Het leven van Asha
Door: Nico van Egdom
Blijf op de hoogte en volg Nico
31 Januari 2010 | Nepal, Pokhara
Verkorte versie; Ik eet de lekkerste Dal Bath van de vakantie, zie het echte dorpsleven van nabij en ook een ratrace.
Ik wordt opgehaald door Asha en wij wandelen naar zijn verblijf in Pokhara. Het is kruip door sluip door en eindelijk verschijnen wij voor een pand waarvan de grote afmeting mij verbaasd gezien de verhalen die ik van hem gehoord heb. Één moment later begrijp ik dat het pand door drie gezinnen wordt bewoond.
Asha laat mij zijn woonkamer zien en keuken, dat is alles. De woonkamer is 4 meter bij 3.5 meter, schat ik, en de keuken, buiten, is 2,5 meter vierkant. In de woonkamer staan twee bedden. Eén van circa 2,5 meter en een normaal bed. Daar slapen Asha met zijn vrouw en drie zoontjes. Verder staat er een stoel en iets dat op wandkasten lijkt met op één daarvan de TV.
In de keuken staat ook nog één bed en daarin slaapt Asha’s jongste zusje die studeert en daarom in Pokhara verblijft. De keuken heeft geen ramen maar openingen om de rook een uitweg te geven. Er wordt op gas gekookt wat veel gezonder is en er is roestvrijstalen keukengerei zoals ik dat in heel Nepal al tegenkom. Verder wat kleding en een fiets, dat is het.
Ondanks de schijnbare heldere berglucht zijn er in Nepal veel longziektes. Eén van de oorzaken is het vele roken en de ander is de ongezonde kookstijl. Boven houtvuurtjes met een belabberde afzuiging, als die er al is, zitten de vrouwen hier de ganse dag in de rook te happen en worden vaak niet ouder dan 55 jaar. Ook Asha’s moeder is maar 54 geworden en al 10 jaar dood, gestorven aan longkanker.
Ik word aan het gezin voorgesteld, vrouw, drie zonen en de vader van Asha. Allemaal glimmende gezichten en vol verwachting. Al sinds de telefoongesprekken van Asha met het thuisfront tijdens de trekking kijkt men naar mij uit. Ik heb voor de verandering eens aan een aantal dingen gedacht en haal snoep, chocolade en bier tevoorschijn om de avond luister bij te zetten.
Er is speciaal voor mij kippenvlees gehaald voor bij de Dal Bath. De vrouw gaat koken terwijl iedereen zich in de keuken op de grond neervlijt, lijkt de familie van Egdom wel op verjaardagen. Ik zit op het bed en alle schoenen staan voor de deur. Ook Asha’s zwager met zijn vrouw komen erbij en allemaal mee-eten.
Uit beleefdheid voor de gast wordt er bij een drankje alvast van de Dal Bath geproefd, het smaakt verrukkelijk en is tot zover de beste die ik in Nepal gegeten heb. Er wordt gekletst en met de handen gegeten maar het smakken blijft tot een acceptabel niveau beperkt. Los van de wat al te aanhankelijke zwager, daar hebben wij bij ons gelukkig geen last van ;-), is het erg gezellig en Asha vertaalt wat iedereen aan mij kwijt wil.
De volgende dag gaan wij naar het geboortedorp van Asha en gelijk gaat ook zijn vader mee terug, ik mag alles betalen. Te starten met een taxi totdat de weg onbegaanbaar wordt en dan overstappen op een 4x4 jeep voor de rest van de weg…………….WEG??????????
Het begint al verkeerd. Om het maximale uit de rit te halen vertrekt de jeep pas als hij vol is en met vol wordt dan ook VOL bedoeld.
“Je kijkt of je niet gelukkig bent vandaag” zegt Asha. Dat is lichtjes uitgedrukt want wij zitten al meer dan twee uur op het vertrek te wachten. Wie mij een beetje kent weet dat mijn grootste irritatie is dat een ander mijn tempo bepaalt in een lagere versnelling.
Als eindelijk de achterbak van de jeep (soort van overdekte pick-up) gevuld is met 12 volwassenen en 6 kinderen, de cabine met chauffeur en nog 3 personen én nog wat mensen op het dak, vertrekken wij.
