Pokhara
Door: Nico van Egdom
Blijf op de hoogte en volg Nico
14 Januari 2010 | Nepal, Pokhara
Verkorte versie; Ik vlieg tussen de vogels, ontwijk stadsbussen als een toreador en zal eindelijk bekennen waar ik de tijd vandaan haal.
Iedereen vraagt mij waar ik de tijd vandaan haal om naast het reizen deze verhalen te produceren. Wel, ik zal het maar eerlijk zeggen.
Na het afscheid op Schiphol heb ik mijn vliegticket voor een treinkaartje Maastricht geruild en zit daar nu dagelijks onder invloed van allerhande spiritualia op het St. Jozefplein deze verhalen uit mijn dikke duim te zuigen. De foto’s steel ik van relevante websites en hier en daar fotoshop ik mijn eigen kop in een plaatje. Alle skype berichten zijn een compilatie van eerder opgenomen en geënsceneerde gesprekken die ik terplekke monteer wat de vertragingen weer verklaart.
Vanwege mijn belang in de afgesloten weddenschappen over de duur van mijn afwezigheid moet ik dit dus enkele maanden volhouden. Probeer mij niet te ontdekken dat zal niet lukken. Eerder genoemde belangen wogen sterk op tegen de kosten van een cosmetische ingreep.
Als ik het verkeer in Kathmandu zover gehad heb dat ik in staat ben een toeterende motorrijder met een Khukuri (echt Gurkha mes) met motor en al doormidden te hakken word het tijd dat ik vertrek. Zonder vooraf gekochte buskaart neem ik de riksja naar de halte en met het toch al niet aflatende geluk op deze reis tref ik een plaats voorin naast de chauffeur. Prachtige rit weer op een “eerste klas” plaats. Met de beschrijving van de rit verval ik in herhalingen dus laat ik dat maar voor deze keer maar we passeren allerlei exotische plekken. Een kleine jonge naast mij bied ik voor zijn middagdut mijn dikke jas aan waarvan hij uit louter dankbaarheid de zoom vol kwijlt en dit later met zijn handschoentjes probeert te herstellen. Volgens paps is het nu tijd dat ik de jas terugkrijg.
Naast mensen worden ook geiten op het dak van de bus vervoerd zonder dat dit het gedrag van de chauffeur ook maar enigszins lijkt te beïnvloeden. Als een ware surfer weet een geit zich op het dak van de bus staande te houden ondanks hobbels, bobbels, gaten, haarspeldbochten en meer van die ongein.
In Pokhara een ritje achterop de motor met de rugzak op en één in de hand naar het hotel. Ik voel mij als die geit. Val met mijn neus in de boter door het straatfestival dat de gemoederen hier aardig bezig houdt voor de komende dagen en ga op verkenning. Echt backpackers stadje hier aan de “lake side” en het jeukt er van de toeristen. Zie zelfs verschillende bekende waaronder het Duitse echtpaar dat de kinderen inmiddels met een trekking heeft mishandeld.
Een verademing is dat hier geen stroomstoringen lijken te zijn………….totdat het festival is afgelopen! Realiteit is dat heel Pokhara het ten gunsten van het festival heeft moeten ontzien.
Met een fiets van het hotel ga ik op pad om het regionaal museum te bezoeken. Maar dan moet je dat eerst vinden natuurlijk. Na de nodige kilometers gefietst te hebben met een kaart die ook geen duidelijkheid verschaft, stel in de bekende vraag aan enkele in blauw camouflagepak gestoken apen met breed uitstaande ellebogen. Één van hen heeft de ellebogen iets breder uitstaan dan de rest en neemt ook het gesprek over. Ik herken in hem direct de Alfa Aap. Op mijn vraag naar het regionaal museum bekijkt hij de kaart, schreeuwt iets naar de anderen wat op overleg moet lijken en wijst zelfbewust in een richting die duidelijk niet met mijn postduivengevoel in overeenstemming is. De kaart is teveel informatie voor hem dus zoom ik in op het probleem en wijs hem op gedetailleerdere informatie van de kaart.
