Rond Kathmandu

Verkorte versie; ik fiets met ware doodsverachting rond in Kathmandu. Bezoek wat ik allemaal interessant vind en sop een rivier af met het schuim tot boven mijn oren.

Terug in Kathmandu beloof ik mijzelf enkele kleine verwenningen, een kop koffie met appelgebak, een lekkere warme douche met scheerbeurt en een bezoek aan de kapper.
De kapper komt het laatst en na enig prijsonderzoek maar er is een afgesproken prijs in heel Kathmandu denk ik dus voor 200 Rs (2 euro) wordt ik onderhanden genomen. Inderdaad……..”onderhanden genomen”. Nadat ik mijnheer wat aanwijzingen betreffende de gewenste haardracht heb gegeven (Els weet wat dat betekend), stort hij zich met een overmatige hoeveelheid gereedschap op mijn zeer beperkte haarbos. Met chirurgische precisie hanteert hij het mes, de tondeuse en de schaar als hij tot in mijn neus de laatste verfraaiingen aanbrengt. De spiegel toont mij de achterzijde en ik maak een beweging van opstaan.
Maar dat had ik gedacht! Mijnheer begint mijn hoofd te strelen op een manier die bij een hond de achterpoot in een stuiptrekking brengt alsof hij een bot begraaft. Krijg een klap boven op mijn kop met nog twee tikken tegen de zijkanten en net als ik op wil staan om hem een optater te verkopen masseert hij de hoofdhuid inclusief de oogballen en de nek. Deze schijnbewegingen zetten zich voort totdat ik daaraan gewend raak en bijna te laat met een “nee” op het aanbod van een rugmassage reageer. Je kunt het natuurlijk te gek maken en na al die tijd zonder Els mij misschien wel op andere gedachten brengen.

’s Avonds heb ik afgesproken met de organisatie van de trekking om mijn beleving op papier te zetten als referentie voor andere reizigers. In het Nederlands met een mondelinge toelichting prijs ik mijn metgezellen de hemel in tot zij rode konen krijgen en zonder één woord te overdrijven. Gelijk zet ik de eerste stappen voor een kajaktrip op de Bhote Kosi (ja, ja, kajakvrienden “eat your heart out”).

De volgende twee dagen huur ik een fiets en stort mij in het verkeersgeweld van Kathmandu. Al binnen enkele minuten negeer ik stoïcijns de claxons alsof het achtergrondmuziek betreft. Links en rechts passeer ik wat mij te langzaam gaat en balanceer op de mountainbike waar een kleine opstopping dit vereist. Lijkt de opstopping eindeloos dan hef ik mijn fiets de lucht in en wring mij, onder de goedkeurende geluiden van motorrijders, een plaats naar voren. Fluitend tussen de tanden waarschuw ik andere weggebruikers om maar snel aan de kant te gaan want hier komt de Vliegende Hollander. Af en toe voel ik een auto en motoren die mij te weinig ruimte geven tik ik met de elleboog de spiegel naar stand “kiekeboe”. Vanaf een pick-up auto wordt terug gefloten wanneer wij elkaar voor de derde keer passeren. Met een 1500 meter kuchje neem ik op de plek van bestemming op een terras plaats. Ik bestel wat kleine hapjes bij een vrolijke jonge meid en dito jongste bediendes en weet een conversatie met een Duits echtpaar en twee kinderen niet te ontlopen. Wordt toch nog een aardig gesprek maar ze verblijven dan ook al wat jaren in Singapore waar ook hun kinderen geboren zijn. De kids mogen mee op trekking en hebben daar als rechtgeaarde pubers echt géén zin in. Ome Nico doet even pedagogisch en vertrekt in de veronderstelling dat het enig verschil maakt. Tenslotte had men net naar mijn ervaringen geïnformeerd die ik positief gekleurd naar voren heb gebracht.

Ik bezoek de Swoyambhu Nath of te wel de Apen Tempel boven op een berg en dus weer eindeloos omhoog fietsen en trappen lopen. Zoals de naam al doet vermoeden jeukt het er van de apen en wij later van hun. Een drukke plaats waar mensen zeer devoot doen en mantras prevelen of luidop proclameren. De apen stelen eieren uit de mand van de venter en het eten van je bord als je te bang bent om dat te verdedigen. Mensen met klankschalen bieden hun diensten aan en ook kun je de hand laten lezen. Ik heb daar niet voor gekozen met de gedachte dat er niets aan de hand is.

