij aankomst op een van de slaapplaatsen doet mijn verraderlijke charme zijn verwoestende werking als twee vroegrijpe puber meisjes, 14 en 15 jaar, op slag verliefd op mij worden. Fijntjes wordt geïnformeerd of ik thuis iemand op mij heb zitten wachten en ik vertel haar van mijn Els. Toch wordt de verliefdheid op hun verzoek door de gids aan mij vertaald.
Nee meisjes, wachten jullie maar op die Nepalese Prins op zijn witte ezel, ik hoor hem al trappelen zie ginds komt hij aan.
Het landschap blijft ondertussen onverminderd prachtig en ik zuig mijn zintuigen vol nieuwe indrukken en mijn memory stick met plaatjes. Achter en boven de eerste rij bergruggen schijnen besneeuwde witte toppen als neonlicht op het landschap. De zon straalt witte rookpluimen van de bergtoppen af alsof deze in brand staan. En toch, in deze omgeving, op een schaal van 1 staat tot gigantisch is mijn totale maandje trekking door de Himalaya maar een prestatie van 0,00niks.
De weg maakt plaats voor een pad en de inspanning neemt toe. Een prachtig pijnboombos verschijnt met steeds wisselende dichtheid dat daarom extra bijdraagt aan een zo fascinerend landschap. Het landschap dat nu ook door berggeiten, arenden en een soort hoenders extra aan pracht wint.
We komen in gesprek met yakherders gewapend met slinger. Dit vraagt om een demonstratie én een les wat met graagte wordt gegeven. Tot ieders verbazing en ook het mijne, werp ik de steen een paarmaal een meter of veertig weg.
De menukaart en de uitwerking daarvan is weer gelijk aan de vorige keer net als de kwaliteit van lodges en restaurants. Bij het ontbijt scharen wij ons weer om het fornuis om de ijskoude nachten uit het gestel te krijgen. Als de honig voor mijn pannenkoek van de bovenste plank wordt gepakt wordt gelijk het lijk van een muis opgeruimd. “RAT!!” corrigeer ik de kok op zijn biologische kennis.
Dag acht en het gaat nu echt gebeuren. De moeilijkheidsgraad neemt weer toe net als de hartkloppingen. We gaan in de richting van Thorung La Pass en passeren een ijswaterval die dwars over ons pad loopt. Met grote voorzichtigheid schuifelen wij over de gladde massa en bereiken veilig de overkant. Circa 150 meter hoger bekijken wij de verrichtingen van alle anderen die inmiddels ter plekke zijn.
Daar komt onze Italiaan met de gids achter hem. Voorzichtig komt het eerste beentje op het ijs, het tweede wordt bijgeschoven, dan staat hij in eens op handen en voeten, de beentjes schuiven over de rand gevolgd door de rest van het lichaam en hij schuift naar beneden.
De eerste tien meter over het ijs kunnen wij volgen maar de volgende tien meter over de rotsen speelt zich buiten ons gezichtsveld af. Vol ontzetting, van een inmiddels tienkoppig publiek, zien wij dit als een film gebeuren. We geloven onze ogen niet.
Ik herstel mij snel en als een echte EHBO’er, blij dat ik mijn medicijnmapje eindelijk kan gebruiken, ren ik de 150 geklommen meters weer naar beneden. Twee meter voor de oever van een rivier is de Italiaan tot stilstand gekomen en zit er wat wezenloos bij (of in lichte shock, ik ben geen dokter) met de hand onder het bloed maar verder ongedeerd. Vol trots open ik mijn goed geoutilleerde medicijnmapje en geef orders aan de gids en nog een toegesnelde hulp. Ik verbind de Italiaan en vraag te laat of zijn bloed wel veilig is, dat is het volgens hem en hij praat nu meer dan alle dagen daarvoor. De dagen daarna is hij echter niet meer dezelfde en maakt voor de rest van zijn tocht vooral gebruik van pony en jeep en verdwijnt uit ons beeld.
Even later maakt ook een van de dragers dezelfde schuiver maar laat zijn bagage rechtopstaand op het pad achter. De rechtmatige eigenaar van de bagage, een Koreaan, die iets later verschijnt, staat wezenloos te kijken wat zijn bagage zonder drager daar op het pad doet.