U begrijpt het al……..het museum ligt dus de andere kant op en ik was het al gepasseerd. Met wat pedagogische opmerkingen in vragende vorm probeer ik hem te laten nadenken en dat lukt net zo goed als dat men in Artis een aap in het restaurant laat werken. Hoewel ik daar, van enkele geslaagde pogingen getuigen ben geweest.
Meest indrukwekkende van het museum overigens was de driemeter hoge kerstster in de tuin of wat daar voor moest doorgaan.
Later ga ik per fiets nog naar het Gurkha museum. Een leger onderdeel waar dit land zo trots op is en over de hele wereld geroemd wordt. Los van het feit dat ik door een kijkfout van de buschauffeur nog net met mijn hoofd onder zijn spiegel door kon duiken en de goot in rijden om de wielen te ontwijken, valt ook hier niets indrukwekkends over te vermelden.
Rondje Stupa een Wereld Vrede Pagode. Opgericht om de wereldvrede te bevorderen.
Met de veervrouw naar de overkant, er ligt een reserve peddel in de boot en ik kan de verleiding niet weerstaan. Daarna wandelen met fantastisch uitzicht over het Phewa Lake met op de achtergrond enkele zeer bekende witte pieken van de Himalaya,…………………………….. Nog even langs een waterval die door gebrek aan regen zijn glorie mist en weer aan de koffie met appelkruimeltaart en een bolletje vanille-ijs. Met dit gerecht stel ik mijn dagelijkse portie fruit zeker.
Ik boek een uurtje paragliding, het ultieme vermaak hier in Pokhara. Op advies van een dame, welke ik bij het visabureau sprak, vraag ik haar vriend Jamie als piloot, die deel uitmaakt van het Engelse Nationale Team.
Met alle geluk van de wereld tref ik de eerste heldere dag sinds dagen en word ik de lucht ingetrokken. Tot meer dan 800 meter boven het Phewa Lake niveau zweven wij tussen andere paragliders, gieren, arenden en rode wouwen. Vooral de gieren geven dankbare aanwijzingen over de thermiek. Jamie is een gezellige kerel en wij kletsen wat terwijl ik met zijn instructies als een volleerd paraglider meehang in de bewegingen die wij maken en krijg zelfs enkel keren de teugels in handen.
Zijn vraag “of ik van een uitdaging houd” stelt hij aan de juiste persoon en met een paar zeer uitdagende zwaaien zetten wij de landing in waarbij de Python van de Efteling kleuterwerk is. Met verbaal geweld geef ik uiting aan mijn plezier wat als een katalysator blijkt te werken. De absolute topzwaai uit de serie geeft mij langs de parachute heen zicht op het wateroppervlakte van het meer.
Op de landingsplaats stort een groep kinderen zich op onze uitrusting die voor je het weet op de grond ligt. Na een foto, omarming met Jamie en een gratis consumptie is het avontuur helaas al weer voorbij.
Ik verleng mijn visa een beetje te lang maar het moet zo zijn, direct daarna boek ik weer een trekking voor 16 dagen. Rondje Annapurna waarover Chris Zegers net een programma heeft gemaakt op de Nederlandse TV. Groot verschil is dat hij halverwege met het vliegtuig terug gaat en er €1600 voor neertelt. Ik loop het hele stuk én voor aanzienlijk minder pegels.
En dat ben ik nu aan het doen.
Tot later!
Iedereen vraagt mij waar ik de tijd vandaan haal om naast het reizen deze verhalen te produceren. Wel, ik zal het maar eerlijk zeggen.
Na het afscheid op Schiphol heb ik mijn vliegticket voor een treinkaartje Maastricht geruild en zit daar nu dagelijks onder invloed van allerhande spiritualia op het St. Jozefplein deze verhalen uit mijn dikke duim te zuigen. De foto’s steel ik van relevante websites en hier en daar fotoshop ik mijn eigen kop in een plaatje. Alle skype berichten zijn een compilatie van eerder opgenomen en geënsceneerde gesprekken die ik terplekke monteer wat de vertragingen weer verklaart.