Ik kan nauwelijks zien hoe en waar wij rijden omdat wij er als eerste in gingen. Ik weet dus ook niet of de weg zo slecht is of dat de wielen excentrisch op de assen zijn gemonteerd. Had ik al eens de vergelijking van sardientjes gebruikt dan zijn die nu gelukkig af. Dit geheel heeft meer iets van een vacuümverpakking en het plastic wordt gebruikt om opkomende maaginhoud een goed heenkomen te geven.
We gaan op en neer te beoordelen aan de vrijages met beurtelings Asha’s vader links van mij en de buurvrouw rechts van mij. De rit gaat langs en door een brede rivierbedding met hier en daar begroeiing en landbouw waar de rivier doorheen meandert. Mede daardoor rijden wij ook regelmatig door de rivier heen. Een echt fourwieldrive-ritje.
Een dreinerig klein kind wordt door de medepassagiers uit de bak gehaald en voorin gezet. Het kind is stil en moeder blijft gefrustreerd achter, faalangst is hier ook al een bekend fenomeen. Ik knik haar bemoedigend toe, zij had echt zo haar best gedaan, en zij lacht als een boerin met kiespijn.
Naarmate de rit vordert neemt de druk in de bak af en hangen er meer mannen aan de buitenzijde voor een korte lift. Eindelijk komt de verlossing en wacht ons nog slechts een wandeling van 30 minuten. Het is inmiddels donker, wij hebben honger en de riviertjes en onstabiele hangbruggen die wij nog moeten kruisen maken alles extra spannend.
In het dorpje is het rustig en het beloofde ontvangst met zang en dans blijft achterwege omdat wij zo laat zijn. Dus ook geen bijdrage aan de gemeenschap en geen foto’s laten zien.
Asha’s zuster van 31 jaar en nog altijd thuis omdat er geen vrijer komt opdagen, of misschien niet omdat vader dan alleen is, gaat voor ons de Dal Bath klaarmaken. Wij mannen storten ons ondertussen op de huisgemaakt gierstwijn. Niet te zuipen maar er zit wel alcohol in dus feesten maar. En passant vliegt er even een rat door de wandkast met keukenspullen en men reageert alsof het een huisdier betreft. Er wordt alvast wel een plankje met lijm klaargemaakt dat men vanmiddag heeft gekocht…………dat gaat wat beloven.
De Dal Bath met buffelvlees overtreft die van gisteren ruimschoots en ik laat mijn bordje met graagte bijvullen. Dat ik van de generatie “bordje leeg” ben wordt hier hooglijk gewaardeerd. Onderwijl stroomt het ene na het andere bezoek binnen om die westerling eens te bestuderen. Onder anderen een travestiet, een grote bijzonder grove kerel met vrouwenkleren en een sierraad in het gezicht. Asha reageert of het allemaal zo hoort en ik ook. Wie zegt dat deze mensen nog iets moeten leren?
We gaan naar bed en zusje slaapt bij de buren omdat ik haar bed in beslag neem. Voor de open ramen heeft men geen oplossing anders dan het als normaal te accepteren, de deur gaat op slot en het licht blijft aan, allemaal gewoonte. Gelukkig doet de elektriciteitsmaatschappij daar wat aan en in het donker komt alles tot rust………….tenminste!!!
Vader en zoon slapen al maar ik wordt wakker van een geluid of er onrustige knaagdieren in een kooi bezig zijn (dat geluid ken ik). In dit geval is de kooi zo groot als het huis en de knaagdieren zijn ratten. Zij rennen heen en weer ook de trap naar zolder op en af met een lawaai alsof er een kat door het huis rent. Ik slaap onder de trap. Niemand reageert, ik ook niet, ik lig doodstil deze nieuwe ervaring een plek te geven.
Ondertussen hoor ik de ratten vechten en af en toe dondert het roestvrijstalen keukenservies op de grond. Ze rennen over de plank met lege flessen en maken er een carillon van. Maar het went en net als iedereen ga ook ik weer slapen………….totdat!!
Het gespuis begint over mij heen te lopen dat ik het met een “kkksssssssst” verjaag. Weer val ik in slaap tot de volgende over het hoofdkussen rent en zo gaat dat door. Ik voel er zelfs eentje met zijn pootje op mijn hoofd staan. Twee maal staat er eentje op mijn hand of op mijn voet en ik maak van de gelegenheid gebruik deze te lanceren. Waar zij terechtkomen, ik weet het niet maar Asha slaapt met zijn hoofd aan mijn voeteneinde en bekend de volgende morgen dat hij er ééntje gevoeld heeft.