De drager, inmiddels beneden, reageert “shit mijn mobiel!!!!!!!!!!” slaat het stof en vuil van zijn broek en klimt weer naar boven.
De volgende dag bestijgen wij de Thorung La Pass te beginnen om 4.00 uur in de ochtend om de ergste wind op de top voor te zijn. Ook nu passeren wij ijzige paden met afgronden ernaast waar wij ons even niet te veel mee bezig willen houden. In het pikkedonker met alleen het licht van onze koplampen hebben wij alle aandacht op andere zaken. Als twee oude mannen schuifelen wij naar boven.
Het is 15º onder nul met een redelijke wind die toeneemt naarmate wij de top bereiken en de gevoelskoude op circa min 25º brengt. Op het hoogtepunt van deze trekking, de top van 5419 meter hoogte, is het te koud om foto’s te maken en blijven deze tot slechts 2 stuks beperkt. In de luwte van een hutje brengen wij de vingers weer op temperatuur en misselijk van de koude beginnen we snel met de afdaling.
Onderweg naar beneden verzwikt de gids zijn enkel en kan op dit slechte pad niet meer vooruit komen. Wij ruilen de rugzakken en ik weet gelijk wat ik die man al 9 dagen aandoe, bovendien is de daling bijzonder stijl en erg lang. Uiteindelijk bereiken wij de vlakte en via een hangbrug passeren wij een totaal bevroren rivier waarvan de kolken en stroomversnellingen in ijskoude verstilling onder ons liggen.
Als een echte bottle neck in het verkeer heeft de Thorung La Pass een file van toeristen veroorzaakt die na de pas weer langzaam van elkaar verwijderen. Maar eerst zijn er een tweetal gezellige avonden waarbij toeristen, gidsen en dragers om de tafel geschaard zitten met een pot vuur daaronder, kleedje vanaf de tafelrand om de heupen en genieten maar (volgens Japans model).
We gaan door met de trekking en passeren op onze weg een boerin met twee Joppa’s (kruising tussen yak en rund). Ik kan het niet laten en tot genoegen van de boerin lopen de Joppa’s door mijn ingrijpen beduidend harder. “Of wij ook naar Jomson gaan?”, helaas mevrouwtje, wij slaan hier rechtsaf.
We bezoeken een prachtig origineel dorpje, Kagbeni, met lemen huizen in een “kruipdoor sluipdoor” structuur en constructies die op instorten lijken te staan. Toch wonen er volop mensen. Later bezoeken wij ook nog het witte plaatsje Marpha wat veiliger gebouwd is en heel idyllisch.
Snel door omdat er op dit gedeelte van de tocht, vanaf circa 11.30 uur, altijd veel wind komt. Met bril op en smoeltje voor trotseren wij de stofstorm en na iedere rukwind keren wij weer naar het looppad terug.
We lunchen bij een Nederlander met Nepalese vrouw en ik spreek eindelijk weer eens Nederlands. Ik koop zijn, in eigenbeheer uitgegeven, boek omdat ik door mijn leesvoer heen ben en negeer zijn Hollandse menukaart. Als diner eet ik bij de Nepalees hutspot met gehaktba,l van schapenvlees natuurlijk omdat het rund hier heilig is.
De natuur verandert waarbij wij een groot gedeelte door de enorme grindbak van een rivierbedding lopen. Hier en daar wel 800 meter breed begrensd door steile bergwanden begroeid met pijnbomen en de besneeuwde toppen die daarbovenuit steken.
De rivierbedding wordt weg en de weg wordt een pad. Watervallen storten een oneindige stroom water naar beneden, de bergen hier lijken wel sponsen. Ook aan het geweld van de rivieren lijkt geen einde te komen terwijl het al weken niet geregend heeft.
Er komen geleidelijk aan meer bomen en ook loofbomen, het pad wordt moeilijker door de rotsige ondergrond en steiler bovendien. De omgeving weer exotisch met pure hardwerkende mensen en zeer authentieke dorpjes met buffels, runderen en ossen die je aan de kant moet duwen. Honden en kippen vullen de gaatjes. En dat alles tegen een achtergrond van terrasbouw waar de jeugd om ”Sweeties” roept en ik een broekzak vol snoepjes koop voor 100 Rs. Als zwarte Piet strooi ik in het rond.
