24-10 Nagasaki

24-10 Nagasaki

De treinreis ging voorspoedig ondanks de drie overstappen, het kon niet anders. Daarna het vinden van de AirBnB ook. Met de boeking kwam erg veel tekst mee in verschillende berichten waardoor het allemaal niet zo transparant meer was. Maar desondanks is het snel gevonden. En de plek is weer helemaal in orde. Een stijlmengeling van Westers met Japans haalt het goede in beide naar boven lijkt het. Alleen dan dat de stoelen geen poten hebben. Maar een houten (laminaat) vloer met ingelegde tatamimatten, strakke wanden en bekleed plafond, schuifdeurtjes met rijstpapier en een heuse Ikea keuken vormen samen één geheel. Er wordt op de grond geslapen maar wel op een inflatable matras. Wie ooit basaal is wezen kamperen knikt begrijpelijk.

Het is nog redelijk op tijd dus wordt de omgeving verkend. Chinatown klinkt aantrekkelijk dus de wandelschoenen aan en op weg. Nagasaki is mogelijk de kleinste stad die tot nu toe bezocht wordt, circa een half miljoen inwoners. Dat is direct merkbaar doordat op Googlemaps de locatie duiding erg snel in het scherm verschuift en je voor je het weet een straat te ver bent. Maar Chinatown zou Chinatown niet zijn als daar geen grote rood geschilderde semi houtenpoorten bij de ingangen zouden staan. Bij het binnentreden zie je de uitgang al, dat beloofd niet veel goeds. En inderdaad, met twee kruisende straten en twee hotelentrees met typisch Chinese decoraties aan de gevel, wat over gesorteerde winkeltjes en dan heb je het gehad.

Gelukkig heeft Nagasaki meer te bieden en is de dag dus niet verloren. Maar na wat gewinkel en een spaghettimaaltijd is die dag toch echt wel gedaan.

Met drie nachten geboekt en een JR-pas die tegen de einddatum loopt moet de gang erin worden gehouden. Dus op naar de hoofd bestemming van ons bezoek aan Nagasaki. En dat is niet de Bom maar een eiland. En dat eiland was via Google moeilijk te vinden omdat, blijkt achteraf, er twee gelijknamige van zijn in Japan. Waarvan er ééntje halsstarrig naar voren blijft komen als ware het de enige maar een blik op de kaart leert dat het stratenpatroon wel heel eenvoudig is. Streetview biedt uitkomst en jawel…..het is een parkeerplaats. Dat sluit niet aan op het verwachtingspatroon. Via omwegen en verschillende zoektermen komen wij dan toch in Nagasaki maar niet verder dan The Dutch Sloop. En ook dat geeft niet voldoende vertrouwen. Dus te raden bij de toeristische informatie in Hiroshima. Daar is men begrijpelijk alleen gewend aan lokale vragen en deze nieuwe vraag zet de boel op stelten. Niet dat men er geen weg mee weet maar in de sleur van alle dag wordt hier toch een uitdaging over de toonbank gegooid. Achter de toonbank, bezetting vrouwelijk, ontstaat een kippenhok. Veel gepraat en geantwoord, kasten en lades worden opengetrokken, nog eens overleg met elkaar, ondertussen wordt er naar ons geknikt met een vriendelijke verontschuldigende glimlach en een kreet dat klinkt als, “komt eraan”. Maar dan is daar toch eindelijk het antwoord en een duiding.

Het antwoord is Dejima in Nagasaki. Dejima is een waaiervormig eiland dat ooit met veel kennis van waterbeheer (net als bij Hiroshima Kasteel) en in twee jaar tijd, daar de Japanners is aangelegd aan de kop van een schiereiland in de monding van de Uragami, in het jaar 1603. De Japanners van het nieuwe Shogunaat van Ieyasu hadden net de Portugezen het land uitgeschopt omdat hun Christelijke ambities verder gingen dan de tolerantie van de Shogun. En laat nu net een paar jaar eerder het Nederlandse schip "De Liefde" onder leiding van Jacob Quaeckernaeck als enige schip van een vloot van 5 bij toeval Japan binnen varen.