Dan op eerder beschreven wijze dwars door Kathmandu naar de Pashupatinath Tempel één van de meest beroemde Hindoe tempels ter wereld naar het schijnt.
Één deel is voor ons heidenen gesloten en ik stel voor om ook het Vaticaan Hindoeproof te maken. Was toevallig wel een heel mooi gedeelte wat ik ff kon zien. Ook hier weer veel apen waaronder verschillende verklede apen die zich voor een lieve duit laten fotograferen. Ze zien eruit als Swami maar hun enige verdienste is dat de kapper het niet heeft.
In het openbaar vinden hier aan de lopendeband crematies plaats. Op deze dag maar liefst drie. Daar ga je dan even naar zitten kijken en dat voelt wat dubbel totdat je de overige taferelen waarneemt.
Eerst wordt van de overledene afscheidgenomen door alle familieleden terwijl er zich een menigte kinderen omheen verzamelt. Dat verschijnsel kun je niet helemaal thuisbrengen tot het lichaam wordt opgetild om naar de houtstapel te worden gedragen en de baar waarop eerst het lichaam lag aan de kant wordt gegooid. Direct stort de jeugd zich op die plek omdat, naar ik vermoed, geofferde muntstukken achterblijven.
Ondertussen wordt in de heilige rivier de Bagmati, die langs alle crematieplaatsen stroomt circa 15 stuks, door weer andere mensen onder de crematieplaats naar waardevolle spullen gedregd. Vermoedelijk afkomstig van het storten van de as in de rivier. Ook kledingstukken en doeken die van het lichaam in de rivier worden gedumpt vinden direct gretig aftrek.
Die rivier is één afvalverzamelplaats en stinkt naar een ouwe put. Als de rook van de crematie over de tribunes waait ruikt het naar barbecue. En toch hangt er een soort van eerbiedige sfeer rond het gebeuren hoewel subtiliteit ver te zoek is.
Wij westerlingen willen in dergelijke gevallen dat er na de ceremonie iets van die ceremonie blijft bestaan, iets tastbaars, iets van “kijk hier gebeurde dit”. Zie ook al die gedenktekens langs de wegen waar verkeersongelukken hebben plaatsgevonden. Hier in deze landen is men klaar als de ceremonie heeft plaatsgehad en alleen dat telt. Dat anderen het later opvissen lijkt niet meer ter zake.

Het is kerstavond en ik heb nog even snel de laatste zaken voor mijn kajaktrip geregeld. Moest even een boot uitzoeken en ander materiaal. Dat ging niet vanzelf. Men doet het hier op zijn Nepalees en ik ben wel een Zaanskwartiertje gewend maar hierin had ik geen zin. Ik werk enkele lieden in lichte stress en uiteindelijk zit ik achterop een motor zonder helm op weg naar een aardedonker gebied waar een opslag voor kanomateriaal moet zijn. De zaken zijn geregeld, alleen nog het geld de volgende morgen. Daarvoor laat mijnheer mij ook weer een halfuur wachten tot iemand anders hem opbelt en hij mij met een lulsmoes te woord staat. Mijn reactie daarop maakt dat het hele gebouw direct in actie komt om deze handel toch vooral niet te laten schieten. Ik ben keurig gebleven maar wel met de juiste toon en had ik dat niet gedaan dan had de operatie mij twee dagen langer geduurd en de trip mogelijk aan mijn neus voorbij gegaan.

Dus het was kerstavond en mijn koffietentje vertelde van een heus kerstdiner dus ging ik polshoogte nemen. Het restaurant is niet erg gevuld en het idee van een avondje menukaartlezen in mijn eentje staat mij niet aan. Ik kijk rond en zie een dame alleen met een blik in de ogen die ik juist probeer te vermijden, loop naar haar toe met de vraag of zij gezelschap kan gebruiken. En hoewel, naar later blijkt, haar diner al bijna op is stemt zij toe en wij hebben beide een reuze gezellige avond. Wij praten over van alles en nog wat, onze reis en reisdoelen, het kleed van $1300 dat zij gekocht heeft, dat zij net als ik uit de kleigetrokken is alleen zij in Australië op een schapenfarm. Dat wij gescheiden zijn en hoeveel kinderen, zonder verder in details te treden. Aan het einde van de avond betaalt ieder zijn rekening en nemen wij met een hand afscheid zonder verdere gegevens uit te wisselen en dat was goed zo.

Eerste kersdag weer op de fiets nu naar Boudha. Een boeddhistische stoepa (grafmonument) waaromheen enkel honderden monniken en gelovige omheen zitten en mantras prevelen. Wie gevoelig is voor spiritualiteit is hier zeker op zijn plaats. Met een geweldige microfoonstem zingt de hoofdmonnik door de speaker het hoogste lied, soms ritmisch begeleid door trom of bellen. Het brengt een fantastische stemming teweeg. In een van de belendende gebouwen doet een ander groepje monniken met trom en toeter iets vergelijkbaars. Vanuit de deuropening aanschouw ik het tafereel tot dat mij enkele malen wordt gewezen plaats te nemen. Ik kies een kussen achter de mannen en sla met mijn tekenblok in de trance van de mantra aan het tekenen. De tekening is niet af vanwege de lunchpauze, zo verlicht waren de mannen nu ook weer niet maar de hele omgeving heeft mij zeker enkel uren geboeid.

