Tokio vervolg-1

11-10 Tokio vervolg

Het Nationaal Museum is indrukwekkend en mooi overzichtelijk opgezet. Prachtige werk en niet overdadig gepresenteerd waardoor je veel afwisseling ervaart. Begrijpelijk is Japan trots op zijn smeedkunst dat zich het beste uit in de Katanas van de Samoerai. Verschillende daarvan worden in diverse maten zonder enige opsmuk tentoon gesteld. Verder vindt je er prachtige kimono’s, prenten, harnassen, zeer verfijnd aardewerk, grafornamenten, kamerschermen en ga zo maar door. Alles met Japanse perfectie gemaakt en gedisplayd. Geen verloren ochtend en men moet zich inhouden niet een volledige catalogus aan foto’s vol te schieten.

Op het verlanglijstje van Els staat Harajuku. Een wijk met luxe winkels dat ons budget ver te boven gaat maar desalniettemin heerlijk genieten voor Els. De straten zijn bevolkt met voornamelijk jongelui. Alles goed en naar de laatste mode gekleed wij steken er schril bij af. Hier kom je ook de extreem popperig geklede dametjes tegen zoals dat het beste met een Japanse lichaamsbouw tot uiting komt. Het lukt om een aantal foto’s te maken.

De grote winkels, in vaak met mooie architectuur opgetrokken gebouwen, hebben niet specifiek een etalage. Een enkele uitzondering daargelaten. Het is inmiddels donker en de verlichting laat het hele gebeuren beter tot zijn recht komen. Deze grote complexen omsluiten op zich weer een intiemere wijk met leuke kleine winkeltjes en dito assortiment. Dat bovendien beter aansluit op ons bestedingspatroon. Els gaat uit haar dak.

De tweede dag is er een aparte sim-card met internet aanschaft. Die gepoogd wordt met behulp van Nathan aan de praat te krijgen. Nathan is een jonge aardige kerel uit de USA. Inmiddels een jaar van huis waarvan al ruim een maand in deze AirBnB. Zijn professie, IT en dat komt van pas is de gedachte. Helaas kwam er na een avondje samen klote geen leve in de card. Tot dat…………..er op weg naar huis een ingeving binnen komt. Misschien dat de sim-card niet goed in de telefoon zit. Ik weet niet wat ik gedaan heb maar met het herschikken van de sim-card is er binnen 5 minuten internet. Dezelfde avond is ook Els connected en ligt de wereld weer aan onze voeten.

De volgende dag is het vroeg op, 6 uur. Ik ben nerveus. Voor deze ochtend staat een clinic Kyudo op het programma. Boogschieten met een Japanse boog. 220 cm hoog en wordt excentrisch gebruikt. Dat wil zeggen dat je hem onder het midden beetpakt. De techniek is het focus leggen op het doel en zonder al te veel nadenken schieten. Door de organisatie is er veel druk uitgeoefend om vooral op tijd te zijn. Anders is de leerraar weg en is er geen geld terug. Één uur te vroeg wordt de afgesproken plek bereikt. Plots stapt er een man met veel tassen, koffers, kokers en lange staken in doek gewikkeld de Mac Donald binnen, plaats van afspraak. Dus de leerraar. Ik loop op hem af om mij voor te stellen. Dan als een fotobomb komen er uit verschillende hoeken nog twee mensen aanlopen die net als wij hebben zitten wachten, Tri (spreek uit Chi) en Brittany. In onverstaanbaar Japannees Engels brabbelt de leerraar iets dat als een begroeting klinkt. Terwijl de groep zich aan elkaar voorstelt is de leerraar naar buiten gelopen, druk telefonerend. Hij komt binnen met een bedrukt gezicht. De clinic gaat niet door. Het is een landelijke feestdag en het afsprakensysteem van de sporthal heeft niet goed gefunctioneerd waardoor geplande wedstrijden die dag ons in de weg zitten. Wij kunnen ons geld terug krijgen.

Dat had hij gedacht, deze ervaring laat ik mij niet door de neus boren en maak mijn ongenoegen kenbaar. Het probleem wordt weer terug gebracht waar het thuis hoort. Vervolgens is er de gehele dag door communicatie tussen de organisatie en de groep waarbij allerlei opties de revue passeren. Morgenavond andere tijd andere locatie is de uitkomst. Wij gaan akkoord, hoera. Soms moet je flexibiliteit een beetje afdwingen.

