Wat je begint moet je afmaken

Verkorte versie; kan eigenlijk niet

Inmiddels 29 verhalen verder, meer dan 6500 hits op mijn blog, over de 5700 reeds gesorteerde en geselecteerde foto’s en een rijke ervaring verder ben ik alweer anderhalve maand thuis als of er niets gebeurd is.

Maar wat je begint moet je afmaken, bij een kop hoort een staart. Hier is dan de staart.
In het stuk “laatste dagen Cambodja”heeft mijn vriend Jean, op geheel eigen wijze, zijn evaluatie reeds gegeven op het thema van mijn reis en beoordeeld of ik in de opzet geslaagd was. Herhalen van dit commentaar is al een stukje op zich en dat wil ik jullie besparen. Maar als jullie even wilt terugblikken is dat zeer de moeite waard. Ik heb daar eigenlijk weinig op af te dingen dus zou ik al klaar kunnen zijn ware het niet dat ik Nico van Egdom heet. De stukjes van Jean onderscheiden zich niet alleen in lengte en literair gezwam maar waren ook stekelig op zijn tijd, maar daar reken ik wel mee af als ik hem na zijn buitensporige vakanties weer eens spreek. Wat bezielt die man toch, helemaal naar Noorwegen met een stelletje oude van dagen?

Mijn cultuur shock kreeg ik pas in Nederland toen ik na terugkeer met Els naar een “Buiten Fair” op slot Zeist ging, in de buurt van Het Gooi en omstreken. Natuurlijk liep daar erg veel “niveau” rond maar de hoeveelheid “kouwe kak” overtrof zelfs de brandstofopslag van Jak-shit in Tibet. Vooral de TV-reclames was ik ontwend, slechte TV is in Azië ook in overvloed. Met verbazing nam ik kennis van “water met vitamine” en al die andere onzin waar wij niet meer buiten lijken te kunnen. Ontsmetten hier, steriel daar, geurtje, kleurtje, op plekken waar je bijna niet over durft te praten, smaakpolitie, goeie tijden shit, onderweg naar nergens, de gooise matras, waar gaat dit allemaal over? “Ga eens reizen”zou ik bijna zeggen!
Maar gewend aan aanpassen als ik inmiddels ben was dit alles binnen de kortste keren weer normale kost.

Nog met een standaard gedachte in mijn hoofd van “achter lopend Z-O Azië” met corruptie en meer van die dingen doet de eerste krant die ik in handen krijg kond van “gemanipuleerde uitkomsten van het Schipholonderzoek”. Nu weet ik wel dat wij dat met het Nederlandse gepolder hééééél anders noemen maar in Azië noemen wij dat allemaal CORRUPTIE en heeft heel Europa vrede met die uitdrukking. Ook de AOW naar 67 jaar en de WW naar één jaar terwijl je boven de 50 als te oud wordt ervaren opzoek naar vergelijkbaar werk wanneer je buiten schuld op straat staat, is een mooi staaltje vooroorlogs arbeidsrecht. Waar dit opuit draait is dat de kosten van WW en AOW net als de kanslozen op de arbeidsmarkt in het potje “bijstand” terecht komen, inderdaad wel een besparing. Maar het begint al aardig op Aziatische arbeidsomstandigheden te lijken. Ik weet het, dat klinkt allemaal erg “Links” maar ik betrapte mij op die verschuiving al jaren geleden en dat heeft dus met andere zaken te maken dan met mijn reis. Wat de reis misschien wel heeft bereikt is dat ik na jaren CDA stemmer (Jaaaaa, Jean ik hoor je al roepen) te zijn geweest ik dit keer weloverwogen SP heb gestemd. Niet dat ze in de regering zijn gekomen hoor maar dat ging me ook net ff te ver. Hoewel ik dat liever gezien had dan die verliefd naar Rutte lonkende en blozende Femke.
En dan die man die zijn gesjoemel met pensioengelden voor een slordige 39 miljoen probeert af te kopen (allemaal gestolen geld) om niet naar het gevang te hoeven, hoe gaat dat verder? En de directeuren van de bewuste pensioenbedrijven? Gaat dat net als de miljoenen belasting fraude van het van der Valk concern, jaren geleden, weer met een sisser aflopen? Of gaan wij in Nederland nu eens een keer niet door de knieën met onze “klasse justitie”? We worden hier in Nederland ook maar bestuurd door het zich de zakken vullend “Old Boys Network” en dan heb ik het niet over Balkenende en consorten met hun schamele “norm” salarisje. Lijkt ook aardig op Aziatisch bestuur.
Kortom, net als het openbaarvervoer, waarvan ik de uitleg op de borden in Amsterdam dankzij mijn reis nu pas begrijp, verschilt de wereld over een afstand van >15000 kilometer niet zo heel erg veel van elkaar. En vergis u niet door deze uitspraken als “zuur” te betitelen, ikzelf noem het meer dat mijn horizon is verbreed en mijn referentiekader vergroot.

