Petra

De volgende ochtend wekker op 5.00 uur, wassen, aankleden, ontbijt, lunchpakketje van het hotel mee en gaan. Als een van de eerste lopen wij door de bekende kloof van Petra de Siq. Maar we beginnen ’s morgens 6.30 uur met een wandeling van 2,5 kilometer voordat we er zijn. Ook deze wandeling is al aangenaam en geeft een voorproefje van wat ons te wachten staat. Ondertussen worden paarden of rijtuigen aangeboden om dit tochtje te vergemakkelijken. Els houd niet van paarden, groot harig en veel te fysiek. De wandeling is aangenaam. De Siq is geplaveid met asfalt en grind met hier en daar nog stukken van het originele plaveisel bestaande uit grote platte stenen, prettig om op te lopen en bovendien een soort van natuurlijk. De kloof is prachtig, hoog, op sommige plekken maar 3 meter breed, roze van kleur en met een enorme akoestiek. Langs de hele kloof loopt op heuphoogte een goot mee en halverwege zelfs aan beide zijden. Hierdoor werd water getransporteerd naar de stad. Vóór de kloof is een voorziening getroffen om bij hevige regenval de ontstane waterstroom kilometers om te leiden zodat deze niet door de toegangsweg zou stromen. Daarvoor hadden de Nabateërs zelfs een tunnel van circa 100 meter lang en 10 meter hoog uitgehakt in de rotsen. Wij naderen het einde van de Siq en langzaam ontwaren wij het beeld waarna wij op zoek waren. De Schatkamer, fantastisch en hoe mooi moet dat wel niet geweest zijn voordat erosie zijn knagende werk was begonnen! Niet alleen mooi maar ook indrukwekkend van afmeting en ontwerp. Hoeveel moeite men hier, en later ook op ander plekken, heeft genomen om grote hoeveelheden rots weg te hakken totdat men aankwam op de plaats waar ruimte was voor een bouwwerk van deze afmeting. Niets stond het ontwerp in de weg ook niet als de beslissing van een uitstekende richel ter versiering op 10 meter hoogte tot gevolg had dat er tonnen meer rots moest worden weggehakt. Dit komen wij over verschillende plaatsen verspreid telkens weer tegen. Petra dankt haar enorme welvaart aan haar ligging op een drukke handelsroute tussen het hedendaagse Jemen (waar o.a. wierrook werd geproduceerd) en het toenmalige Perzische rijk. De nauwe kloof die wij zojuist gepasseerd zijn was een mooie en enige doorgang in wijde omgeving. Na eeuwen ging het rijk van de Nabateërs een soort van geruisloos over in de Romeinse bezetting en hebben de Romeinen ook nog een steentje (!) bijgedragen aan de pracht en praal van Petra. Bij de ingang staan volop gidsen, ezel- en kamelendrijvers. Die onophoudelijk hun diensten aan bieden zonder al te opdringerig te worden. Eén van hun biedt mij een geleide aan naar de rots boven de Schatkamer voor een mooi overzicht. Hoewel ik aanvankelijk weiger zie ik hem later met een koppel van 4 jongelui vertrekken en trek een sprintje. Reeds aan de beklimming begonnen start de onderhandeling en voor 3 JD mag ik aansluiten. Even klinkt er verontwaardiging omdat mijn stuksprijs lager ligt dan hun groepsgemiddelde. Wat volgt is een leuke klauterpartij met een geweldig uitzicht van bovenaf op de Schatkamer, alleszins de moeite waard. Beneden heeft Els zich vermaakt met alle aandacht van diverse exotische mannen met de meest mooie ogen en erg veel donker zwart haar. Petra is groot en je loopt van de ene bewondering in de andere. Een amfitheater, tempels, paleizen, graftombes, mozaïeken, en één lange wand van belangrijke gebouwen naast elkaar in de rotsen uitgehakt. Daar tussendoor tref je nog tal van gewone behuizingen aan met mooie maar eenvoudiger gevels. Sommige van die eenvoudige huizen zijn bij de bedoeïen in gebruik. Die bedoeïen vormen tevens de personele bezetting van Petra met hun dromedarissen, ezels, horeca, winkeltjes en als toiletjuffrouw. In exotische onderkomens zie je de bedoeïen tegen de berghellingen geplakt en op plekken dat je je afvraagt “wat heb je daar te zoeken?”