In Tatopani op dag 12 gaan wij eindelijk in een warm bad, de “Hot Springs”. Voor de lieve somma van 40 roepie (< 40 cent) peuteren wij het vuil en zout uit alle gaten en sleuven. Wisselbaden maken de spieren weer soepel en laten de nachtrust eerder komen dan gedacht. Goed gesprek met een Engelse journalist, gestationeerd in Beijing, dat in aanvulling op het boek van Norbert-Jan (Holy Cow!) voor India wellicht een spirituele invulling gaat geven.
“Poon Hill” is het volgende punt. Een belofte vol panorama na een schitterende zonsopkomst en een klimmetje van >300 meter op je nuchtere maag in het pikkedonker. Valt vandaag even tegen, door de bewolking ontbreekt de roze gloed op de bergen maar je kunt ook niet alles hebben. We zien wel in één blik alle bergtoppen van de Annapurna Range, allemaal boven de 7000 meter.
Op de top jeukt het van de toeristen en je begrijpt niet waar die vandaan komen. Het plaatsje aan de voet van Poon Hill heeft namelijk de afmeting van Spijkerboor en wij dachten daar alleen te zijn. Ik ontmoet een bekende uit Kathmandu en samen met een Spanjaard trekken wij de laatste 4 dagen op naar Pokhara.
Na een stevig ontbijt vervolgen wij in file onze tocht maar al snel nemen wij een voorsprong. Een schitterend rododendronbos met bomen van tien tot vijftien meter hoog verrukt ons. De bosbodem is doorvlochten met mosbegroeide wortels waartussen de stenen en keien ons een voetzoolmassage geven waar geen Chinees tegenop kan. Rotsige beekjes, steile begroeide rotswanden en soms diep uitgesleten paden geven het geheel een ongerept uiterlijk.
Verderop krijgt het bos een sprookjesachtig uiterlijk en verwacht ik ieder moment het “Hé ho, hé ho” van de zeven dwergen te horen. Zwaar met mos aangezette bomen en neerhangende vegetatie houdt de heksen uit ons gezichtsveld.
Het bos wordt dichter en de hele omgeving veranderd weer, eindelijk zien wij apen maar vogels blijven schaars. Ik vervang een vuil verbandje van een boer die met de sikkel net het topje van zijn vinger heeft afgesneden. Zolang die medicijnmap voor anderen gebruikt wordt vind ik het allang goed.
Het pad wordt een trap en gaat de rest van de dag stijl naar beneden. Zwoegende en zwetende toeristen hijsen zich buiten adem omhoog en wij begroeten hen met een satanische vrolijkheid.
De rest van de dag loopt het pad langs een bosrand en een diep dal met ruim uitzicht op de terrasbouw en ben ik inmiddels aan mij tweede zak snoep toe. We naderen het eindpunt, hierna alleen nog naar de bus lopen maar eerst een duik in de ijskoude rivier en vlug onder de eerste écht warme douche sinds dagen.
Een licht ontbijt, we moeten nog maar even, op weg naar de bus en de laatste snoepjes uitdelen. Niet alleen aan kinderen, ook moeders en oma’s zijn er gek op. We onderhandelen voor een jeep voor ons zessen en voor een goede prijs staan we voor de deur van het hotel.
Mijn laatste lunch met Asha en ik schenk hem een paar nieuwe schoenen met nog wat geld voor zijn gezin. Ik zie het niet als tip maar als ontwikkelingsgeld dat voor mij nu een gezicht heeft. Vanavond zie ik zijn gezin tijdens het eten van een originele Dal Bath en morgen ga ik naar zijn geboortedorp om kennis te maken met het onvervalste dorpsleven. Ben reuze benieuwd.
Tot later!
Samen met gids/drager, Asha 43 jaar, gaan wij met de bus naar het starpunt, op zichzelf alweer een fantastische rit. De startplaats Besi Shahar ligt op 820 meter hoogte.
Aangekomen gaan wij direct op pad. Eerste kilometers met een Canadees die aanhaakt maar later nergens meer te zien is. Wij hebben zeker slecht Karma dus zweeft hij bij ons weg. Zijn plaats wordt ingenomen door een zonderlinge Italiaan met een sociaalstoornis, die na enkele vruchteloze pogingen mijnerzijds ook geen woord meer krijgt. Verder is alles heel gezellig en wil iedereen praten. De Italiaan komen we echter bij elke lunch en slaapplaats tegen, zijn gids is een goede vriend van de mijne, vooruit dan maar.
