Petra 2e dag

Tweede dag Petra, we hebben Achmed besproken voor een klim per ezel naar het bekende hoogste punt van waaraf je een prachtig uitzicht hebt over Petra. Hij staat al geduldig bij de Schatkamer te wachten en het is 7.15 uur. Ik maak mij excuus voor de vertraging wat zij niet gewend lijken te zijn. Onze tocht leidt langs een steile trap omhoog dit maal bijna zonder toeristen omdat het nog vroeg is. Een erg mooie klim met uitdagende passages, voor de ezels dan wel te verstaan. Op de top is een fantastisch uitzicht dat het bijzondere van Petra en zijn vroegere welvaart nog eens extra belicht. We kiezen ervoor terug te lopen en nemen afscheid van Achmed en hij laat ons achter met de nodige tips voor die dag.
Op de top scharrelt een graatmagere middelgrote hond, zwaar verwaarloosd door de bedoeïen die daar de horeca bedrijft. Hij reageert op niemand totdat…………….! Els laat een waterflesje vallen en direct komt het dier aangelopen om de fles te besnuffelen. Schijnbaar herkent hij dit, weet wat de inhoud is en wij nu ook zijn behoefte. Els giet wat water in de kom van mijn handen en rijk het de hond aan. Schoorvoetend komt hij met maximaal uitgestrekt lichaam. Het dier ruikt aan mijn vingers. Even en oversprong beweging in de vorm van achterwaarts uitreken met de schouders naar de grond, een geeuw en ja hoor voorzichtig begint hij te drinken. Dit herhalen wij een keer of drie en het dier wordt zichtbaar rustiger. Hij krijgt nog wat brood omdat wij verder niets zinnigs voor hem hebben. Ik vind een grote waterfles met een restje water. Van deze fles wordt een drinkbak gemaakt met de overgebleven inhoud er nog in. De hond drinkt tot hij genoeg heeft en laat zich aaien. Misschien is hij morgen evengoed wel dood maar dit gaf even een goed gevoel. Was het in Nederland geweest dan hadden wij mogelijk nu een hond.
Na ons relax moment aan de top met koffie en thee vangen wij de terugtocht aan. Ik heb de omgeving bestudeerd vanaf de top en meen de weg wel te kunnen vinden. Nu via de achterkant van de berg afdalend is dat niet minder inspannend als gisteren. Wel een erg mooie wandeling met weer verschillende bouwwerken. Een ervan gevuld met puber bedoeïenen met harde rapmuziek en één met kaarsjes gevulde donkere ruimte, antieke hangplek. De pubers vragen om koek, gezien de staat van hun gebit geen goede zaak en Els geeft haar appel weg. Samen met het weggegeven brood blijft er van haar lunchpakket weinig over, wie gaat dat bezuren.
Wat dit gebied geologisch kenmerkt is de vele lagen steen van verschillende kleuren, zwart, oker, wit, rood. Door de erosie veroorzaakt dit op plaatsen een regenboogeffect in de rotswanden en gebouwen. Deze afdaling is er rijkelijk mee gedecoreerd en geeft de trip iets extra’s.
Els haar knieën en spieren houden het en we bereiken de voet van de berg. Vandaar gaan wij richting de oase waar een waterval zou moeten zijn en wij zijn niet de enige toeristen die deze richting uitgaan. Wat jongelui haalt ons in en ik neem, geholpen door de voorstudie, een kortere weg om vervolgens vóór de jongelui weer op te duiken. Een kleine verwarring maakt zich van hun meester. Bij een splitsing nemen Els en ik resoluut een andere afslag dan de rest. Een Duits stelletje gewapend met Google Maps slaat ons verbaasd gade en vraagt of wij de weg weten. “Nou, niet echt maar het ligt aan waarnaar je opzoek bent. Wij gaan naar de oase en ik verwacht dat de uitgang die richting op is”. “Oase? Is die hier dan, mogen wij misschien meelopen?” Ik vind dat natuurlijk altijd leuk en zeker nu blijkt dat zij beide een cursus Nederlands volgen. De dame reeds drie keer en de jongeman voor de eerste keer. Zij maakt wel haar excuus dat ze er de laatste tijd niet veel aandacht aan heeft geschonken. “Oooh maar dan gaan wij nu Nederlands praten”, het voorstel wordt dankbaar aanvaard lijkt het en we hebben een leuke wandeling samen. De oase is er inderdaad en ook vinden we een stroompje vol met afval. De waterval laat zich echter niet zien of we zouden nog verder moeten lopen over een pad van grote kiezels. Dat wil ik Els niet aandoen en we keren om. In de oase komen twee jongetjes op ezels aan gegaloppeerd en zoeken onze aandacht. Zonder een woord Engels klets ik met één van hen 100 uit en geef hem het haakje aan mijn rugzak waarnaar zijn interesse uitgaat. Als wij, na de wandeling, weer midden in Petra staan nemen wij afscheid van het Duitse stelletje en neemt Els haar rust op een terras onder het genot van onze lunch of wat daarvan over is en mijn ogen vallen dicht.