Vanwege mijn belang in de afgesloten weddenschappen over de duur van mijn afwezigheid moet ik dit dus enkele maanden volhouden. Probeer mij niet te ontdekken dat zal niet lukken. Eerder genoemde belangen wogen sterk op tegen de kosten van een cosmetische ingreep.
Als ik het verkeer in Kathmandu zover gehad heb dat ik in staat ben een toeterende motorrijder met een Khukuri (echt Gurkha mes) met motor en al doormidden te hakken word het tijd dat ik vertrek. Zonder vooraf gekochte buskaart neem ik de riksja naar de halte en met het toch al niet aflatende geluk op deze reis tref ik een plaats voorin naast de chauffeur. Prachtige rit weer op een “eerste klas” plaats. Met de beschrijving van de rit verval ik in herhalingen dus laat ik dat maar voor deze keer maar we passeren allerlei exotische plekken. Een kleine jonge naast mij bied ik voor zijn middagdut mijn dikke jas aan waarvan hij uit louter dankbaarheid de zoom vol kwijlt en dit later met zijn handschoentjes probeert te herstellen. Volgens paps is het nu tijd dat ik de jas terugkrijg.
Naast mensen worden ook geiten op het dak van de bus vervoerd zonder dat dit het gedrag van de chauffeur ook maar enigszins lijkt te beïnvloeden. Als een ware surfer weet een geit zich op het dak van de bus staande te houden ondanks hobbels, bobbels, gaten, haarspeldbochten en meer van die ongein.
In Pokhara een ritje achterop de motor met de rugzak op en één in de hand naar het hotel. Ik voel mij als die geit. Val met mijn neus in de boter door het straatfestival dat de gemoederen hier aardig bezig houdt voor de komende dagen en ga op verkenning. Echt backpackers stadje hier aan de “lake side” en het jeukt er van de toeristen. Zie zelfs verschillende bekende waaronder het Duitse echtpaar dat de kinderen inmiddels met een trekking heeft mishandeld.
Een verademing is dat hier geen stroomstoringen lijken te zijn………….totdat het festival is afgelopen! Realiteit is dat heel Pokhara het ten gunsten van het festival heeft moeten ontzien.
Met een fiets van het hotel ga ik op pad om het regionaal museum te bezoeken. Maar dan moet je dat eerst vinden natuurlijk. Na de nodige kilometers gefietst te hebben met een kaart die ook geen duidelijkheid verschaft, stel in de bekende vraag aan enkele in blauw camouflagepak gestoken apen met breed uitstaande ellebogen. Één van hen heeft de ellebogen iets breder uitstaan dan de rest en neemt ook het gesprek over. Ik herken in hem direct de Alfa Aap. Op mijn vraag naar het regionaal museum bekijkt hij de kaart, schreeuwt iets naar de anderen wat op overleg moet lijken en wijst zelfbewust in een richting die duidelijk niet met mijn postduivengevoel in overeenstemming is. De kaart is teveel informatie voor hem dus zoom ik in op het probleem en wijs hem op gedetailleerdere informatie van de kaart.
U begrijpt het al……..het museum ligt dus de andere kant op en ik was het al gepasseerd. Met wat pedagogische opmerkingen in vragende vorm probeer ik hem te laten nadenken en dat lukt net zo goed als dat men in Artis een aap in het restaurant laat werken. Hoewel ik daar, van enkele geslaagde pogingen getuigen ben geweest.
Meest indrukwekkende van het museum overigens was de driemeter hoge kerstster in de tuin of wat daar voor moest doorgaan.
