It is all too blame on the chicken
Door: Nico
Blijf op de hoogte en volg Nico
04 April 2010 | Laos, Vientiane
Verkorte versie; Plots overstekende kippen, TôôôôK, PôK. ………... Martrial art taferelen en politie. Ps. Één euro is 11.330 kip (is dit toeval)
Zoals gezegd huurt Peter een brommer en ik een 125cc motor omdat ik dat altijd al eens gewild heb. Rijbewijs wordt niet naar gevraagd, het contract dekt álle ongelukken, we betalen vooruit, Peter geeft zijn paspoort in bewaring, helmen op en weg zijn we.
Over landelijke greffelwegen en door pittoreske dorpjes voert de tocht. We rijden rustig tussen de mensen, kinderen, koeien en kippen door over de brede weg. Ik rijd voorop.
Na kip 100 staat er eentje in de berm van de weg. Nu zie ik er natuurlijk afschrikwekkend uit als toerist, mijn kinderen kunnen dit beamen, dus wil de kip direct naar huis terug.……aan de andere kant van de weg. Of toch nog ff niet of toch maar wel.
Iemand in mijn naaste omgeving heeft mij ooit geleerd dat je op een motor meestal met de voorrem remt dus met deze basisopleiding trek ik aan de remmen. Je weet maar nooit wat een kip gaat kosten, nietwaar.
Het gevolg is een slippartij met een val waarbij ik 1,5 meter over het greffel schuif met de helm op de grond. De slippartij lijkt eindeloos te duren en ik beleef hem van het begin tot het einde. Een diepe kerf in het wegdek geeft lengte en richting van de valpartij aan. Ik kom er bijzonder gelukkig vanaf met schaafwonden aan schouder, tepel, jukbeen en een blauw oog. Een paar plekjes hier en daar zijn het vermelden niet waard.
We zetten de motor met lichte schade overeind, Peter grijpt direct naar de sigaretten, ik mag eindelijk trillend mijn medicijnmapje voor mijzelf gebruiken en lik mijn wonden. De kip is in geen velden of wegen te bekennen.
Alles rijdt nog alleen schijnt ’s avonds mijn koplamp naar de sterren en zie ik geen hout of beter gezegd geen koe. Peter gaat voorop en leidt mij veilig naar het verhuurbedrijf. We zijn veel te laat. Daar aangekomen worden wij hartelijk onthaald totdat de shopeigenaar (SE) de schade ontdekt. Stelt helemaal niets voor en is ook nog eens gedekt zegt het contract.
Toch raakt SE over zijn toeren en blaat direct dat hij 100.000 kip wil hebben. Eerlijk gezegd begreep ik één nulletje meer en zeg dat hij de boom in kan maar dan in het Engels en met een beetje andere woorden, het contract zegt dat de schade gedekt is.
SE raakt echter in alle state en is niet meer voor rede vatbaar wat wij ook proberen. Er wordt stevig heen en weer gediscuteerd en SE belt zijn verzekeringsagent (VA). Wij vragen om de politie maar dat wil SE niet wat wij weer verdacht vinden. Ik ga naar het restaurant een paar huizen verder, waar wij inmiddels bekenden zijn, en vraag hun de politie te bellen. Dat wordt niet helemaal begrepen en enkele gasten bemoeien zich ermee met als uitkomst dat wij geen zaak hebben, dus wordt er geen politie gebeld.
Terug bij de verhuurder heeft deze het bedrag van de schade opgetrokken tot 200.000 kip en is ook VA gearriveerd. Va is het prototype van verkoper met strak tegen het hoofd geplakt haar, een net ff te foute kleurspoeling en een smile op de snuit onder een paar berekenende ogen. Hij stelt zich voor en gaat met ons en SE in gesprek waarbij ondertussen ook mevrouw SE (MSE) is aangeschoven.
Na veel oeverloos heen en weer gepraat zonder oplossing besluit VA zichzelf als onafhankelijke derde voor te stellen om over het geschil te oordelen. Verbijsterd door deze primitieve vertoning help ik hem nog even herinneren dat van onafhankelijkheid geen sprake kan zijn vanwege verstrengelde belangen. Een schaapachtige blik is het antwword.
