Jerash

Na ons koningsontbijt hervatten wij de reis al vroeg naar het noorden met als bestemming Jerash waar één van de grootste Romeinse opgravingen is die er bestaat. Volgens ons reisboek doen wij er goed aan om te overnachten in Ajloun om vandaaruit de opgraving als dagtocht te bezoeken. Mijn plan is dus; diezelfde dag! De vertraging begint al bij de start. Na de gebruikelijke wachttijd om de bus vol te krijgen gaan we eindelijk op weg ten minsten………………100 meter en we worden een soort van klem gereden door een andere bus, Iedereen overstappen. Voordat wij alle bagage bij elkaar en sjouwgereed hebben is de bus leeg en gaan wij als laatste de nieuwe bus in. Tot onze stomme verbazing is iedereen in de nieuwe bus gaan zitten zoals hij/zij in de vorige bus zat. Onze uitstekende plaats vóórin de bus is keurig vrijgehouden. Weer gaat er een wachttijd in en joost mag weten waarom. Eindelijk op weg en bij onze aankomst staat de taxi al te wachten om zich rijk te rekenen. Drie keer de prijs wordt gevraagd maar dat doen we natuurlijk niet. Ik ga opzoek naar een andere taxi en voor de gebruikelijke 1 JD komen we bij hotel 1/2. Daar denkt de receptionist ook zijn seizoen met onze komst goed te maken. De vraagprijs is 35JD i.p.v. 27JD en je snapt het al…………..dat willen we niet. Dus netjes discussiëren we met de receptionist om een redelijke prijs. Helaas hebben wij zijn graad van Narcisme onderschat en eindigt hij de discussie met dat we dan maar in Amman hadden moet blijven, op naar hotel 2/2. Die vraagt 38JD maar direct met 3JD korting en we zitten vast aan dit hotel van bagger kwaliteit. Het bezoek aan Jerash kunnen we inmiddels vergeten. Wat jammer van de tijd, zeker als ik later het besef krijg dat Jerash beter als dagtocht vanuit Amman gedaan kon worden. Ik onderneem een wandeltochtje naar Ajloun Castle 1250 meter boven de zeespiegel, gelukkig wordt op 1100 meter gestart. Onderweg passeer ik een vrachtwagentje met containers water die de klanten langs rijdt om te bezorgen. De wagen is gevuld met kinderen, twee kleuters en vier oudere kinderen oplopend in leeftijd. De oudste mogelijk 16 jaar. Over de breedte van de weg beginnen zij mij aan te roepen en ik steek over voor het gesprek. Geen touw aan vast te knopen maar wel een vrolijke bedoening. Omdat ik nootjes loop te eten vraag ik tegen beter weten in of de kleuters wat mogen hebben. Het antwoord is nee en ik vervolg mijn weg. 50 meter verder stopt de achterop komende vrachtwagen en papa-driver vraagt in het Arabisch of ik op weg ben naar het kasteel. Op mijn bevestiging maakt hij met een ruime armzwaai kenbaar dat ik moet instappen en als één beweging maken de 4 kinderen op de achterbank plaats voor mij. Na een vrolijk tochtje eindig ik pal voor het ticketbureau. Welcome to Jordan. Het kasteel is gebouwd door een van de generaals van Aladin als tegenwicht op de kruisvaarders en nooit door hun veroverd. Mogelijk vanwege zijn fantastische ligging en het feit dat de nieuwste strategische technieken werden toegepast hoewel ik die niet heb kunnen ontwaren. Toch een indrukwekkend bouwwerk ooit met 7 torens uitgevoerd en met ogenschijnlijk weinig comfort. De rest van de dag is lui en het diner wordt op het terras met prachtig vergezicht genuttigd. Het hoofd van de huishouding (een soort butler uit Bangladesh) is duidelijk gecharmeerd van Els haar verschijning en blijft om onze tafel (de enige die bezet is) heen zwerven. Iedere aanleiding aangrijpend om zijn diensten tot vervelens toe aan te bieden en onderwijl zijn levensgeschiedenis met ons te delen. Voor mij is het een slechte kwaliteit van achtergrondmuziek maar Els begrijpt er alles van. Het weidse uitzicht dat wij genieten heeft ook nadelen. Om 4 uur ‘s nachts beginnen de talrijke minaretten het dal te terroriseren met hun religieuze gezang. In plaats van één harmonisch afgestemd geheel lijkt iedere minaret of zijn eigen tijd aan te houden of volgen zij elkanders voorbeeld. Vanuit de verste verte zwelt het geluid aan en komt als een surfgolf op ons af tot het de laatste minaret naast onze deur heeft bereikt. Nog een kleine echo van verderop en eindelijk na een half uur rust in de tent. Na een eenvoudig ontbijt, tussen de bloemen, van opgepiepte broodjes met vier eieren en natuurlijk de butler gaan we op weg. Om niet verder tijd te verliezen nemen wij de taxi naar Jerach alwaar wij bij een hotel naast de ingang van de site vragen onze rugzakken te mogen stallen. Een aller aardigste eigenaar gaat akkoord en het hoeft niets te kosten. Ik bestel twee koffie om hem wat te laten verdienen, hoeft ook niets te kosten. Alleen wil hij graag mijn paspoort even zien en noteert de gegevens. Veiligheid i.v.m. terroristische dreigingen, tenslotte laten wij rugzakken achter (die overigens niet gecontroleerd worden) Moeizaam schrijvend neemt hij mijn naam over van links naar rechts en dan het paspoortnummer van rechts naar links, grappig. De Romeinse site was fantastisch. Met een start circa 64 BC tot de aardbeving van AD 747 een stad van hoge welstand door de rijke landbouw gronden in de omgeving. Op haar hoogte punt een bevolking van 15.000 mensen en nog maar een kwart de jaren na de aardbeving. En korte bezetting rond 1200 door de kruisvaarders en dan uit beeld tot de herontdekking in 1878. Het bevat een hippodroom, diverse indrukwekkende tempels, kerk ruïnes, een enorm forum omgeven door pilaren, twee amfitheaters, een Arc de Triomf ter ere van het bezoek van keizer Hadrianus (je weet wel van die muur in England) en als meest bijzondere de Cardo Maximus de noord/zuid weg dwars door de stad met een bijna volledige zuilengalerij. Na 4,5 uur zijn wij (ik) uitgekeken. De tijd vloog voorbij. Op naar Madaba.