3-11 Tokio nog één keer

3-11 Tokio nog één keer

De reis naar Tokio gaat voorspoedig en als kers op de taart zien wij bij toeval de berg Fuji. Toeval, zul je denken maar die berg staat er al een paar jaar toch? Dat is waar maar wel in die zin dat wij er niet op waren voorbereid, toevallig aan de juiste kant zaten, het zonnescherm niet volledig gesloten was tegen de felle zon, hij gedurende de 4 reisuren maar twee minuten in beeld is en ik niet zat te lezen of te slapen. En zei ik voorspoedig? Wel, aangekomen in Tokio wordt teveel op Googlemaps (GM) vertrouwd en leidt dat tot een wandeltocht van 3 kilometer met volle bepakking. Straks op de luchthaven zal blijken hoeveel dat inmiddels is. Door de wijze van adressering in Japan pakt GM wéér een gebied, zoals eerder omschreven, in plaats van de exacte locatie. Bovendien de rand van dat gebied en niet het centrum wat op een oppervlak als de gemeente Wormer best wel enig verschil maakt. Tegen het einde van de wandeltocht wordt een station gepasseerd, dit kon beter, dringt het tot mij door. Terugkijkend in de informatie van onze host had hij vanaf Shinjuku, drukste station ter wereld waar wij moeiteloos doorheen navigeerde, een prima beschrijving gegeven tot dit station en vervolgens met fotodocumentatie de rest van de wandeling vastgelegd. Focus, focus, focus, wordt tijd dat wij naar huis gaan.

Els doet het fantastisch met de rugzak, even een zetje met opstaan misschien maar die paar trappen, als er geen lift of roltrap is, en deze kilometers, vreet zij, met veel doorzettingsvermogen, weg als was zij een commando. Een volgende reis toch maar een koffer. Bovendien, ingegeven door mijn laatste missers, komt zij veelvuldig met dankbare toevoegingen tijdens het navigeren. Van haar aanvankelijke oriëntatie vermogen als van een manke postduif, is niets meer te bekennen. Japan brengt ons zoveel.

De slaapplek is goed uitgekozen en de host is een aardige kerel met veel informatie. Ook het sushi restaurant op kleine afstand is een prima tip………achteraf. Bij binnenkomst lopen wij een wachtkamer in. Veel mensen op banken en aan de horizon twee grote schermen in het Japans. Als Neanderthalers staan wij de situatie in ogenschouw te nemen. Besloten wordt ons bij de balie te melden maar dat gaat zomaar niet. Terug naar het scherm, kleine ondersteuning van de bediening en met een papier met nummer in de hand wordt plaatsgenomen. De rij wachtend biedt ondertussen kans het oproepsysteem te doorgronden en ja hoor……..nummertje 178 verschijnt met kermisgeluiden in beeld. De zitplaats is aangegeven middels een corresponderend nummer op een als kruiswoordpuzzeldoorloper uitziend paneel aan de wand en de plek ziet er niet verkeerd uit maar weer een touchscreen………in het Japans. Verstopt binnen alle informatie weet een buurman, met mededogen, ons naar de Engelse ondersteuning op het scherm te navigeren omdat de bediening ons Neanderthalers niet begreep. Met trail and error wordt een bestelling geplaatst, hopen wij. Daar is ook drinken bij en even later loopt de bediening langs en plaatst met een vriendelijke glimlach twee lege glazen op tafel, onderwijl iets onverstaanbaars zeggende en snel weg voordat die Neanderthalers met vragen komen. Een spiedende blik in het rond leert ons dat je “all you can drink” frisdrank kunt tappen uit een automaat aan de wand. De water tap aan tafel levert warm water en in een potje naast de bekers zit een soort van theepoeder. Het scherm licht op met de mededeling dat er iets aankomt. En jawel hoor, op één van de twee lopendebandjes naast ons verschijnt een mini Shinkasen met daarop de bestelling. In het scherm een flikkerende pop-up waarvan je moet begrijpen dat je die, door aan te raken, kennis geeft de bestelling te hebben afgenomen. Er is van alles besteld en dat verschijnt niet noodzakelijk in chronologische volgorde bij de tafel waardoor de tel wordt kwijtgeraakt. De buurman van weleer biedt uitkomst en er blijkt nog één bestelling onderweg. Verder met bestellen. De prima maaltijd wordt besloten met dessert en na het betalen van een heel schappelijke rekening wordt de wandeling naar huis aangevangen.