Het feit tot op dit moment voor ons is dat wij slachtoffer lijken te zijn van bedriegers die Peter’s paspoort (PP) vasthouden en dit niet willen afgeven alvorens wij hun een luizige € 9,00 geven. Voor ons wordt het nu ook een zaak van principes maar het uitzichtloze gaat mij teveel kostbare vakantie tijd kosten.
Ik haal geld tevoorschijn, toon dit en vraag om het PP, waarvan wij nog altijd niet weten waar dit zich bevindt ondanks dat ik al verschillende kasten heb opengetrokken. SE wordt gretig, grijpt direct naar de tas van MSE en haalt het PP tevoorschijn. Zo die is eindelijk in beeld!
Ik vraag Peter het document als het zijne te identificeren met een stille hoop dat hij het uit de handen van SE rukt, helaas. Wij besluiten tot een gelijk oversteken waarbij ik mij niet aan mijn woord houd en beide, geld en PP terugtrek. Hier heb ik echter SE onderschat die het document stevig vast houdt. Ik sta op om naar de andere kant van de tafel te lopen en alsnog het document veilig te stellen waarop SE op de vlucht slaat. Dat brengt ons niet verder dus ren ik achter hem aan een ruimte in zonder uitgang. En passant zet ik nog even voorzichtig een tussenbeide komende MSE aan de kant.
SE houdt het PP in de lucht en met een kop groter dan ik, dus buiten mijn bereik. Met een heupzwaai is dit probleem opgelost en een knie op de keel van SE houd hem zo in bedwang dat ik mijn aandacht op het PP kan richten.
Dan springt VA mij op de nek en arriveert ook Peter. Ik geef SE aan Peter terwijl ik VA van mij afschud die een vechthouding aanneemt. Waren wij aan het vechten dan? Nu weet je maar nooit in deze broeikast van de martrial art dus afwachten is fataal.
Met een front-kick plaats ik VA tussen het meubilair en met een heupworp op de grond. Ik frommel wat onwillige armen in een soort van houdgreep en vraag hem drie keer of wij zullen stoppen. Op zijn “ja” laat ik hem gaan en zie nog net dat SE het PP naar zijn dochter gooit die deze, met het zicht op een aanstormende Hollander, lekker laat liggen.
We hebben wat we moeten hebben en ik zeg Peter “we gaan”. Als ik omkijk hangen er nog twee personen aan zijn rugzak die deze na een dreigend heffen van mijn arm direct loslaten.
Op straat lopen wij rond en relativeren de zaak. “Dit doen wij niet goed”, is de uitkomst en besluiten terug te gaan om het geld alsnog te geven en de brommersleutels die Peter per ongeluk nog op zak heeft. Twee achtervolgende dames, die wij al gezien hadden, slaan nodeloos op de vlucht. De lafheid verbaast ons, twee dames achter ons aan sturen, net als een PP naar je dochter toe gooien en daarmee de agressie van jezelf naar je kind te verplaatsen.
Bij SE aangekomen melden wij ons plan als wij eerst in het hotel hebben gecheckt of de bagage daar nog staat en niet op het politiebureau. Alles blijkt in orde.
Terug bij SE maken wij kennis met de in middels gearriveerde politie, het hele bureau denk ik. Na een rustige eerste kennismaking stel ik voor om tafel te gaan en de zaak uit te praten. Tot zover gaat men met ons mee maar dat blijkt dan ook alles.
Ik mag de zaak uit de doeken doen aan een Engels sprekende agent die dit keurig aan de anderen vertaalt die op hun beurt weer uitdrukkingsloos kijken. Alleen het verhaal van de worsteling lijkt de mondhoeken te doen liften. Tevens stel ik voor het geld te betalen en de zaak daarmee als afgehandeld te beschouwen.
Veel heen en weer overleg tussen onze tafel en Se met consorten maar er volgt geen akkoord. Het eindigt met het inleveren van de paspoorten en acte de pressante op het politiebureau, morgenochtend om 8.00 uur. Wij nemen nederig afscheid van de ambtenaren, weigeren de aangeboden thee en keren SE en consorten zonder een woord te zeggen de rug toe.