Aan het geluid herken ik dat één van de ratten aan de lijmplank vast zit en zoals de gebruiksaanwijzing al beschreef, snel gevolgd door een nieuwsgierige tweede. Met mijn zaklamp controleer ik mijn vermoedens en ja hoor, daar probeert er eentje het plankje met vriendje en al door de kamer heen te trekken. Één van zijn ongecontroleerde bewegingen maakt daar een einde aan en bevestigd ook hem muurvast op de plank. Ik slaap verder inmiddels aan alles gewend.
De volgende morgen schuift vader mij vol trots de lijmplank onder neus en ik maak bewonderende geluiden. Wat later hoor ik buiten het geklop van een steen gevolgd door een doodse stilte.
Na de thee lopen Asha en ik door zijn geboortedorp en dat is werkelijk een authentiek bergdorp. Hij kent iedereen en andersom. Er zijn geen auto’s, motoren, uithangborden, winkeltjes of toeristen. Alleen boerderijen en alles wat daarbij hoort in deze zetting.
Asha vertelt van de halve oogstopbrengst die zij als huur van het land verschuldigd zijn (belachelijk veel). De wijze waarop de gemeenschap gezamenlijk verantwoordelijk is voor de infrastructuur, elkaar én de natuur. Zo wordt brandhout alleen gebruikt van dode bomen en slechts zelden, maar dan nog tegen betaling, van een verse boom.
Het is hard werken en naast de tijd voor zijn eigen werk en gezin besteed hij hier drie maanden per jaar minimaal, buiten wat hij tussendoor nog even snel doet.
De gemeenschap is er één van acht die samen weer onder leiding staan van een soort burgemeester die bepaald waar gezamenlijke arbeid wordt ingezet en met welk doel. Iedereen werkt mee, heeft zijn taak en ziet er tevreden uit. Er heerst rust en de trage, rustige, gracieuze bewegingen van de handen van mannen en vrouwen, schijnbaar zonder kracht, fascineert mij. Wat werkelijk in deze mensen omgaat, is in deze korte tijdsspanne niet te bepalen.
Mijn vraag aan Asha, tijdens onze trekking in de bergen, hoe hij omgaat met het feit dat hij alle dagen geconfronteerd wordt met die rijkdom t.o.v. zijn eigen bestaan, beantwoordt hij met de opmerking, “door dicht bij mijzelf te blijven”.
De opbrengst van vaders land is onvoldoende om in het eigen levensonderhoud te voorzien en Asha moet als enige zoon, van zes kinderen, geregeld bijspringen. Daarom vergeef ik de boerenslimheid waarmee mijn twee zakken snoep, voor de kinderen van het dorp, in de eigen voorraad kast verdwijnen en geef ik vader bij het afscheid het geld dat ik voor de gemeenschap bedoeld had.
Dit gezin is niet het enige in Nepal dat zo leeft. Asha heeft het relatief nog goed voor elkaar. Hij laat zijn kinderen naar school gaan en ook zijn jongste zusje studeert. Dat is al veel meer dan menig ander overkomt. (als er nog behoeftes bestaan tot sponsoring laat dat dan weten, ik geef het een gezicht)
We gaan weer naar Pokhara. Helaas is de weg geblokkeerd door een kapotte vrachtwagen en moeten wij lopen, drie uurtjes, een peulenschil voor onze getrainde kuiten. En ondertussen kan ik mooi al mijn indrukken verwerken.
Tot later!
Ik wordt opgehaald door Asha en wij wandelen naar zijn verblijf in Pokhara. Het is kruip door sluip door en eindelijk verschijnen wij voor een pand waarvan de grote afmeting mij verbaasd gezien de verhalen die ik van hem gehoord heb. Één moment later begrijp ik dat het pand door drie gezinnen wordt bewoond.
Asha laat mij zijn woonkamer zien en keuken, dat is alles. De woonkamer is 4 meter bij 3.5 meter, schat ik, en de keuken, buiten, is 2,5 meter vierkant. In de woonkamer staan twee bedden. Eén van circa 2,5 meter en een normaal bed. Daar slapen Asha met zijn vrouw en drie zoontjes. Verder staat er een stoel en iets dat op wandkasten lijkt met op één daarvan de TV.
