Akaba

Afgepeigerd van de afgelopen dagen, fysiek en mentaal, krijgt Els haar welverdiende rust. Op naar Akaba voor een paar daagjes strand. Bij het uitchecken in het hotel blijkt de receptionist al een plek in de bus geregeld te hebben die twee minuten later voor de deur stopt. Alles zit weer mee, “Welcome in Jordan”. De tocht is qua uitzichten leuker dan de voorgaande en pas nu realiseren wij ons hoe hoog we hebben gezeten. Het is allemaal woestijn om ons heen maar door de hoogte wel met prachtige vergezichten en later op de vlakte ook met meer kleur. Mijn zitplaats boven het wiel biedt weinig comfort en dankbaar neem ik het laatste half uur de plek in van een uitstapper. Vanaf het busstation in Akaba lopen wij met rugzak op door de stad opzoek naar een hotel, er zijn er genoeg. Reeds het derde hotel is raak en Els trekt de eigenaar weer het vel over de neus. Het is nog vroeg en de stad lonkt, we zitten aan de rand van het centrum. Het stratenpatroon van de stad wordt ons snel duidelijk en we treffen een leuk restaurant voor de avond met uitzicht op Eilat in Israël. We zijn in Akaba voor de rust en het strand dus plannen wij een tripje naar zuidelijk Jordanië 10 kilometer verderop richting de Saoedische grens. Daar, in alle rust is ook een mooi nautisch park waar het goed snorkelen is. De taxichauffeur moet weer een veer laten net als de verhuurder van snorkel en flippers. Wij moeten inleveren op comfort omdat het zand kiezelhard is. Toch wordt het een lekkere dag met de zon, de zee en onze ingeslagen proviand aan luxe broodjes en cake van de warme bakker. Ik grijp tot twee keer toe de snorkel om mijzelf voor een uurtje of anderhalf te vergapen aan het onderwaterleven tot ik rillend van de kou het strand opzoek. Qua snorkelen ben ik in Egypte verwend geraakt en nergens heb ik nog beter aangetroffen. Maar sommige stukjes heten hier “Japanse tuin” en die naam is voor dit gebied juist gekozen. De diversiteit aan koralen in kleuren en vormen net als de vissen die er tussendoor krioelen blijven je boeien. Ronde koraalbollen en dan weer rechtopstaande waaiers dan weer vingervormige structuren of hersenachtige kronkels met zo af en toe een schelp ertussen waarvan de paarsblauwe golvende opening zich snel sluit als je erlangs glijdt. Dan de vele vissen met hun fantastische kleuren. Ik ken er geen bij naam maar ik zie drie soorten koffervissen, drie soorten van die koraalknabbelaars, een soort baarsjes, grondschuivers, zeenaalden en noem maar op. Vaak zwemmen ze alleen soms als paartje en soms als een school. Een keer zie ik drie schooltjes bij elkaar. Het ene in rood het ander in fluorescerend groen en het derde in zwart. Ik zwem een schooltje kleine gestreepte visjes binnen die nieuwsgierig vlak voor mijn duikbril blijven zwemmen. Het lijf iets gekanteld zodat ze mij beter kunnen zien. Dan ineens bevind ik mij omgeven door een school van duizenden heel kleine visjes die, strak dezelfde kant op gericht, rond zwemmen. Erg grote vissen laten zich niet zien. De grootste die ik zie is circa 50 cm afgezien van een zeenaald van 100 cm. Als ik na één van mijn snorkeltochten terug kom scharrelt kort na mij een oude baas het strand op. Hij is krom als een hoepel. Gehuld in een wetsuite loopt hij naar zijn handdoek om even daarna in onze richting te komen. Of ik hem even wil helpen de wetsuite uit te trekken. Ik geef gehoor aan zijn noodroep en we raken in gesprek. Hij heet Walter en komt uit Rusland waar hij ooit helikopterpiloot was. Zijn vrouw ligt op bed vanwege haar gezondheid en hij is 86 jaar……………….chapeau! Even later volgt een harde roep en blijkt zijn vrouw bij de handdoek te staan. Zij ziet er duidelijk jonger uit en hij gehoorzaamd onmiddellijk. Na nog een