Het staartje van Laos

Verkorte versie; We reizen en fietsen maar vooral ook relaxen. We zien zoveel watervallen dat we niet meer douchen én we zien dolfijnen.

Als wij ons oord des verderf, Phonsavan, verlaten treffen wij bij de bushalte een Engels echtpaar aan, Frank en Audrey beide ruim 60 jaar. Ons staat een rit te wachten van circa 13 uur over een zogenaamde “dirth road”. Dat gaat wat beloven denken wij nog maar als wij ons middel van vervoer aanschouwen doen de billen al pijn. Wij ondernemen de reis in een gewone overdekte vrachtwagen en zitten op banken met kussens uit een of ander strafkamp. Een kort protest van dat wij gisteren al gestraft waren maakt geen verschil.
De busrit is een belevenis op zich waarbij “Parijs, Dakkar” tot een peulenschil verbleekt. De beweging van de laadbak is het beste te beschrijven als de rit op de rug van een kameel en met zitten en hangen, botsen en praten, oh’s en ah’s en au’s, worden wij naar Paksan gemarteld. De rit is verder prachtig, met zicht op karstgebergte, het Laotiaanse leven in de dorpjes, tochten door rivierbeddingen, prachtig oerwoud en iets minder, de mistbanken van roodstof dat opwaait van het wegdek. Hier en daar is er een korte rust omdat men de weg, die over de hele lengte in zwaar onderhoud is, tijdelijk heeft afgesloten voor één of ander klusje.
Tijdens een van deze pauzes neem ik afscheid van het gezelschap en loop vast richting Paksan in de overtuiging dat de bus mij weer ergens oppikt. Alle dorpjes die wij onderweg met de bus passeren, doorkruis ik nu per voet en blijf de “hello’s” en de “sabaidy’s” van de lokale bevolking en jeugd beantwoorden. Als ik de tijd neem voor een cola breekt er een stortbui los en zit ik plotseling tussen 20 lokale die door de bui hun werkzaamheden onderbreken. Onder een spervuur van aangapende mensen drink ik de cola leeg en geef fotoles aan een van hen om dit moment te laten vastleggen.
De weg vervolgt zich glibberig en bij een kruising vraag ik aan een groepje jongens welke richting ik moet hebben. “Bijdehandje” wijst onmiddellijk een richting aan en zegt met staalhard gezicht “die kant op”. Het gegiebel achter mij zegt genoeg en ik wacht op betrouwbaarder informatie die verschijnt in de vorm van een pick-up met twee mannen. Inderdaad, de andere kant op dus. De jeugd heeft op grote afstand mijn verrichtingen staan gadeslaan en verdwijnt teleurgesteld uit zicht. Even verder vraag ik nog eens om bevestiging van mijn keuze aan enkel voorbijgangers en het antwoord is “oh maar alle wegen gaan naar Paksan”. Lijkt Rome wel maar de verwarring is compleet dus stel ik de volgende vraag, “welke richting gaat de bus”. Deze vraag had ik net zo goed in het Latijn kunnen stellen want men begrijpt er niets van ondanks dat “bus” ook een Laotiaans woord is. Ik ren terug naar de kruising om de bus niet alsnog te missen.
Na enkele minuten verschijnt hij eindelijk met extra vertraging omdat alle passagiers met touwen de bus over een glibberige heuvel hebben moeten trekken. Nou ja, je kunt niet elk avontuur meemaken….toch?

We overnachten in Paksan en omdat Peter ziek is van de rit eet ik alleen tussen de lokalen terwijl ik samen met hen een film van Jacky Chang en Jet li bekijk. Gewone tafeltjes naast een kraam aan de kant van de weg met óók voor het oog smakelijk opgediend eten (voor het eerst in deze vakantie) en gratis koffie toe voor deze Falang (buitenlander).
De volgende dag verder richting ons doel “het Karstgebergte” en daar ontmoeten wij Chris en Dha. Chris is een echte Engelsman met droge humor en houdt met zijn Thaise vriendin een paar weken vakantie. Zij werken beide in Thailand waar zij Engelse les geven. We hebben nu dus een uiterst gezellige groep van 6 personen dat met gezamenlijke acties ook nog geld bespaard.
We bezoeken een 7 kilometer lange grot die alleen per boot te bezichtigen is. De weg er naartoe geeft zicht op het Karstgebergte en een slapend kind in mijn armen het gevoel van thuis. De grot is niet erg mooi maar het fenomeen wel heel bijzonder. Vooral als wij aan de andere zijde de grot verlaten is het prachtig. Wij varen door dicht oerwoud tussen hoog oplopende bergwanden en begroeiing tot aan het water.
’s Avonds wandel ik met Chris en Dha nog door de prachtige jungle naar een waterval zonder water en zijn nog juist voor het pikkedonker in het plaatsje terug. Met zijn alle naar een uitkijkpunt met overweldigend zicht op het gebied. Hier zou Laos, qua toerisme, meer uit kunnen halen is onze mening maar de dreiging van de UXO’s zit hun stellig in de weg.
De afscheidsavond was bijzonder gezellig met veel bier en gelach. Ondeugende trekjes van Audrey, verhalen van Frank en droge antwoorden van Chris, vooral als de gekko vanaf het plafond precies in zijn biertje poept. Frank blijkt een roerig “actie” leven achter de rug te hebben en verteld daarvan naar hartenlust.