In de keuken staat ook nog één bed en daarin slaapt Asha’s jongste zusje die studeert en daarom in Pokhara verblijft. De keuken heeft geen ramen maar openingen om de rook een uitweg te geven. Er wordt op gas gekookt wat veel gezonder is en er is roestvrijstalen keukengerei zoals ik dat in heel Nepal al tegenkom. Verder wat kleding en een fiets, dat is het.
Ondanks de schijnbare heldere berglucht zijn er in Nepal veel longziektes. Eén van de oorzaken is het vele roken en de ander is de ongezonde kookstijl. Boven houtvuurtjes met een belabberde afzuiging, als die er al is, zitten de vrouwen hier de ganse dag in de rook te happen en worden vaak niet ouder dan 55 jaar. Ook Asha’s moeder is maar 54 geworden en al 10 jaar dood, gestorven aan longkanker.
Ik word aan het gezin voorgesteld, vrouw, drie zonen en de vader van Asha. Allemaal glimmende gezichten en vol verwachting. Al sinds de telefoongesprekken van Asha met het thuisfront tijdens de trekking kijkt men naar mij uit. Ik heb voor de verandering eens aan een aantal dingen gedacht en haal snoep, chocolade en bier tevoorschijn om de avond luister bij te zetten.
Er is speciaal voor mij kippenvlees gehaald voor bij de Dal Bath. De vrouw gaat koken terwijl iedereen zich in de keuken op de grond neervlijt, lijkt de familie van Egdom wel op verjaardagen. Ik zit op het bed en alle schoenen staan voor de deur. Ook Asha’s zwager met zijn vrouw komen erbij en allemaal mee-eten.
Uit beleefdheid voor de gast wordt er bij een drankje alvast van de Dal Bath geproefd, het smaakt verrukkelijk en is tot zover de beste die ik in Nepal gegeten heb. Er wordt gekletst en met de handen gegeten maar het smakken blijft tot een acceptabel niveau beperkt. Los van de wat al te aanhankelijke zwager, daar hebben wij bij ons gelukkig geen last van ;-), is het erg gezellig en Asha vertaalt wat iedereen aan mij kwijt wil.
De volgende dag gaan wij naar het geboortedorp van Asha en gelijk gaat ook zijn vader mee terug, ik mag alles betalen. Te starten met een taxi totdat de weg onbegaanbaar wordt en dan overstappen op een 4x4 jeep voor de rest van de weg…………….WEG??????????
Het begint al verkeerd. Om het maximale uit de rit te halen vertrekt de jeep pas als hij vol is en met vol wordt dan ook VOL bedoeld.
“Je kijkt of je niet gelukkig bent vandaag” zegt Asha. Dat is lichtjes uitgedrukt want wij zitten al meer dan twee uur op het vertrek te wachten. Wie mij een beetje kent weet dat mijn grootste irritatie is dat een ander mijn tempo bepaalt in een lagere versnelling.
Als eindelijk de achterbak van de jeep (soort van overdekte pick-up) gevuld is met 12 volwassenen en 6 kinderen, de cabine met chauffeur en nog 3 personen én nog wat mensen op het dak, vertrekken wij.
Ik kan nauwelijks zien hoe en waar wij rijden omdat wij er als eerste in gingen. Ik weet dus ook niet of de weg zo slecht is of dat de wielen excentrisch op de assen zijn gemonteerd. Had ik al eens de vergelijking van sardientjes gebruikt dan zijn die nu gelukkig af. Dit geheel heeft meer iets van een vacuümverpakking en het plastic wordt gebruikt om opkomende maaginhoud een goed heenkomen te geven.
We gaan op en neer te beoordelen aan de vrijages met beurtelings Asha’s vader links van mij en de buurvrouw rechts van mij. De rit gaat langs en door een brede rivierbedding met hier en daar begroeiing en landbouw waar de rivier doorheen meandert. Mede daardoor rijden wij ook regelmatig door de rivier heen. Een echt fourwieldrive-ritje.
Een dreinerig klein kind wordt door de medepassagiers uit de bak gehaald en voorin gezet. Het kind is stil en moeder blijft gefrustreerd achter, faalangst is hier ook al een bekend fenomeen. Ik knik haar bemoedigend toe, zij had echt zo haar best gedaan, en zij lacht als een boerin met kiespijn.