En zo kwam het dat Nederland vaste voet aan wal kreeg in Japan. Eerst toch nog samen met de Portugezen die zich niet zo snel gewonnen gaven. Maar nadat er de Shimabara-Amakusa opstand plaatsvond in Japan. Alwaar Nederland de heersende macht een handje hielp en de Christelijke bevolking de schuld kreeg, was het met de Portugezen echt gedaan. Het was inmiddels circa 1636 en de Nederlandse factorij werd van Hirado naar Dejima verplaatst. Daarmee werd, voor ruim twee eeuwen, Nederland met de VOC voor Japan het raam naar de rest van de wereld en ligt Japan aan de basis van de Nederlandse welvaart. Dat schept een band zozeer zelfs dat er veel Japanse zeevaarttermen ontleend zijn aan het Nederlands, zo leerde ons Melissa in Tokio.

En er valt nog veel meer te vertellen maar het moet niet helemaal een geschiedenisles worden. Alleen mag het duidelijk zijn dat een dergelijke plek het verdient bezocht te worden. En het voldeed aan de verwachtingen. Gelukkig bijna in zijn geheel gerestaureerd en inmiddels ook Unesco World Heritage. Dejima is een soort van Zaanse Schans in Japan, met die uitzondering dat alles al op die plek stond. Duidelijk mag zijn dat na de Bom een en ander in oude staat is teruggebracht.

Verder naar de Kathedraal, het bisdom van weleer en vermoedelijk nog steeds. Staande op de heuvel van de Kathedraal zie je in de verte nog een drietal kerken liggen, iets wat mij verder in Japan niet is opgevallen. Met de intocht van de Portugezen ligt hier duidelijk de bakermat van het Christendom of wat er nog van over is 1,5% over heel Japan. Nederland circa 34% en 5% moslim. De Kathedraal mag bezocht maar niet gefotografeerd helaas. Het is duidelijk een katholieke kerk maar de eenvoud van de Japanse stijl is duidelijk waarneembaar en dat onderscheid de kerk van alle andere kerken die ik gezien heb. De entreeprijs met 1000 yen was duidelijk meer katholiek dan Japans.

Vlakbij ligt Glover Garden. Naïef en slordig als ik ben lees ik telkens Cloves Garden en vraag mij af hoe je in hemelsnaam een tuin met kruidnagelen kunt maken. Echter Glovers is de familienaam van Thomas Blake, een avonturier en business man die de industriële revolutie naar Japan heeft gebracht. Daardoor schatrijk geworden kon er wel een tuintje vanaf. Dat tuintje is vervolgens, net als de Zaanse Schans, vol gezet met gebouwen die belangrijk erfgoed zijn. Allemaal van mensen die voor Japan van grote betekenis zijn geweest in de zin dat zij vooral kennis hebben binnen gebracht. Al met al is het een koloniale uitstalling tussen weelderig groen. Zeer de moeite waard maar samen met Dejima misschien wel heel veel informatie voor één dag.

Cultuur genoeg en dus lost Els op tussen het winkelend publiek en lees ik op een rustig plekje de brochures nog eens op mijn gemak door geduldig wachtend totdat mijn eega zich meldt. En dat doet zij, verschillende malen zelfs, via whatsapp, maar omdat ik het geluid uit heb blijft er van mijn opoffering weinig meer over dan “waar blijf je nu”.

Het plan is opgevat om in een theeland als Japan ook maar eens theeplantages te gaan bezoeken. Google biedt ons uitkomst maar wel op 4 uur reizen. Gelukkig herinneren wij ons een brochure van de dame van de Japanse VVV. “The Town of Tea” zoals de brochure ons toeschreeuwt. In de plaats Higashi-Sonogi. Gecombineerd vervoer van Shinkansen en een lokale Rapid brengt ons met 1,5 uur waar wij zijn willen. Een klein dingetje is het half uur wachttijd tijdens de overstap. Middels een kleine wandeling wordt de tijd gedood waarbij het binnenlopen van de informatie ruimte ons oog in oog brengt met een mooi stukje huisvlijt. Er staat een aardige opstelling van treinstellen, opgetrokken uit stof of vilt in een behoorlijk grote schaal uitgevoerd. Mevrouw achter de balie blijkt de producent en verzekert ons dat zij niet als kruk of poef gebruikt dienen te worden. Zij heeft er zelfs de krant mee gehaald. Dat vraagt, na alle ooooh’s en aaaah’s en andere bewonderende uitspraken, om een foto. En men doet niet liever in Japan, opstellen, lachen, klik en klaar.