En hoe is mijn reis dan wel bevallen nu ik deze zware kost ff kwijt ben? Wel in één woord, en dat kan bijna niet vandaar die 28 publicaties, GEWELDIG! Werkelijk de reis van mijn leven en 6,5 maand achter elkaar is genoeg. Mijn hoogtepunt? Naast al de reeds vermelde punten in mijn publicatie “meest indrukwekkende ervaringen” is dat zonder meer het reizen met mijn zoon Laurens en de inspiratie daarvoor door zijn zuster Daniëlle met de woorden “tegen die tijd zal hij er wel aardig doorheen zitten”.
Mijn besluit om te gaan en de zeer korte voorbereidingstijd hebben mij tal van verrassende ervaringen opgeleverd. Wat ik al had voorbereid is ongelezen retour gekomen. Juist deze ervaringen hebben “het pure” van mijn reis bepaald (de enige toevoeging die ik heb op het stukje van Jean). Het pure werd ook bepaald door het feit dat ik bijna alles met publiek openbaarvervoer heb gedaan en weinig toeristenbussen. Opgerold als een sardientje. Een maand door de bergen wandelen. Dat ik een echte “home stay” heb gedaan en de lokale leefomstandigheden heb gezocht, bekeken en gevoeld net als de ratten. Die homestays konden misschien vaker maar die zijn inmiddels ook al georganiseerd en dus niet “echt” meer. Wil je dat meer meemaken dan moet je je in de juiste omstandigheden gaan begeven en dat kost tijd. Dat is weer een keuze en ik koos voor véél verschillende ervaringen en veel zien. Puur is ook het eten tussen de lokale bevolking en op straat van de kraampjes, de contacten met de mensen van het land. Inderdaad, het had meer kunnen zijn maar nogmaals dat kost ook meer tijd.

Bij thuiskomst stond een hele delegatie ons op schiphol op te wachten en had Els voor een welkomsfeest gezorgd. Het was echt weer THUIS komen. Op het clubfeestje van de kanovereniging, die 75 jaar bestaat, zag ik dat er in de mode niet veel veranderd was sinds mijn vertrek. Van mijn reisgenoot Peter ontving ik nog een mooi serie foto’s van mijn swing aan het touw bij de waterval in Laos. Ik heb ze nog maar even op de site gezet.
Met heel veel plezier heb ik telkens de reacties op mijn blog gelezen en ook de reacties die ik via de mail mocht ontvangen. Sommige van hun onderscheiden zich doordat het een kompleet verhaal was waarbij mijn vlugschrift verbleekte. Met het noemen van namen doe ik ieder ander te kort dus laat ik dat op één uitzondering na, Jaap Beunder, die mij bij mijn terugkomst verraste met een compleet boekwerk dat hij had aangelegd van mijn verhalen. Vanaf deze plek wil ik iedereen hartelijk danken voor de reacties en betrokkenheid, dat laatste natuurlijk ook voor de stille lezeres zonder reactie, die waren er ook, getuige wel de hoeveelheid hits op mijn blog. Jullie hebben allemaal bijgedragen aan mijn feestje.
Ben ik dan verder nog veranderd? Kan dat dan nog op je 56e? U mag het zeggen, ik houd mij van harte aanbevolen, misschien neem ik de opmerking mee in mijn CV of geef ik je op als referentie.