Naarmate de rit vordert neemt de druk in de bak af en hangen er meer mannen aan de buitenzijde voor een korte lift. Eindelijk komt de verlossing en wacht ons nog slechts een wandeling van 30 minuten. Het is inmiddels donker, wij hebben honger en de riviertjes en onstabiele hangbruggen die wij nog moeten kruisen maken alles extra spannend.
In het dorpje is het rustig en het beloofde ontvangst met zang en dans blijft achterwege omdat wij zo laat zijn. Dus ook geen bijdrage aan de gemeenschap en geen foto’s laten zien.
Asha’s zuster van 31 jaar en nog altijd thuis omdat er geen vrijer komt opdagen, of misschien niet omdat vader dan alleen is, gaat voor ons de Dal Bath klaarmaken. Wij mannen storten ons ondertussen op de huisgemaakt gierstwijn. Niet te zuipen maar er zit wel alcohol in dus feesten maar. En passant vliegt er even een rat door de wandkast met keukenspullen en men reageert alsof het een huisdier betreft. Er wordt alvast wel een plankje met lijm klaargemaakt dat men vanmiddag heeft gekocht…………dat gaat wat beloven.
De Dal Bath met buffelvlees overtreft die van gisteren ruimschoots en ik laat mijn bordje met graagte bijvullen. Dat ik van de generatie “bordje leeg” ben wordt hier hooglijk gewaardeerd. Onderwijl stroomt het ene na het andere bezoek binnen om die westerling eens te bestuderen. Onder anderen een travestiet, een grote bijzonder grove kerel met vrouwenkleren en een sierraad in het gezicht. Asha reageert of het allemaal zo hoort en ik ook. Wie zegt dat deze mensen nog iets moeten leren?
We gaan naar bed en zusje slaapt bij de buren omdat ik haar bed in beslag neem. Voor de open ramen heeft men geen oplossing anders dan het als normaal te accepteren, de deur gaat op slot en het licht blijft aan, allemaal gewoonte. Gelukkig doet de elektriciteitsmaatschappij daar wat aan en in het donker komt alles tot rust………….tenminste!!!
Vader en zoon slapen al maar ik wordt wakker van een geluid of er onrustige knaagdieren in een kooi bezig zijn (dat geluid ken ik). In dit geval is de kooi zo groot als het huis en de knaagdieren zijn ratten. Zij rennen heen en weer ook de trap naar zolder op en af met een lawaai alsof er een kat door het huis rent. Ik slaap onder de trap. Niemand reageert, ik ook niet, ik lig doodstil deze nieuwe ervaring een plek te geven.
Ondertussen hoor ik de ratten vechten en af en toe dondert het roestvrijstalen keukenservies op de grond. Ze rennen over de plank met lege flessen en maken er een carillon van. Maar het went en net als iedereen ga ook ik weer slapen………….totdat!!
Het gespuis begint over mij heen te lopen dat ik het met een “kkksssssssst” verjaag. Weer val ik in slaap tot de volgende over het hoofdkussen rent en zo gaat dat door. Ik voel er zelfs eentje met zijn pootje op mijn hoofd staan. Twee maal staat er eentje op mijn hand of op mijn voet en ik maak van de gelegenheid gebruik deze te lanceren. Waar zij terechtkomen, ik weet het niet maar Asha slaapt met zijn hoofd aan mijn voeteneinde en bekend de volgende morgen dat hij er ééntje gevoeld heeft.
Aan het geluid herken ik dat één van de ratten aan de lijmplank vast zit en zoals de gebruiksaanwijzing al beschreef, snel gevolgd door een nieuwsgierige tweede. Met mijn zaklamp controleer ik mijn vermoedens en ja hoor, daar probeert er eentje het plankje met vriendje en al door de kamer heen te trekken. Één van zijn ongecontroleerde bewegingen maakt daar een einde aan en bevestigd ook hem muurvast op de plank. Ik slaap verder inmiddels aan alles gewend.
De volgende morgen schuift vader mij vol trots de lijmplank onder neus en ik maak bewonderende geluiden. Wat later hoor ik buiten het geklop van een steen gevolgd door een doodse stilte.
