Tokio vervolg-2

11-10 Tokio vervolg-2

Vroeg op, op de laatste dag in Tokio. En hoewel er nog veel te veel te zien is gaat de reis verder. Zoveel mogelijk Japan zien is het streven aangezien je toch niet alles zien kunt.

Vandaag staan onder anderen de Sumoworstelaars op het program. In de Sumowijk Ryogoku vind je de Sumodome en enkele Sumostallen zoals dat wordt genoemd. Met wat geluk kom je er een paar tegen. Het schijnt ook dat één van de stallen is voorzien van panoramaramen waardoor je de massieve lijven vrij aan het trainen kunt zien. En dat wordt het doel maar blijkt nog een stief eindje lopen terwijl er ondertussen nog een ander metrostation gepasseerd wordt. Die info hebben is gemist. Niks tegen Els zeggen. Maar uiteindelijk wordt de stal gevonden en worden niet de super zware lijven gezien maar wel indrukwekkend genoeg. Lenig, behendig en badend in het zweet bewegen de mannen zich over de kleivloer. Eén van de mannen blijkt nog slechts 14 jaar te zijn, weet een goed ingevoerde Amerikaan mij te vertellen die ons later met succes zijn souvenirwinkeltje inlokt, maar ziet er als een volwaardig Sumoworstelaar uit. Behalve dan dat hij het manusje van alles is. De hiërarchie is sterk in Japan. Als kersen op de taart komen na afloop twee van de mannen naar buiten om zich met jou op de gevoelige SD kaart te laten vastleggen. Zeer tot ongenoegen van Els kan ik de verleiding niet weerstaan en de eerder genoemde Amerikaan neemt bereidwillig de taak van fotograaf op zich. Alles voor de verkoop. Weer een wens van de bucketlist vervuld. Toernooien worden helaas niet te veel gehouden en bovendien zijn wij daarvoor in het verkeerde seizoen. Je kunt niet alles hebben.

De tocht gaat verder naar één van de indrukwekkende Tempels in Tokio, de Meiji Jingu. Shinto en Boeddhisme zijn van huis uit de twee belangrijkste religies in Japan. Waarvan Boeddhisme ergens rond 800 zijn intrede deed. Beide zijn aan elkaar gelinkt hoewel Boeddhisme tracht de aardse ongemakken te overstijgen is het Shintoïsme gestoeld op de gedachten daar pragmatisch mee om te gaan. De tempel die bezocht wordt is er een van Shinto.

Het complex bestaat uit prachtige gebouwen met één hoofdgebouw. Voor alles is veel ruimte genomen waardoor de mensenmassa niet te zeer als een belemmering wordt ervaren. Met Japans vernuft lijkt de hele omgeving op het complex te zijn afgestemd. Prachtige bomen staan als machtige standbeelden te pronken precies op de plaats waar zij het beste tot hun rechtkomen.

Onderweg naar de volgende bestemming is het zoeken geblazen, wij raken zelfs een beetje verdwaald in de metro. Onwaarschijnlijk lange afstanden worden er ondergronds gelopen naar de volgende metrolijn. Ondertussen de inmiddels verlopen dagkaart, waaraan een hardnekkig poortje ons herinnert, vervangend voor een nieuwe. Het besef dringt binnen dat Tokio met zijn gelaagdheid werkelijk 3D is.

Volgende hoogtepunt is voor Els. Een wijk in Tokio die tijdens de oorlog niet is gebombardeerd en daarom nog authentiek. Erg leuke kleine wijk waar al direct bij het betreden verrassend tweedehands waar te vinden is. Els uit haar dak. Zonder afdingen, dat is ongebruikelijk in Japan, wordt de tocht vervolgt met drie kimono’s in the pocket. Voor slechts 1500 Yen, nog geen tientje, gevoerd en wel. Wat er precies mee gaat gebeuren is nog onduidelijk maar plannen zijn er genoeg. Het verdere vermaak ligt bij nog tal van leuke winkeltjes en doorkijkjes en je kunt je niet voorstellen hier in een metropool rond te lopen van bijna 14 miljoen inwoners. Totdat de skyline anders zegt.