Tussen deze en vorige trekking in Lang Tang zijn net zoveel verschillen als overeenkomsten. Ten eerste is mijn gezelschap meer van mijn leeftijd waardoor het competitie-effect ontbreekt. Beide vorige knapen waren erg gezellig en we hebben veel lol gehad maar zij liepen de ganse dag te lullen en verjoegen daarnaast het wild met onvervalste Nepalese muziek.
Veel ontspannende wandelend, hoewel het wel een graadje sneller mag, geniet ik weer met volle teugen. Verder is het fysiek gelijk aan elkaar.
De natuur lijkt minder en veel opener met daarom meer overzicht. Het traject is iets minder inspannend. In het begin zijn er meer boerennederzettingen en in zijn geheel meer besneeuwde en aanzienlijk hogere bergtoppen. We lopen het eerste gedeelte veel over een weg dat door de vele landverschuivingen gevrijwaard is van verkeer. In Nederland ben ik gewend om op de weg met ezels rekening te houden maar die paar honderd die wij hier de eerste dagen tegenkomen slaan werkelijk alles. Het geeft het effect dat je voortdurend door een manage loopt te wandelen. Niet vanwege de dieren maar vanwege de shit. Op de neus vervolgen wij moeiteloos onze weg.
De eerste dagen lopen wij ook door exotische gebieden met bananenbomen, bamboebosjes, metershoge kerststerren en met bamboehekken afgezette landbouwgronden. Hooimijten op stellages om het loslopende vee niet alvast de wintervoorraad te laten verslinden. Stellages met keurig opgestapelde maïskolven en een afdakje maken het beeld compleet. Daarna komen de bossen en bergen met rivieren en watervallen al of niet in bevroren staat.
Er is veel minder wild te zien hoewel de hond van het guesthouse er ’s nachts anders over denkt en twee rondjes van 600 meter blaffend om het gebouw achter een fantoom aanjaagt.
We eten “Dal Bath Set”, een volledig gerecht waarbij je nog een keertje extra kunt opscheppen voor hetzelfde geld. We staan weer onder de mountain shower, zeggen “namasté” tegen iedereen en negeren de nastarende blikken van de wegwerkers. Jazeker, er wordt aan de weg getimmerd. Met grote ijzeren staven staan jongetjes gaatjes te boren in grote rotsblokken die later met veel geweld de lucht in worden geblazen. Beetje laat maar zo kom ik toch nog aan mijn vuurwerk.
Bij aankomst op een van de slaapplaatsen doet mijn verraderlijke charme zijn verwoestende werking als twee vroegrijpe puber meisjes, 14 en 15 jaar, op slag verliefd op mij worden. Fijntjes wordt geïnformeerd of ik thuis iemand op mij heb zitten wachten en ik vertel haar van mijn Els. Toch wordt de verliefdheid op hun verzoek door de gids aan mij vertaald.
Nee meisjes, wachten jullie maar op die Nepalese Prins op zijn witte ezel, ik hoor hem al trappelen zie ginds komt hij aan.
Het landschap blijft ondertussen onverminderd prachtig en ik zuig mijn zintuigen vol nieuwe indrukken en mijn memory stick met plaatjes. Achter en boven de eerste rij bergruggen schijnen besneeuwde witte toppen als neonlicht op het landschap. De zon straalt witte rookpluimen van de bergtoppen af alsof deze in brand staan. En toch, in deze omgeving, op een schaal van 1 staat tot gigantisch is mijn totale maandje trekking door de Himalaya maar een prestatie van 0,00niks.
De weg maakt plaats voor een pad en de inspanning neemt toe. Een prachtig pijnboombos verschijnt met steeds wisselende dichtheid dat daarom extra bijdraagt aan een zo fascinerend landschap. Het landschap dat nu ook door berggeiten, arenden en een soort hoenders extra aan pracht wint.
We komen in gesprek met yakherders gewapend met slinger. Dit vraagt om een demonstratie én een les wat met graagte wordt gegeven. Tot ieders verbazing en ook het mijne, werp ik de steen een paarmaal een meter of veertig weg.