Na de thee lopen Asha en ik door zijn geboortedorp en dat is werkelijk een authentiek bergdorp. Hij kent iedereen en andersom. Er zijn geen auto’s, motoren, uithangborden, winkeltjes of toeristen. Alleen boerderijen en alles wat daarbij hoort in deze zetting.
Asha vertelt van de halve oogstopbrengst die zij als huur van het land verschuldigd zijn (belachelijk veel). De wijze waarop de gemeenschap gezamenlijk verantwoordelijk is voor de infrastructuur, elkaar én de natuur. Zo wordt brandhout alleen gebruikt van dode bomen en slechts zelden, maar dan nog tegen betaling, van een verse boom.
Het is hard werken en naast de tijd voor zijn eigen werk en gezin besteed hij hier drie maanden per jaar minimaal, buiten wat hij tussendoor nog even snel doet.
De gemeenschap is er één van acht die samen weer onder leiding staan van een soort burgemeester die bepaald waar gezamenlijke arbeid wordt ingezet en met welk doel. Iedereen werkt mee, heeft zijn taak en ziet er tevreden uit. Er heerst rust en de trage, rustige, gracieuze bewegingen van de handen van mannen en vrouwen, schijnbaar zonder kracht, fascineert mij. Wat werkelijk in deze mensen omgaat, is in deze korte tijdsspanne niet te bepalen.
Mijn vraag aan Asha, tijdens onze trekking in de bergen, hoe hij omgaat met het feit dat hij alle dagen geconfronteerd wordt met die rijkdom t.o.v. zijn eigen bestaan, beantwoordt hij met de opmerking, “door dicht bij mijzelf te blijven”.
De opbrengst van vaders land is onvoldoende om in het eigen levensonderhoud te voorzien en Asha moet als enige zoon, van zes kinderen, geregeld bijspringen. Daarom vergeef ik de boerenslimheid waarmee mijn twee zakken snoep, voor de kinderen van het dorp, in de eigen voorraad kast verdwijnen en geef ik vader bij het afscheid het geld dat ik voor de gemeenschap bedoeld had.
Dit gezin is niet het enige in Nepal dat zo leeft. Asha heeft het relatief nog goed voor elkaar. Hij laat zijn kinderen naar school gaan en ook zijn jongste zusje studeert. Dat is al veel meer dan menig ander overkomt. (als er nog behoeftes bestaan tot sponsoring laat dat dan weten, ik geef het een gezicht)
We gaan weer naar Pokhara. Helaas is de weg geblokkeerd door een kapotte vrachtwagen en moeten wij lopen, drie uurtjes, een peulenschil voor onze getrainde kuiten. En ondertussen kan ik mooi al mijn indrukken verwerken.
Tot later!
-
31 Januari 2010 - 22:53
Josta:
Wat geweldig dat je echt even deel uit maakt, van zo'n gezin!
Je kunt het je bijna niet voorstellen en jij maakt het echt mee.
Wel zielig voor die ratten trouwens, vooral dat een de ander wilde redden....
Groetjes -
01 Februari 2010 - 09:16
Frieda:
Dag lieve Nico,
Wat schrijf je je belevenissen weer mooi neer. Erg van genoten. Geweldig dat je bij Asha thuis was; van een dergelijke manier van leven kunnen wij in het westen nog heel veel leren! Groetjes, Frieda
-
01 Februari 2010 - 11:01
Jean:
Hallo Nico,
Je overschat mijn kennis van de Nepalese keuken een beetje. Je schrijft over Dal Bath alsof iedereen dat wel een keer of twee in de maand op het menu heeft staan. Wel, ik ben zo'n provinciaaltje die dat niet heeft. Sterker: ik heb geen idee wat het is. Het schijnt je te hebben gesmaakt, dus doe me een plezier en vraag even het recept en stuur dat op. Dan doe je tenminste ook eens iets nuttigs in al die maanden dat je fluitend over Boedha's wegen wandelt. Ik hoop wel, dat het koolhydraat-arm is, want Nederland is in de ban van Dr. Frank en die belooft iedereen die zich aan zijn dieet houdt weer het lichaam van een jonge Adonis.