. Eén maal zie ik een bedoeïenplek voorzien van twee zonnepanelen. Dat lijkt op het eerste gezicht een slimme en praktische oplossing maar als deze hype zich doorzet voorzie ik een zware aanslag op het decor van de omgeving. Na al een halve werkdag gewandeld te hebben is er nog het klooster dat bezocht moet worden…………bovenop een berg, 1500 traptreden hoger. Lijkt mij een mooi stukje training hoewel Els daar ietsje anders over denkt. Gelukkig brengt Achmed de ezeldrijver een knieën besparende oplossing en dat niet alleen. Samen met mij weten wij Els te overtuigen op zo’n harig ding te gaan zitten. “Realy nice donkey, very gentle and me will help you, where you from?” Even later zitten Els en ik (met een beetje valse schaamte) op een ezel op weg naar het klooster. Hoewel ik soms denk nog wat te sturen te hebben weten de dieren helemaal de weg. Slim nemen zij steile trappen diagonaal en soms wel erg dicht langs het randje. Iedere toerist gaat aan de kant en wie dat niet doet loopt het risico omver gelopen te worden. Zo weet ik één maal een oude dame nog net aan de schouder staande te houden als zij de ongeschreven regel veronachtzaamt. Ondertussen lult Achmed aan een stuk door met Els en de ezels. De gesprekken met Els zou ik kunnen volgen als ik het niet moe word maar de conversatie met de ezels laat zich beter niet vertalen vrees ik. Toch heeft al dat geklets van Achmed iets verrassends. Op enig moment begint hij over een boek waar hij in voor komt en Els veert op. “Ik woonde in een grot” van Marquerite van Geldermalsen vult Els in en Achmed beaamd het. Het blijkt nu dat juist dit boek haar inspiratie was om Jordanië te bezoeken. Achmed legt uit dat een foto van hem als 6 jarige jongen op de stoep voor een huis in het boek is terug te vinden. Els lijkt herkenning te hebben. Eenmaal op de top is het weer genieten geblazen en onder het genot van onze lunch en een drankje vergapen wij ons aan het klooster. In een bijna beter conditie dan de Schatkamer staat ook hier weer een pronkstukje waarvoor kosten nog moeite zijn gespaard om het uit te hakken. Ik besluit na enige tijd nog wat hoger te klimmen terwijl Els haar rust neemt. Op de top is een weids uitzicht met, helaas, een heiige horizon. Maar dan kijk je wel over Wadi Arabia Israël binnen waar net als eerder bij de Dode Zee, over de lengte van het land een opkrullende rij witte wolken hangt. Als dit maar geen omen is. Terug bij Els ondernemen wij de terugtocht, een aanslag op haar knieën en spieren maar zij volbrengt hem en verdient alle lof. Na het bekijken van een mooie mozaïek slenteren we moegestreden naar de uitgang. Dan zitten er inmiddels 9,5 uur op alleen bij Petra. De taxi vraagt 5 JD voor een ritje naar het hotel maar gewaarschuwd als wij zijn gaan we lachend de discussie aan met de patriarch van de taxichauffeurs en bieden maximaal 3 JD. Hoe wij het in ons hoofd halen en wie dat gezegd heeft, hij zou wel even met hem gaan praten en de toeristenpolitie hier naast hem is er getuigen van. Ik blijf lachen en als hij volhard in zijn standpunt keren wij ons vier om op de dodelijk vermoeide benen en lopen weg. God zij dank is er ééntje die zwicht en ons voor 3 JD bij het hotel afzet, dat was close. Na wat rust en een opfrisser op weg naar ons restaurant. Hoewel het een goeie gewoonte van ons is nooit ergens voor de tweede keer te gaan eten maken wij hierop in Wadi Musa, geholpen door de beperkte diversiteit, een uitzondering. En met plezier omdat het restaurant erg leuk is ingericht, een zeer plezierige staf heeft en lekker eten. Het klikt tussen ons en de eigenaar met als gevolg dat naast onze gewone bestelling, elk van de drie keer dat wij er eten, getrakteerd wordt op iets extra’s en wij bommetje vol het bed in rollen. Maar wel graag TripAdvisor invullen is het verzoek.