De menukaart en de uitwerking daarvan is weer gelijk aan de vorige keer net als de kwaliteit van lodges en restaurants. Bij het ontbijt scharen wij ons weer om het fornuis om de ijskoude nachten uit het gestel te krijgen. Als de honig voor mijn pannenkoek van de bovenste plank wordt gepakt wordt gelijk het lijk van een muis opgeruimd. “RAT!!” corrigeer ik de kok op zijn biologische kennis.
Dag acht en het gaat nu echt gebeuren. De moeilijkheidsgraad neemt weer toe net als de hartkloppingen. We gaan in de richting van Thorung La Pass en passeren een ijswaterval die dwars over ons pad loopt. Met grote voorzichtigheid schuifelen wij over de gladde massa en bereiken veilig de overkant. Circa 150 meter hoger bekijken wij de verrichtingen van alle anderen die inmiddels ter plekke zijn.
Daar komt onze Italiaan met de gids achter hem. Voorzichtig komt het eerste beentje op het ijs, het tweede wordt bijgeschoven, dan staat hij in eens op handen en voeten, de beentjes schuiven over de rand gevolgd door de rest van het lichaam en hij schuift naar beneden.
De eerste tien meter over het ijs kunnen wij volgen maar de volgende tien meter over de rotsen speelt zich buiten ons gezichtsveld af. Vol ontzetting, van een inmiddels tienkoppig publiek, zien wij dit als een film gebeuren. We geloven onze ogen niet.
Ik herstel mij snel en als een echte EHBO’er, blij dat ik mijn medicijnmapje eindelijk kan gebruiken, ren ik de 150 geklommen meters weer naar beneden. Twee meter voor de oever van een rivier is de Italiaan tot stilstand gekomen en zit er wat wezenloos bij (of in lichte shock, ik ben geen dokter) met de hand onder het bloed maar verder ongedeerd. Vol trots open ik mijn goed geoutilleerde medicijnmapje en geef orders aan de gids en nog een toegesnelde hulp. Ik verbind de Italiaan en vraag te laat of zijn bloed wel veilig is, dat is het volgens hem en hij praat nu meer dan alle dagen daarvoor. De dagen daarna is hij echter niet meer dezelfde en maakt voor de rest van zijn tocht vooral gebruik van pony en jeep en verdwijnt uit ons beeld.
Even later maakt ook een van de dragers dezelfde schuiver maar laat zijn bagage rechtopstaand op het pad achter. De rechtmatige eigenaar van de bagage, een Koreaan, die iets later verschijnt, staat wezenloos te kijken wat zijn bagage zonder drager daar op het pad doet.
De drager, inmiddels beneden, reageert “shit mijn mobiel!!!!!!!!!!” slaat het stof en vuil van zijn broek en klimt weer naar boven.
De volgende dag bestijgen wij de Thorung La Pass te beginnen om 4.00 uur in de ochtend om de ergste wind op de top voor te zijn. Ook nu passeren wij ijzige paden met afgronden ernaast waar wij ons even niet te veel mee bezig willen houden. In het pikkedonker met alleen het licht van onze koplampen hebben wij alle aandacht op andere zaken. Als twee oude mannen schuifelen wij naar boven.
Het is 15º onder nul met een redelijke wind die toeneemt naarmate wij de top bereiken en de gevoelskoude op circa min 25º brengt. Op het hoogtepunt van deze trekking, de top van 5419 meter hoogte, is het te koud om foto’s te maken en blijven deze tot slechts 2 stuks beperkt. In de luwte van een hutje brengen wij de vingers weer op temperatuur en misselijk van de koude beginnen we snel met de afdaling.
Onderweg naar beneden verzwikt de gids zijn enkel en kan op dit slechte pad niet meer vooruit komen. Wij ruilen de rugzakken en ik weet gelijk wat ik die man al 9 dagen aandoe, bovendien is de daling bijzonder stijl en erg lang. Uiteindelijk bereiken wij de vlakte en via een hangbrug passeren wij een totaal bevroren rivier waarvan de kolken en stroomversnellingen in ijskoude verstilling onder ons liggen.
Als een echte bottle neck in het verkeer heeft de Thorung La Pass een file van toeristen veroorzaakt die na de pas weer langzaam van elkaar verwijderen. Maar eerst zijn er een tweetal gezellige avonden waarbij toeristen, gidsen en dragers om de tafel geschaard zitten met een pot vuur daaronder, kleedje vanaf de tafelrand om de heupen en genieten maar (volgens Japans model).