Ik vond het leuk te lezen, dat je zo genoten hebt van het taxi-ritje en vooral van je nachtrust. Daar doe je het uiteindelijk toch allemaal voor, als je op vakantie bent. Na het lezen over die lijmplank kreeg ik overigens ook een flauw vermoeden over het recept van Dal Bath. Nou, in ieder geval wel koolhydraat-arm. Wat een prachtige mensen weer op die foto's en blijkens hetgeen je over hen schrijft. Ik heb ooit als credo voor mijzelf vastgesteld, dat "het grootste geluk is: tevreden zijn met wat je hebt." Deze mensen presteren op dit punt zo te zien beter dan ik.
Nou, wandel weer verder mijn vriend en blijf ons verbazen.
Jean
-
01 Februari 2010 - 11:38
Ans En Cor:
hoi niek
leuk hoor knabbelende ratten aan je tenen.
nog veel reisplezier en tot ziens.
groetjes van ans cor en een slapende simba naast mij. -
01 Februari 2010 - 12:21
Hans En Mariska :
Hoi Nico,
Brrrr....knabbelende ratten??? :-0
Ben toch heel wat gewend met die jongens en hun huisdieren maar tijdens je nachtrust?? ieww....
Hahaha....maar je bent er weer heel doorheen gekomen, mooi om te lezen .
Wat maak je toch een hoop mee zeg, en dat is iets wat je altijd bij je mag blijven dragen en niemand je meer af kan nemen!
Ik heb weer genoten van je verhaal en kijk uit naar je volgende....
Heel veel ontdekkingen nog en GENIET vooral...;-)
Liefs Mariska, Hans en kids...xx -
01 Februari 2010 - 16:54
Jan Radix :
Hallo Nico ,
Onvoorstelbaar wat jij allemaal tegen komt ,wat is het recept voor Dal Bath ? Merk je nog wat van de overheersing van China op deze mensen ?
Verder veel geluk met je reis .
Jan -
01 Februari 2010 - 20:41
Daantje&Bert:
o wat hebben wij gelachen zeg om je verhalen! ik had wel al wat van Els vernomen maar wat hilarisch haha.
We hebben de pagina naar Bert zijn vader en moeder gestuurd dus als het goed is binnenkort nog meer verhalen lezers erbij ;-)
Vond het fijn dat ik je gister heb gesproken, kan ik weer even op voort.
We zijn weer benieuwd naar het volgende verslag!
hele dikke kus van je dochter en groetjes van je schoonzoon!!!! -
01 Februari 2010 - 20:43
Marels:
hai broer Het verhaal is in twee keer gelezen. De eerste keer stopte ik lachend De tweede keer met een apart gevoel. Wat hebben wij het goed en waar maken we ons druk om af en toe.
liefs knuf Je zus -
01 Februari 2010 - 21:04
Aanhangige Zwager:
Hoi Nico,
Weet je zeker dat de ratten echt waren en je niet teveel gesnoven hebt boven het lijmplankje?
mooi verhaal, apart zo thuis te mogen zijn ver van huis -
02 Februari 2010 - 20:04
Yvonne:
Hoi Nico
Wat moet ik schrijven .
Jou verhalen ze zijn prachtig .
Dit is echt nico het past bij je .
Zelfs als de ratten dansen in de kast slaap je nog (gggrrr)
Ik wens je nog een fijne tijd en goed reis
dikke knuffel Yvonne
-
03 Februari 2010 - 20:09
Winnie Roeper:
Hoi Nico,
Je schrijft geweldig, ik vind het
heerlijk je verhalen en reizen
te volgen. Mijn eigen avonturen
komen ook weer terug , de jeep,
horror herinner ik mij , ik ging
destijds ook als 1ste erin,
dat soort ervaringen vergeet je nooit. Ik wens je een super goede
tijd en hoop dat je iedereen nog
veel spannende verhalen zult
laten mee beleven,
heel veel groeten winnie -
04 Februari 2010 - 07:19
Norbert-Jan:
Hoi Broer,
Geweldig verhaal weer. Ik vind het jammer dat ik momenteel niet de tijd heb om ze sneller te lezen, maar het maakt het genot niet minder - sterker zelfs - het verlangen om te gaan lezen wordt alleen maar groter!!!
Geweldig wat je mee maakt en hoe je het beschrijft. Ik kan met niet anders voorstellen dan dat Asha en zijn familie ook echt een warm gevoel aan jou hebben over gehouden - het siert je en het is typisch Nico, mijn broer :-)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
