Nazca

Een saaie lange busrit door een zandbak waarbij de redelijk mooie zitplaats zelfs geen vreugde kan brengen. Nazca is de bestemming waar erg veel landschapstekeningen zijn aangebracht door een oude beschaving en waarna ik al uitkijk sinds ik de boeken van Erich von Däniken heb gelezen, “Waren de Goden kosmonauten?”. Daarvoor direct bij aankomst tickets geboekt voor de volgende ochtend vroeg en de dag maar volgemaakt met nog een excursie.
Na een snel ontbijt voor een habbekrats bij een straattentje dus vroeg op pad om tijdens de vlucht helder weer te hebben en dat geluk mogen wij beleven. Sinds dat er voor 2010 enkele fatale ongelukken hebben plaatsgevonden zijn de veiligheidsregels aangepast en dien ten gevolgen ook de prijzen gestegen om goed onderhouden vliegtuigen te hebben. Daarnaast wordt er altijd met twee piloten gevlogen, veiligheid gegarandeerd dus.
Een feilloze start en op naar de geogliefen. Veel verschillende overwegend dierfiguren zijn met verbluffende perfectie in het landschap vormgegeven en hebben een afmeting tot 275 meter doorsnede. Daarnaast zijn er allerlei kilometerslange geometrische lijnen door het landschap getrokken die op enigerlei wijze de figuren lijken te verbinden. Een gebied van 25 bij 60 kilometer, wij zien slechts een deel. Mijn dag cq vakantie is al geslaagd. Voor een uitgebreide verklaring verwijs ik jullie naar Google. Maar nog duidelijker is het voor mij geworden dat deze mensen probeerden te communiceren met iets dat vele malen groter was dan zijzelf, al 2000 jaar geleden. En ik zeg communiceren omdat ik bewust niet vereren bedoel.
’s Middags een toer door de woestijn waarbij de hoogtepunten zijn een begraafplaats met mummies en een irrigatie systeem beide van de Nazca stam, dezelfde stam als van de geogliefen. Ook wat kleinere bezienswaardigheden tussendoor zoals nog wat geogliefen en een Inca ruïne.
In the middle of nowhere zijn enkele graven ontdekt en opgegraven. Helaas waren grafrovers ook hier weer eerder. Vanuit de graven grijnzen de overledenen je tegemoet alsof zij er na 2000 jaar nog steeds zin in hebben. Hun onsterfelijkheid hebben zij bepaald dus al bereikt. In een grote zak zitten zij er op de hurken lekker gemakkelijk bij. De rijken van weleer onderscheiden zich door een meterslang rastakapsel.
Het irrigatie systeem bestaat uit een serie spiraalvormige gaten, keurig afgewerkt met gestapelde rotsblokken. Het eindigt in een put en alle gaten zijn ondergronds verbonden door een waterstroom die je ziet gaan. Die stroom heeft men ergens weten te lokaliseren en kunstmatig hier naartoe geleidt. Hoe? Dat is één van de mysteries. Maar de heldere stroom komt ondergronds vanuit de bergen vermoedelijk over een hardere onderlaag. De putten zorgen voor zuurstoftoevoer net als dat zij op momenten van grote toevoer de snelheid uit de stroom halen en opslag voor langere periode verzekeren. Verderop is het irrigatiekanaal de laatste meters bovengronds. Het is slingerend aangelegd ook weer om de snelheid uit de stroom te halen. Omgekeerd doen wij sinds 1990 in Nederland is vergelijkbaars omdat de gekanaliseerde rivieren het water te snel naar zee voerden en wij daar nu weer vertragingen inbrengen.
Na te hebben aangegeven dat na de onverwachte stop bij een pottenbakkerij er geen interesse is voor een weverij worden wij voor ons hotel afgezet. Mooi op tijd om ons gereed te maken voor de nachtbus naar Cuzco. Maar eerst nog even twee Pisco sour p/p genuttigd bij de maaltijd tijdens het happy hour.