Peru
Door: Nico van Egdom
Blijf op de hoogte en volg Nico
05 November 2016 | Peru, Lima
Het is 5.30 uur en ik ben klaarwakker. Tropisch aandoende vogelgeluiden zorgen voor de ochtend vitamine. Bij iedere spatie kraakt het bed. We zijn circa 21.00 uur gisteravond in onze Airbnb aangekomen. Een lieve oma doet open, de deurknop komt bij haar tot borsthoogte. Na een rondleiding in het Spaans en met louter herkenning aan woorden met een overeenkomst uit het Frans gaan wij snel naar bed.
Het huis is eenvoudig uitgerust maar heeft afgezien van het kraken een prima bed. De huiskamer staat zo volgepakt dat zelfs Miepie er geen kastje meer in zou krijgen. In het toilet mag geen papier worden gegooid, Els heeft deze waarschuwing 2 keer nodig (maar dat betekend niet dat ik dom ben, red.) en ik mag van Els hier niet voor een grote boodschap. Het binnenplaatsje is volgepakt met potten met planten die wij in de nineties in de vensterbank hadden staan.
De vlucht was natuurlijk lang maar het filmaanbod deed wonderen net als een leuk gesprek met de ons verzorgende stewardes. Naast mij een Peruaanse die na twee jaar au pair in Noorwegen nu definitief naar huis gaat. Wij knopen een gesprek aan en ontvangen lokale culinaire tips waaronder cavia, ben benieuwd.
Geld pinnen op de luchthaven lukt niet?! Gelukkig hebben wij contanten en bestellen een taxi na het wisselen. De chauffeur spreekt gebrekkig Engels en op mijn vraag “what is the most beautiful thing in Peru” begint hij de hoogtes van de bergen op te noemen. Met misprijzen verneemt hij onze bestemming en fluistert ons bij vertrek geruststellend in “don’t go for a walk tonight”
De volgende dag wordt gebruikt om te acclimatiseren maar eerst een licht ontbijt in een koffiebranderij annex bar, zodat er later nog koffie met gebak op gestapeld kan worden. Natuurlijk ontdek je na het ontbijt nog meer leuke tentjes maar dat is voor morgen. We slenteren de dag door en zien twee bekende wijken van Lima, Miraflores en Barranco, in de laatste verblijven wij nu. Het worden geacht de beter wijken te zijn wat achteraf wel blijkt te kloppen maar toch geen hoge standaard.
Bij een eetkarretje, bemand door een jongedame, verlekkeren wij ons om de appeltaart. Omstanders bemoeien zich met onze keuze en er ontstaat een leuke interactie in ieder zijn eigen taal. Hartelijk nemen wij afscheid en de keuze is een juiste geweest, een appelpunt en bladerdeegbanket gevuld met appel. Drie stuks fruit per dag moet, nog een te gaan. Of was het twee stuks fruit? Ik weet het niet meer ik houd het op drie.
In de lucht zweven tientallen gieren, ter grote van een visarend. Zal dat iets met de appeltaart te maken hebben?
We hebben wat hoogte punten van de wijken uitgezocht en zigzaggen van punt naar punt over de stadskaart tot wij ballonkuiten hebben. Hier een koffie, daar een ijsje (van de beroemde smaak Jucuma, tip ut het vliegtuig) Zware smaak maar goed voor een keer. Het Choco Museum blijkt een winkelconcept met workshops, leuk maar geen tijd voor. De beroemde Galerie geeft zicht op moderne Peruaanse kunst…………..er is nog een weg te gaan of de rest van onze vakantie moet ons anders leren.
Wat men zeker wel kan is aanbod brengen in een supermarkt. Wij bezoeken er eentje en zijn overweldigd door het aanbod en presentatie. Misschien was het ons vooroordeel opgedaan tijdens de wandeling maar dit was prima. We hebben er onze eerste geslachte cavia zien liggen. Keurig onderkoeld (dat zal niet de doodsoorzaak zijn geweest) en gevacumeerd (dit ook niet) in de vitrine bij de slagerij afdeling. Best wel een vlezig beestje.
Terwijl ik op een terras met een cola en een boek mijn rust neem onderzoekt Els het omliggende winkelarsenaal. Iedereen blij.