De feitelijke situatie voor SE en consorten is nu natuurlijk dat zij bruut zijn behandeld door buitenlanders in hun eigen huis en land. Dat zij het er zelf naar gemaakt hebben valt niet aan de politie duidelijk te maken. Zelfs om uit te leggen in welke situatie zij ons hebben gebracht blijkt onbegonnen werk en van contracten begrijpt de politie ook niets.
De volgende dag blijkt de weg naar het bureau niet duidelijk uitgelegd net als de naam niet en hebben wij 3 tuktuks nodig voordat wij arriveren, 10 minuten te laat. Groot excuus maar geeft allemaal niets, ook SE en gevolg is er nog niet, daar wachten wij dan weer een half uur op.
Als het gevolg binnen komt wordt het vergezeld door de gehele staf van het politiebureau. Er zijn zoveel sterren verzameld dat het wel de Melkweg lijkt of the walk of fame. Hier gaat gerechtigheid geschieden, denken wij nog met ons naïeve verstand, vrouwe justitie zal elk moment met haar zwaard en weegschaal de boel hier schoonvegen. Maar niets is minder waar.
Wat blijkt is dat SE en VA in het bezit zijn van een heuse ziekenhuisrekening van 440.000 kip per persoon, van röntgenfoto tot weet ik veel. (Peter is verpleger en als wij later de rekening goed bestuderen blijkt dat daar o.a. 4 zeer zware pijnstillers opstaan die nooit gelijktijdig worden toegediend.) De rekening worden wij geacht te betalen. Na veel vier en vijven besluiten wij dit te doen en op het afgesproken moment tovert Peter 100 $ tevoorschijn en legt dit op tafel. Geld maakt gretig is ons motto.
Uitstekend, denkt de tegen partij maar er is nog een zaak die geregeld moet worden. Volgens goed Laotiaan gebruik moet er in een klooster nog een varken en een kip door de monniken worden geofferd om het ongeluk te bezweren. 300.000 kip voor een varken, 100.000 kip voor een kip en 200.000 kip voor de monniken, 1.200.000 kip in totaal voor twee personen.
Flexibel als de politie van Lao is veert het met elke eis van onze tegenpartij mee omhoog. Voor de vorm worden er nog een paar sterren bij gehaald en overleg gevoerd met de niet zichtbare politietop en is na dit overleg de eis in het voordeel van onze tegenpartij beslist. Het stomme is dat wij nog steeds verwachten dat er elk moment een besluit wordt genomen die ook recht doet aan onze zaak, helaas.
Er wordt veel Laotiaan gesproken en onze zaak wordt weinig tot niet verdedigd door wat wij inmiddels begrijpen, een zeer matig Engels sprekende tolk die sommige zaken in zijn geheel niet vertaald.
Wij proberen iedere onderhandelingtruc die wij kennen. Van de goede en de kwade persson, tot de rede, tot gegriefd zijn, tot het persoonlijke gesprek met de tegenpartij.
Wat zij allang weten en wij nog niet is dat de uitkomst al vaststaat, eigenlijk gisteren al. Nazoeken op internet leert later dat vergelijkbare zaken een zelfde verloop hebben en Peter weet zeker dat de politie in de buit meedeelt.
Einde van het verhaal is dat wij eieren voor ons geld kiezen en 250$ betalen. Een rapport wordt opgesteld in het Laotiaan dat ik, als agressor, mag tekenen. De term “onderprotest” begrijpt men niet dus schrijf ik naast mijn handtekening “zonder kennis inhoud”, in het Nederlands dus dat begrijpen zij weer niet.
Na 4 uur eindelijk met de paspoorten weer buiten, lopen wij naar de overkant van de straat en Peter verontschuldigt zich naar mij voor het gedrag dat hij gaat vertonen. Ik begrijp er niets van totdat hij in de richting van het politiebureau schreeuwt “vuile communistische, corrupte bedriegers!”.
In de tuktuk, die ons naar het centrum brengt, biedt een oude vrouw ons vanuit haar handelswaar eindelijk het ontbijt aan, een heerlijke vanillepudding. Op het terras, naast het pand van SE brengen wij de rest van de dag door en kunnen al na twee koffie lachen om het gebeuren.
