31-10 Matsumoto annex Hotaka

31-10 Matsumoto annex Hotaka

Wij denken nog te kleinschalig. Als gesproken wordt over “Nagano prefecture” is de gedachte daarbij “gemeente Nagano”. Dat is welliswaar in overeenstemming met het op Googlemaps geschetste beeld, maar de verhoudingen zijn anders. Zelfs als in provincies gedacht gaat worden. Nagano prefecture heeft namelijk een afmeting van de provincies Noord- èn Zuid Holland samen……………..TWEE KEER. Begrijpelijk is dat met zowel het zoeken van een AirBnB op een plek waar verkozen wordt te verblijven als ook de plek van waarheen te navigeren, dit tot verwarrende situaties kan leiden.

Zo wordt er een treinticket aangeschaft naar Nagano station, de plaats dus. De reis was prachtig, te beginnen met veel groen landschap en minder bewoning. De herfstkleuren beginnen eindelijk aan pracht te winnen van het zomers groen, als de bergen bereikt worden. Rood, geel, oranje, bruin in alle mogelijke tinten met daaronder een zoom van groen, de Japanse Alpen. Duidelijk daalt de herfst van boven op ons neer als vooral de toppen eerst in oranje bruin kleuren. Mooie vol begroeide bergen met scherpe kammen die als plooien van de toppen neer hangen. Waar een enkele keer de toppen boven de boomgrens uitsteken met hier en daar een streepje sneeuw.

Ondertussen wordt de reis met af en toe een blik op de navigatie gevolgd. Eén keer overstappen op een tocht van circa 4 uur over 450 kilometer. Bij een volgende check, tegen dat wij het reizen moe worden, is het blauwe stipje in Googlemaps voorbij het punt van overnachten en eveneens de highlight van onze bestemming. Dat gaat niet goed en besloten wordt om zo snel mogelijk uit te stappen, wat eenvoudig is omdat het vervoer inmiddels lokaal vervoer is. Nagano stad blijkt circa 70 kilometer vanaf onze slaapplaats te liggen. Omdat de JR-pass met vrij reizen inmiddels verlopen is, kaartje kopen en wachten op verbinding. Gelukkig zijn Japanners erg behulpzaam zodat het gebrek aan Engels en ons gebrek aan Japans, geen beletsel vormt. Ondertussen is er levendig contact met het verblijfadres en komen we tot de ontdekking dat het verkozen station van aankomst geen toegang geeft tot de plek waar geslapen moet worden. Aanvullend kaartje dan maar en blijven zitten. In Matsumoto , dat ruim een uur eerder gepasseerd was, overstappen. Het vervoer is zo lokaal dat de trein een keer via wissels achteruit moest rijden om bij het station te komen. Weer een uur later wordt dan eindelijk Hotaka bereikt. Gelukkig staat de host van AirBnB ons op te wachten voor een lift en wordt ons een wandeling met rugzak van 1600 meter bespaard.

Het is laat en donker en de maag is leeg dus gaat de rit via de supermarkt voor het avondeten. Daarna wordt op de slaapplek nog uitgebreid door de host verteld wat er allemaal in dit gat te beleven is. Zij is goed voorzien van documentatie en met haar naar schatting 80 jaar en geen Engelssprekend, erg handig met de I-pad en de daarop aangebrachte vertaalapp. Deze uitleg is nog niet eerder voorgekomen om maar niet te zeggen helemaal niet. Uiteindelijk wordt het aanhoudende smakken op haar kunstgebit ons te veel en wordt lichte druk uitgeoefend om ons vertrek te verlaten, arigato, arigato.

De volgende dag wordt laat opgestaan om uiteindelijk het hoogtepunt van deze reis te bezoeken. Matsumoto Castle, door zijn overwegende zwarte kleur ook wel Kraaiennest genoemd. Met groot gevoel voor esthetiek zwemmen er ook nog zwarte karpers in de slotgracht. In de top 10 van bezienswaardigheden van Japan een hoge score en terecht hoewel Himeji Castle het wat ons betreft wint. Even wel een prachtig kasteel, opgebouwd als alle andere maar voorzien van een uitgebreide collectie oude vuurwapens en wat geschiedenis les. Met die les wordt duidelijk dat de bewoner van dit kasteel het rond 1600 ook niet helemaal eens was met de vereniging van Japan onder één heerser. Een veldslag stond ook hier weer voor de nodige overtuiging garant.

Gebouwd in 1594 in de huidige vorm dateert de basis van het kasteel al uit 1504. Protest van omwonende voorkwam in 1872 sloop om plaats te maken voor bewoning. In middels is het World Heritage. Het is er druk en tijdens het beklimmen van de trappen, met enkele stappen van wel 60 cm hoogte, vormt zich een file op verschillende etages. Buiten in het park rond het kasteel lopen enkele re-enactors waarvan er ééntje een waar theaterstukje opvoert en daarom veelvuldig met iedereen op de foto gaat, Els wil niet, ook niet onder zware druk.

