Onze dagen in Tokio

10-10Onze dagen in Tokio

Tokio en vermoedelijk het hele land is erg schoon. Je vindt er geen propje papier op straat, zelfs niet bij de Macdonald. Sterker nog, je vindt er zelfs geen prullenbakken op straat. Een enkele optie tot afvalscheiding uitgezonderd.

Dat vindt je ook terug in de huizen. Binnenkomen en schoenen uit. Zelfs in de AirBnB, waar een heel regiment aan slippers bij de ingang te vinden is. En natuurlijk op de drempel van het toilet een speciaal paar om te wisselen bij de toiletgang. Maar even over toilet gesproken. Daarin loopt Japan mijlen bij ons op voor. Het uiterst vernuftig porselein is voorzien van allerhande technische snufjes en natuurlijk een heus bedieningspaneel……………...in het Japans. Ga daar maar eens even voor zitten……. En dat doen wij dus ook. Circa 10 knopjes waaronder een aantal met meerdere opties tarten het gezonde verstand.

Oh, dat is de muziek. En nu wordt de bril warm. Daar wordt de lucht gezuiverd. Aaaaah, dat is om de billen met water te reinigen. Met standjes plezierig tot klysma. Met wat herpositioneren wordt er geen plekje overgeslagen. En tegen de tijd dat het warme water de rug op stroomt is het knopje “uit” ook gevonden. Spoelen gaat nog ouderwets, daar moest dus nog het langst naar gezocht worden. Er blijven nog wat knopjes on-ontdekt maar het risico is te groot, we moeten nog over straat ook.

Geen tijd te verliezen eigenlijk maar de eerste morgen gaan de oogleden pas om 9.00 uur open. Er wordt ontbijten, zoals gebruikelijk, op straat. In een buitenwijk vertoevend is Engels bepaald geen voertaal. Een oude man, herstel, een nog oudere man is behulpzaam door bij het gestamel van de bediening als Google translate op te treden. Vriendelijk buigend betuigen wij onze dank en zelfs bij het weggaan na het ontbijt volgt de oudere man ons met een verwachtingsvolle blik naar de uitgang. Natuurlijk ben ik u niet vergeten. Met een knikje en een blik van verstandhouding nemen wij afscheid van elkaar. Het leven is mooi.

Met metro en trein naar de Imperial Garden. Maar niet zonder eerst een poging te wagen ook het paleis te mogen bewonderen. Iedere dag worden er 140 kaartjes per keer beschikbaar gesteld om in twee rondes per dag het paleis te bezoeken. Als bij nummer 160 in de rij aangeschoven wordt is langer wachten zinloos. Dan maar de tuinen in.……………………niet erg indrukwekkend. Het mooiste gedeelte blijft vermoedelijk aan de keizer voorbehouden. Behoudens dan het fundament van een enorme wachttoren de Fushimi Yagura die middenin de tuin heeft gestaan sinds circa de 14^e eeuw tot deze afbrandde, 80 meter hoog. En nu alleen nog maar zichtbaar als een maquette.

In de metro en naar het Nationaal Museum. Op de kaart van Tokio liggen de plekken Ueno en Nezu erg dicht bij elkaar en zijn makkelijk als één wijk te herkennen maar blijken elk over een eigen metrostation te beschikken. Dat brengt je dan op een kleine 3 kilometer uit de koers. En dan zal ook hier Engels geen voertaal zijn maar de Japanse vriendelijkheid los de taal barrière op met een gratis gids. Komt u maar mee gebaart de aardige dame en begeleid ons richting museum. Een en ander door een gezellige wijk waar later nog even teruggekomen moet worden. Onderweg nog even een foto van en een gesprekje met Boeddhistische non die in California Boeddhisme heeft gestudeerd. Vergezeld van haar zegen en de tip “vooral ook dat lekkere snoepwinkeltje te bezoeken” wordt de weg vervolgd, naaaaaar het snoepwinkeltje. Aldaar schepen wordt de gids met een lekkernij afgescheept, DE specialiteit natuurlijk, en gaan alleen verder omdat het kan.

Tegenover het Nationaal Museum is op dat moment een foodmarket gaande. Dat is boffen. zeker nu de maag toch al leeg is. Met veel schreeuwerig opgemaakte tentjes prijzen (gelegenheids) koks hun waren aan. Er heerst een plezierige stemming maar omdat er nog meer plannen zijn blijft het bij één biertje, wat jammer. Voor het Museum blijken wij inmiddels te laat. In tegenstelling tot de informatie in de Lonely Planet gaat het museum niet om 21.00 uur dicht maar om 17.00 uur. Het is een dag met een gaatje. Maar dan is er nog dat leuke wijkje van zojuist dat op ons ligt te wachten en aldus krijgt het lot een gunstige wending.

De dag wordt beëindigd met een diner van Japanse Tapas. In een gezellig papa en mama tentje schuiven wij de Tapas met een bel Sake naar binnen, wat een genot. Na weer een veel te lange trein/metro reis leggen wij ons te rusten. De volgende dag kunnen wij ons geluk niet op met informatie van de Rappit Lijn.