Ja, lieve kinderen jullie vader is een crimineel, ik raak aan lager wal, ik ben een biker geworden, mijn excuses. De vrijheid van het reizen is mij naar de bol gestegen en dat ik nu de schande van de familie ben daar zullen jullie de rest van je leven mee moeten leven. En Els? Els houdt van spannende mannen, wel mop hier istiedan, 23 mei ben ik terug.
En wat is de moraal van het verhaal? Wel nu, als je in Laos ooit een kip of een varken dood rijdt, weet je in elk geval de prijs die je ervoor moet betalen.
Tot later!
Zoals gezegd huurt Peter een brommer en ik een 125cc motor omdat ik dat altijd al eens gewild heb. Rijbewijs wordt niet naar gevraagd, het contract dekt álle ongelukken, we betalen vooruit, Peter geeft zijn paspoort in bewaring, helmen op en weg zijn we.
Over landelijke greffelwegen en door pittoreske dorpjes voert de tocht. We rijden rustig tussen de mensen, kinderen, koeien en kippen door over de brede weg. Ik rijd voorop.
Na kip 100 staat er eentje in de berm van de weg. Nu zie ik er natuurlijk afschrikwekkend uit als toerist, mijn kinderen kunnen dit beamen, dus wil de kip direct naar huis terug.……aan de andere kant van de weg. Of toch nog ff niet of toch maar wel.
Iemand in mijn naaste omgeving heeft mij ooit geleerd dat je op een motor meestal met de voorrem remt dus met deze basisopleiding trek ik aan de remmen. Je weet maar nooit wat een kip gaat kosten, nietwaar.
Het gevolg is een slippartij met een val waarbij ik 1,5 meter over het greffel schuif met de helm op de grond. De slippartij lijkt eindeloos te duren en ik beleef hem van het begin tot het einde. Een diepe kerf in het wegdek geeft lengte en richting van de valpartij aan. Ik kom er bijzonder gelukkig vanaf met schaafwonden aan schouder, tepel, jukbeen en een blauw oog. Een paar plekjes hier en daar zijn het vermelden niet waard.
We zetten de motor met lichte schade overeind, Peter grijpt direct naar de sigaretten, ik mag eindelijk trillend mijn medicijnmapje voor mijzelf gebruiken en lik mijn wonden. De kip is in geen velden of wegen te bekennen.
Alles rijdt nog alleen schijnt ’s avonds mijn koplamp naar de sterren en zie ik geen hout of beter gezegd geen koe. Peter gaat voorop en leidt mij veilig naar het verhuurbedrijf. We zijn veel te laat. Daar aangekomen worden wij hartelijk onthaald totdat de shopeigenaar (SE) de schade ontdekt. Stelt helemaal niets voor en is ook nog eens gedekt zegt het contract.
Toch raakt SE over zijn toeren en blaat direct dat hij 100.000 kip wil hebben. Eerlijk gezegd begreep ik één nulletje meer en zeg dat hij de boom in kan maar dan in het Engels en met een beetje andere woorden, het contract zegt dat de schade gedekt is.
SE raakt echter in alle state en is niet meer voor rede vatbaar wat wij ook proberen. Er wordt stevig heen en weer gediscuteerd en SE belt zijn verzekeringsagent (VA). Wij vragen om de politie maar dat wil SE niet wat wij weer verdacht vinden. Ik ga naar het restaurant een paar huizen verder, waar wij inmiddels bekenden zijn, en vraag hun de politie te bellen. Dat wordt niet helemaal begrepen en enkele gasten bemoeien zich ermee met als uitkomst dat wij geen zaak hebben, dus wordt er geen politie gebeld.
Terug bij de verhuurder heeft deze het bedrag van de schade opgetrokken tot 200.000 kip en is ook VA gearriveerd. Va is het prototype van verkoper met strak tegen het hoofd geplakt haar, een net ff te foute kleurspoeling en een smile op de snuit onder een paar berekenende ogen. Hij stelt zich voor en gaat met ons en SE in gesprek waarbij ondertussen ook mevrouw SE (MSE) is aangeschoven.