Er zijn nog wat leuke authentieke straatjes rond het kasteel met hoogwaardig winkels die leuke spullen verkopen, van de omgeving en van kunstenaars, dus Els komt volledig aan haar trekken maar kan zich op het gebied van aankopen beheersen. Ondertussen bezoek in een museum met misschien voor de Japanners een interessante collectie en weer wat Suske en Wiske decoraties maar mij viel het tegen, toch het verkeerde museum gekozen en later ook voor Els het verkeerde restaurant. Wij lijken het focus te verliezen en zijn misschien wel moe?!?!

De volgende dag wordt stevig uitgeslapen en voorbij de middag opzoek gegaan naar een ontbijt of hoe dat ook heten mag op dat moment van de dag. Dat wordt gevonden op een onverwacht leuke plek die net geopend wordt. Hoewel buiten de koffie wordt aangeprezen is daar binnen niets van te merken. Er wordt van alles aangeboden, boeken, versnaperingen, diverse vormen van huisvlijt maar geen koffie. Schuchter wordt hier naar gevraagd waarop een vrouw naar de tafel en stoelen in het midden van het vertrek wijst. Zij spreekt een paar woorden Engels, net genoeg om de menukaart uit te leggen. Het is een winkel van verstandelijk gehandicapten waar mensen in dagbesteding bezig zijn een zinvol leven vorm te geven. Op het menu drie soorten iets dat wij niet kunnen thuisbrengen en de mevrouw, die de leiding lijkt te hebben, niet kan uitleggen. We bestellen toch maar, en of er ook koffie is. Zeker wel en koffie latte wordt ook begrepen en voor het eerst in Japan een (heerlijk) koekje erbij. Van de drie versnaperingen blijkt er slechts één aanwezig die overigens verrassend lekker is en naar meer smaakt, helaas uitverkocht. Later voegt zich nog een dame in het gezelschap met beter Engels, wij kletsen nog wat en kopen ook nog wat en verlaten met een goed gevoel deze gezellige plek. Maar gelijk door naar de supermarkt voor aanvullend ontbijt.

Dan eindelijk klaar om de vanochtend ingezette wandeling voort te zetten, op weg naar de Wasabi Farm. Met twijfelachtige verwachtingen maar wel een leuke wandeling door het platteland wordt de boerderij bereikt. De enorme parkeerplaats waar circa een paar honderd auto’s en enkele bussen terecht kunnen, maakt ons duidelijk dat dit fenomeen is onderschat. Entree is gratis en de boerderij met wasabi velden is groot. Nog groter als je bedenkt dat borden onderweg aangeven dat er op één kilometer afstand nog meer velden schijnen te zijn. Het is een perfect verzorgde omgeving waar ook nog van alles te krijgen is…………in wasabi stijl dan natuurlijk. In de winkel van circa 200 m2 vindt men, wasabi- potjes, flesjes, zakjes en vers. Wasabi- crackers, chips, diverse andere wasabi snacks. Zout met wasabi, en andere kruidenmixen met wasabi. Wasabi kaasdip, stengels, in het zuur etc, etc, etc. Buiten enkele verkooppunten met wasabi plantjes en speciaal daarvoor ontwikkelde raspen, eentje met wasabi kroketten en als klap op de vuurpijl wasabi ijs. “Doet u mij er maar eentje maar wel die grote”, hoor ik mijzelf zeggen. Els gaat voor de kroket. Op mijn ijs(je) een flinke klodder onvervalste, huisgemaakte wasabi en die was stèèèèrrrek. Maar buitengewoonlekker en niet vergelijkbaar met wat ik ooit eerder aan ijs geproefd heb.

Om de boerderij heen tussen de velden door is een parkachtige omgeving gecreëerd. Wasabi is een waterplant dat bij uitstek gedijt in vers helder water. Dus veel stromend water met rijen wasabiplanten. Hier en daar overdekt tegen al te felle zon, voeg daar een idyllisch bruggetje bij met wat herfstkleuren en de romantiek spuit je de oren uit. Onder een paar enorme stenen, waar onze hunebedden bij verbleken, is een soort altaartje gemaakt. Er is een uitkijkpunt dat vermoedelijk alleen in de winter bruikbaar is door het opgeschoten groen eromheen. Natuurlijk ook een legende van een heel sterke heel foute edelman die dood en verderf zaaide maar uiteindelijk door de dappere bevolking is gedood.

We gaan terug naar huis, de schemer kondigt zich al aan en het is nog ver. Hoewel de Rode Wouw (een grote roofvogel die ook wel als aaseter wordt gezien) in Japan veelvuldig voorkomt, vliegen er nu tot verrassing, enkele tientallen boven het hoofd, een klein genoegen. Wanneer dan later plotseling een aardige eetgelegenheid opdoemt in het inmiddels duister is het geluk compleet. De menulijst wordt met Google bestudeert en wij vallen voor de aandoenlijke eigenaar die op zijn beste Engels in alles behulpzaam is. Het schept vertrouwen dat bovendien wordt waargemaakt en er wordt heerlijk gegeten en gedronken in het verder lege restaurant. Dan snel naar het station voor een taxi, er staan er meestal wel een paar maar niet vandaag dus. Een vriendelijke passant is bereid de taxi voor ons te bellen maar dat kan even duren. Eén uur later wordt de wandeling hervat en maken wij de 13 kilometer vol. Morgen vroeg op, voor de laatste paar dagen, naar Tokio.