20-10 Kioto vervolg-1

20-10 Kioto vervolg-1

Op het programma voor vandaag staat de Tempel Tenryu-Ji met het daarbij in de buurt gelegen bamboebos. Het is er een drukte van belang. De trottoirs zijn vol en riksja’s rijden af en aan voortgetrokken door jonge kerels met Joost benen. Toch is het een gezellige drukte en er lopen weer veel jonge mensen in traditionele kleding. Het tempelcomplex is mooi maar wij zijn net een paar weken te vroeg om het in volle herfstkleuren te zien. Op dit moment in Japan strijden zon en herfstkleuren nog om voorrang, ofschoon de kleuren langzaam aan dominantie lijken te gaan winnen. Met een beetje geluk zien wij deze maand Japan nog in zijn volle herfst tooi.

Het bamboebos is leuk en goed voor een ontspannen wandeling. Prachtig om te zien hoe de bamboestaken gelijkelijk verdeeld over de ruimte allemaal een haast gelijke lengte lijken hebben. Daardoor is het zicht door het bos onbelemmerd en zorgt het bladerdek voor een aangename schaduw.

Met een gecombineerde dagkaart voor bus en metro is er op het gebied van transport geen belemmering. Op weg dan maar naar Higashiyama een wijk waar het oude Kioto zich aan je ontrolt. Veel oude houten huizen met zwartgeblakerd hout ter conservering daarvan bepalen het straatbeeld. Onderweg wordt bij een Nepalees restaurant een heerlijke lunch genuttigd. Bij het afrekenen lijkt de prijs toch wat hoog en na een drietal correcties onzerzijds en veel excuses anderzijds komen wij tot de juiste prijs. Hoewel de “Taxs” bovenop de prijzen nog wat twijfels achterliet. Dat de tax not included is op sommige plaatsen, was bekend. Maar dan staat dat meestal duidelijk aangegeven. Het is bekend van mijn reizen dat Indiërs denken dat toeristen gek zijn en daarna handelen. Hier in Japan kwam dat echter onverwacht.

Tijdens de wandeling wordt een aanplakbiljet voor een theater potpourri ontdekt. Daar hebben wij zin in en gelukkig maar. Via het internet lukt het twee kaartjes te bemachtigen en sluiten gelijk aan in de rij voor de vroege voorstelling. Uitverkocht huis, klein huis weliswaar, maar vergelijkbaar met de kleine zalen van het Zaantheater. Vechtend tegen een wegtrekker zien wij de gehele voorstelling dat bestaat uit zang, dans, snaarmuziek, poppentheater en een kleine klucht. Daarvan wordt uiteraard niets begrepen wordt maar de mimiek en het gebeuren aan zich is vermakelijk op zichzelf.

Buiten gekomen wordt een afslag genomen en belanden we in het werkelijke oude Tokio. In tegenstelling tot eerder die dag staan hier de houten huizen zij aan zij te pronken in het kunstlicht. We lopen rond, onderweg naar Gion de geishawijk van Kioto. Er wordt er één gezien als ik brutaal een tuin met wat officieel karakter inloop en door een gordijn gluur. Door het gordijn is zicht op een klein kantoor met drie vrouwen, één daarvan de geisha. Wanneer Els zich bij mij voegt komt een oudere vrouw met giftig korte pasjes naar buiten, “no, no, members only” zegt zij met sterk Japans accent. Nèt voor een foto te hebben genomen.

Lopend door een gezellige wijk met allemaal eettentjes waarvoor rijen wachtende mensen allemaal hopend op dat ene plekje. De Nepalesemaaltijd was voedzaam dus voor ons geen wachttijd.

Volgende dag naar Nara, bekend om de 9 meter hoge bronzen Boeddha in een gebouw dat als het grootste houtenbouwsel van de wereld bekend staat. De Todai-Ji. Unesco World Heritage. Het is inderdaad enorm. Al bij de toegangspoort voel je je klein worden, dan de rest nog. Het prachtige en overweldigend complex dateert uit 752, toen het gebouwd werd als hoofdtempel voor het Boeddhisme in de betreffende provincie. Nara, toen de hoofdstad, verplaatste die functie naar elders om de invloed van het Boeddhisme op overheidszaken te beperken.

Het is er druk maar door de ruimte zit dat niet in de weg. Wat het geheel nog aantrekkelijker maakt zijn de honderden loslopende Sika herten. Heilige en beschermde dieren die zich makkelijk laten aanraken en vooral als je hun één, speciaal daarvoor gekocht, koekje aanbied. Speciale koekjes gelukkig. Omdat de monniken, die de herten al honderden jaren voeren, dit gepaard lieten gaan met een buiging volgens goed Japansgebruik, hebben de herten dit overgenomen en heeft het gedrag zich in de soort vastgezet. Het ene hert doet dat wat duidelijker dan het andere maar dat zij buigen voor voedsel is duidelijk te zien. Nara is verder een aantrekkelijke plaats en verrassend groter dan je in het begin waarneemt en daardoor als dagtocht zeer de moeite waard.

Omdat er drie nachten zijn bijgeboekt voor de dagtochten, Els nog graag de Higashiyama wijk bij daglicht wilde zien en ik het Samoerai en Ninja museum, ruilen wij een bezoek aan Kobe voor dit plan. Het wordt een relaxte dag te starten met een onontdekte bakkerij met heerlijke spullen en traditionele koffie vlak bij ons verblijf. De uitstraling doet denken aan een bruine kroeg aangezien de bakkerij in openverbinding met de winkel staat. Achter de toonbank een leeftijdsgenoot en in de bakkerij nog eentje. Jammer dat wij hem nu pas ontdekken.