paar uurtjes op een ligbed op het terras van een duikschool bellen we onze taxichauffeur. Salem is er snel en tijdens de rit is hij, net als de heenreis, weer een gezellige kerel. Natuurlijk getrouwd en 6 kinderen, twee zonen en vier dochters. De oudste 22 jaar en de jongste van 3. Voor ons hotel beloven wij aan hem te denken als er weer een taxi nodig is. Die avond zoeken wij de luxe op voor het diner en vinden dat bij het vijf sterren Mövenpick hotel. Als buitenstaander mogen wij zo doorlopen en lijkt het gemis van een kamernummer geen enkel probleem. In het schitterend ingerichte hotel zijn veel Aziaten (Chinees lijkt het) en Russen. Het diner wordt aangeboden als lopend buffet. Voor 26 JD p/p exclusief taks en service (16%) mogen wij aanschuiven en besluiten dit te doen nadat Els eerst haar keurende blik over de gerechten heeft laten glijden. De staf bestaat uit lokale mannen en veel Thaise vrouwen (of ergens uit die richting). De keuze is bijzonder uitgebreid en beslaat een lengte van wel 20 meter. De keuze is broodjes met rauwkost en kazen dan rechauds gevuld met vlees, vis, stoofschotel, rijst pasta, groentes en alles in meerder keuzes. Tevens sushi die in het zicht bereid wordt. Allerlei salades en niet te vergeten een enorm dessertbuffet gevuld met fruit en een twintigtal soorten petitfour achtige lekkernijen. Wij lopen een keer of vier langs en ik voor het dessert een keertje extra. Aan tafel gezeten zoek de ober ons op en biedt een korting bon aan van 19 JD en als extra service schenkt hij ons gratis water. Die werkt dus aan zijn tipgeld. Ondanks de overvloedige maaltijd van de dag ervoor starten wij/ik met een ontbijt dat ietsje groter uitpakt dan verwacht om dat ik ja zeg op onverstaanbare teksten. Wel erg lekker en voor Els wordt een fruitschaal bereid met yoghurt. Met een late start wordt deze dag in ledigheid doorgebracht. Lang op een terras gezeten aan de rand van de bebouwde kom waar Els in gesprek komt met Syrische vluchtelingen en ik tussen de regels door de ogen sluit. Oma wil graag met Els praten die een oogje in het zeil houdt op een klein kindje. Ondertussen kunnen de vrouwen het water in wat voor hun een hele belevenis lijkt te zijn. De man blijkt rechter van beroep en zonder werk. Het hele gezin verblijft in een hotel in de buurt, het goedkope gedeelte. Wisten wij dit maar eerder. ’S Avonds weer op budget gegeten. Na het ontbijt kiezen we voor nog een dagje strand. Ditmaal blijft Els de hele dag op het ligbed liggen terwijl ik weer twee duiken maak. Heerlijk relaxte dag en weer een mooi panorama voor mij. Afgezien van een grote koffervis, circa 50 cm, zie ik geen andere dingen dan gisteren maar de diversiteit van het aanblik samen met een slecht geheugen geeft je het gevoel alles voor het eerst te zien. Bij thuiskomst geven wij eindelijk gehoor aan de smeekbede van de hoteleigenaar en drinken een kopje Jordaanse koffie met hem. Er komt ook nog een andere gast binnen, een jonge vrouw die bij een NGO werkt hier in Akaba. Een redelijk moderne vrouw voor deze omgeving en er ontstaat een aardig gesprek over de vrijheid van de vrouw, hoofddoeken, prostitutie in A’dam en homo’s die in Jordanië of andere Arabische landen niet te vinden zijn en de veranderingen in de Arabische wereld. De jonge vrouw is modern maar wordt door de cultuur begrijpelijker wijze toch nog wat ingetoomd. De hoteleigenaar is nog van de oude stempel en gelooft dat de veranderingen de eerste 100 jaar nog niet zullen plaatsvinden. Leuk gesprek dat met wederzijds respect wordt afgesloten denken wij, maar de mensen in het hoofd kijken blijft moeilijk. Voor het diner kaarten we een deal af met Salem onze taxichauffeur om morgen naar Wadi Rum te gaan……………………….spannend!