De volgende dag staat, na een trage start, het Hokusai museum op het programma. Katsushika Hokusai is een heel bekend Japans schilder en leefde van 1760 tot 1849, tijdens de zelfopgelegde isolatie van Japan dus. The Great Wave is één van zijn bekendste werken waarop iedereen met een “ooooh, jaaa” zal reageren naast de 36 gezichten op de berg Fuji. Hij was schilder, tekenaar en prentkunstenaar maar vooral bekend van zijn houtsnede afdrukken. Talloze boekjes met tekeningen maken deel uit van de expositie. De boekjes mogen in de hand genomen worden en bekeken aangezien het kopieën betreft. In de boekjes honderden, misschien wel duizenden, schetsen van allerlei onderwerpen, studies van planten en dieren, ambachten, mensen in al hun gedragingen, houdingen en bewegingen. Gekke koppen, lachende gezichten en veel humor. Het dagelijks leven wordt zeer gedetailleerd in al haar verschijningsvormen weergegeven. Een lust om te zien. Fotograferen is helaas verboden. Gelukkig werd er bij toeval vlak voor het museum een winkel ontdekt met prachtige gewoven replica’s van zijn werk, keurig ingelijst maar onbetaalbaar. De ingelijste ansichtkaarten van beduidend betere kwaliteit als in het museum zijn betaalbaarder. En fotograferen is toegestaan.

In de trein op weg naar oud Tokio, een heel eind. Om als wij ergens bij Abcoude rijden, tot de ontdekking te komen dat die trein de verkeerd kant oprijdt. Focus, focus niet meer blind op GM vertrouwen. Tegen de tijd van aankomst begint de avondschemer maar gelukkig treft Els de Japanse variant van Action, 7 verdiepingen hoog. Of hier bij toeval een overeenkomst is met het gezegde “in de 7^e hemel”? Die vraag zal voor altijd onbeantwoord blijven. Ik trek mij terug op een bank met een borrel en mijn boek waarvan ik met knikkend hoofd dezelfde alinea telkens opnieuw moet lezen.

Er wordt pizza gegeten voor verhoudingsgewijs veel te veel geld. En als de rekening aan het einde dan ook nog niet blijkt te kloppen omdat een combideal niet is meegenomen maar wel een service fee (heeeeel ongebruikelijk in Japan) doet dit Italiaanse restaurant wel heel erg aan de Casa Nostra denken.

Mijn telefoon is leeg dus niet geschikt voor navigatie. Gelukkig is het adres, met het oog hierop, al bij Els haar telefoon ingebracht. Maar natuurlijk weer “een gebied” en geen exacte plek. Ik zoom in op de kaart van GM en weet aan de hand van een aantal herkenningspunten ongeveer de eerder gelopen route èn ook het restaurant van gisteren te traceren maar niet de naam. Nu heeft ieder, zichzelf respecterend restaurant een website en is derhalve bij GM bekend. Dus met de zoekopdracht “Sushi bij mij in de buurt” en inzoomen op eerder gevonden herkenningspunten wordt de route naar huis gevonden. Eerst nog een kleine wandeling naar wat nu herkend wordt, De Bushalte, maar waar? Volgens de navigatie vertrekt de bus in tegenovergestelde richting als wat gelopen wordt aan de andere zijde van een groot treinstation. Men rijdt hier links dus moet het aan de andere zijde van de weg zijn, klopt, buslijn 2. Onderweg naar huis zonder overstappen, soms zit het mee. Door een noodzakelijke andere zoekopdracht is de route uit het scherm verdwenen maar de blauwe stip in GM volgt een geruststellende lijn en wij genieten van de nachtelijk beelden. Ik ben er weer, hopelijk geen missers meer.