De realiteit is weer de fiets en licht als een veertje trotseer ik kruispunten als rotondes. Bij het zeer drukke en volkse Ratna Park hecht ik de fiets aan een hek en begeef ik mij als enige westerling onder de honderden locale mensen. Diverse standwerkers zijn bezig hun waren aan de man te brengen, theateracts, eetstalletjes, kraampjes met allerlei zinnige en onzinnige waren en telefoondiensten worden in meervoud aangeboden.
Twee kinderen van naar schatting 6 en 10 jaar zijn net klaar met hun act. Bij het zien van mijn bleke kop komt er weer schot in de zaak en ben ik getuigen van een haast professionele act. Met wat scholing en een goede agent zouden zij het ver brengen. Natuurlijk weet men mij in de menigte te vinden tot groot vermaak van alle anderen. Ik bevries de wulpse heupbewegingen van de kleinste rakker op het digitale scherm en ben ik als eerste aan de beurt een duit in het zakje te doen. De 100 Rs aan de kleine man worden direct buiten het zicht van grote broer in de broekzak gestopt, dat is voor de mannen dan ook het hoogste bedrag dat zij ontvangen. Een leuke foto is mijn beloning.

We gaan kajakken op tweede kerstdag. Geen tijd voor sentimenten……………hoewel? Twee personen hebben afgehaakt omwille van ziekte. Met twee Engelsen en een crew van 6 personen in een bus gaan wij op pad, hebben wij dat echt allemaal betaald? Op naar deel één van de Bhote Kosi. Een zeer aantrekkelijke rivier met flink volume die ik zonder probleem aankan ware het niet dat de instructeurs van beperkte kwaliteit zijn. Bij de eerste werkelijk moeilijke en lange stroomversnelling, waarbij halverwege ook een haakse bocht moet worden gemaakt tussen het schuim, verzuimen zij met mij samen de zaak te scouten. Ook later als men er wel aan denkt laten zij het scouten aan mij alleen over, geen juiste zaak maar verder geen probleem meer.
Ik kukel omver en het eskimoteren lukt bijna maar daar hebben wij niets aan. Eerst nog een hapje lucht, paar keitjes tegen de helm, spatzeiltje los en zwemmen maar. Dat slokje water van 1,5 liter bezorgt mij daags daarop een stevige diaree en enkele dagen maagkramp. ’s Avonds overnachten wij in een fantastisch on Nepalees ressort “borderlands”. Alles geheel verzorgt.
De volgende dag twijfel ik gezien de lichamelijke gesteldheid maar bang dat ik later spijt krijg stap ik in de boot. En gelukkig maar, het was een veel intensievere, zeer verblokte rivier met nog meer volume en stroomversnellingen tot niveau 5 dat maar door bleef gaan. Ik tuimel in schuimende dieptes, wordt gelanceerd vanaf golven tot mijn kuip de lucht in en begeef mij door één schuimende massa. Met een super focus in de boot, mijn eigen vloeibare massa op die van de Bhote Kosi slechts gescheiden door een laag polystyreen, neopreen en een stevig aangespannen sluitspier, keil ik naar beneden en geen stroomversnelling die mij nog uit de boot krijgt.
’s Nachts wanneer de maaginhoud in het toilet van het hotel is achtergelaten komt mijn maag langzaam tot rust. In het pikkedonker schenk ik op de tast een kopje thee voor mijzelf in en zie de volgende morgen dat ik uit de suikerpot heb zitten drinken.

Weer op de fiets die, omdat ik een vaste klant lijk te worden, eerst wordt afgestoft, gesmeerd en van extra lucht voorzien. Ik ga op museum bezoek. Het voormalig paleis van de koning van Nepal, waar de hele familie ergens in 2001 overhoop is geschoten. Aardig paleis dat bijna 100 jaar dienst heeft gedaan en een beetje aan de stijl van het stadhuis van Hilversum doet denken, foto’s verboden helaas. Naast alle staatshoofden staat er ook een foto van Bernhard en Juul op de schoorsteen.
Het voormalig paleis op Kathmandu Durbar Square is qua bouw en sfeer veel interessanter maar gesloten dus breng ik mijn tijd tussen de gebouwen door wat zeker zo leuk is. Met prachtig maar erg druk houtsnijwerk zijn alle gebouwen versierd en met dubbele daken extra opgeluisterd. Er loopt veel volk rond en op de verschillende trappen hangen mensen in de zon met een hippieachtig sfeertje.
Het Nationaal museum is geen succes en met moeite vind ik stukken ouder dan de 18e eeuw. Drie stukken om precies te zijn van de 8e en 9e en 15e eeuw. Gelukkig wordt ik eruit gegooid omdat maandag maar een halve dag is.

Nog één wens en dat is Bhaktapur. Een middeleeuws plaatsje opgetrokken in traditionele bouw en daterend vanaf de 12e eeuw toen rivaliserende koningrijken van Nepal elkaar de loef afstaken in bouwkunst ten faveure van de hedendaagse toerist. Om te voorkomen dat kwalitatieve beeldhouwers hun getoonde kunsten aan andere koningen aanboden werden na het klaren van de klus soms de handen afgehakt. Erg sfeervol plaatsje en een verademing vergeleken bij het drukke Kathmandu. In de hoofdstraten lopen de toeristen maar neem je een kijkje achter de schermen dan wordt de plaats bevolkt door de locale, hoogbenige geiten en vette zwijnen wat de pret er niet minder om maakt.

En dan nu naar Pokhara kijken of ik de longen weer schoon en de maag tot rust krijg.
Tot later!