We gaan door met de trekking en passeren op onze weg een boerin met twee Joppa’s (kruising tussen yak en rund). Ik kan het niet laten en tot genoegen van de boerin lopen de Joppa’s door mijn ingrijpen beduidend harder. “Of wij ook naar Jomson gaan?”, helaas mevrouwtje, wij slaan hier rechtsaf.
We bezoeken een prachtig origineel dorpje, Kagbeni, met lemen huizen in een “kruipdoor sluipdoor” structuur en constructies die op instorten lijken te staan. Toch wonen er volop mensen. Later bezoeken wij ook nog het witte plaatsje Marpha wat veiliger gebouwd is en heel idyllisch.
Snel door omdat er op dit gedeelte van de tocht, vanaf circa 11.30 uur, altijd veel wind komt. Met bril op en smoeltje voor trotseren wij de stofstorm en na iedere rukwind keren wij weer naar het looppad terug.
We lunchen bij een Nederlander met Nepalese vrouw en ik spreek eindelijk weer eens Nederlands. Ik koop zijn, in eigenbeheer uitgegeven, boek omdat ik door mijn leesvoer heen ben en negeer zijn Hollandse menukaart. Als diner eet ik bij de Nepalees hutspot met gehaktba,l van schapenvlees natuurlijk omdat het rund hier heilig is.
De natuur verandert waarbij wij een groot gedeelte door de enorme grindbak van een rivierbedding lopen. Hier en daar wel 800 meter breed begrensd door steile bergwanden begroeid met pijnbomen en de besneeuwde toppen die daarbovenuit steken.
De rivierbedding wordt weg en de weg wordt een pad. Watervallen storten een oneindige stroom water naar beneden, de bergen hier lijken wel sponsen. Ook aan het geweld van de rivieren lijkt geen einde te komen terwijl het al weken niet geregend heeft.
Er komen geleidelijk aan meer bomen en ook loofbomen, het pad wordt moeilijker door de rotsige ondergrond en steiler bovendien. De omgeving weer exotisch met pure hardwerkende mensen en zeer authentieke dorpjes met buffels, runderen en ossen die je aan de kant moet duwen. Honden en kippen vullen de gaatjes. En dat alles tegen een achtergrond van terrasbouw waar de jeugd om ”Sweeties” roept en ik een broekzak vol snoepjes koop voor 100 Rs. Als zwarte Piet strooi ik in het rond.
In Tatopani op dag 12 gaan wij eindelijk in een warm bad, de “Hot Springs”. Voor de lieve somma van 40 roepie (< 40 cent) peuteren wij het vuil en zout uit alle gaten en sleuven. Wisselbaden maken de spieren weer soepel en laten de nachtrust eerder komen dan gedacht. Goed gesprek met een Engelse journalist, gestationeerd in Beijing, dat in aanvulling op het boek van Norbert-Jan (Holy Cow!) voor India wellicht een spirituele invulling gaat geven.
“Poon Hill” is het volgende punt. Een belofte vol panorama na een schitterende zonsopkomst en een klimmetje van >300 meter op je nuchtere maag in het pikkedonker. Valt vandaag even tegen, door de bewolking ontbreekt de roze gloed op de bergen maar je kunt ook niet alles hebben. We zien wel in één blik alle bergtoppen van de Annapurna Range, allemaal boven de 7000 meter.
Op de top jeukt het van de toeristen en je begrijpt niet waar die vandaan komen. Het plaatsje aan de voet van Poon Hill heeft namelijk de afmeting van Spijkerboor en wij dachten daar alleen te zijn. Ik ontmoet een bekende uit Kathmandu en samen met een Spanjaard trekken wij de laatste 4 dagen op naar Pokhara.
Na een stevig ontbijt vervolgen wij in file onze tocht maar al snel nemen wij een voorsprong. Een schitterend rododendronbos met bomen van tien tot vijftien meter hoog verrukt ons. De bosbodem is doorvlochten met mosbegroeide wortels waartussen de stenen en keien ons een voetzoolmassage geven waar geen Chinees tegenop kan. Rotsige beekjes, steile begroeide rotswanden en soms diep uitgesleten paden geven het geheel een ongerept uiterlijk.