Eigenlijk weten wij niets meer te doen in Tokio, of wij geven er niet meer om. Maar gelukkig vindt Els een activiteit. Yabusame bij de Meiji Jingu Tempel, boogschieten te paard dus, wij op pad. Eenvoudig tripje zonder haast, even nog een ontbijtje op het terras net buiten de hete zon. Rustige wandeling waarbij de talloze mensen met Kyudo boog en pijlen, keurig verpakt, die wij tegen kwamen ons de juiste weg wijzen. Naast het Yabusame is er ook nog een competitie Kyudo (boogschieten met speciale boog) bezig met een internationaal veld aan deelnemers. Ook vanuit Nederland weet een IJslander mij te vertellen, zelf een fanatiek beoefenaar met de hoogste Dan in Europa volgens eigen zeggen. Daar wordt echter geen tijd voor genomen, er is een ander hoogtepunt dat de aandacht verdient. Met wat navraag wordt de bestemming bereikt en blijkt er veel meer aan de hand. Naast het Yabusame is er nog een veld waarop allerhande demonstraties van Japanse vechtkunsten vertoond worden, met wapens wel te verstaan. Veel wapens in houten uitvoering maar ook enkele echte wapens zo het lijkt. Of ze dan ook messcherp waren is niet te zeggen.

De demonstraties gaan in enkele gevallen gepaard met krachtig geschreeuw wat in het geheel niet in overeenstemming is met de fysieke activiteit. Alles gaat in slow motion en de vouwen in de broek blijven onberispelijk zitten. Iedereen ziet er dan ook gelikt uit in zijn of haar traditionele uitdossing. Het gehele vertoon is niet boeiend om de term slaapverwekkend maar niet te gebruiken.

Eindelijk vangt dan het Yabusame aan. De ceremonie is reeds bekend van Kioto dus wordt alle aandacht gericht op het vinden van een goede plek voor het echte werk. Lastig klusje het is erg druk en de organisatie heeft er wel in voorzien dat de voorste drie rijen gaan zitten zodat de staanplaatsen ook zicht zouden hebben maar dat schiet met 8 rijen staanplaatsen ook niet erg op. Er wordt een plekje gevonden aan het einde van de baan zittend in het gras waar niemand blijkbaar zin in heeft. Ook niet de beste plek. Opzoek nogmaals bij de start en wel hoor dat wordt met het vertrek van elke toeschouwer steeds beter en met het maken van een leuke serie foto’s als gevolg. Het deelnemers veld komt bekend voor dus is het een klein wereldje dat Yabusame.

Na afloop wordt het vertrek opgehouden door een groep re-enactors die geheel getooid in samoerai kleding en voorzien van haakbussen (een oud geweer dat met een lont tot schieten werd gebracht) de omstander nieuwsgierig aan het lijntje houden. Er gebeurd namelijk weinig tot niks en is het eigenlijk wachten tot zij hun opwachting kunnen maken op het veld voor de demonstraties. Dat gaat te lang duren dus wordt er vertrokken.

De wandeltocht richting het station wordt opgeleukt met een kopje koffie als daarna een drukte van belang de aandacht trekt. Ons mengend in de, soms bont geklede, mensenmassa zonder duidelijkheid te verkrijgen over het waarom, wordt een rij opgezocht om aan te sluiten. Dat trekt de aandacht en iemand probeert duidelijk te maken dat dit niet zomaar gaat maar dat gaat lastig in het Japans. Als dat gesprek inmiddels met een man of drie gevoerd wordt dringt een jongeman zich tussen ons en de rest in, om in uitstekend Engels uitleg te geven. “Oooooh, I am soooo sorrrrrryyyyyyy, no tickets no entreeeeeeeeee”. Tot een arm zich in het gesprek mengt met daarin twee kaartje. De jongeman stelt verbaasd wat vragen aan een keurige dame en wat blijkt……wij krijgen zomaar tickets. De dank is groot en wordt tot uiting gebracht met Delfsblauwe aardenwerk mini klompjes, er was nog twee paar voorradig. De jongeman begeleidt ons naar binnen en dan zitten wij zomaar in onze sjofele vakantiekleding op de eerste rij van een heuse modeshow. Met een foto en Delfsblauwe aardenwerk mini klompjes nemen wij afscheid, zo daar zijn wij ook weer doorheen.

