17-10 Kioto

17-10 Kioto

De reis naar Kioto gaat voorspoedig ook de overstap op de metro daar. De AirBnB is nog even zoeken. Google maps navigeert ons naar de achterzijde van het gebouw, zo blijkt later. Maar met wat vragen en zoeken vinden wij dan onze slaapplek voor de komende dagen. Het luifel vanop de foto is verdwenen en daarmee het belangrijkste herkenningspunt. De kamer is ruim, zoals op de foto en blijkt achteraf de grootste in het complex van 5 kamers. Enige verschil is dat er meer woonsporen zijn dan op die fotos. De tent is vol en wij trekken ook hier weer de gemiddelde leeftijd omhoog.

’S Avonds wordt de wijk verkent en een broodjes gekocht bij de 7/11 winkel aan de overkant van de straat. De omgeving is niet bijzonder maar de afstand tot het centrum van Kioto is slechts een paar kilometer. Dat alles maakt de plek tegen de prijs die wij betalen alleszins acceptabel.

Voor de volgende dag staat Nishiki Market op het programma. Een lange overdekte straat met aan weerszijde winkels van waaruit een keur aan producten wordt aangeboden, voornamelijk etenswaar. Er is werkelijk alles te krijgen. Vis, vlees en drank. Garnalen al dan niet in tempura, bolletjes inktvis, vissen op een spies of kleine vogeltjes, sticks met Kobe of met Wangyu vlees. Heel veel zoetigheid in de vorm van ijs en vooral snoep. En Japanners houden van kleur, het was één bonte vertoning maar met erg veel gevoel voor presentatie tentoon gespreid. En alle winkels zagen er even verzorgd uit. Ook werden er eetstokje en toebehoren aangeboden. Een keur aan porseleinen kopjes, schaaltjes en bekertjes. Allemaal voor de thee en de saké. Éen winkel met een zeer uitgebreid assortiment keukenmessen in alle soorten en maten én prijzen. De prijzen lopen op tot over de € 500,00 per mes. Bij een eventuele bestelling moet je dan nog wel een paar dagen wachten totdat het mes zijn laatste behandeling heeft ondergaan. Over circa 5 slijpstenen wordt met de hand het mes scherper en scherper gemaakt tot een vlijmscherp eindproduct is bereikt. Iets waarom de Japanse messen bekend staan. Ik trakteer mijzelf op een spies Kobe vlees waarvoor €18,00 betaald wordt met een glas saké, niet in de prijs inbegrepen.

De markt wordt op twee plaatsen doorsneden door weer een andere winkelstraat die op hun beurt weer op een nog grotere winkelstraat uitkomen. Els waant zich in de hemel en kan haar geluk niet op. Genoeg Nishiki Market voor mij, mijn aandacht en interesse ligt bij Nijo-Jo Kasteel nadat tijd en plaats van weerzien is afgesproken op weg. Whatsapp locatiedelen is een geweldige vinding.

Een stevig tempo wordt ingezet, onderwijl valt het op dat ook hier, net als in Tokio, de mensen goed gekleed gaan maar dan zonder extremen. Met als extra opvallend feit dat erg veel, vooral jonge mensen, in traditionele kledij lopen. Vaak paartjes of kleine groepjes jonge dames. Als later aan iemand de “waarom” vraag wordt gesteld is het antwoord dat Kioto een traditionele stad is, ooit hoofdstad van het land en dat zal zijn sporen hebben nagelaten. Klinkt aannemelijk maar gelijk is er ook het idee dat het hier een hype is. Nog maar eens de vraag elders stellen.

Bij het kasteel aangekomen wordt ik onthaald op een quiz, waarom ook niet. Tijdens de quiz wordt duidelijk dat je als gast de gebruiksregels krijg ingeprent met als waardering een kleinood, keuze uit twee. De button dan maar.

Gewapend met nieuwe kennis ga je schuchter op pad. Zo goed was je nu ook weer niet met die quiz dus dat maakt je nederig. Maar de beauty van het kasteel doet wonderen. Bij de deur schoenen uit en ja hoor……..gaatje in mijn sok. De punt van de sok wordt naar voren getrokken en tussen de tenen gevouwen, dat houd wel ff. Het kasteel is minimalistisch ingericht om maar niet te zeggen leeg. De wandversiering zijn prachtig en per ruimte aangepast op het gebruik. Alles om de bezoekers van de Shogun te imponeren. Subtiel wordt er op de psychen van de bezoekers ingespeeld door bomen imposanter te maken en tot het dak te laten reiken als de functie van het vertrek daarom vraagt. Het plafond te verhogen gelijk met een klein podium om de Shogun te verheffen boven de bezoekers of edelen. Helaas is fotograferen binnen verboden dus niets van dit alles zal mijn geheugen overleven.

Dit kasteel is van historisch belang omdat via deze plek in 1868 het Shogunaat teneinde kwam en de laatste regerende Shogun de macht overdroeg aan de Keizer.

Lopend door de gangen van het paleis hoor je een nachtegaal zingen. Niet echt maar door een constructie in de houtenvloer wordt dat geluid geproduceerd.

Dan de tuin in. Ook weer fantastisch. Alle bomen en alles dat er groeit en bloeit staat op zichzelf en komt zeer tot zijn recht. Anders dan de Europese tuinen waar wij vooral veel in en door elkaar presenteren tot één vol geheel. Een grote vijver met daaromheen grote stenen, stijlvol gegroepeerd. Een stenen brug en een eiland in het midden. Allemaal kleine wereldjes op zich. De tuin is groot en loopt om het gehele kasteel heen. Dat binnen de buitenmuren nog uit een kleinere versterking bestaat met nog meer tuin. Om alle kasteelmuren heen een slotgracht. Het groene water daarvan en de naar zuurstof happende karpers doet vermoeden dat de Japanners op het gebied van zuivering maar eens een delegatie naar Nederland moeten sturen.