Na veel oeverloos heen en weer gepraat zonder oplossing besluit VA zichzelf als onafhankelijke derde voor te stellen om over het geschil te oordelen. Verbijsterd door deze primitieve vertoning help ik hem nog even herinneren dat van onafhankelijkheid geen sprake kan zijn vanwege verstrengelde belangen. Een schaapachtige blik is het antwword.
Het feit tot op dit moment voor ons is dat wij slachtoffer lijken te zijn van bedriegers die Peter’s paspoort (PP) vasthouden en dit niet willen afgeven alvorens wij hun een luizige € 9,00 geven. Voor ons wordt het nu ook een zaak van principes maar het uitzichtloze gaat mij teveel kostbare vakantie tijd kosten.
Ik haal geld tevoorschijn, toon dit en vraag om het PP, waarvan wij nog altijd niet weten waar dit zich bevindt ondanks dat ik al verschillende kasten heb opengetrokken. SE wordt gretig, grijpt direct naar de tas van MSE en haalt het PP tevoorschijn. Zo die is eindelijk in beeld!
Ik vraag Peter het document als het zijne te identificeren met een stille hoop dat hij het uit de handen van SE rukt, helaas. Wij besluiten tot een gelijk oversteken waarbij ik mij niet aan mijn woord houd en beide, geld en PP terugtrek. Hier heb ik echter SE onderschat die het document stevig vast houdt. Ik sta op om naar de andere kant van de tafel te lopen en alsnog het document veilig te stellen waarop SE op de vlucht slaat. Dat brengt ons niet verder dus ren ik achter hem aan een ruimte in zonder uitgang. En passant zet ik nog even voorzichtig een tussenbeide komende MSE aan de kant.
SE houdt het PP in de lucht en met een kop groter dan ik, dus buiten mijn bereik. Met een heupzwaai is dit probleem opgelost en een knie op de keel van SE houd hem zo in bedwang dat ik mijn aandacht op het PP kan richten.
Dan springt VA mij op de nek en arriveert ook Peter. Ik geef SE aan Peter terwijl ik VA van mij afschud die een vechthouding aanneemt. Waren wij aan het vechten dan? Nu weet je maar nooit in deze broeikast van de martrial art dus afwachten is fataal.
Met een front-kick plaats ik VA tussen het meubilair en met een heupworp op de grond. Ik frommel wat onwillige armen in een soort van houdgreep en vraag hem drie keer of wij zullen stoppen. Op zijn “ja” laat ik hem gaan en zie nog net dat SE het PP naar zijn dochter gooit die deze, met het zicht op een aanstormende Hollander, lekker laat liggen.
We hebben wat we moeten hebben en ik zeg Peter “we gaan”. Als ik omkijk hangen er nog twee personen aan zijn rugzak die deze na een dreigend heffen van mijn arm direct loslaten.
Op straat lopen wij rond en relativeren de zaak. “Dit doen wij niet goed”, is de uitkomst en besluiten terug te gaan om het geld alsnog te geven en de brommersleutels die Peter per ongeluk nog op zak heeft. Twee achtervolgende dames, die wij al gezien hadden, slaan nodeloos op de vlucht. De lafheid verbaast ons, twee dames achter ons aan sturen, net als een PP naar je dochter toe gooien en daarmee de agressie van jezelf naar je kind te verplaatsen.
Bij SE aangekomen melden wij ons plan als wij eerst in het hotel hebben gecheckt of de bagage daar nog staat en niet op het politiebureau. Alles blijkt in orde.
Terug bij SE maken wij kennis met de in middels gearriveerde politie, het hele bureau denk ik. Na een rustige eerste kennismaking stel ik voor om tafel te gaan en de zaak uit te praten. Tot zover gaat men met ons mee maar dat blijkt dan ook alles.
Ik mag de zaak uit de doeken doen aan een Engels sprekende agent die dit keurig aan de anderen vertaalt die op hun beurt weer uitdrukkingsloos kijken. Alleen het verhaal van de worsteling lijkt de mondhoeken te doen liften. Tevens stel ik voor het geld te betalen en de zaak daarmee als afgehandeld te beschouwen.