Het plein met de drukte, dat de aandacht trok, behoort tot het Bunka Fashion College en schijnbaar worden de eindexamenstukken in een show aan de toeschouwer getoond. Een aantal dagen, 4 shows per dag en honderden mensen in rijen, wachtend op hun beurt. Kaartjes zijn gratis en dus beperkt beschikbaar..........niks van gemerkt. Het is een geweldige show met een uitgekiende choreografie, uitstekende timing, fantastisch opgemaakte jonge mensen van beide, of alle, geslachten. Je weet het tegenwoordig niet meer. De jongelui lopen met ferme pas en strakke mimiek over de catwalk. De kleding is fantasievol en op zijn Japans met veel kleur, roesjes en buitenzinnigheden. De grens tussen mannelijk en vrouwelijk is, naar de laatste trend, vaag in de ontwerpen. De trance muziek schalt door de zaal en brengt alles in beweging. Twee filmschermen zonder herkenbare beelden begeleiden het geheel. Dat was genieten en eenmaal buiten slik ik een brok in mijn keel weg, maar ik ben nu eenmaal een watje.

Met wat geslenter door verlichte en drukbevolkte straten en een heerlijk diner, waarbij bijna de rugzak met kostbare lading wordt vergeten, komt de dag ten einde. Als wij eerst maar zonder vergissingen thuiskomen.

De volgende en tevens laatste activiteit in Japan is een dagtocht naar de berg Fuji. Die moet je gezien hebben als je dan toch in Japan bent, was het motto. En laten wij nou niet de enige zijn met dit lumineuze idee. Om acht uur verzamelen bij station Tokio, noord-uitgang. Dat wordt vroeg opstaan en uit voorzorg de vorige avond een Take Away ontbijtje aangeschaft. Op de plaats van bestemming heet een gids, zonder vermelde gele vlag, ons welkom. Dat hij ons “als van zijn groep” herkende op deze algemene verzamelplaats is een wonder. Verder is de man tamelijk onervaren en van de beloofde Engelse begeleiding komt maar weinig terecht. Eenmaal de kudde van 18 personen verzameld, wij brengen de gemiddelde leeftijd met circa 4 jaar omhoog, op weg naar Sinjuku alwaar de laatste persoon instapt. Stief eindje rijden, 2,5 uur, en daar doemt de heilige en mogelijk meest geïllustreerde berg van Japan op boven de daken van een nabijgelegen plaats. Eerste bestemming is een tempelberg vanwaar een prachtig zicht op de reus gegarandeerd is als je eerst 500 treden en tientallen f*king selfies makers achter de rug hebt. “Wilt u van mij een foto maken, mijnheer?” maar natuurlijk wel en ik grijp de telefoon en flikker hem in de afgrond……………in mijn hoofd tenminste. De realiteit is dat ik mij aan de gekte overgeef en achteruit lopende voor de foto nog even een paar tenen verpletter. “Ja sorry hoor, Nederlands hè. Sinds de klompen is het gevoel in onze voeten niet meer wat het wezen moet”

De Fuji rijst als een eenzame pukkel uit het verder vlakke landschap omhoog, dichtstbijzijnde bergen liggen op circa 30 kilometer afstand. Alsof hogedrukpan “moeder aarde” deze ooit vlakke grond heeft verkozen om stoom en lava af te blazen waarbij de bolle wangen zijn verdwenen maar de getuite lippen sinds mensenheugenis als Fuji geduid worden. Toch een indrukwekkend schouwspel.

Zoals het een ware toertocht operator betaamd worden wij nog langs een aantal niets zeggende zaken rondgeleid allemaal met zicht op de berg. Voor de lunch, in wat verkocht wordt als “landelijk dorpje” heeft de lokale middenstand dat landelijke weten te verkrachten met tientallen eetschuurtjes met overal rijen wachtende mensen. Onder de druk van vraag en aanbod heeft het vriendelijke prijsniveau van Japan hier ernstige schade oplopen.

Tegen het einde van de dag wordt de thuisreis aangevangen, en laten al die toeristen van rond de Fuji nu net uit Tokio komen. Circa twee derde van de reis is file en het gaat laat worden. Tegen het einde van de rit fluister ik de gids het idee in om de persoon van Sinjuku ook bij Tokio station te laten uitstappen en zo de busrit in ons aller voordeel beduidend eerder te laten eindigen. En zo geschiede, of iedereen het voordeel hiervan snapte is de vraag maar de chauffeur hebben wij voor het eerst die dag enthousiast gezien. Met dank van de gids stappen wij ’s avonds rond tien uur de AirBnB binnen. Morgen naar huis, van ons mag het.