Aplao

In Arequipa zijn naast de nodige kerken één grote kathedraal en een groot nonnenklooster die beide door ons worden bezocht. De Kathedraal is groot en mooi maar niet overdadig. In zijvertrekken is een museum met prachtige kerkkunst aanwezig dat helaas niet gefotografeerd mag worden. Sporen van vernielingen teken zich op de heiligdommen af zonder aan de schoonheid afbreuk te doen. Al deze kunst lijkt door donatie in het bezit van de kerk te zijn gekomen. Een manshoge monstrans van goud en zilver met edelstenen bezet. De beeltenis van pelikaan met jongen in zilver met juwelen bezet hart op de borst dat symbolisch wordt aangepikt. Samen ter grote van een kubieke meter. Bisschopsgewaden van 20 kilo zwaar en dik bezet met, door nonnen aangebracht, goud en zilver borduursel. Kronen van beelden die bij brand en aardbevingen zijn vernield en als een wonder zijn gespaard gebleven. En dat zijn dan alleen de hoogtepunten. Alle overige donaties beschrijven is te veel maar het kerkzilver en goud de sierraden en boeken zijn een lust voor het oog.
Het klooster is gelijk een klein dorp en herbergde destijds 500 personen waarvan 200 nonnen. Regel bij de Peruviaanse rijken was dat elk tweede kind het klooster in ging. De mannen werden broeder of priester en de vrouwen non, het was voor de familie een hele eer. Of de pubers van weleer er net zo over dachten verteld het verhaal niet. Dat alles koste nogal wat aan inschrijfgeld maar men mocht bediendes aanhouden voor het vuile werk. Iedere non had een eigen vertrek waar zij mede nonnen mocht ontvangen. Daarbuiten was ruimte waar bediendes vers brood konden bakken en de maaltijd bereiden. De was werd in gezamenlijkheid in de openlucht gedaan. Dit alles en het sfeervolle en dorpse karakter van het klooster tezamen met wat handwerk zoals borduren moest naast het bidden voor enig vermaak zorgen. Spiegels en schilderijen van zichzelf werd, als zijnde onzedelijk, geweerd. Pas na de dood werd een speciale schilder verzocht een afbeelding van de non te produceren in een voor de dode aldus onmogelijke pose. Door de gebrekkige kunst van weleer was enig fotoshoppen een garantie.
Een dag echte rust wat betekend shoppen voor Els en schrijven voor mij. Heerlijk hele dag op het terras met een koffie, gebakje en een biertje. Niet noodzakelijk tegelijk. Om de weg niet kwijt te raken, Els haar navigatie vermogen laat soms te wensen over hoewel het deze vakantie aanzienlijk is toegenomen, meldt zij zich elk uur aan mijn tafeltje. Alwaar ik ondertussen wordt opgevreten door hele kleine mugjes, “knoetjes” geheten in Nederland. Later op het vliegveld lopen veel toeristen met bultige armen en benen uit vermoedelijk gelijke omstandigheden. Verder verstrijkt de dag in aangename rust, tijd om weer eens wat te gaan doen.
In de omgeving, dat is maar 2,5 uur in een lokale bus, zijn rotstekeningen te vinden en dinosporen bij het plaatsje Corire en in de richting van Aplao. Genaamd Toro Muerto en Jurassic Park. Bij vertrek heb ik de chauffeur de naam al genoemd waar wij er uitwillen. De tocht is weer prachtig met onherbergzaam landschap, soms bestaand uit bergen van kiezelstenen. Niet het formaat van een grindpad maar meer van een rotstuin, bijeen gehouden door klei of leem. Dan plotseling wordt het zicht gesierd door een patchwork van groene rijstvelden en andere agrarische bestemmingen. Overal gekleurde poppetjes voorover gebogen aan het werk.
Naast mij zit een grote Peruaan die herhaaldelijk op zijn GSM kijkt. Dan zie ik het bord Torro Muerto maar mijnheer naast mij heeft de chauffeur al gewaarschuwd. Wat blijkt is dat hij de hele tijd heeft zitten opletten om deze Gringo’s op de juiste plek af te zetten. Plotseling blijken meerdere mensen met ons lot begaan en wordt er in gezamenlijkheid beslist dat het beter is in Corire een taxi te nemen dan lopend naar de plaats van bestemming te gaan, tegen het advies van Lonely Planet in. Willoos laten wij ons meevoeren en gelijk hadden zij, bedankt mannen.