Later ga ik per fiets nog naar het Gurkha museum. Een leger onderdeel waar dit land zo trots op is en over de hele wereld geroemd wordt. Los van het feit dat ik door een kijkfout van de buschauffeur nog net met mijn hoofd onder zijn spiegel door kon duiken en de goot in rijden om de wielen te ontwijken, valt ook hier niets indrukwekkends over te vermelden.
Rondje Stupa een Wereld Vrede Pagode. Opgericht om de wereldvrede te bevorderen.
Met de veervrouw naar de overkant, er ligt een reserve peddel in de boot en ik kan de verleiding niet weerstaan. Daarna wandelen met fantastisch uitzicht over het Phewa Lake met op de achtergrond enkele zeer bekende witte pieken van de Himalaya,…………………………….. Nog even langs een waterval die door gebrek aan regen zijn glorie mist en weer aan de koffie met appelkruimeltaart en een bolletje vanille-ijs. Met dit gerecht stel ik mijn dagelijkse portie fruit zeker.
Ik boek een uurtje paragliding, het ultieme vermaak hier in Pokhara. Op advies van een dame, welke ik bij het visabureau sprak, vraag ik haar vriend Jamie als piloot, die deel uitmaakt van het Engelse Nationale Team.
Met alle geluk van de wereld tref ik de eerste heldere dag sinds dagen en word ik de lucht ingetrokken. Tot meer dan 800 meter boven het Phewa Lake niveau zweven wij tussen andere paragliders, gieren, arenden en rode wouwen. Vooral de gieren geven dankbare aanwijzingen over de thermiek. Jamie is een gezellige kerel en wij kletsen wat terwijl ik met zijn instructies als een volleerd paraglider meehang in de bewegingen die wij maken en krijg zelfs enkel keren de teugels in handen.
Zijn vraag “of ik van een uitdaging houd” stelt hij aan de juiste persoon en met een paar zeer uitdagende zwaaien zetten wij de landing in waarbij de Python van de Efteling kleuterwerk is. Met verbaal geweld geef ik uiting aan mijn plezier wat als een katalysator blijkt te werken. De absolute topzwaai uit de serie geeft mij langs de parachute heen zicht op het wateroppervlakte van het meer.
Op de landingsplaats stort een groep kinderen zich op onze uitrusting die voor je het weet op de grond ligt. Na een foto, omarming met Jamie en een gratis consumptie is het avontuur helaas al weer voorbij.
Ik verleng mijn visa een beetje te lang maar het moet zo zijn, direct daarna boek ik weer een trekking voor 16 dagen. Rondje Annapurna waarover Chris Zegers net een programma heeft gemaakt op de Nederlandse TV. Groot verschil is dat hij halverwege met het vliegtuig terug gaat en er €1600 voor neertelt. Ik loop het hele stuk én voor aanzienlijk minder pegels.
En dat ben ik nu aan het doen.
Tot later!
-
14 Januari 2010 - 15:00
Norbert-Jan:
Je snapt hopelijk wel dat je met je opmerking van je verblijfplaats je voor mij de zeepbel van "mijn grote broer zit nu in Zuid oost Azië en doet gave dingen" volledig hebt doorgeprikt. Ik denk dat ik daarom deze alinea maar negeer en me vast houd aan mijn verwachting dat jij niet zo handig bent met computers c.q. photoshop ;-)
Gaaf weer om te lezen en ik ga er vanuit dat je met al je ervaringen in het verkeer en paraglide nog een duo/trio passagier gehad hebt.
Ik val in herhaling, maar blijf genieten!!!
Nop -
14 Januari 2010 - 15:02
Josta:
Whow....paragliding! dat moet een ervaring zijn geweest zeg, wel stoer hoor!