Veel heen en weer overleg tussen onze tafel en Se met consorten maar er volgt geen akkoord. Het eindigt met het inleveren van de paspoorten en acte de pressante op het politiebureau, morgenochtend om 8.00 uur. Wij nemen nederig afscheid van de ambtenaren, weigeren de aangeboden thee en keren SE en consorten zonder een woord te zeggen de rug toe.
De feitelijke situatie voor SE en consorten is nu natuurlijk dat zij bruut zijn behandeld door buitenlanders in hun eigen huis en land. Dat zij het er zelf naar gemaakt hebben valt niet aan de politie duidelijk te maken. Zelfs om uit te leggen in welke situatie zij ons hebben gebracht blijkt onbegonnen werk en van contracten begrijpt de politie ook niets.
De volgende dag blijkt de weg naar het bureau niet duidelijk uitgelegd net als de naam niet en hebben wij 3 tuktuks nodig voordat wij arriveren, 10 minuten te laat. Groot excuus maar geeft allemaal niets, ook SE en gevolg is er nog niet, daar wachten wij dan weer een half uur op.
Als het gevolg binnen komt wordt het vergezeld door de gehele staf van het politiebureau. Er zijn zoveel sterren verzameld dat het wel de Melkweg lijkt of the walk of fame. Hier gaat gerechtigheid geschieden, denken wij nog met ons naïeve verstand, vrouwe justitie zal elk moment met haar zwaard en weegschaal de boel hier schoonvegen. Maar niets is minder waar.
Wat blijkt is dat SE en VA in het bezit zijn van een heuse ziekenhuisrekening van 440.000 kip per persoon, van röntgenfoto tot weet ik veel. (Peter is verpleger en als wij later de rekening goed bestuderen blijkt dat daar o.a. 4 zeer zware pijnstillers opstaan die nooit gelijktijdig worden toegediend.) De rekening worden wij geacht te betalen. Na veel vier en vijven besluiten wij dit te doen en op het afgesproken moment tovert Peter 100 $ tevoorschijn en legt dit op tafel. Geld maakt gretig is ons motto.
Uitstekend, denkt de tegen partij maar er is nog een zaak die geregeld moet worden. Volgens goed Laotiaan gebruik moet er in een klooster nog een varken en een kip door de monniken worden geofferd om het ongeluk te bezweren. 300.000 kip voor een varken, 100.000 kip voor een kip en 200.000 kip voor de monniken, 1.200.000 kip in totaal voor twee personen.
Flexibel als de politie van Lao is veert het met elke eis van onze tegenpartij mee omhoog. Voor de vorm worden er nog een paar sterren bij gehaald en overleg gevoerd met de niet zichtbare politietop en is na dit overleg de eis in het voordeel van onze tegenpartij beslist. Het stomme is dat wij nog steeds verwachten dat er elk moment een besluit wordt genomen die ook recht doet aan onze zaak, helaas.
Er wordt veel Laotiaan gesproken en onze zaak wordt weinig tot niet verdedigd door wat wij inmiddels begrijpen, een zeer matig Engels sprekende tolk die sommige zaken in zijn geheel niet vertaald.
Wij proberen iedere onderhandelingtruc die wij kennen. Van de goede en de kwade persson, tot de rede, tot gegriefd zijn, tot het persoonlijke gesprek met de tegenpartij.
Wat zij allang weten en wij nog niet is dat de uitkomst al vaststaat, eigenlijk gisteren al. Nazoeken op internet leert later dat vergelijkbare zaken een zelfde verloop hebben en Peter weet zeker dat de politie in de buit meedeelt.
Einde van het verhaal is dat wij eieren voor ons geld kiezen en 250$ betalen. Een rapport wordt opgesteld in het Laotiaan dat ik, als agressor, mag tekenen. De term “onderprotest” begrijpt men niet dus schrijf ik naast mijn handtekening “zonder kennis inhoud”, in het Nederlands dus dat begrijpen zij weer niet.
Na 4 uur eindelijk met de paspoorten weer buiten, lopen wij naar de overkant van de straat en Peter verontschuldigt zich naar mij voor het gedrag dat hij gaat vertonen. Ik begrijp er niets van totdat hij in de richting van het politiebureau schreeuwt “vuile communistische, corrupte bedriegers!”.
