Arequipa

Arequipa is een grote en mooie stad, ook wel de witte stad genaamd. Niet dat nu echt alles wit is zoals het Nederlandse Thorn maar door het gebruik van een bepaald wit vulkanisch gesteente bij de bouw van de nodige kerken en belangrijke gebouwen is wit wel erg beeldbepalend. De gebouwen die vaak dateren uit het begin van de kolonisatie en, zij het met een onderhoud achterstand, zien er allemaal mooi en romantisch uit. Veel versierde architraven om deuren en ramen en uitstekende balkons. Smeedijzeren hekwerken voor de ramen en balkons en de gevels in verschillende kleuren geschilderd. De grotere gebouwen zijn allemaal voorzien van binnenplaatsen, vaak open voor het publiek. Door de overzichtelijk bloksgewijze opbouw van de stad geeft juist dit nog een beetje een dwaaleffect bij het rondlopen. Veel gezellige restaurantje maken de sfeer compleet. Het aantal goede restaurants is hier ruimschoots aanwezig en wordt met genoegen door ons bezocht.
Arequipa ligt midden tussen drie vulkanen de Pichu Pichu de Misty en de Chachani. Daarvan is er de Misty pas weer gaan werken en spuwt dag in dag uit een flinke wolk rook de ether in. Laten wij in Nederland maar dieselvrijezones maken hier gaat dagelijks de uitstoot van een miljoen diesels de lucht in. Maar alle beetjes helpen nietwaar?
Weer veel politie die ik, in tegenstelling tot de andere steden en dorpen, hier wel bekeuringen zie uitdelen en dat geldt voor deze hele streek. Er is werk aan de winkel, er is veel verkeer in de smalle straatjes met allemaal éénrichting verkeer. Net als in de rest van Peru wordt de claxon overmatig gebruikt. Om te passeren, bij benadering van een kruising, als iemand op het randje van de stoep loopt, als de taxichauffeur een toerist ziet, als iemand midden op de weg stopt om een passagier in of uit te laden of zomaar omdat de afgelopen 100 meter geen van deze aanleidingen aanwezig was.
De hoogtepunten uit ons lijstje hebben wij gehad en er is te weinig tijd over om nog naar het noorden te vliegen voor een bezoek aan het Amazonegebied. In Arequipa is de gang eruit. Geen schande vinden wij en wat langer slapen en nog wat relaxen is in zijn geheel niet verkeerd. Dus boeken we nog maar ff een excursie.
Colca canyon, 2 uur opstaan voor een busrit van 5 uur. Doel? De condor zien vliegen. Deze grote gier heeft een spanwijdte van 3.80 meter en moet je gezien hebben als je in de Andes verblijft. Slapend heen en wakker terug in de bus. Prachtige tocht deels door een maanlandschap en later met veel Lama’s, alpaca’s en ook de wilde en beschermde vicuna. Alleen de lama achtige soort guanaco hebben wij niet gezien. Het landschap is uitgestrekt, eenzaam en hoog. Hoogste punt wordt 4910 meter. Als de daling wordt ingezet is de eerste begroeiing die verschijnt de cactus met wat armzalige bosschages. Bossen van lang groen stekelig materiaal geeft het landschap een exotisch trekje. Dan verschijnt de Colca canyon met zijn groene oase op de bodem dat schril en helder afsteekt tegen de kale omgeving. Veel terrasbouw voornamelijk daterend uit de Inca periode maar ook van daarvoor. Er wordt van alles verbouwd, quinoa, mais en vooral aardappelen.
Na nog enkel stops, om de lokale bevolking wat nering te bezorgen en een kerkje te bewonderen, gaan we eindelijk op weg naar de condor. De rit is lang en na een bocht zie ik tussen het publiek aan de rand van het ravijn ineens een condor staan. “Jemig Els een condor en wat is dat beest groot” roep ik spontaan en veer op met fototoestel in de aanslag. Met haar gelach mept Els mijn illusie aan gruzelementen. De vermeende condor is een man met verenpak. Dichterbij dan deze ervaring ben ik die dag niet gekomen. Het is broedtijd, weet een plaatselijke gids mij te melden en dan zijn er weinig condors in de lucht. Ja twee keer zie ik iets vliegen, om het maar niet te verwarren met wat ik geregeld zie vliegen, is dit de condor? Door de afstand is een objectieven waarneming niet mogelijk en zou het zomaar een arend kunnen zijn. Zelfs mijn verrekijker bracht hier geen uitkomst. Met de last van een lichte teleurstelling gaat deze vogelaar de bus in. “Ach” zegt Els “je kunt toch altijd nog zo’n pak kopen”.