Groetjes -
14 Januari 2010 - 16:01
Jan Koch:
Nu je toch in Maastricht zit kan je misschien een doosje bonbons voor Trix meenemen.Ze zal je eeuwig dankbaar zijn. We hopen je t.z.t. weer heelhuids terug te zien maar na je laatste avonturen twijfelen we een beetje.Nog heel veel lol en houd het heel. -
14 Januari 2010 - 16:01
Cees:
Ik vroeg me al af waarom Gerd Leers zijn functie als burgemeester van Maastricht nu opeens wel neer heeft gelgd, maar als je dit soort avonturiers herbergt, dan heb je geen andere keuze.
espect voor de geloofwaardige wijze waarop je landschappen en activiteiten beschrijft. Het is alsof je er zelf bij in gelooft. Toch vermoed ik dat je hiermee je eerste hint geeft naar een heimwee gevoel naar het koude kikkerlandje.
Alvast vooruit lopend op je terugkomst, n.a.v. van je rafting en rufting en darmproblemen in de kano heb ik al een ontwerp voor je klaarliggen van een Zelflozende kano.
Veel plezier verder en houd ons op de hoogte, we genieten bijzonder van je schrijfstijl, humor en zelfspot.
hartelijke groeten,
Nynke en Cees -
14 Januari 2010 - 16:17
Suzy:
Beste Nico,
Wil je ophouden met deze intellectuele verhalen? straks vallen mijn verhalen daarbij in het niet! Mag ik ff reclame maken? Als jullie op de hoogte van mijn belevenissen willen blijven in zweden ga dan naar suzywolsvanderwel.waarbenjij.nu
Echt super tof dat je bent wezen paraglyden als je het niet erg vind houd ik gewoon mijn voeten op de grond in zweden.
tot het volgende verhaal!:D
kus
-
14 Januari 2010 - 17:39
Jean:
Heej Nico,
Ik ben blij te lezen, dat je gekozen hebt voor Maastricht. Ik vreesde, dat je een huisje in een lullig vakantiepark als de Lommerbergen zat. Maastricht heeft echt heel veel te bieden. Klopt ook helemaal met die koffie met apfelstrudel die jij in grote hoeveelheden naar binnen werkt. In Maastricht struikel de over de apfelstrudel. Uitgesloten, dat je die in het verre Oosten zou kunnen vinden. Ik lees nu ook met veel meer ontzag jouw verhalen; ik houd veel meer van fiction, dan van die slaapverwekkende reisverhalen. Jij hebt een hele nieuwe soort literatuur het licht doen zien: voyage-fiction. Ik heb steeds geweten, dat je echt wel iets in je mars hebt. Je bent een laatbloeier, maar beter laat dan nooit. Ik kan nu gelukkig met iets meer bravour vertellen over de ontberingen van de veldploeg. Sinds half december zijn we niet meer in het veld geweest vanwege het ijs. Door de flinke hoeveelheid sneeuw die er gevallen is (jammer voor de kwaliteit van het ijs) is er in het veld echt niets te doen, zelfs als we lopend het veld in zouden gaan. Het is derhalve al een paar weken iepen en braamstruiken jagen op het fort bij Spijkerboor. Ook lekker werk, zoals je weet. Ik weet niet of je Nederlands nieuws volgt, maar voor het geval je dat niet doet: brekebeen Balkenende was bijna door een onhandig optreden ten val gekomen. De coalitie heeft hem vanwege het landsbelang (en niet geheel zonder eigenbelang) op de been gehouden. Leuke TV voor als je van politieke discussies houdt. Het is voorlopig allemaal weer gesust, dus je kunt nog wel even weg blijven. Blijf ons informeren! Verhalen hoeven niet waar te zijn: als ze maar leuk zijn.
Groet,
Jean -
14 Januari 2010 - 18:15
Marels:
Het verhaal was heerlijk om te lezen. Je schrijft steeds makkelijker komt dit om dat je duim groter wordt? Geniet van je volgende trekking. Wij zoeken een koeler gebied.
groetjes en knuf Marels -
14 Januari 2010 - 18:19
Hans En Mariska ;-):
Hoi Nico....