In de tuktuk, die ons naar het centrum brengt, biedt een oude vrouw ons vanuit haar handelswaar eindelijk het ontbijt aan, een heerlijke vanillepudding. Op het terras, naast het pand van SE brengen wij de rest van de dag door en kunnen al na twee koffie lachen om het gebeuren.
Ja, lieve kinderen jullie vader is een crimineel, ik raak aan lager wal, ik ben een biker geworden, mijn excuses. De vrijheid van het reizen is mij naar de bol gestegen en dat ik nu de schande van de familie ben daar zullen jullie de rest van je leven mee moeten leven. En Els? Els houdt van spannende mannen, wel mop hier istiedan, 23 mei ben ik terug.
En wat is de moraal van het verhaal? Wel nu, als je in Laos ooit een kip of een varken dood rijdt, weet je in elk geval de prijs die je ervoor moet betalen.
Tot later!
-
04 April 2010 - 09:55
Josta:
Hahaha....Ik zag het helemaal voor me...jullie vechten om het paspoort en proberen ze te slim af te zijn...
het leek wel een slapstick.
In dat soort landen gaat moet je maar gewoon betalen, zeker 9 euro.
Nou , je bent weer wijzer geworden, goede reis verder en kijk uit voor de kippen;)
-
05 April 2010 - 09:44
Norbert-Jan:
Zo zie je maar weer, eerlijkheid duurt het kortst - was je niet terug gegaan om het geld terug te geven en het sleuteltje, dan had je niet te boek gestaan als crimineel. Ik ga er gemakshalve van uit dat ze geen kopie van het paspoort hadden gemaakt, en jullie daarmee niet meer (formeel) te identificeren waren geweest. Je had gewoon nog twee keer een 125cc gehuurd en je had onherkenbaar geweest met al die schaaf wonden, blauwe ogen en beurse plekken. In dat geval had je waarschijnlijk ook de echtheid van de hoogte van de ziekenhuisrekening kunnen vaststellen. De politie in Laos zou dan tot einde van dagen op zoek zijn geweest naar een Deense Bud Spencer en een Nederlandse Jacky Chan :-)
Een geweldig verhaal en ik weet nu wat ik gemist heb op de bewuste zaterdag toen wij met z'n tweeën op de Prinsegracht onze kano's op de steiger legde en een groepje (+/- 8 man) in kennelijke staat, in en om onze kano's gingen staan en jij dat met eenvoudige woorden, doch bijzonder duidelijk (he jij daar, ga met je boeren poten uit die kano!) inhoud gaf aan je gevoel. Het zal te wijten zijn aan hun percentage bloed in hun alcohol dat het niet escaleerde, maar het had zo maar kunnen gebeuren en had je meer dan één delict op je naam staan. Ik weet nu waarom Peter R. de Vries is afgereisd naar ZO Azië, hij is niet op zoek naar Joran van de S., maar hij is op zoek naar Nico v. E. zonder vaste woon of verblijf plaats - zijn handen en voeten zijn dodelijke wapens wanneer deze een 125cc motorvoertuig besturen.
Overigens - ben je onderweg ook niet ergens een lachende kip tegen gekomen? Ik maak me sterk of die deelt ook mee in de winst :D -
05 April 2010 - 10:35
Ans En Cor:
hoi niek
jA WAT ZAL IK ZEGGEN UHHH.
Beetje dom.
groetjes van ons -
05 April 2010 - 14:32
MARELS:
Hai broer Je kan soms beter gelijk betalen en niet het onderste uit de kan willen, dat is soms erg dik en duur :. Je heb in ieder geval laten zien dat die hollanders kunnen vechten. Heeft dat nog een beetje voldoening gegeven of alleen nog meer pijnlijke plekken ??? Maar we zullen je als crimineel nog wel tot de familie toe laten. Groetjes knuf marels -
05 April 2010 - 18:40
Jaap De Boer:
Je mag nog van geluk spreken dat ze je niet in het gevang gegooid hebben wegens mishandeling. Dan had je pas echt in de problemen gezeten. Mogelijk was je dan wel meer in het nieuws geweest. Achteraf (kijk je een koe in de kont) had je natuurlijk beter over die kip (de vogel) kunnen rijden. Daar had mogelijk geen haan naar gekraaid en dan waren jullie minder kippen (de valuta) kwijt geweest.