In Corire opzoek naar koffie maar het plaatsje is te arm voor een pistonapparaat. De plaatselijke Mercado biedt uitkomst in de zin van een glas heerlijke dikke vruchtensap. In de Mercado zorgen opgemetselde en betegelde muurtjes voor kleine hokjes van waaruit mensen hun uitpuilende waren aanbieden. De inrichting dus gelijk aan alle ander Mercado’s. Terwijl ik een rondje loop raak ik in gesprek met de dames uit de hokjes. Niemand spreekt Engels en dus doe ik ook geen moeite maar het is wonderlijk hoe goed je met drie woorden Spaans, mimiek en gebaren kunt communiceren als de wil er is. We kletsen wat af en mij wordt gevraagd hoeveel vrouwen ik heb. Met nog minder woorden kan ik aangeven dat één meer dan genoeg is. Er wordt door de dames instemmend en luid gelachen maar niet zonder het oude mannetje naast hun aan te wijzen met de vermelding dat hij drie vrouwen heeft. Bewonderend hef ik beide armen als wil ik mijn biceps tonen en zeg “Mas Hombres”, het gelach zet zich voort. Even later kom ik terug met Els om de dames op de foto te zetten, het gesprek begint weer en wordt uiteindelijk met een knuffel afgesloten.
De reliëfs uitgehakt in rotsblokken van circa 1200 jaar oud en waarvan niemand de werkelijke aanleiding of betekenis weet. In een gebied van 5 vierkante kilometer ligt het terrein bezaaid met rotsblokken waarop een totaal van 5000 tekening. Afbeeldingen van symmetrische figuren, mensen en dieren waarbij zelfs enkele die in zijn geheel niet in dat gebied voorkomen of de natuur moest er destijds anders hebben uitgezien. Ik herken lama’s, vogels, hagedissen, slangen, een meerval, een panter, een vogel die op een nest met jongen landt en mannetjes met rechtopstaande haren of een hoofdtooi. Bijzonder om te zien hoewel in Europa en Azië tegen die tijd de schilderkunst al redelijk ontwikkeld was net als zovele andere zaken. Met de Duitser, die ik op Machu Picchu ontmoete, had ik hier ook al een gesprek over. Hij kon van een vriendin vertellen dat de kans bestaat dat mensen te veel met hun Goden dan wel geloof bezig waren om voldoende geestruimte over te houden voor andere ontwikkelingen. Daarnaast drukt een geloof mensen vaak in een keurslijf en straft iedere andersdenkende af waarmee ontwikkelingen direct in de kiem gesmoord worden. En toch is het dan bijzonder dat een mannetje van destijds gewapend met hamer en beitel zichzelf weer onsterfelijk maakt ogenschijnlijk zonder dit als doel te hebben gehad. Op twee Argentijnen na, die al 3 dagen op deze site rondlopen, zijn wij alleen. Het is een genot niet overal narcistische toeristen te zien rondzwaaien met die f*cking selfiesticks en de bereidheid alles te fotograferen zolang zij er zelf maar op staan.
Verder met de bus naar Jurassic Park compleet met namaak dino’s en armzalig museumpje maar gratis entree. Els blijft voor een winkeltje op een plastic stoel in de schaduw achter terwijl ik mij de berg op worstel. Hagedissen en een enkele arend zijn de enige beweging in het landschap. Bovenop de berg is het uitzicht fabelachtig. Hoewel overwegend zanderige hellingen de bergen rondom mij bekleden zie je hier en daar rotsformaties onder een hoek van 45 graden omhoogsteken, verderop weer horizontale platen of zomaar rots pieken die door het zand heen barsten. Zand in vele kleuren. Een gamma van roze, antraciet, grijs, beige en achter mij hangen uitlopers van blauwgrijs als tranen aan een ketting geregen horizontaal over de licht gekleurde bergwand. Voor mij in de diepte een groen landschap van rijstvelden en cipressen met werkende mensen daartussen, een eindeloos dal dat zich uitstrekt richting de zee.
Dan kijk je achter je en reis je ineens 150 miljoen jaar terug in de tijd. Een spoor van dino voetstappen in de inmiddels hard geworden lava. Vermoedelijk de Tyrannosaurus Rex, een kleine. In de plaat met afdrukken zie je het spoor komen, een draaitje maken en weer verdwijnen. Als het spoor komt is het ondiep en ook weer als het verdwijnt. Bij de draai zijn de sporen aanmerkelijk dieper. Ik geef mijn fantasie de vrijeloop en zie een onervaren T-rex de verkeerde afslag nemen waarbij de grond hem plots te heet wordt onder de voeten. Hij huppelt rond onderwijl driftig op zijn voetzolen blazend en daarmee ook zijn aftocht, ons toeschouwers zijn bestaansbewijs nalatend om miljoenen jaren later glimlachend en bewonderend van te genieten.