Onze eerste dag in Tokio

Onze eerste dag in Tokio,

Rosa en Savi brengen ons weg naar Schiphol. File, file en nog eens file. Op Schiphol aangekomen blijkt het een voorteken te zijn geweest. Ook daar is het aansluiten en met de gebruikelijke loopmarkeringen wordt er weer flink aan de stappenteller gewerkt. Nog even een sneaky actie bij het inchecken als wij zien dat we ook zelf de bagage hadden kunnen droppen. Een behulpzame grondstewardess antwoord op mijn vraag hoe ik daar komt, “ooh, gewoon even om deze counters heenlopen”. Dat doen we dan maar en negeren de rij die nog achter de markering staat.

Na alle andere plichtplegingen zegt Els; “wat gek, helemaal geen paspoort controle gezien”. Ik begrijp het ook niet totdat er een smsje binnenkomt met het vriendelijke verzoek ons te melden bij de incheckbalie voor het vliegtuig…………….paspoort controle. Met de sneaky actie waren wij nog bijna achtergebleven op Schiphol ware het niet dat het beveiligingssysteem ons opspoorde. Na alle zakmessen die ik per ongeluk in de handbagage naar Spanje wist mee te nemen blijkt er toch nog iets waterdicht te zijn.

Met een goeie sortering films was 13 uur vliegen een peulenschil. Nou ja, als je de prima geregisseerde stoelendans bij het instappen niet meetelt. Door een schijnbare fout in het systeem zaten verschillende mensen niet naast de mensen waar zij hadden moeten zitten. Het gaat te ver te beweren dat zij kwamen te zitten naast wie zij wilde zitten maar toch. Stressbestendig en met een vriendelijk gezicht loste de seniore stewardess het probleem op.

Aangekomen op de luchthaven Narita bij Tokio in Japan liep de stappenteller op tot ongekende hoogte. En na rijtje en rijtje en rijtje met veel lachen en knikken zitten we dan eindelijk in de trein en metro naar onze AirBnB.

Maar dat bleek ook nog even een dingetje. Nog geen betaalbaar internet dus met veel vragen, hand en voetenwerk en brede armgebaren komt het einde en de AirBnB in zicht. Je hebt, zo blijkt later, dus niet gewoon straatnamen. Maar een wijk heeft een nummer en de woning ook. En hoewel wij de logica van die nummering niet hebben kunnen achterhalen stond ons huis gelukkig telkens op dezelfde plek.

Verreist als wij zijn wordt besloten dicht bij huis te blijven en verkennen wij de buurt een beetje. Lopen een karakteristiek kerkhof op zoeken vergeefs naar geldautomaten en proberen onze boodschappen met de pinpas af te rekenen. Dat had je gedacht. De pas thuis op werelddekking zetten is geen garantie voor Japan volgens de ING. Nu heb ik toevallig ooit een creditcard aangeschaft, waarvan ik weinig gebruik maak maar nu wel bij mij heb (je weet maar nooit), dus is de vakantie gered. Thuis toch maar eens bellen met die ING omdat Els via de telefoon geen geruststellend antwoord kreeg.

Berooid als wij zijn en nog zonder kennis van het voornoemde, lopen wij een koffie tentje binnen dat juist aan het sluiten was. De oude dame (schijnbaar “Mama” zoals de naam van de tent doet vermoeden) schrikt zich een hoedje als zij zich omkeert en ons gewaar wordt. Na enig gesteun en gehijg herpakt zij zich en wil beslist dat wij gaan zitten. Zij trakteert ons op twee heerlijke kopjes koffie. Naar Japansgebruik (neem ik aan) met de hand gezet met één filtertje per kopje en veel gedoe maar dan heb je ook wat. Dan nog even betalen, pinnen graag. Pinnen? Neeee, daar doet mama niet aan. Maar de betaalautomaat ook niet dus daar sta je met je goeie gedrag. Er volgt een ongemakkelijke moment. Ik heb nog wel € 50,00 in de portemonnee. Mama leeft op en op haar I-phone rekent zij keurig uit wat wij aan Yens terug gaan krijgen. Zo da’s opgelost.

Terug in de AirBnB installeren wij ons in de bedden. Dat wil zeggen……….Els ligt als de Princes op de erwt op een dikke matras en mij vallen twee tatamis op de grond ten deel. We gaan vroeg naar bed en voor het eerst sinds tijden heb ik een voortreffelijke nachtrust.