Geniet van de resterende reisdagen! -
05 April 2010 - 19:13
Wim En Fiet:
Hallo Nico,heb je toch weer eens iets anders meegemaakt,anders word het ook allemaal zo afgezaagd.Jammer dat je zo(zwaar)gewond bent.Maar een gezonde kerel geneest snel!Het was dus niet zo,n leuk ritje.We hopen dat je weer wat leukere momenten mee gaat maken.
Het ga je goed!Heb je de Paashaas ook nog gezien?nou wij wel.Groetjes van ons 2tjes. -
06 April 2010 - 08:38
Jean:
Nico, te gek!! Eindelijk weet je een goede invulling aan je reis te geven. Al dat toeristische geschommel op de rug van een dinosaurus stelt toch helemaal geen reet voor in vergelijking met dit uitstapje. Voor jouw lezers is dit zonder enige twijfel de mooiste aflevering van je feuilleton. En je weet wat er met goede verhalen gebeurt: die worden verfilmd. Ik wil wel erg graag deze story verfilmen. We zullen het script natuurlijk een beetje aan moeten passen, want op deze manier is het wel een beetje erg onwaarschijnlijk allemaal. Ook moeten we nog even nadenken over de rolverdeling. Jij speelt vanzelfsprekend NvE; die rol is jou op het lijf geschreven en bovendien zullen we nooit iemand vinden die deze rol zal willen spelen (of het zou een aan lager wal geraakte tweede-categorie acteur worden, maar die beschikt weer niet over zo'n goddelijk lichaam als jij). Voor P uit D vinden we wel een of andere trol. SE lijkt me wel iets voor Rens van der Spek. Jammer dat die geen internet heeft, anders zou hij zich alvast op zijn rol kunnen voorbereiden. Voor VA denk ik eigenlijk aan een dubbelrol voor jouzelf, wantdeze rol heb je immers vele jaren gespeeld en je bent er ook geknipt voor. De rol van PP kan worden ingevuld door je eigen paspoort (als je dat tegen eind mei nog hebt tenminste, want het gaat inderdaad wel bergafwaarts met je). Voor de rollen van de plaatselijke prinsemarij vinden we wel wat kamerleden die niet terugkomen in de Kamer na de verkiezingen.
Nou ja, de rest verzinnen we wel als we een keer met een borrel er over verder kunnen praten.
Blijf ons voorzien van avonturen en probeer het tot eind mei vol te houden. Tip: als het je te heet onder de voeten wordt, ga je gewoon de grens over naar het volgende land met oude beschaving, vredelievende cultuur en innerlijke rust.
Groet,
Jean -
07 April 2010 - 19:10
Margreeth:
Hoi Nico,
Ik had je reis even niet meer gevolgd de laatste tijd....en ik vragen of alles goed was..wat een verhaal zeg! Zorg je wel dat je weer heel thuis komt? Groetjes Margreeth. -
10 April 2010 - 11:36
Je Zusje:
Broertje broertje broertje toch. Ik krijg weer een deja vu. Het zal 1973 zijn geweest en het was in krommenie. (weet je het nog ?) alleen kwam je toen voor je zusje op, en kosten het ons maar 1 biertje en hield ik er een vriend aan over. Ik hoop net als Nop dat je geen problemen krijgt bij het verlaten van het land.
En ik had gedacht dat je wat rustiger zou worden naar al die tijd reizen.
Broertje wordt je nu wat rustiger en geniet en lach!
Dikke kus je zusje -
27 April 2010 - 20:26
Laurens:
Om ffies op tijd te reageren. Geweldig verhaal. Ik kijk nu NOG meer uit naar onze reis samen :-P
Gaan we Vietnam ook zo op stelten zetten ;-)
Ik moet natuurlijk wel een beetje bij blijven dus ik ga snel de rest ook ffies lezen.
JA MENSEN DIT IS MIJN BAD ASS PAPA :-D
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