Verderop krijgt het bos een sprookjesachtig uiterlijk en verwacht ik ieder moment het “Hé ho, hé ho” van de zeven dwergen te horen. Zwaar met mos aangezette bomen en neerhangende vegetatie houdt de heksen uit ons gezichtsveld.
Het bos wordt dichter en de hele omgeving veranderd weer, eindelijk zien wij apen maar vogels blijven schaars. Ik vervang een vuil verbandje van een boer die met de sikkel net het topje van zijn vinger heeft afgesneden. Zolang die medicijnmap voor anderen gebruikt wordt vind ik het allang goed.
Het pad wordt een trap en gaat de rest van de dag stijl naar beneden. Zwoegende en zwetende toeristen hijsen zich buiten adem omhoog en wij begroeten hen met een satanische vrolijkheid.
De rest van de dag loopt het pad langs een bosrand en een diep dal met ruim uitzicht op de terrasbouw en ben ik inmiddels aan mij tweede zak snoep toe. We naderen het eindpunt, hierna alleen nog naar de bus lopen maar eerst een duik in de ijskoude rivier en vlug onder de eerste écht warme douche sinds dagen.
Een licht ontbijt, we moeten nog maar even, op weg naar de bus en de laatste snoepjes uitdelen. Niet alleen aan kinderen, ook moeders en oma’s zijn er gek op. We onderhandelen voor een jeep voor ons zessen en voor een goede prijs staan we voor de deur van het hotel.
Mijn laatste lunch met Asha en ik schenk hem een paar nieuwe schoenen met nog wat geld voor zijn gezin. Ik zie het niet als tip maar als ontwikkelingsgeld dat voor mij nu een gezicht heeft. Vanavond zie ik zijn gezin tijdens het eten van een originele Dal Bath en morgen ga ik naar zijn geboortedorp om kennis te maken met het onvervalste dorpsleven. Ben reuze benieuwd.
Tot later!
-
20 Januari 2010 - 07:50
Karin:
Lieve Nico, wat maak jij een schitterende reis, mooie fotoos en bijna iedere week een update van al je avonturen. Wat ben jij een schrijver zeg. Heel leuk om te lezen en ik ben blij weer eens een fotootje te zien van je mooie kop in de 'Hot Springs'. Veel liefs! Hier alles o.k.Druk, maar gelukkig!
Adios!! -
20 Januari 2010 - 10:49
Suzy:
Hier heb ik als luie student in Zweden geen tijd voor hoor!
Leuk dat je overal komt maar in zweden zijn de echte feestjes!:D:P
Jij bent wel een goed mens zeg, beetje snoepjes geven aan iedereen! Dat vind ik echt lief.
Kus -
20 Januari 2010 - 14:30
Ans En Cor:
hoi niek
weer erg leuk verslag en mooie fotos
was lekker warm zeker dat bad
nog veel reisplezier toegewenst van ans cor en simba -
20 Januari 2010 - 17:46
Dave:
he oompje,
Alles goed met jou op die ene foto vanjou met die blauwe muts op wat ben je oud geworden en de reis doet je niet echt heel goed he :P
hahahah grapje.
Wat een mooie foto's man ik wou dat ik met je mee was gegaan echt mooi omgeving daar allemaal.
groetjes dave en brigitte -
21 Januari 2010 - 12:26
ELS:
Hoi
Het was een leuk reisverslag.Ik denk de leukste.
Liefs els
-
21 Januari 2010 - 22:33
Jean:
Ha Nico,
Wat een ontberingen weer. Als ik je verslag lees, wisselen jaloezie en "dat is niets voor mij" elkaar regelmatig af. Bij de foto's is het alleen maar jaloezie. En als ik lees, dat jij de uitverkorene bent van twee tienermeisjes, dan is het weer "niks voor mij". Maar dat dacht jij toen ook, begrijp ik. In je verslag vertel je met trots, dat je die twee joppa's in galop hebt gekregen. Maar je vertelt er niet bij hoe je dat deed. Of kunnen we dat maar beter niet weten?
Bizar, dat je op de meest onmogelijke plaatsen horde's toeristen tegenkomt. Zijn dat allemaal van die bikkels zoals jij, of blijkt hier gewoon uit, dat jij in je verhalen verschrikkelijk overdrijft en dat je eigenlijk maar een gewone wandelaar bent die de bink uithangt met indrukwekkende outfits? Ik neem aan, dat het allemaal bikkels zijn.