Deze misser geeft echter wel meer tijd voor een rondleiding door Melissa. Melissa is de dochter van Chango, de nieuwe eigenaar van de fietsenboot waar ik als gids bij aangesloten ben. Melissa is een leuke en enthousiaste jonge vrouw van 32, goed ingeburgerd en geïnformeerd over het wel en wee in Japan. Zij heeft Japans gestudeerd in Leiden en woont al 10 jaar in Japan. Gidsen is één van haar bezigheden. Wij maken kennis met elkaar tijdens een lunch in een veganistisch restaurantje met Boeddhistische trekjes omgeven door een marktkraamachtig gebeuren waar allerhande interessante etenswaar wordt aangeboden. Dit klinkt al als een kennismaking maar dat valt reuze mee. Melissa neemt ons mee naar een 8 verdiepingen hoog warenhuis met daarin allemaal kleine zeer specialistische winkeltjes voor verzamelaars, meest met een link naar de jaren ‘80. En zo ruikt het er ook, alsof er sinds die tijd niet meer is schoongemaakt. Wat een mens allemaal wel niet verzamelen kan. Dinky Toys, treinen, poppetjes van stripfiguren, postzegels, munten, Pokémon en andere verzamelplaatjes voor enorme bedragen. Je kunt het zo gek niet bedenken of het is er te vinden en dan per soort of groep meerdere specialistische winkeltjes. Strips van alle soorten en geneugten. Een winkel met gay gerelateerde strips, meest gewaardeerd door hetero’s. Automaten voor de gelukszoekers met dito assortiment waarvan er ééntje is gevuld met gedragen onderbroeken voor de fetisj. Japanners kunnen bij tijd en wijle een raar volk zijn.

Daarna op weg naar ‘s werelds drukste kruispunt ‘Shibuya crossing”. Een samenloop van het op een na drukste metrostation en een groot gewild winkelgebied staat garant voor een mierenhoop aan mensen. De avond ervoor is daar vruchteloos naar gezocht maar daar is hij dan. Bij groenlicht stroomt de kruising vol met mensen die je ook diagonaal kunt oversteken. Met deze drukte kleuren zelfs de gedisciplineerde Japanners niet meer binnen de lijntjes en wordt elk stukje asfalt met voeten getreden. Doordat het regent versterken de paraplus het beeld.

Op deze plek vind je ook aan het einde van een rij wachtende mensen voor selfies, het standbeeld voor Hachiko. Je weet wel, van die waargebeurde film over die hond die elke dag zijn baas ophaalt bij het station en zelfs na zijn overlijden (waar Hachiko geen weet van heeft) nog elke dag bij het station tot zijn dood, 9 jaar later, blijft wachten. Om onderwijl door de plaatselijke bevolking van een hapje en een drankje te worden voorzien. Mooi verhaal dat feilloos aansluit op het loyale karakter van de Japanners. Bijkomend verschijnsel is wel dat Hachiko tot het hondenras Akita behoort dat tot dat moment op uitsterven stond. De film zorgde voor een opleving van het ras en kom je nu overal in Japan tegen. Volgens mij alleen een maatje kleiner.

Wat in deze drukke area opvalt zijn de verlichte vrachtwagens die rondrijden met afbeeldingen van mooie jonge mannen en dito vrouwen. Melissa heeft daar het antwoord op. Prostitutie is in Japan verboden maar daar heeft de gedisciplineerde bevolking toch iets op gevonden. Er zijn speciale plaatsen waar je het andere geslacht kunt vinden onder de noemer “animeer meisje of jonge”. Vooral de jonge mannen lijken populair. Op de vrachtwagens wordt openlijk verkondigd dat de jongeman van de afbeelding €100.000,00 per jaar verdient met het animeren van behoeftige dames. Melissa, die niet bang is over zichzelf te vertellen, doet haar verhaal uit eigen ondervinding.

Toen zij als achttienjarige voor haar studie Japans naar haar geliefde Japan afreisde, was zij nog Rock en Rol. Tevens student moest zij echter van een schamele bijdrage zien rond te komen. Gelukkig bood daar de bijzondere ontmoetingsplek een uitkomst. Voor slecht 500 Yen kreeg je gratis drank en een avond lang speeddaten met mooie jongens die vanzelf doorschoven naar een volgend tafeltje als Melissa te weinig belangstelling toonde.

Er wordt afscheid van Melissa genomen en we slenteren nog wat door de wijk. Het meest interessante is wel gezien en de thuisreis wordt aangevangen. Totdat een groep wachtende jongedames voorzien van foto’s met mooie mannen de aandacht trekt. Het gesprek wordt aangegaan en de vraag is waarom er Engels gebruikt wordt. Uit de lichaamstaal en de blikken in de ogen van de dames begrijpt iedereen dat zich daarbinnen een idool bevindt. Het warenhuis binnen lopend is een speciale afgescheiden ruimte te zien voorzien van een afbeelding van een Boy Band en een hoop mensen daaromheen. Naar de ruimte wijzend en kijkend met een vragende blik door het glas naar de twee dames buiten brengt een reactie teweeg. Terstond beginnen zij te huppelen onderwijl enthousiast met hun hoofden knikkend, “Jaaaaaaaaaaaa, ik wordt gek” straalt het hele tafereel uit.

Vanwege het slechte weer gaat het voor vanavond geplande kayak tripje bij nacht ook niet door. Nog een teleurstelling, daar gaat de bucketlist. Onderweg naar huis door weer en wind begrijpen wij waarom.