We bereiken onze eerste opgraving daterend anno 400, Huca Pucllana, lees het en weet dat je het verkeerd uitspreekt. We krijgen een rondleiding in het Engels dat begint als een bandje afgedraaid op twee keer de snelheid. Woorden smelten aaneen tot een monotoon geluid. Na het verzoek van mij aan de gids rustig te spreken is alles perfect te volgen en zijn wij later een van de zeer weinigen die haar tippen.
De opgraving bestaat uit een heuvel resterende uit drie maal de oorspronkelijke afmeting waarvan de rest is verzwolgen door stadsontwikkeling. Ja er leek wel wat te zijn maar Lima heeft meer dan 70 van dit soort plekken dus bouwen maar. Gelukkig is dit gedeelte gered. En wat is dit dan? Een ritmische stapeling van een paar miljard (je geloofd het pas als je het ziet) handgevormde kleivormen of stenen zo je wilt. Afmeting circa 5x20x30 cm. en niet gebakken. Zeer gelijkmatig en met een weinig ruimte er tussen opgebouwd tot muren en één grote berg. De ruimte ertussen maakt het bouwwerk aardbeving proef. Tussen elke laag een horizontaal klei bed en alles zonder stro of ander bindmiddel. In Lima regent het namelijk nooit, 11 mm per jaar maar soms wel een luchtvochtigheid van 100%. Altijd bewolking nooit zon maar wel een verbrande kop. Hier en daar nog afgesmeerd met een klei stuclaag. Origineel was dat met het hele bouwwerk zo maar onderzoek en verval heeft dit verwijderd net als de drie kleuren waarmee het oorspronkelijk geschilderd was, rood, geel en groen.
In gezwinde pas keren wij huiswaard, de schemering valt in net als de driegende woorden van de taxichauffeur. Maar eerst nog even dineren in een gezellige tent. Met handen en voeten bestellen wij onze dish en geven de benen een welverdiende rust. Het pilsje slaat in als een bom net als de wijn. Jammer dat het eten te zout was.
Tijdens het laatste stukje naar huis lopen echoën de worden van de taxichauffeur door ons hoofd, Halloween is nog maar nauwelijks achter de rug net als Allerzielen. Een korte instructie aan Els voor het geval er toch wat mag gebeuren blijkt in zijn geheel niet nodig te zijn geweest. Gelukkig maar want hardlopen was toch geen optie.
Het huis is eenvoudig uitgerust maar heeft afgezien van het kraken een prima bed. De huiskamer staat zo volgepakt dat zelfs Miepie er geen kastje meer in zou krijgen. In het toilet mag geen papier worden gegooid, Els heeft deze waarschuwing 2 keer nodig (maar dat betekend niet dat ik dom ben, red.) en ik mag van Els hier niet voor een grote boodschap. Het binnenplaatsje is volgepakt met potten met planten die wij in de nineties in de vensterbank hadden staan.
De vlucht was natuurlijk lang maar het filmaanbod deed wonderen net als een leuk gesprek met de ons verzorgende stewardes. Naast mij een Peruaanse die na twee jaar au pair in Noorwegen nu definitief naar huis gaat. Wij knopen een gesprek aan en ontvangen lokale culinaire tips waaronder cavia, ben benieuwd.
Geld pinnen op de luchthaven lukt niet?! Gelukkig hebben wij contanten en bestellen een taxi na het wisselen. De chauffeur spreekt gebrekkig Engels en op mijn vraag “what is the most beautiful thing in Peru” begint hij de hoogtes van de bergen op te noemen. Met misprijzen verneemt hij onze bestemming en fluistert ons bij vertrek geruststellend in “don’t go for a walk tonight”
De volgende dag wordt gebruikt om te acclimatiseren maar eerst een licht ontbijt in een koffiebranderij annex bar, zodat er later nog koffie met gebak op gestapeld kan worden. Natuurlijk ontdek je na het ontbijt nog meer leuke tentjes maar dat is voor morgen. We slenteren de dag door en zien twee bekende wijken van Lima, Miraflores en Barranco, in de laatste verblijven wij nu. Het worden geacht de beter wijken te zijn wat achteraf wel blijkt te kloppen maar toch geen hoge standaard.