Het is inmiddels het middaguur gepasseerd en we vangen de terugtocht aan. Daarvoor gaan wij opzoek naar de andere kloof die ook naar de uitgang leidt en zelden wordt gebruikt. Later snappen wij waarom. Om de kloof te bereiken moet wij deels om de berg heenlopen waarna de ingang zich vanzelf aan ons zal openbaren. De wandeling voert langs het winkeltje van een bedoeïen vrouw waarmee Els gisteren een leuk gesprek heeft gehad. Zij is 34 jaar, heeft nu 5 kinderen met de zesde opkomst omdat haar man dat zo graag wilde maar nu is het echt genoeg vind ze, bij twee eigenlijk al. Die moet natuurlijk even gedag gezegd worden en we eindigen aan de zoete thee. Drie kinderen zitten in ons groepje waarvan één vriendje. De zoon van de vrouw is erg geïnteresseerd in mijn camera en wil de beelden bekijken, o.a. de foto die ik net gemaakt heb van het stel. Zo primitief zijn de jongens niet want hij kan prima overweg met mijn scherm, ik houd de camera stevig vast.
De twee jongetjes begeleiden ons richting de ingang van de kloof wat nog een aardig stukje wandelen is. Onderweg sluit een oudere neef van het vriendje, gezeten op zijn ezel, zich bij ons aan en begint te informeren naar deze bijzondere samenstelling. Dat de begeleiding gratis is kan er bij hem niet in en er volgt een heel gesprek tussen de jongens onderling wat er in resulteert dat onze wegen zich splitsen. Als wij een gids nodig hebben dan zeggen wij het maar en staat hij geheel tot onze dienst. Ik bedank, ik weet de weg bluf ik. Al eerder heeft één van de jongetjes zich uitgelaten over rechtsaf bij een grote boom en gezien de begroeiing in dit gebied moet dat eenvoudig te vinden zijn. Dat blijkt inderdaad waar hoewel Els al en stief kwartiertje twijfelt aan een goed afloop.
De ingang ligt enigszins verscholen tussen de rotsen en is smal, dat geld overigens voor 50% van de kloof. Het wordt voor Els een grensoverschrijdende ervaring. Een pad van grote kiezels, soms alleen een, door erosie, schuin uitgesleten pad, vaak minder dan een meter breed en erg kronkelend zodat je geen tien meter ver kunt kijken. Diezelfde erosie verraad dat dit pad ook door watermassa’s bewandeld wordt. Gelukkig zijn de weersverwachtingen goed. De kloof is erg hoog en roodkleurig een prachtige wandeling waarbij armen en benen beurteling en gelijktijdig aan het werk zijn. Plotseling een splitsing, daar heeft Achmed het niet over gehad. Na overleg met mijzelf besluit ik het licht te volgen en dat blijkt ook de afvalstroom te zijn, de juiste weg dus. We lopen na honderd meter een doodlopend stuk in zo lijkt het. Vol zelfvertrouwen ga ik Els voor en zij volgt. Pas als wij bijna tegen de muur oplopen is de afslag naar links zichtbaar en ik doe of dat logisch is. Hier en daar zien wij sporen van oude bestrating dus ook al heel lang een gebruikt pad. Langzaam wordt de kloof breder en begaanbaarder. Uiteindelijk doemt het zwarte gat van een grot voor ons op, welke spannende opdracht gaat ons nu weer verrassen. Dichterbij gekomen blijkt de grot een tunnel en hoor ik het geluid van een compressor, de bewoonde wereld. Stoïcijns passeren wij wat gezichten met de uitdrukking van “what the f*ck” en lopen na 9.5 uur wandelen relaxed naar de taxistandplaats.
Bij de standplaats het gebruikelijke tafereel, onze discussie wordt op afstand lachend gevolgd door de chauffeur van gisteren. Na weer een zelfbewust afscheid en een draai in de richting van de stad zwicht één van hen en staan we even later voor het hotel, écht wel een korte afstand zie ik nu duidelijk.
In het hotel aangekomen vertellen wij van onze tocht door de kloof. Verbaasd dat wij door de rangers niet zijn tegengehouden verteld de receptionist dat er twee jaar geleden iemand in de kloof is omgekomen door een val. Daar kwam men na een paar dagen achter doordat gieren boven de plek des onheils rondcirkelde.