Puno

Er is nog wat tijd te doden alvorens de nachtbus vertrekt. Hoe aangenaam kan het zijn om die tijd met diner en een terrasje te doden. Vooral als dat terras gevuld blijkt met een groepje Belgische jonge kerels. Er ontstaat een gezellig sfeertje waar bij de politiek niet ongemoeid blijf en wij elkaar wat kwinkslagen toebrengen. Op mijn vraag of zij nog een paar goeie Hollandse grappen kennen, altijd handig tijdens mijn gidsenwerk, is het antwoord “Ach, die grappen van jullie doen ons te weinig om met gelijke munt te reageren”………Box.
Puno wordt om 4.30 uur bereikt als de wereld nog in diepe rust is. De Wereld? met uitzondering van wat straatverkopers die schijnbaar een continudienst draaien. In Peru is er elk uur van het etmaal ergens wel iets te koop. Bij het tweede hotel wordt er al met succes een nachtwaker van zijn slaapbank gebeld die na enig onderhandelen ons een kamer wijst. Na een korte douche direct weer onder de wol. Nou ja, wol…………………..een pakket van totaal circa 20 kilo dekens perst ons in het matras. Op de rug met de tenen omhoog kriebelen die binnen het kwartier aan de scheenbenen. Onder dit maliënkolder van wol halen wij de gemiste nachtrust in. Dat belooft wat voor de nachttemperaturen in dit gedeelte van het land.
Wat verreist slenteren we de dag door, een nachtbus is niet altijd winst. Terwijl ik op een bankje zit te lezen kijkt Els of er nog wat bijzonders in de aanbieding is en ontmoet Remco en Bart uit Paracas.
Die ochtend was ik alleen al aan de wandel en liep op het Plaza des Armes (iedere stad in Peru heeft er een als het absolute centrum) een parade tegen het lijf. Op de muziek van een fanfare die met haar geluid een dreigende eruptie oproept in deze “Ring of Fire”, paradeert de bevolking van Puno voor de trappen van de kathedraal langs waarop een baldakijn een serie hoogwaardigheid bekleders op plastic stoelen en veel balken en sterren op de schouders het geheel gadeslaand niet in het licht maar in de schaduw zet.
Het leukste zijn nog de kinderen van een jaar of 4/5 die met opgeheven gestrekte beentjes het vaandel voortdragen en onderwijl alle vogeltjes zien vliegen. Met een blik van “wat gebeurt hier allemaal” kijken zij rond of de bezienswaardigheid langs i.p.v. op de weg te bewonderen is. Hier en daar doet een moeder vruchteloze pogingen enig orde in de chaos te scheppen. Dat in iedere chaos een orde is wordt hier een tot vlees verworden werkelijkheid.
Na de kinderen de ouderen. Onderverdeeld in schijnbare groepen, aangegeven met gekleurde sjaaltjes en pochetjes, paraderen zij de jeugd achterna. De dames hoog gehakt met schoudertas, de mannen fier met strak zwaaiende armen al dan niet ritmisch bewegend met het opgeheven been. Dat marcheren en bijbehorende manoeuvres een kunst is heb ik tijdens mijn militaire dienst al ervaren. In onze groep van 30, waren twee mannen die beurtelings, tot groot vermaak van de rest, als spottend middelpunt, door de korporaal marinier, voor het voetlicht werden gehaald. Het vermaak behaalde telkens weer zijn hoogtepunt als de korporaal de bewegingen imiteerde. Ons gelach was omgekeerd evenredig met het geluk van de slachtoffers. Mannen! Alsnog mijn excuus maar ondertussen sta ik hier met een glimlach om de mond te genieten van het schouwspel en de herinnering.
Hoogtepunt hier is een groep plattelandsvrouwen in klederdracht waarvan er eentje haar kunststof boodschappentas in de hand meezeult als gaat zij direct na deze maatschappelijke plicht een mud aardappelen halen.
Na het toch wat kneuterige vermaak volgen nog enkel groepen militairen als redelijk strakke afsluiting waarvan alleen de rode baretten de loftrompet over zich mogen afroepen.
Dit land moet wel een enorm ambtenaren apparaat hebben, overal is politie in ruime mate aanwezig. Niet dat zij wat doen maar je ziet ze wel en aan de uniformen te oordelen zijn er verschillende vormen van gezagdragers. Meest opvallend zijn wel de gemotoriseerde vrouwelijke verkeersagenten. Stuk voor stuk slank van lichaam in bijpassend strak uniform. Het lange haar in een netje met knotje in de nek, daarop een kleine pothelm met boven de oren van een wulps geschulpt golfje voorzien. Een strak kontje in een rijbroek met laarzen aan en een dikke colt op de heup. Je zou ze zo een zweep in de handen geven.