Bij een eetkarretje, bemand door een jongedame, verlekkeren wij ons om de appeltaart. Omstanders bemoeien zich met onze keuze en er ontstaat een leuke interactie in ieder zijn eigen taal. Hartelijk nemen wij afscheid en de keuze is een juiste geweest, een appelpunt en bladerdeegbanket gevuld met appel. Drie stuks fruit per dag moet, nog een te gaan. Of was het twee stuks fruit? Ik weet het niet meer ik houd het op drie.
In de lucht zweven tientallen gieren, ter grote van een visarend. Zal dat iets met de appeltaart te maken hebben?
We hebben wat hoogte punten van de wijken uitgezocht en zigzaggen van punt naar punt over de stadskaart tot wij ballonkuiten hebben. Hier een koffie, daar een ijsje (van de beroemde smaak Jucuma, tip ut het vliegtuig) Zware smaak maar goed voor een keer. Het Choco Museum blijkt een winkelconcept met workshops, leuk maar geen tijd voor. De beroemde Galerie geeft zicht op moderne Peruaanse kunst…………..er is nog een weg te gaan of de rest van onze vakantie moet ons anders leren.
Wat men zeker wel kan is aanbod brengen in een supermarkt. Wij bezoeken er eentje en zijn overweldigd door het aanbod en presentatie. Misschien was het ons vooroordeel opgedaan tijdens de wandeling maar dit was prima. We hebben er onze eerste geslachte cavia zien liggen. Keurig onderkoeld (dat zal niet de doodsoorzaak zijn geweest) en gevacumeerd (dit ook niet) in de vitrine bij de slagerij afdeling. Best wel een vlezig beestje.
Terwijl ik op een terras met een cola en een boek mijn rust neem onderzoekt Els het omliggende winkelarsenaal. Iedereen blij.
We bereiken onze eerste opgraving daterend anno 400, Huca Pucllana, lees het en weet dat je het verkeerd uitspreekt. We krijgen een rondleiding in het Engels dat begint als een bandje afgedraaid op twee keer de snelheid. Woorden smelten aaneen tot een monotoon geluid. Na het verzoek van mij aan de gids rustig te spreken is alles perfect te volgen en zijn wij later een van de zeer weinigen die haar tippen.
De opgraving bestaat uit een heuvel resterende uit drie maal de oorspronkelijke afmeting waarvan de rest is verzwolgen door stadsontwikkeling. Ja er leek wel wat te zijn maar Lima heeft meer dan 70 van dit soort plekken dus bouwen maar. Gelukkig is dit gedeelte gered. En wat is dit dan? Een ritmische stapeling van een paar miljard (je geloofd het pas als je het ziet) handgevormde kleivormen of stenen zo je wilt. Afmeting circa 5x20x30 cm. en niet gebakken. Zeer gelijkmatig en met een weinig ruimte er tussen opgebouwd tot muren en één grote berg. De ruimte ertussen maakt het bouwwerk aardbeving proef. Tussen elke laag een horizontaal klei bed en alles zonder stro of ander bindmiddel. In Lima regent het namelijk nooit, 11 mm per jaar maar soms wel een luchtvochtigheid van 100%. Altijd bewolking nooit zon maar wel een verbrande kop. Hier en daar nog afgesmeerd met een klei stuclaag. Origineel was dat met het hele bouwwerk zo maar onderzoek en verval heeft dit verwijderd net als de drie kleuren waarmee het oorspronkelijk geschilderd was, rood, geel en groen.
In gezwinde pas keren wij huiswaard, de schemering valt in net als de driegende woorden van de taxichauffeur. Maar eerst nog even dineren in een gezellige tent. Met handen en voeten bestellen wij onze dish en geven de benen een welverdiende rust. Het pilsje slaat in als een bom net als de wijn. Jammer dat het eten te zout was.
Tijdens het laatste stukje naar huis lopen echoën de worden van de taxichauffeur door ons hoofd, Halloween is nog maar nauwelijks achter de rug net als Allerzielen. Een korte instructie aan Els voor het geval er toch wat mag gebeuren blijkt in zijn geheel niet nodig te zijn geweest. Gelukkig maar want hardlopen was toch geen optie.