Terwijl ik het museum bezoek laat ik Els los in het winkelgebied, locatiedelen doet weer wonderen. Het museum is leuk om mee te maken en geeft nog wat extra informatie over de samoerai periode die nu niet bepaald vreedzaam was omdat de samoerai een kort lontje hadden en een ieder die hun niet aanstond straffeloos konden onthoofden. Tot slot mogen wij nog even met kunststof sterren gooien op een piepschuimwand en sla ik een foto in samoeraikostuum over.

Voor wij naar Els haar hoogtepunt afreizen eten wij Thais en krijgt Els voor het eerst haar broodnodige portie groente binnen. De wijk Higashiyama verschilt overdag niet veel van de avond met uitzondering van enkele winkeltjes die nu wel open zijn. Er wordt voor omgerekend € 15,00 een kopje thee en koffie genuttigd in een overklast hotel op een intiem terras. Aan het water gezeten staat op de brede afscheiding een sculptuur van Henry Moore (volgens Jos) volgens Thed van Kan Yasuda en daar sluit ik mij bij aan. Het personeel doet telkens de schuifdeuren dicht ten behoeve van de privacy. Na drie pogingen tot meer uitzicht laten wij het maar zo. De eigenaar van het hotel, met nog een in Parijs, streeft naar onzichtbaarheid. Dat is aan de gevel duidelijk waar te nemen en het hotel heeft ook maar 9 kamers. Ik maak nog even een foto van een prachtige katana op standaard, waarvan er maar 7 op de wereld bestaan. Ook leuk om eens mee te maken.

Tegen de avondschemer en voor het huiswaarts gaan lopen we de Yasaka Tempel binnen met landschapstuin. Of ik even een foto wil maken van een familie met Indiase kenmerken. Zeker wel en als de telefoon van mevrouw wordt aan genomen zet ik het op een lopen. Klein stukje, maar de verbijstering bij mevrouw is groot. Met twee foto’s naar volle tevredenheid en gelach om ons heen lopen we door. Ook hier zijn de herfstkleuren nog niet op hun mooist maar de tuin ziet er leuk uit hoewel wij morgen beter tegenkomen.

Op de bucketlist een heus Japans kasteel bewonderen en dat wordt gedaan in Himeji op een groot uur reizen met de Shinkansen. Het kasteel, de grootste van Japan, is gebouwd door de beroemde Shogun Tokugawa Ieyasu begin 1600 en is Unesco World Heritage. Maar omdat de site al langer de functie van een verdedigingswerk had ligt de oorsprong zelfs in 1346. Al die jaren heeft het de elementen weerstaan en dat niet alleen. Als door een wonder doorstond het ook de bombardementen van WWII toen de rest van de stad in puin ging. De bevolking werd er door geroerd.

Bij de bouw van de grondveste zijn enorme en minder enorme rotsblokken gebruikt die kunstig in elkaar zijn gepast. De muren leunen naar binnen zo ook de hoeken. Om die hoeken te verstevigen zijn grotere stukken steen gebruikt die in tegenstelling tot de rest wel keurig in vorm zijn gebracht waardoor steeds scherpe hoeken ontstaan. Dit zie je overigens bij alle vergelijkbare muren op andere plaatsen. Maar om dit proces wat te versnellen zijn voorgevormde stenen gebruikt en waar vindt je die beter dan op de begraafplaatsen in de vorm van stenen sarcofagen. In die tijd kon je als Shogun nog eens je zin doen zonder angst voor tegenspraak. Het hoofdgebouw zelf, en alle overige gebouwen trouwens ook, zijn volledig uit hout opgetrokken en met de diameter van de vier staanders in het centrum in ogenschouw te nemen dringt zich de vraag op “wanneer de natuur is begonnen met zijn bijdragen aan dit bouwwerk”. Els past 4 keer binnen de omvang van één pilaar. Het hoofdgebouw is niet als één geheel opgezet maar is een opeenstapeling van boxen, 6 in getal. Elk van die boxen heeft min of meer zijn eigen constructie waardoor het zijn stevigheid krijgt. De vier pilaren in het centrum houden de blokken op zijn plaats. De buitenzijde van deze feitelijke donjon is sierlijk afgewerkt en maakt het plaatje indrukwekkend. Doordat het kasteel in overwegend wit is uitgevoerd heeft het de naam “witte reiger”. Om het hoofdgebouw heen is een gelaagdheid aangebracht om de verdediging ervan te vergemakkelijken en treft men er andere onderdelen van de verdediging aan compleet met torens en massieve poorten. Naar dat men aanneemt is het complex voornamelijk in gebruik geweest als opslag van wapens en kostbaarheden.

Met een combiticket heb je tevens toegang tot de tuinen van het kasteel en deze zijn zeer de moeite waard. Landschapstuinen naar goed Japans gebruik. Waar ook hier, zoals eerder genoemd, iedere struik, steen en waterpartij op de juiste plaats staat te schitteren en te pronken met eigen pracht. Er heerst een serene rust, iedereen dempt zijn stem. En ook hier wist de najaarszon de herfst op achterstand te zetten.

In euforische stemming weet ik mij met grote moeite aan dit spektakel te onttrekken maar ja je moet toch een keer naar huis.