Paracas

Op de afsluiting van mijn vorige editie is wat commentaar binnen gekomen. Nu doe ik er natuurlijk alles aan om met een gepaste klifhanger mijn volgers voor de volgende uitgave te triggeren. Maar het moet gezegd dat de verwijzing naar de taxichauffeur verder terug reikten dan de snelheid van een dirty mind kon vermoeden.
Dag 3 begint met een ontbijt in een lokaal eettentje. De benaming is wat overdreven aangezien alleen de keuken en de aangesloten counter een afgeschermde ruimte is met opgerichte luiken als zonnescherm overdag en vergrendeling ’s avonds. Het terras is met golfplaten overdekt en met plasticstoeltjes en dito tafelkleedjes ingericht. Grootmoeder naast ons is bezig met de voorbereiding van de lunch. Koffie, thee, broodje gebakken ei, broodje geitenkaas en klaar zijn wij weer. Nu op weg om een busticket naar Paracas te scoren.
De Lonley Planet van Peru laat het op verschillende punten een beetje afweten, zo ook met de plattegrond van de stad. Aldus belanden wij voor een zes-baans snelweg met de wetenschap dat aan de andere zijde daarvan het ticketbureau moet zijn. We lopen over een klein stoepje en wagen bij het klaverblad de oversteek over de afslagen tussen het voortrazende verkeer door. Een man met 4 loslopende honden komt van de andere kant op gelijke wijze onze richting uit. Druk gesticulerend begint hij in het Spaans met wat een tirade lijkt te zijn en wenkt ons hem te volgen. Wij doen als gevraagd. Pas dan zien wij de motoragent en denken dat de rapen gaar zijn. Onze gids richt op eerder omschreven wijze het woord tot de agent die ons op rustige wijze aangeeft waar het ticketbureau en een veilige oversteek is. De weg vervolgend kijk ik nog even om en zie de agent met horizontaal gestrekte wijsvinger rondjes draaien om zijn rechterslaapbeen terwijl ik zijn lippen het woord “LOCO” zie vormen en hij roept onze gids terug.
Verkeerde ticketbureau, die Lonely Planet. Taxi dan maar naar de volgende optie voor wel een geslaagde poging en dan door naar Pachacamac. Een 30 kilometer lange rit laat ons de buitenwijken van Lima zien die als een lintbebouwing langs de snelweg ligt. Geen rijk land, Peru.
Pachacamac is een enorm terrein waar naast de Inca’s ook alle voorgaande volken hun heiligdom hadden. Opgravingen zijn nog steeds in (volle) gang en volgens onze gids liggen er nog circa 16 piramides onder het zand verborgen. De locatie is bij de riviermonding vlak aan zee en dus een belangrijk en vruchtbare streek in deze dorren woestijn. Ook hier weer droge kleistenen gestapeld maar dan met een fundering van rotsblokken. Afgewerkt met een stuclaag van klei en een kleurtje erop. Dat laatste is hier en daar nog goed te zien. Op de top als hoogtepunt de offerandeplek waar door de eeuwen heen het bloed zo rijkelijk vloeide dat de stenen er zwart van zijn geworden. Op de begraafplaats liggen de beenderen als stille getuigen van vroegere bewoning te blakeren in de zon. De toer is teneinde en onze hijgende gids kan zich gaan overgeven aan de zich reeds aandienende slaap.
Terug met een lokale bus die ons voor de deur van de opgraving oppikt. De conducteur lijkt herkenning te hebben aan mijn uitgesproken “Lima Barranco?” en wenkt ons binnen. Terwijl ik hangend als een Oerang Oetan aan de dakstangen aan mijn workout werk krijgt Els een zitplaats aangeboden en neemt een vriendelijk vrouw mijn rugtas op schoot.
Na een lange wandeling huiswaarts eindigen wij die met een taxirit. De straatnamen worden nog wel eens veranderd in Peru en de drie kilometers op de kaart uit het boek werden wel erg lang. Een prima maaltijd van groene bonensoep, gegrilde avocado en een bijzonder rijstgerecht geserveerd door een vriendelijke dame met prima Canadees Engels accent, overgehouden uit een drie jarig verblijf aldaar, zorgt voor een uitstekende dag afsluiting.
Dag 4, het afscheid is bijzonder hartelijk en oma adviseert ons gewoon de bus te nemen naar het grote busstation. Het wordt wel dringen met de rugzakken op maar de bus is niet zo vol dat het niet gaat lukken en zij heeft gelijk.
Op weg naar de lokale bus worden wij aangehouden door twee motoragenten?!?!?! Identificaties graag lijkt het in het Spaans te klinken. Of hij geen Engels spreekt en nee ik spreek geen Quechua (vanouds de Inca taal),nu de tweede taal in Peru. Vriendelijk blijven lachen en aan de vragen meewerken. De tweede motoragent op de achtergrond lijkt wat ongemakkelijk onder de situatie alsof onze agent zich moet manifesteren naar de jongere collega.
