15-10 Nikko

15-10 Nikko

Wat in Japan niet gemist mag worden volgens de heersende mening is de plaats Nikko, ons nieuwe reisdoel. Volgens Els ben ik met de Loneley Planet old school omdat die jongelui alles met hun mobiel doen. Haar kritiek wordt ter harte genomen, alleen al om het woord “jonge”, en via Google maps weet wij de weg naar Nikko te vinden, met hier en daar nog wel een check weliswaar. Het wordt een reisje van circa 2 uur waarvan een goeddeel met de Shinkansen, de bullittrain, zoals ook de rest van de vakantie vaak zal gebeuren. We schieten door het landschap maar na de overstap op de meer lokale trein voor het laatste gedeelte van de reis wordt het pas echt interessant. Rijstvelden, dikke loofbossen, bamboebossen, velden met samengebundeld gras en dat alles tegen het decor van bergen. De spoorlijn is van een andere kwaliteit als schuddend de eindbestemming bereikt wordt. Om dan eindelijk één station te ver te eindigen in Nikko. Denkende dat er een AirBnB in Nikko is geboekt richtte ik mij op dat station ondanks dat Els het maar over Imaichi station heeft. “Jaaaa, zo heet dat station in Nikko” beweerde ik met mijn eigenwijze hoofd, niet dus. Wij weer één station terug en na een stukje lopen treffen wij onze slaapplaats.

Iedereen die Japan kende zei ons om ook eens in een Ryokan te gaan slapen. Lekker traditioneel op de grond in een Japanse atmosfeer. Met (de alleen maar) schuifdeuren bekleed met papier en tatami matten als vloerbedekking. Geen stoelen, kasten achter schuifdeuren in de wanden en één laag tafeltje. Wel, via AirBnB doen wij niet anders en dat bevalt uitstekend, los van het feit dat dit tevens bijdraagt aan het ultieme “Japan” gevoel. Één klein verschil en dat is dat er vaak wel een laag bed aanwezig is of een dik matras op de grond uitgezonderd van ons eerste verblijf dan.

De omgeving wordt verkend en koffie gedronken in een papa-mama-barretje dat er perfect uitziet. Ik maak er foto’s van en drie dames van rond onze leeftijd maken geluid alsof ook zij op de foto willen. Daaraan wordt graag gehoor gegeven en één van hen springt overeind om trots haar mooie jas te laten zien. “Ja, dat is zeker een mooie jas” hoor ik Els op de achtergrond zeggen. Dan allemaal maar gaan staan en niet achter de tafel maar in het zicht. Een mooie pose volgt en een leuke herinnering staat op de SD-card.

Volgende dag naar Nikko alwaar een speciale bus naar het beroemde tempelcomplex wordt genomen. De Toshogu, de Rin-no-ji en de Futarasan Jinja, World Heritage en terecht. Nikko zelf is gesticht rond de 6^e eeuw door een reizende monnik, Shodo Shonin die volgens de legende op de rug van een slang de rivier overtrok. Op die plek staat nog altijd een mooie houtenbrug.

Prachtige en imposante gebouwen vanuit 1600 en eerder. Met als belangrijkste item het mausoleum van de grote Shogun Tokugawa Ieyasu. De Willen van Oranje van Japan.

Na een lange periode van burgeroorlogen en warlords in een onrustig Japan waarbij de keizerlijke macht tanende is en de Shoguns (hoge militaire rang) de dienst uitmaken, ziet Tokugawa Ieyasu als machtigste van de drie laatste Shoguns kans Japan te herenigen. Daarbij luid hij een relatief rustige periode in van circa drie eeuwen. De Edo periode.

In het Nationaal Museum in Tokio kwamen wij een prachtig houten beeld van hem tegen en die afbeelding herkennen wij nu ook bij andere gelegenheden. Een man met charisma.

Kenmerkend voor het hele gebied zijn de enorme sparrenbomen die torenhoog boven ons èn de gebouwen uitsteken. Op sommige plaatsen ook nog mooi op een rij waardoor er een indrukwekkende laan ontstaat. Het houtwerk is prachtig en zonder spijkers met waar vakmanschap in elkaar gezet. Daarbovenop zeer kunstige versieringen met kleuren en goud afgewerkt. Het binnenwerk weer minimalistisch met een enkele uitschieter.

In de tempels zijn monniken, tussen de duizenden toeristen, stoïcijns met hun religie bezig gadegeslagen door geknielde gelovige en nieuwsgierige ogen op afstand. Een van de monniken had wel een heel uitgebreide ceremonie. Veel gezang, geprevel en andere geluiden. Serene èn heel wilde gebaren, soms om angstig van te worden terwijl ik toch heel stilletjes stond toe te kijken. Dus daarom kon hij niet kwaad zijn. Toen begon de offerande. Eerst een klein vonkje dat alras groter werd totdat de vlammen één meter hoog de lucht in gingen omgeven door een vonkenregen. Zou dit de Apocalyps worden, het einde van het World Heritage? Ik zoek naarstig naar brandblussers (die je nergens ziet) en brandslangen (ook niet) als mijnheer nèt voor de climax het vuur op de waakvlam zet. Pffff…..

Alle complexen worden betreden onder typisch Japanse poorten door. Van eenvoudig tot ware kunstwerken. Één daarvan is zo prachtig uitgevoerd dat zelfs de bescheiden Japanners bang waren de goden te misbehagen. Daarom is één van de pilaren op zijn kop geplaatst om het kunstwerk onder de graad van perfectie te laten eindigen. Echter is dat weer zo subtiel uitgevoerd dat bijna geen sterveling het verschil ziet. Mij duurde het zeker 5 minuten en de euforie was zo groot dat ik het gidswerk van een Japanner overnam om het twee Spanjaarden uit te leggen. Els zakte door de grond.

Het is mooi geweest hier en wij nemen afscheid van Nikko voor onze reis met de Shinkansen naar Kioto.