Vier van ons vertrekken per bus annex vrachtwagen in de richting van Pakse, ongeveer 14 uur rijden met onze voeten op zakken rijst en weet ik veel. Hier en daar wordt er gestopt om lading te lossen en passagiers in te nemen. Komen wij stoelen te kort dan verdwijnt lading naar het dak en worden de vrijgekomen stoelen weer verkocht. De handel is, net als alle kleinschalige handel in Laos, in handen van mevrouw de ondernemer.
Het landschap veranderd naar verlaten droge landbouwgebieden met veel bomen ertussen en slechts hier en daar groene velden. Koeien en buffels worden steeds talrijker en de stenen huizen schaars.

In Pakse treffen wij weer een guest house met veel backpackers en een Canadees projectleider op een terras die, eenmaal aan het woord, van geen ophouden weet.
In de brandende hitte is elke beweging te veel maar we boeken een toer naar het Bolaven Plateau. Wij bezoeken thee- en koffieplantages, prachtige watervallen waar ook gezwommen kan worden, zeer authentieke dorpjes met zelfs een hut voor de geesten, een school vol nieuwsgierige kinderen en verschrikkelijk aardige mensen. Een van de gidsen is uit het dorp afkomstig dat met deze excursies mede gesponsord wordt.
Volgende dag per boot over de Mekong naar Champasak waar de ruïnes van een tempel á la de Ankor What ons opwacht. Leuke tocht met tegenvallende ruïnes maar geen verloren dag.

We vertrekken naar een gebied in de Mekong aan de grens met Cambodja genaamd “de 4000 eilanden”. Inmiddels maakt ook Ralf, een Duitser (40), deel uit van ons gezelschap en geregeld ook een Zwitsers koppel. Hier houden wij vakantie in een hutje, voor onze bagage, en veranda aan het water. Wassen in de rivier, slapen in de buitenlucht, te warm om te lezen maar we huren wel een fiets. Rijden rond over het relaxte eiland, bezoeken de kleine waterval en zwemmen in de rivier, allemaal errrrrruuuug vervelend. Voor ons ontbijt worden de limoenen uit de boom geschud en de eieren onder een kippenkont vandaan geplukt.
Tijdens het slapen gaan bestijgt iets kouds en glibberigs mijn voorhoofd, ik geef de kikker een kopstoot en slaap verder. Als ik in de nacht even rechtop zit valt de gekko van het plafond op mijn voet, gelukkig ontbreken de muggen.

Op één van de fietstochten lunchen wij in een Frans restaurant, een serveerster van 18 jaar bedient ons. Als ik twee verschillende drankjes tegelijkertijd bestel vraagt zij, met ondeugende glimlach, of ik niet ook iets van de andere drankenlijst ben vergeten. “Do you want shake also?” Peter, die perfect Engels spreekt vraagt met de toon van een aristocraat, “no but can we shake you?” Lachend is het antwoord “sorry, no have on the menu”. Het plagen gaat door als ik met de stoel op twee poten zit en zij tijdens het passeren een rukje aan de leuning geeft. Bij het afrekenen komt zij naast mij zitten en begint in het Laotiaan tegen mij te praten en ik in het Nederlands terug. Ik begrijp er allemaal niets van maar het zal wel weer een huwelijksaanzoek zijn geweest.

Een bezoek aan de zoetwaterdolfijnen vult ons volgende dagprogramma. Maar eerst de grote waterval waar een enorme bulk water zich 15 meter maar beneden stort en dat op verschillende plekken over een lengte van 1,5 kilometer. Indrukwekkend gezicht van rotsen, bulkend water en soorten van begroeiing daartussen.
Niet lang geleden is er een macho bovenaan de waterval in zijn bootje zonder benzine geraakt en terwijl hij met het kabeltje zijn motor probeerde te starten, jammerlijk in de kolkende massa ten onder gegaan. Er is niets meer van hem gevonden. Zijn passagier had eerder al zwemmend de oever kunnen bereiken.
Op zoek naar de dolfijnen en met succes. Helaas zijn het geen Flippers en een foto met dolfijnen is dus te veel van het goede maar wij hebben ze gezien, circa 20 waarnemingen van deze met uitsterven bedreigde groep.
Een zeer geslaagde dag mede door de inbreng van de gids/eigenaar die met het uitdelen van schijven meloen, kleine koekjes en zijn keuze van zwemplek extra luister aan het geheel gaf. Van de circa 7 boten op het water, werd alleen aan ons de zwemgelegenheid geboden.

We plannen onze aftocht naar Cambodja en kopen de buskaartjes. Hier zullen wij ondermeer het Aziatisch Nieuwjaar gaan beleven. Ik werk weer een beetje aan de conditie met zwemmen en train de handen alvast voor het vrijwilligerswerk in mei, verder is alles “des duivels oor kussen”.

Peter en Ralf gaan een paar maal na het diner nog even op pad voor een pilsje terwijl ik voor de hangmat kies. Ik mis daardoor de wel enige opwinding. Eenmaal komen zij terug, helemaal vol van een vechtpartij waar zij tussen zijn gesprongen en mogelijk de dood van één van de mannen hebben voorkomen. Als de hardleerse man na klappen telkens weer de bar opzoekt voor een biertje, pakt de ander een volle fles Lao bier, van 600cc, om deze op de schedel van de ander aan te bieden. Nu is Lao bier heerlijk en vindt ieder weldenkend mens het een zonde om dit te verspillen dus grijpt Peter op tijd in.
De andere keer komen zij thuis met een foto van een reuze spin, van het pad achter onze hut, type tarantella. Blijf ik buiten slapen op de grond? Toch maar wel.
Tot later!