Een yuppie koffietentje wordt gepasseerd dat er aanlokkelijk uitziet. Els houdt van dit soort dingen maar niet van de bijbehorende prijs. Ik sleep haar naar binnen en we nemen plaats. Een Japanse schone presenteert de kaart en het oog valt op iets bijzonders. Een juiste keuze blijkt achteraf. Maar niet voordat de bereiding van de koffie, die met uiterste zorg plaats vindt, wordt gade geslagen. Twee kopjes met twee filtertjes heel veel handelingen en uiteindelijk een perfecte presentatie. Die Japanners kunnen er wat van.

Voor de avond staat de inhaal les Kyudo op het programma. Nieuwe plek nieuwe tijd. Moeilijk te vinden plaats van afspraak maar alles lukt binnen de gegeven tijd. Ook Chi voegt zich in ons gezelschap net als de leerraar waarvan het Engels net zo verstaanbaar is als het Japanse schrift leesbaar. Brittany is al thuis of op weg naar, jammer voor haar. Het is nog een klein stukje lopen naar de Kyudo sporthal. Een zaal van circa 35 meter lang bij 10 meter breed. Aan het begin een houten vloer met wat Kyudo gerelateerde spullen. Aan het einde een klei- cq zandwand waarin de pijlen tot stilstand komen als zij voortijdig niet in het plafond verzeild raken. In de wand op circa 50 cm hoogte worden de doelen geplaatst. Wij starten door ons in gepaste kleding te steken. Dat wil zeggen dat de leerraar Chi uitlegt hoe hij het doen moet door mij aan te kleden. Mooi makkelijk maar daar leer je dus niets van. De behoeft om een dergelijk gewaad als makkelijke house dress aan te schaffen verdwijnt als pijlen in de zandwand. Maar het moet gezegd, het draagt bij aan de totale beleving, zover klopt de marketing.

Volgens goed Japans gebruik wordt gestart met de basis. Een houten handvat voorzien van een dik elastiek net als een katapult. Alleen wordt hier het houten handvat verticaal vastgehouden. Op het elastiek wordt de handpositie geoefend en het aanspannen op zich. Na enkele minuten droog oefenen met de nodige aanwijzingen van de leerraar benadert onze techniek een graad van perfectie. Vooral ontspannen, rust, iets met de buik laten hangen of zo, aarde in de grond, voet en schouder positie ten opzichte van de doel, met een ruim gebaar het elastiek spannen en LOS. Nou dat moet gaan lukken. Tijd voor het echte werk, de bogen komen tevoorschijn.

Terwijl iedere beginneling hier in Japan maanden aan het droog oefenen is staan wij al binnen het uur met de pijlen in de hand. Ook hier klopt de marketing weer.

De bogen zijn prachtig en er eentje hebben zou het summum zijn. Maar de enige plek waar die gebruikt kan worden is bij het landelijk gelegen huis van mijn broer. Daar zouden de hazen, eenden en ganzen een geliefd doelwit zijn. Ware het niet dat een door de buurkat aangeleverde haas al niet eens op het menu van mijn broer terecht kwam. We zullen hem dus niet verder belasten met een mogelijke extra bijdrage.

Er wordt begonnen met de bogen op de grasmat tussen de houtenvloer en de zandwand op enkel meters vanaf het doel. Mijn eerste pijl vliegt met een enorme afwijking naar rechts dichter bij het doel van Chi dan de mijne. Nou ja………eerste pijl. De komende 5 pijlen hebben dezelfde afwijking terwijl de boogpees de onderarm rood laat kleuren. Wat blijkt is dat er via de andere kant van de boog naar het doel moet worden gekeken. Daarna gaat het beter en wordt zelfs doel getroffen. We gaan steeds verder van de wand af naar achteren en schieten onze pijlen met wisselend succes. De leerraar blijft als een mantra de beginlessen herhalen. Vooral ontspannen, de hand draaien bij het loslaten van de pees, en de gestrekte armen als een vlinderslag naar achteren bewegen bij het loslaten. Ik werk aan mijn techniek en concentratie en zonder daadwerkelijk op het doel te mikken komen mijn pijlen steeds beter in de richting. Dat wil zeggen wel te hoog of te laag maar op de lijn van het doel. Het lijkt beter te gaan bij minder nadenken. Wel dat is mij op het lijf geschreven. Inmiddels staan wij op de volle lengte van de baan, 28 meter en het gelukt mij twee maal het doel te raken dat niet meer dan 40 cm diameter is. Met het einde van de les is mijn dag goed, we gaan naar huis en morgen naar Nikko.