Na een aardige treinreis door een redelijk groene omgeving met bergen, naald- en loofbossen, bamboebossen, rijstvelden en zeegezichten wordt Sonogi bereikt. Als wij al niet de enige uitstappers waren, er staat zeker geen ontvangstcomité. Maar als een geschenk uit heldere hemel wel een taxi. Research had uitgewezen dat het circa 45 minuten lopen was tot de eerste theevelden maar had geen zicht gegeven op de bergen daartussen. Na wat digitaal ondersteunde communicatie gaat de taxi op weg om ons na 2950 yen in de middle of nowhere af te zetten. Aardige kerel en bereidwillig in de communicatie, hij verdient een paar aardenwerk/Delfsblauwe kitsklompjes, speciaal voor dit soort gelegenheden meegenomen (advies Lonely Planet). De man is blij. Zo die zijn wij ook weer kwijt, nog 4 paar te gaan.

“Is dit alles”, hoor ik Els denken, nee Els we gaan gewoon lopen en we zien wel. En dat was een goed plan. Sonogi en omgeving is niet voor niets de producent van 60% van de theeproductie van Nagasaki Prefecture. En dat gaan we allemaal zien.

12 Kilometer verder, gelukkig bergafwaarts op een enkel stukje vals plat na, door een leuk maar niet idyllische landschap vol theeplantages, gekanaliseerd riviertje, rijstvelden en lokale bebouwing, zijn wij weer op zee niveau. Er wordt een bedrijfje gepasseerd alwaar men de kleine Japanse autootjes ombouwt tot campers. Eerder was er door ons al eentje waargenomen maar dit is het summum. Een oude man loopt rond en er wordt een gesprek aangeknoopt. Hij is 73 en de zaak is van zijn zoon die nu in Nieuw Zeeland zit, hij helpt een beetje nadat hij al 15 jaar met pensioen is. Japan moet toch nog rijker zijn dan Nederland zou je zo zeggen, of wij worden belazerd.

Opzoek naar iets te eten. Drinken was ook vergeten maar de taxichauffeur had daarin voorzien door ons te trakteren op twee flesjes ice-koffie (gebruikelijk in Japan). De zoektocht brengt ons bij een klein theewinkeltje dat misschien wel gesloten was. Maar paps en mams ware bezig met uitladen van de handel dus wij doen of ons neus bloed en lopen binnen. Er ontstaat een aardig gesprek waarin de bewondering over onze 12 kilometer niet onder stoelen of banken wordt gestopt. Els koopt een kleinigheid en als klap op de vuurpijl brengt paps ons naar een eetgelegenheid. Dat wil zeggen, een supermarkt, aangezien op het platteland alle horeca rond deze tijd gesloten is. En weer een paar aardenwerk/Delfsblauwe kitsklompjes minder, nog 3 paar te gaan.

De maaltijd uit de supermarkt was goed genoeg en dus, de honger gestild, op weg naar huis. De eetgelegenheid is dichter bij het station dan vanwaar we vertrokken, het theewinkeltje. Een meevaller waarop gehoopt was. De aanvankelijke paniek via Google, dat er tot 19.30 uur gewacht moest worden op passend vervoer blijkt gelukkig ook niet waar en binnen 1,5 uur zijn wij in Nagasaki.

Met de tram en daarna zigzaggend door de kleine straatjes in onze buurt bewegen wij ons naar huis. Bij de supermarkt en bakker nog een kleine versnapering ingeslagen en we zijn thuis. Het is nog vroeg en ik besluit nog een rondje te lopen, het Tempelterrein op, de straat door en vol verwachting een “Farmers Bar” binnen. Daar staat tegen de achterwand op de eerste verdieping een uitstalling van circa 50 potten voorzien van schenkkraan met zelf gebrouwen sake. “Is dat wel veilig?” hoor ik mij zeggen, allerlei fatale verhalen herinnerend vanuit de media. “zeker wel” is het antwoord van de barman zoals je zou verwachten. Maar ja het is een Japanner en die kunnen niet liegen dus ik waag mij er aan een paar onderwijl in gesprek met de barman en zijn twee klant. Mooie afsluiting van Nagasaki en morgen naar Osaka.