Nou, veel plezier maar weer.
Groet, Jean -
22 Januari 2010 - 11:16
Je Zusje:
Lief broertje, Wat een prachtig verhaal. Maar wat heeft miepie het zwaar. Je moet ook een beetje aan haar denken ze wordt ook een dagje ouder, en ze maakt weer overuren. Ik zie die beelde al voor me jij en je trekking. Ik geloof dat dit niet helemaal mijn pad zal zijn.
Dikke kus je zusj -
22 Januari 2010 - 20:23
Pim Van Eeden:
Leuk die reisverslagen, maar ook zeker de prachtige foto's zijn enorm interessant!
Waarom nog maar 38 dagen Nico? -
22 Januari 2010 - 20:49
Jaap D B:
Nico, je zou altijd nog schrijver van reisverhalen kunnen worden als je weer terugbent. Ongelofelijk wat jij daar in Maastricht uit je duim zuigt. Ach ja, Karl May (of zijn de Winnetou en Old Shatterhand / Kara ben Nemsi verhalen van voor jouw tijd) ging ook pas naar de Oriënt en Amerika nadat hij zijn reisverhalen geschreven had.
Je bent wel een durfal : paragliding! Of valt het enge gevoel mee als je eenmaal tussen hemel en aarde zweeft. Trouwens, als ik erover nadenk is het verkeer in Kathmandu en in Pokhara waarschijnlijk veel gevaarlijker dan paragliden.
We zijn wel jaloers op je bergervaringen. Wat een schitterende vergezichten heb je gehad. Die “rookpluimen” die rond de toppen hangen kunnen natuurlijk ook door de wind veroorzaakt worden. Als je verhalen over de beklimmingen van Mt. Everest, Annapurna, K2 etc. leest, dan stormt het nog wel eens daarboven.
Die ijswaterval waar die Italiaan zo spectaculair vanaf gleed, staat die op één van de foto’s? Of staat daar een “gewoon” sneeuwveldje op? Ook daarop moet je niet uitglijden als er zo’n steile helling naast ligt.
Het lijkt me trouwens een goed idee als we – na 1 april, als onze “slavendrijver” de pijp aan zichzelf gegeven heeft – een paar woensdagen een uurtje eerder stoppen en jij dan in de Poelboerderij een beamer voorstelling met uitleg geeft. -
23 Januari 2010 - 11:26
Je Dochter:
Wowh pap, wat een lang verhaal maar ik ben het met Els eens, het is wel een van de leukste!
En wat een mooie foto's, misschien verborgen talent? ;-)
Ben weer heel benieuwd naar het volgende verhaal en vind het bijna jammer dat ik niet bij je ben op die mooie reis van je!
kus -
24 Januari 2010 - 09:10
Je Zus:
hoi broer te gek wat een verhaal en een belevenissen. Ook ik ben het met Els eens het is wel je beste verhaal en het leest prettig. Alleen vind ik niet terug hoelang je met die zware rugzak heb gelopen? Of hebben jullie het gewicht verder verdeeld? Kus knuf je zus -
24 Januari 2010 - 13:35
Norbert-Jan:
Ha broer,
Eindelijk tijd om te lezen en wat een genot. Ik onthoud mij van het uitspreken van een waarde oordeel daar ik je creativiteit niet wil beïnvloeden, want volgens mij sta je daarmee nog maar aan het begin (hoe bedoel je niet beïnvloeden ;-) ).
Ik zou idd graag naast je lopen op je tocht. Helemaal geweldig en je laatste alinea van je verhaal doet mij even slikken - prachtig. Blijf genieten, ik blijf lezen!!!!!
Groet, Nop
(zo en nu eindelijk mijn sneeuwpop af maken :) ) -
25 Januari 2010 - 12:47
Wim En Fiet:
hallo Nico,wat een prachtige verhalen.Je
maakt toch heel veel mee!
Knap van je hoor(petje af)Ja je bent nu nog jong
geniet er maar van.En wat een mooie foto,s!wij
kijken er ook telkens weer naar uit.Hier in zaandijk is er niet zo veel te beleven.misschien
komen we ook nog eens die
kantop!geloof je toch niet he.We wensen je natuurlijk veel reisplezier,en groetjes van ons.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