Rondlopend door Puno is er een openlucht expositie van een jongensschool waarbij recyclebaar materiaal tot kunst, speelgoed of gebruiksvoorwerp wordt omgezet. Creatief als deze jeugd is komen wij verschillende erg leuke voorwerpen tegen. Eén groep in het bijzonder is brutaal genoeg om onze aandacht af te dwingen. Als beloning maak ik een groepsfoto die ik op hun verzoek op Face Book plaats, bij deze dus en delen graag misschien gaat hij Peru bereiken. Tenslotte bereik je ook in drie stappen de president van Amerika.
Vroeg op, 5.30 uur, voor een excursie naar de drijvende eilanden op het Titicacameer. Hoogst gelegen navigeerbare meer van de wereld op circa 3860 meter hoogte. Wij houden ons sterk met cocathee en het kauwen van cocabladeren. Dat laatste wordt echter weer snel uitgespuwd omdat het gebruik verkeerd wordt toegepast.
Het meeste interesseert aan dit bezoek is dat Thor Heyerdahl in ’69 en ’70 in een rietboot, genaamd de Ra en de Ra II naar Egyptisch voorbeeld, de oceaan overstak om te bewijzen dat ver van elkaar verwijderde culturen contact konden hebben en misschien wel inspireren. Na een mislukte eerste tocht werden rietbootbouwers van het Titicacameer aangesteld om de succesvolle tweede boot te bouwen. En die gaan we dus zien!
We hebben de trip goed uit onderhandeld in de chaos van aanbieders. Daarbij dacht ik aanvankelijk te worden opgelicht aangezien de kaptein na ons akkoord ineens over nog te betalen toegangsprijzen begon die ik aan hem zou moeten afdragen. “Neeeeee vriend, zo werkt dat niet” en laat de kapitein verbouwereerd achter als ik resoluut opstap. “Ok friend, you only pay big island not Uros. Uros my island you not pay” roept hij mij na. Ik glimlach en vervolg mijn vertrek. Wat later controleer ik de Lonely Planet op hetgeen beweerd werd en moet tot mijn schaamte mijn ongelijk inzien. Teruglopend ontmoet ik een glimlachende kaptein op de steiger. Met uitgestoken hand biedt ik mijn excuus aan en sluiten de deal zonder overhandiging van een reçu of ander bewijs van omdat ik morgen pas betaal. Toch verschijnt de volgende ochtend keurig een gids bij het hotel om ons mee te nemen. Hoewel verwacht mag worden de twee toegangsprijzen te moeten betalen blijkt één voor ons totaal onbekende (de kaptein van gisteren is nergens te zien) van de deal op de hoogte te zijn en wordt één maal een toegangsprijs betaald. Weer een voorbeeld van orde in chaos.
Aan boord ontstaat al snel een soort van “ons kent ons” sfeertje en komen wij onder andere in contact met twee Franse dertigers die samen voor een jaar op pad gaan. Niet constant maar geregeld hebben wij gedurende de dag contact en zo ook tijdens de lunch waar het gesprek wat meer inhoud krijgt. Eén van hen heeft een relatie en op mijn vraag wat vindt je vriendin hier van schiet hij vol. Zijn vriendin heeft ingestemd en vol bewondering vernemen zij dat Els als vriendin uit hetzelfde hout is gesneden, het schept een band ;-)
Het drijvende dorp is wat kunstmatig en op de toerist afgestemd met al zijn miniatuur voorbeelden geschikt voor de uitleg en de kramen met gebruikelijke veelkleurige spullen en miniatuur rietbootjes. Onder het folkloristische shirt van zoon lief schittert een voetbalshirt met nummer 9 erop. De hutjes zijn origineel net als het eiland, de kookplek, de drogende verse vis en de rietboot. De laatste is een groot model de “Mercedes Benz” genaamd. Als de kneuterige voorstelling voorbij is gaat een aantal van ons roeiend met de rietboot naar het volgende eiland dat er wat professioneler uitziet. Tijdens deze tocht krijg ik de gelegenheid mijn aandeel in de voortstuwing te leveren. Dat is voor het dorpshoofd een onverwacht genoegen die graag ten kosten van zijn vrouwelijke mederoeier de roeispaan aan mij overhandigd. De jonge dame naast mij komt lachend tot de conclusie dat zij nu wel erg hard moet werken om de boot recht te houden.
Later blijken er buiten het centrum van deze samenleving een aantal kleinere eilandjes nog op originele wijze te leven tussen de grote rietvlaktes en wetlands met veel vis en vogels.
Op naar Isla Taquile een mooi eiland in het meer waar wij een onverwachte en stevige wandeling gaan maken die de groep behoorlijk uiteen trekt. Gelukkig is de lunch tevens verzamelplek waarna een stevige afdaling de thuisreis inzet. Met een boot vol slapend mensen is er naast mij een enkeling die nog nageniet op het water. Varen is relaxen.