Bij het verlaten van het park op weg naar Els op de hoek van de straat een antiekwinkeltje. Vol met antieke Katanas. Brutaal stap ik binnen, buiten was al zichtbaar dat de prijzen buiten bereik lagen. Een oude dame verschijnt geheel in overeenstemming met de aangebodene waar. “Of ik even mag rondkijken?” wordt de retorische vraag gesteld, aangezien die beleefde Japanners je niets zullen weigeren. Likkebaardend rond kijkend trekt vooral de katana van circa 1330 de aandacht. Met het verzoek een foto te mogen maken wordt de max bereikt, dan alleen de buitenkant maar.

De volgende dag op tijd op pad. Onderweg een broodje van de bakker aangeschaft dat genuttigd wordt op het lege terras van de buren. Het plan is het bezoeken van een activiteit waarop gehoopt was die in levende lijven te mogen aanschouwen, “ Kasagake”. Eigenlijk werd gegaan voor Yabusame maar dit is beter en nu weten jullie nog niks. Het gaat hier om boogschieten vanaf een rijdend paard. Kyudo (wat in Tokio is gedaan) te paard dus. Daarbij is het verschil tussen Yabusame en Kasagake dat de eerste tijdens één run meerdere doelen (3) op eenvoudige wijze met pijlen bestookt. Terwijl het laatste meer op het slagveld is afgestemd. In welk geval men zowel over links (eenvoudig) als over rechts van het paard moet schieten op doelen die op paard hoogte als wel vlak boven de grond zijn opgesteld. Een run is dus heen en terug.

Alles gaat gepaard met veel ceremonieel waarbij alle deelnemers in klederdracht zijn gehuld. Van de Shinto priester tot de paarden verzorgsters en alles daartussen. Het evenement vind plaats bij de Kamigamo Jinja tempel in het buitengebied van Kioto slechts éénmaal per jaar. Dat is dus boffen. Het tempelcomplex is voorzien van diverse op de activiteit afgestemde kraampjes.

Met een plek op de tweede rij is er een prima uitzicht op het gebeuren. Dat is overigens, zo zal blijken, een heel goed plek, net buitenbereik van een stortbui die zich als een zegen over het evenement uitstort. In goed gezelschap van allemaal dure fototoestellen moet dit wel de beste plek zijn. Dan zitten wij ook nog eens aan het begin van de baan wat mij in de gelegenheid stelt om naast het toeschouwers deel te staan om zonder enige hinder te fotograven. Ik word maar één keer teruggestuurd. Maar ja, tenslotte ben je maar één keer in Japan dus een tweede keer moet lukken, en wel dus.

Het toestel gaat op motodrive, tsjuketsjuketsjuketsjuk gaat het als hij wordt uit geprobeerd. PRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRT, zeggen alle andere om mij heen en ik voel mij nederig worden. Sta dan bij het nerveus zoeken voor een betere plek ook nog op de tenen van de achterbuurvrouw en iedereen weet weer dat ik er ben.

Het geheel is een kleurrijk spektakel en ook de paarden zijn prachtig opgetuigd. De schutters in vol ornaat dus voorzien van katana, boog en pijlen. Er wordt even een voorproefje van paardrijden gegeven. Één voor één galopperen de ruiters over de volle lengte van de baan. De een nog indrukwekkender dan de ander. Zo strak als Tom Dumoulin op zijn racefiets zit zo strak zitten de ruiters op hun paarden, één van hen in het bijzonder. Onder de heup gaat het paard er met duivelse snelheid vandoor terwijl het bovenlichaam inclusief hoofd in een rechte lijn over de baan zweeft. Dat blijkt ook de beste schutter achteraf en een waar genot om naar te kijken.

We zien verschillende runs en het doel wordt vaak geraakt en uiteindelijk nog kleiner gemaakt. Heel bijzonder de beheersing van de ruiters te kunnen waarnemen. De paarden zijn nerveus zo het lijkt maar eenmaal in de baan gaan zij er als een pijl vandoor. Vermoedelijk niet nerveus dus maar zo gedreven dat het laatste rondje om het touw naar het begin van de baan niet door hun begrepen wordt. Ondanks dat de hanteerbaarheid van het paard soms lastig is worden zij zonder enig ongeduld of drukgedrag van de ruiter bestuurd en naar het doel geleid.

Na afloop, het is nog vroeg, lunchen wij in een leuk restaurantje dat wij op de heenweg tegenkwamen. Gelijk met het laten wassen van de auto kan er geluncht worden. Wat een concept waar je in Japan geen vuile auto ziet rondrijden. Ook niet de vrachtwagens. Rondom, onder en boven, inclusief de wieldoppen, alles is schoon.

Laatste actie van vandaag is aan de andere kant van Tokio maar dichtbij huis. De Torii poorten bij de Fushimi Inari Taisha tempel. Bij dit complex kun je een flink stuk wandelen over een berg heen waarbij je circa 2000 typisch Japanse tempelpoorten passeert. De poorten zijn dicht op elkaar geplaatst en variëren in grote. Her en der lopen katten die je verder in Japan bijna niet ziet. Wij komen aan met licht, iets verlaat doordat wij één station te vroeg zijn uitgestapt. En aangezien het in Japan binnen het kwartier donker is begaan wij het verlichte pad. Dat is toch waar het Boeddhisme over gaat? Het is een mooi en heel stemmig gebeuren en zeer de moeit waard om mee te maken. Maar het is een lange dag geweest en we hebben nog een stuk te gaan voor wij thuis zijn daarom is de berg niet gerond.