De busrit van 4 uur naar Paracas is comfortabel. Luie stoelen, veel beenruimte, verzorging met een drankje wat versnaperingen en het geluid van een B-film op de achtergrond. Het langs schietende landschap is armoedig en woestijn gevuld met veel onbestemde gebouwen of bouwsels. Hier en daar ineens een groene oase. Kilometers kippenboerderijen met naast operatieve bedrijven ook erg veel verval. De kippen lijken voor consumptie in het hok alvast vacuümverpakt.
Paracas is een havenplaatsje met idyllische beelden van veelkleurige houten vissersbootjes, rondvliegende pelikanen, Jan van Genten, aalscholvers, strandlopers en meer van dat scheitend tuig. Zelfs een paar geürbaniseerde flamingo’s. Gracieus en met groot gemak zweven de pelikanen door het zwerk om plotseling vol in de remmen te gaan en met een achterwaartse draai richting het wateroppervlak te duiken. Op het laatste moment de vleugels naar achteren vouwend als een speer op een vermoedelijke prooi af. Daarbij rakelings langs de steiger schietend of er onderdoor. Magnifiek gezicht zeker als het vlak naast of onder je gebeurd. Of het altijd succesvol is weten zij majestueus te verbergen.
Wij slagen snel in het vinden van geschikte slaapplaats. Geschikt is; vriendelijke mensen, redelijk schoon, knap bed, onderhandelbare prijs en wifi. Niet noodzakelijk een keuze uit de Lonely Planet. Ervaring leert dat buiten dat aanbod zeker veel leuke en vaak goedkopere slaapplekken worden aangeboden maar er is altijd aanbod in overvloed.
Eerst een boottrip boeken naar het eiland Islas Balestas “poor mens Galapagos”. Vertrek morgenochtend vroeg zodat er nog niet teveel golfen zijn en er dichter op de kust gevaren kan worden voor beter zicht. Dan naar een visrestaurant waar een heerlijke Tong wordt besteld en een schaaltje Cocilles overdekt met Parmezaanse kaas geserveerd in de St. Jacobsschelp. Flanerend over de boulevard en langs de talloze kraampjes met te veel van hetzelfde zoeken wij de Hostel op, waar een mens moe van kan worden?!
Bij de balie, de volgende dag, eerst een toegangsticket voor het park kopen. Els rekent af en betaald met 100 sol maar krijgt van 50 sol terug, deze dame kent Els nog niet. Aangenomen dat er geen sprake is van opzet wordt vriendelijk doch dringend gevraagd om de rest van het wisselgeld waar pas na het wapperen met een briefje van 100 sol gehoor aan wordt gegeven.
Met circa 45 personen in een speedboot en 20 boten tegelijk op naar het eiland. Maar eerst nog even naar een archeologisch hoogtepunt, De Kandelaar. Een in de rotsen uitgehouwen beeltenis van 1500 jaar oud met een afmeting van 110 meter hoog bij 50 meter breed. Later in Nazca gaan wij meer van deze landschapstekeningen zien.
Een kilometer voor wij het eiland bereiken komt de dierentuinlucht je tegemoet en zien wij reeds een groep van enkele honderden pelikanen vissen. Daarbij speren zij op eerder beschreven wijze om beurten of tegelijk op de prooi. Helaas te ver weg voor een knappe foto maar met mijn verrekijker kan ik het redelijk bekijken. Het eiland met wat rotsformaties daaromheen is bezaaid met allerlei vogels waarbij miljoenen vermoedelijk dichter bij de waarheid zit dan honderdduizenden. Pelikanen, pinguïns (enkele), Jan van Genten, gieren, aalscholvers, een soort van zwarte sternen met rode kop en ik mis er vast nog een paar. Langs de randen tientallen zeeleeuwen maar daarvan handden wij er onderweg ook al verschillende gezien. Wat onderweg opvalt is dat ik een aantal keren waarneem dat een duikende stern weer snel optrekt om daaropvolgend op die plek een zeeleeuw te zien opduiken. Van een Nederlands stelletje dat wij later ontmoeten beaamt de dame hetzelfde te zijn opgevallen. Vermoedelijk is er spraken van een samenwerking waarbij de zeeleeuw een school vissen opjaagt waarvan de stern ook vrolijk gebruik maakt.
Terug in Paracas gaan wij door met een rondtrip door het nationale park dat daar ligt. Leuke trip met goed zicht op flamenco’s, wat sedimentresten waaruit blijkt dat de zeespiegel veel eerder tot op die hoogte reikte en nog wat mooie uitzichten. Mooie contrasten tekenen zich af als schuimende golven op het zwarte vulkanische strand storten dat op zijn beurt met geelsediment wordt omlijst.
’S Avonds op zoek naar een eetgelegenheid vindt er op een naburig terras de volgende conversatie plaats; “Maar ik ken die kerel toch, dat is toch een schaatser? Ja maar wie dan? Tja hoe heet die ook alweer…….was het geen angedingens of zo? Oh je bedoeld Angenent, Henk Angenent! Ja die ja. Nou dan vraag je dat toch gewoon.” Als tijdens ons gesprek met de ober het woord oranje valt weten zij het zeker, Nederlanders. Er ontstaat een leuke conversatie over de tafel van onze buren heen met na afloop nog een gezellig biertje op een ander terras, met Remco en Bram.