-
05 November 2016 - 13:36
Danielle:
Jeeeeeeeeh wat leuk om weer helemaal op te kunnen gaan in het heerlijke schrijfwerk pap! Jullie vakantie avontuur klinkt nu al spannend genoeg voor meer lees plezier -
05 November 2016 - 14:54
Gaby:
Heel leuk om weer te lezen. Hele fijne en veilig verblijf in Peru Nico en Els. Xx -
05 November 2016 - 16:38
Joost:
Hoi Nico & Els,
Goed te lezen dat jullie veilig zijn aangekomen en de eerste indrukken positief zijn.
Ga de verhalen volgen.
joost -
05 November 2016 - 16:39
Rosa :
Klinkt leuk allemaal! Maar voelen jullie je onveilig s'avonds? Is het eten lekker? Veel variatie?
Liefs Rosa -
05 November 2016 - 20:50
Jean:
Het verheugt mij te lezen, dat het allemaal goed gaat met jullie. Probeer dat zo te houden. Nico heeft bij eerdere avonturen wel eens een lichte neiging getoond de reis spannender te maken dan aan te raden. Ik hoop, dat jullie van Peru genieten.
Ik raak zelf bij het woord "Peru" altijd wat somber gesteld. Dat komt, doordat ik bij dat woord altijd moet denken aan die kortbenige Peruaantjes, gewikkeld in veelkleurige ouderwetse tafelkleedjes, getooid met een bolhoedje, blazend op merkwaardige Peruviaanse fluitjes. En als ik aan die fluitfluiters denk, dan krijg ik altijd trek in een Vietnamees loempiaatje. Dat is een geconditioneerde reactie, ontstaan doordat die fluitfluiters altijd op de markt hun gefluit ten gehore brengen. En dan staan ze vaak in de buurt van de loempiaatjes, waaraan ik onmogelijk voorbij kan gaan zonder er één of twee te eten. Dus wanneer ik het woord "Peru" hoor of zie (zoals nu 's avonds, bij het lezen van jouw blog) krijg ik onweerstaanbare trek in een loempiaatje, waar ik op dit moment van de dag niet aan kan komen. Vandaar mijn sombere stemming. Ik geef toe, ik haal mijn depressie van ver.
Laten jullie je vooral niet leiden door het bovenstaande. Het zou echt niet helpen als jullie om mijnentwil jullie reisdoel zouden verleggen naar Argentinië of zo, want daar kan ik ook zoooo somber van worden. -
05 November 2016 - 21:33
Laurens:
Ik moest een paar jaar gduld hebben, maar eindelijk kan ik weer genieten van reisverslagen waar Floortje Dessing nog een puntje aan kan zuigen. -
06 November 2016 - 07:08
Norbert-Jan:
Heerlijk om weer te lezen, heel veel plezier nog in Peru! Xxx
-
06 November 2016 - 11:32
Charissa:
Wat schrijf je toch heerlijk pap, is een boek schrijven niks voor jou ;-)
Leuk om te lezen hoe jullie eerste dag was en van aclimatiseren krijg ik weinig indruk haha.
Geniet ervan en have fun! Dikke kus -
07 November 2016 - 05:45
Dominique:
Ik kan nu zien van wie Laurens zijn schrijftalent heeft.
Super leuk verhaal Nico, ik/we kijken uit naar de volgende!!
-
07 November 2016 - 12:22
Ella Eijdenberg En Nico Smit :
Jeeee Nico wat kun jij beeldend verslag doen. We blijven jullie volgen en kijken uit naar je volgende stukje. -
08 November 2016 - 12:31
Jaap:
Hallo Nico,
Leuk om weer een reisverslag te lezen. Ik hoop dat Els je een beetje in toom weet te houden, zodat je dit keer geen woeste acties bij brommer verhuur of zo uithaalt.
Volgens mij mag het toiletpapier niet in de WC omdat het riool dat niet aan kan. In Patagonië (Zuidelijk deel van Chili en Argentinë) geldt dezelfde regel. Het is inderdaad wel even wennen.
Geniet van de reis.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
