5-11 Vaarwel Japan

5-11 Vaarwel Japan

5 November, dag van vertrek en de wekker staat weer op 6.00 uur. Els is al onder de douche kom ik tot de ontdekking als ik haar naam het luchtledige in fluister. De rugzakken staan al klaar en zijn op enkele kleinigheden na reeds gevuld. De reis naar de luchthaven gaat voorspoedig zelfs in acht genomen dat het credit op de IC-card te laag is. “We zien wel” is het motto en dat gaat bijzonder goed. Op de luchthaven is een automaat die erin voorziet het verschuldigde bedrag aan te vullen met kleingeld en niet zoals alle overige apparaten op de stations met creditcard of briefjes van 1000 yen en veelvouden daarvan. Getracht wordt de IC-card gratis weg te geven aan een passerende Indiër die het gulle aanbod, zeer tegen de wens van zijn vrouw, met wantrouwen aanvaard. Zo de waard is…….maar dat is al eerder besproken.Enkele meters verder weer poortjes voor de IC-card waarvoor het nut volledig ontbreekt en moet de gulle gift worden teruggehaald. Dan maar mee terug naar Nederland voor een ieder die er straks behoefte aan heeft.

Het vertrek vult mij met lichte weemoed terug denkende aan de uiterst vriendelijke en beleefde Japanners. Jan Terlouw zouden hier de tranen in de ogen schieten met zijn “touwtje uit de brievenbus”, als hij de NIET gesloten deuren en fietssloten zou zien. De achtergelaten bagage, dat minuten lang op de verontruste eigenaar blijft wachten zonder dat iemand daar belangstelling voor heeft. Waar de kleding in de warenhuizen niet voorzien is van tags. Waar grote hoeveelheden uitgestalde waren buiten op de stoep zonder enig toezicht bij mij als oud grutter de vraag doet rijzen of er dan helemaal geen winkeldiefstal bestaat.

Het land van de automaten. In de shopping area’s winkels vol, meters hoog en nog meer meters lang, rij na rij gevuld met allerhande prullaria. Weliswaar per doelgroep gesorteerd maar de inhoud van de kunststof bollen is tot op het laatste moment onzeker. Mijn inschatting is dat hiermee de basis voor een intensieve ruilhandel wordt gelegd. Dan nog de, naar schatting honderdduizenden, frisdrankenautomaten die je overal kunt vinden, op stations, in de straat, in de achterafbuurten, op het platteland. Je kunt daar zonder enige voorbereiding een flinke wandeling maken zonder gebrek aan water of iets anders. Zoals wij uit eigen ondervinding optekenen.

Het land waar men links rijdt en loopt tenzij het een toeristisch gebied betreft waar het advies rechtslopen wordt gebezigd. Waar ook de sloten linksom sluiten en de vraag zich opdringt hoe dat met het schroefdraad zit. Waar nog niemand door het rode stoplicht rijdt of loopt. Behalve ik dan een keer net als er een politieauto passeert. Uit de luidspeaker schalt iets onverstaanbaars maar het klonk strenge doch rechtvaardig. Het duurde drie weken voordat zich dezelfde vergissing herhaalde met vergelijkbare reactie, ditmaal via de luide stem van een pensionado gehuld in veiligheidskleuren.

Waar men links op de roltrap op lijnt om rechts ruimte te geven tot passeren. Waar je in alle drukte tegen niemand aan lijkt te botsen. Waar discipline, toewijding en beleefdheid standaard leefregels zijn. Wat het algemene contact en de klantvriendelijkheid heel plezierig overkomt vooral omdat het lijkt voort te komen uit een intrinsieke motivatie. Dat er voor gegeven service geen tipgeld verwacht wordt wat alles lekker overzichtelijk maakt. Waar in de taal zelfs al 4 beleefdheidsvormen zijn. Waar de vrees opkomt of er in deze strak ingerichte maatschappij nog ruimte voor creativiteit bestaat totdat een modeshow van jonge mensen daar antwoord op geeft.

Waar je geen vuil op straat, in de parken en op het platteland tegen komt ondanks het ontbreken van prullenbakken. Behalve dan op de luchthaven waar de Mc Donalds bende op de tafeltjes achterblijft bij het boarden, achtergelaten door mensen die niets geleerd hebben van het voornoemde. Het Japan waar het vuilnis, tegen het wegwaaien, keurig onder netten wordt neergelegd. Waar opvouwbare kratten langs de weg gereedstaan om plasticflessen in op te slaan tot het moment van afvoer. Netten en kratten, beide verstrekt door de gemeente, blijven onaangeroerd hangen of liggen voor een volgend gebruik.

