Relaxen

Els is aan Relaxen toe, de boottocht is slechts een begin, dus op naar Llachón(Jagón). Llachón is een plaatsje op een schiereiland waar, zoals later blijkt, een soort coöperatief bestaat dat erin voorziet dat de bewoners elk een huisje exploiteert dat gelijkelijk wordt verhuurd aan bezoekers. Zo is er een reisgroep Duitsers dat over diverse huisje verdeeld wordt, een deel vlak bij ons.
De reis ernaartoe is een belevenis. Het landschap is weer als eerder omschreven mooi maar vlakker en besprenkeld met adobe huisjes en muren. Veeteelt en landbouw smelten samen, kleine kinderen brengen als volleerde lifters de bus tot stilstand. Wij passeren een lokale markt op een kruispunt van wegen en de bus stroomt leeg. De lokale bus, welke als transport is gekozen, stroomde ‘s ochtends vol met lokale mensen en geuren. Bij iedere ademtocht huppelt de Alpaca over mijn slijmvliezen de geursensoren in, terwijl dikke billen met veel lagen stof omhuld mij van de stoel drukken. Zakken aardappelen (Peru kent 4000 soorten en is het land van oorsprong) worden in het gangpad geplaatst net als de open zak met gedroogde vis, het ruikt ook naar rijsttafel.
Het tweede huisje bevalt, er is niemand aanwezig. Wij installeren de rugzakken in een grote zaal en nemen buiten een makkelijke plek in. Els maakt grensoverschrijdend kennis met een grote hond. Kleine kinderen sjouwen rond met pasgeboren en nog blinde puppies. Wij mogen aaien en moeder hond, eerst nog blaffend, komt na een vermaning van mij een knuffel halen. Het jonge varken aan een touw in een soort van stenen kraal laat zich, na mijn gekriebel achter het oor, spontaan op de zij vallen om verder van de streling te genieten. Met een late middagwandeling komen wij diverse herders met schapen en ezel tegen die voor de nacht de koude hellingen verlaten.
Over heel Peru, dat wij bezocht hebben dragen de vrouwen naast traditionele kleding, dat vooral uit kleurrijke lagen jurken bestaat, ook typerende hoofddeksels. Dat kan zijn een speciale doek om het hoofd, een bolhoed, een hogehoed met platte top, een medium hogehoed met platte top en zoals hier een driekantige platte hoed met op elke hoek een pompoen, gekleurd natuurlijk. En alles staat onwaarschijnlijk hoog op het hoofd met twee dikke strengen gevlochten haar daaronderuit. Voor de lichaamsbouw van de Peruviaan verwijs ik naar de onnavolgbare beschrijving van Jean Damad in zijn commentaar op mijn eerste publicatie. Ik kan daaraan alleen nog toevoegen dat er ook een Spaanse lichaamsbouw door de straten huppelt.
Ondertussen verschijnen er wat Duitsers die ons briefen over het reilen en zeilen. Boekingen zijn vol pension dus eten wij vanavond warm met 15 Duitsers aan een grote tafel. Aan het gezamenlijk bereiden van de maaltijd kan ik mij onttrekken doordat wordt opgemerkt dat ik mijn blog aan het bijwerken ben, je kunt het maar treffen. Na de maaltijd worden moppen verteld en ik doe, op verzoek, een duit in het zakje. Helaas is onze kennis van het Duits zover weggezakt dat de clou van veel van de moppen ons ontgaat maar de sfeer is goed en wij horen erbij.
Het diner is gezellig en Valentin (een soort burgemeester) heeft ons een eenvoudige maar gezellig kamer toebedeeld 40 meter verderop met een raam met vrij en prachtig uitzicht. Wollen gordijnen voor het raam compleet met schapenlucht. Mooie balken constructie bestaande uit ruwe boomtakken sieren het plafond. Maaaaaaaaaaaaaaar alleen koud water. Wat ook ontbreekt in dit paradijs zijn makkelijke stoelen en een schaduwrijk zitplekje om te relaxen. Dus de volgende morgen na het ontbijt afscheid van Valentin en Riza zijn vrouw. Weer terug met het lokale vervoer en direct maar de bus naar Arequipa genomen.
Alweer zo’n mooie rit. Wij rijden hoog dus er zijn geen bomen wel verstopte oren en een lopende neus. De bergen zijn bedekt met een grauw groen gazon waarop lama’s en alpaca’s naar hartenlust rondlopen. Onderweg raakt onze bus betrokken bij een aanrijding of veroorzaakt hemzelf. Dat zal altijd een raadsel blijven, vermoedelijk ook voor beide partijen. Zoals ik het zie trokken beide bussen op terwijl de onze al een bocht naar rechts had ingezet juist waar de andere bus optrok. Hoe het verkeer hier werkt heb ik al eerder omschreven dat het dus een keer mis gaat valt te verwachten.
Bij aankomst in Arequipa wordt voor een taxi 12 sol gevraagd en dat is teveel dus lopen wij weer vol zelf vertrouwen door naar de hoofdweg. Ik draag twee zakken en mijn armen hangen op de grond maar hebben wel 4 sol verdiend (€ 1,09). Gaat om het principe…………………………….toch?