Tijdens het ontbijt hebben wij Simone en moeder Marianne ontmoet. Simone gaat een half jaar op reis en moeder reist een paar weken mee. Aan het geknuffel van de twee te oordelen is een half jaar te lang. Aardig en gezellig stel woonachtig in Amsterdam.
Als de Hotsprings worden bereikt mogen wij optioneel een bad nemen maar er is ook een ziplijn aanwezig van in totaal 1000 meter in drie etappes. Beide moet volgens de gids mogelijk zijn in de beschikbare tijd en wagen Simone en ik ons, na een hijgerig klimmetje, aan het zipavontuur. Eerst Simone, dames voor, daarna is het materiaal op en moet ik wachten tot de rest van de groep zijn ronde heeft volbracht.
De hele tocht duurt voor mij circa 2 uur en is minder spannend dan het eruit zag. Dat lag bepaald niet aan de overspanningen maar meer aan hetgeen ik gewend ben. Voor de rest van de mensen leek dat anders. Op Simone na heb ik zelden zo’n stelletje kneuteraars gezien. Als zakken willoos vlees hangen zij, man en vrouw, in het tuigage. Zonder enig inzicht om een kabel vast te pakken als je stil hangt laten zij zich door de wind weer 50 meter terug blazen. Ondertussen loopt het mannetje aan het einde van de ziplijn zich het vuur uit de sloffen om de mensen met een hulplijn, die met een houtenblok aan de kabel is verbonden, naar het eindpunt te slepen. Ook dat wordt niet door iedereen ten volle begrepen en laat men de kabel aan het eindpunt weer los zonder eerst vaste grond onder de voeten te zoeken. Net voor het avontuur in omgekeerde volgorde wordt voortgezet kan ik de helpende hand uitsteken.
Twee personen bemannen de ziplijn terwijl een efficiënte operatie minstens 3 man extra vereist. Complimenten voor de jongen kerel die ik eerder beschreef en onvermoeibaar van hot naar her rent hoewel het misschien goed is dat ik geen Quechua versta.
De bus is weg en Els, de schat die 2 uur met camera in aanslag heeft staan wachten, is niet bepaald amused. Een goed verstaander weet wat dat betekend. Ons gezelschap is reeds naar het restaurant gebracht voor de lunch en is het aan de gids dit varkentje te wassen. Dat gebeurt door inschakeling van een taxi waarin hij inclusief zichzelf en de chauffeur naar Peruviaans gebruik 6 mensen weet te proppen. Ik zit voorin ;-) Nu zijn de taxi’s in deze streek niet van het kaliber als de Amsterdamse taxi’s en moeten wij met zijn allen, de armen uit de ramenstekend, de buitenkanten stevig naar binnen drukken om ontmanteling van het vehikel tijdens de rit te voorkomen. Als kapitein uit de film “Das Boot” blijft onze chauffeur stoïcijns onder de rondvliegende onderdelen. Onderweg worden wij ingehaald door ezels, een schootmobiel en een oma met 20 kilo brandhout op de rug. Om het gezelschap niet verder op te houden slaan wij onze lunch over maar of het gezelschap dit begrepen heeft mag een raadsel blijven.
De tocht naar huis wordt door het gezelschap overwegend slapend doorgebracht en de beloofde lamafarm wordt na het passeren van een kudde die de weg oversteekt maar van de agenda geschrapt blijkt achteraf. Naast mij aan de andere zijde van het gangpad doet een meisje haar ogen open en begint volop in het Spaans tegen mij te praten, het is een soort van slaapwandelen.
Later neem ik de gids apart om de misser van de ziplijn te bespreken. Wat je aanbiedt moet je kunnen controleren en eigenlijk had hij mij van de berg af moeten halen. Jammer, want een efficiënt werkende organisatie zou veel mensen kunnen verwerken en dus ook veel verdienen, iets dat het land goed kan gebruiken. Dat laatste heb ik toch ook maar met het reisbureau gedeeld.