Waar overal openbare toiletten zijn, OOK voor vrouwen, die er onberispelijk uit zien en uitgerust met volautomatische en reeds eerder beschreven toiletten. Waar het toiletpapier flinterdun is zonder perforatielijntjes zodat je met één meter papier nog maar op krantpapierdikte zit. En je, bij het afvegen van de natte billen, met een hand papier-maché blijft zitten. Waar je standaard in de openbare toiletten een rekje hebt om een peuter in te zetten terwijl jij datgene doet dat ons mensen nederig houdt.

Waar de Manga stripstijl is terug te vinden in heel veel ontwerpen. Zoals de kleding bij voornamelijk jongeren, in musea, reclames en zelfs het uiterlijk van auto’s. Waar de rokken van de vrouwen òf lang òf heel kort zijn en de toch al slanke benen met extra hoge plateauzolen twee keer zo lang lijken te worden. De Japanners met hun korte stapjes alsof het dragen van kimono’s evolutionair is ingesleten. Waar tassen in de horeca niet op de vloer maar in speciaal daarvoor beschikbare gestelde opvouwbare krantenbakken bij je tafel worden geplaatst.

Waar het stil is in de metro en niemand klaagt dat hij tijdens de rit moet staan, Rover!!!!, kom eens kijken hier. Dat de treinstellen niet geluidloos zijn en hier en daar wat kraken en piepen en lawaai maken. Dat het openbaarvervoer mede daardoor misschien wel betaalbaar is en je 70 kilometer rijdt voor omgerekend € 13,00. En vaak binnen 5 minuten een volgende aansluiting hebt. Waar “women only” wagons de metro nog veiliger maken voor vrouwen die ondanks veilig Japan toch nog angsten hebben. Niemand in het openbaar loopt te bellen en zo dat wel moet gebeuren dat heel subtiel en onhoorbaar gebeurd. Waar zonder enige schroom iedereen de ogen kan sluiten voor een powernap en niet alleen in de metro. Dat daarbij niemand zijn station van bestemming voorbij schiet omdat er schijnbaar per station andere geluiden de aankomst inluiden. Als ik één keer in de trein inslaapval sta ik in Alkmaar Els op mijn blote knieën te smeken mij op te halen.

Met je onuitsprekelijke stationsnamen als Nishinakajima-Minamigata om er maar eentje te noemen. Met je Macha ijs (theesoort) je Wasabi ijs (behoeft geen uitleg) je Sumo en je Kyudo (boogschieten) je Yamusabe (boogschieten vanaf het paard) je Kasagake (hetzelfde maar dan links en rechts en onder en boven) met je prachtige kastelen die ik nooit gedacht had in werkelijkheid te aanschouwen. Met je prachtige tuinen waarvan we er te weinig hebben gezien. Maar dan nog heeft deze maand menig vinkje op de bucketlist gezet.

Japan met zijn bijzonder historie waar iedereen terecht trots op is en dat gehuld in kimono durft uit te dragen. Misschien in het verleden niet altijd even menselijk maar zijn daar in Europa betere voorbeelden dan? Waar je onder het genot van een kopje koffie kunt knuffelen met kleine hondjes, katjes, vogels of kleine varkentjes. Dat was voor ons net een brug te ver. Maar het past misschien in de soms kinderlijkheid van de bevolking met giechelende meisjes gehuld in kant en roesjes aan de kleding.

Dat Japan vervulde mij met weemoed bij ons vertrek en vervuld mij met blijdschap dit weer in een reisboek te kunnen vastleggen. Voor wanneer? Voor eens, en om het gevoel van afgelopen maand te herbeleven.

En dan tot slot aan de lezers van deze blog; hartelijk dank voor jullie getoonde interesse en diverse van jullie ook voor de reacties die altijd leuk zijn om te lezen. Ook zij die hebben meegelezen zonder reactie mijn hartelijke dank voor jullie belangstelling. Omdat ik het reisverslag weer in boekvorm ga bestellen zal ik de komende tijd nog meer foto’s gaan uploaden. Dus wil je meer zien van Japan kom nog eens kijken of kom eens langs.