MMMM jaja Maastricht hè....:-0
Wij geloven je niet! Als wij die sneeuw zien en die bergen denken wij eerder dat je gewoon zit te relaxen op de Ardennen...kan je ook kanöen en boottochtjes maken....;-)
Nee joh! Moet zeggen dat het weer een mooi en lachwekkend verhaal was van je en blijf vooral doorgaan...wij genieten ervan,elke keer weer!
Zolang je genoeg inspiratie opdoet en blijft ontdekken komt het helemaal goed met je en het is fijn om te lezen dat het jou goed bevalt...
We kijken uit naar je volgende ervaring enne die zogenaamde kerstster die zo uit de voegen is gegroeit is idd mooi van kleur....oja, en kleine kindjes de schuld geven hè??!!..Geef nu maar toe dat je gewoon te veel meemaak en dat je gewoon iets moois langs die wegen zag staan of kwam het nu van het kookpunt dat je bereikte bij die alfa aap..schuimbekkend...hahahahahaha
Nou knuffels en groetjes van Hans en Mariska en kids....xx
Knuffels en groetjes van Hans en Mariska -
14 Januari 2010 - 20:52
Joost:
Hoi Nico,
Leuk weer iets van je te horen en zeker het enthousiasme in je verhalen. Mooie beelden weer en uiteraard prachtig zo'n paragliding vlucht tussen de vogels en met de uitzichten die je juist daar hebt. Binnenkort zal ik regelmatig wat uren op moeten nemen om de gehele familie in het buitenland te kunnen volgen. -
14 Januari 2010 - 23:09
Je Zusje:
met dat verschil dat chris zegers er ook nog geld voor krijgt. En het voor jouw toch nog altijd geld kost. Lieve broer als ik zo je verhalen lees, ben ik bang dat je zo niet meer terug wil komen. Maar wij willen hier bij de laptop ook gewoon je foto's zien. Lief broertje ga maar weer lekker genieten van je volgende trekking. En wij blijven je volgen.
kus je zusje -
15 Januari 2010 - 00:58
Laurens:
Hey vaders.
Weer über mooie foto's en leuk weer wat te lezen :D
We moeten snel ffies skypen dan kunnen we ffies wat bespreken ;)
Veel plezier weer verder en spreek je snel.
Een hele dikke knuffel van mij -
15 Januari 2010 - 16:08
YVONNE:
HE NICO ZAL IK HET NU MAAR ECHT VERTELLEN. IEDEREEN DIE DIT LEEST.
NIKS GEEN APFEL STRUDEL ECHTE VLAAIEN.
NIET TE CONTROLEREN NIEMAND VAN JULLIE KOMT IN GOUDA
LAAT NOP MAAR KLETSEN JE KAN ALLES OP DIE LAPTOP.
EVEN OVER JE REIS .
GEWELDIG WAT JE MEE MAAKT LEES GRAAG JE VERHALEN
GENIET ER VAN
WACHT NIET TE LANG MET SCHRIJVEN
DIKKE KNUFFEL -
16 Januari 2010 - 13:25
Ans:
hallo grappenmaker, was jij het dus wel die dag dat wij in maastricht waren, je wilde ons dus niet zien
nog veel reisplezier toegewenst van cor ans en simba ja we hebben een nieuwe kat. groetjes -
17 Januari 2010 - 09:07
Fam.Maas:
Het is elke keer genieten als wij jou verhalen lezen.Ik zou het wel voor een dagje mee willen maken.Een beetje jalours zou je denken.Nog veel reisplezier en tot de volgende brief. -
19 Januari 2010 - 16:33
IJbert:
Hoi Nico,
Al jouw verslagen hebben wij gelezen, Het is net alsof ik naast je sta.
Wij genieten ervan. Zag een foto waar jij in Guangzhou met Erik gezellig de maaltijd gebruikt,
gebruikt jij ook "stokjes"? (geintje). Prachtige foto's.
Nico wij wensen jou nog heel veel reisplezier.
Groetjes van Bep en Ijbert
Nog even dit; het is hier veschrikkelijk somber weer.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
