Madaba

In Madaba heeft Els bij het derde hotel haar keuze al gemaakt en omdat wij direct voor twee nachten boeken heeft zij de receptionist bij de neus met haar onderhandeling en zitten we voor 35JD incl. ontbijt op rozen. Allemaal valse charmes. Gelijk wordt besloten wij aan het gezamenlijk buffet van die avond deel te nemen dat op verzoek van een reizend Nederlands gezelschap wordt aangericht. Die avond reeds in de lift horen wij een gezang waarmee mijn vermoeden bevestigd. Na het gebed van de dominee wordt ons een plaats gewezen en schuiven wij in de rij aan. Het eten is goed te doen en drinken lijkt inbegrepen, tenminste…………. Wanneer Els voor een tweede consumptie naar de bar loopt zit daar een oude man (mogelijk de eigenaar) op een stoel met de armen over elkaar die op zeer vervelende toon tegen Els zegt, “ik zie wel dat je voor de tweede keer in 5 minuten komt, wat is je kamernummer?” Nu heeft Els met alle perikelen op haar werk al aardig wat achter de rug maar ik heb haar nog nooit zo “geraakt” gezien als deze avond. Madaba is bekend om zijn antieke mozaïek uit de Byzantijnse periode. Daardoor geïnspireerd, is de hele stad bekend komen te staan om zijn vakmanschap in het mozaïek maken. Er zijn diverse werkplaatsjes waar dit vakmanschap wordt uitgeoefend en talloze winkeltjes die de producten in alle soorten en maten aanbieden. Hoewel de stad een erg lange geschiedenis heeft werd het na de aardbeving van AD 747 voor zo’n 11 eeuwen verlaten. Rond het einde van de 19e eeuw ontvluchte een groep van 2000 christenen het moslim geweld in Karak om zich hier te vestigen. Tijdens het graven van funderingen voor hun nieuwe behuizing stuiten zij op tal van mozaïeken. De meest bekende, niet de mooiste, is die in de Grieks Orthodoxe kerk. Daar is een landkaart uitgebeeld van Egypte tot Turkije met daarin alle heilige plaatsen uit het christelijke geloof. Wanner deze bezocht is wordt het tijd voor koffie en komen wij, gewenkt door een man op leeftijd, naast hem op een bankje terecht. Er ontstaat een aangenaam gesprek waaruit blijkt dat hij 69 jaar is waarvan er 48 getrouwd, in New York woont, gepensioneerd met de schaapjes aardig op het droge. Ook hij, net als alle Arabieren, is gecharmeerd van Els en maakt haar complimenten. Ik maan hem tot rust omdat ik in hem een grote bedreiging zie. Met brede lach en zichtbaar gestreeld beweert hij het tegendeel, zijn eigen vrouw is hem te lief. Wanneer hij dat illustreert met zijn gewoonte haar elke dag koffie en brood op bed te brengen maakt hij het er voor mij niet makkelijker op. Juist als wij op het punt staan een kaartje te kopen voor één van de mooiste mozaïeken herkend Els een jonge dame uit Jerach. De herkenning is wederzijds en zij vraagt ons of wij niet in het bezit zijn van de Jordanpass? Het blijkt dat deze pas vrij toegang geeft tot tal van bezienswaardigheden in heel Jordanië, inclusief de drie stuks die wij al bezocht hebben en een gratis visa. Dan eerst dat maar regelen lijkt ons en we vertrekken weer. Gevolg is een oeverloos gehannes op het instabiele internet van het hotel tot een telefoontje met Laurens uitkomst biedt. Maar de dag is bijna ten einde dus organiseren wij voor de volgende dag een taxi om langs diverse bezienswaardigheden te rijden die met openbaarvervoer niet te doen zijn. De rest van deze dag dwalen wij door Madaba. Om 8.00 uur scherp staat de taxi voor de deur om ons rond te rijden. Allereerst de berg van Nebo vanaf waar Mozes het beloofde land mocht aanschouwen voor de Joden. Een indrukwekkend uitzicht, helaas niet heel erg helder maar wel met een kerk vol mooie mozaïeken. Dan naar Wadi Jadid een veld met dolmen (hunebedden) waarvan er helaas al erg veel zijn vernield door de plaatselijke bevolking. Van de oorspronkelijke 40 zijn er 12 over en wij zien er eentje. Door onwetendheid gedreven wilde de plaatselijke bevolking geen toeristen naar hun gebied en meende dit door de vernielingen te kunnen voorkomen. Verder op pad passeren wij een dorp met verscheidenen zwaarbewapende pantserwagens en politieagenten. Het blijkt dat hier een familievete, ontstaan door twee vechtende jongetjes, inmiddels twee doden ten gevolge heeft gehad. De groepen, elk opgelopen tot circa 1000 man, worden onderkoeld gehouden door het omschreven machtsvertoon. Onderwijl wordt achter de schermen door de sjeik van een neutrale clan tussen de groepen bemiddeld. Diverse nomadestammen kamperen langs de route die wij rijden. Voor hun een soort van winterkamp verteld de gids ons. Wadi Mujib wordt een hoogtepunt waarop wij ons niet erg hebben ingelezen maar het zou wel erg mooi moeten zijn. Als wij de kloof betreden stijgt de gemiddelde leeftijd. Een kronkelende ondiepe rivier in een lange smalle kloof voorzien van diverse uitdagende passages is wat ons de komende twee uur gaat bezighouden. Els zoekt en ontvangt van mij alle steun die nodig is maar de eerste echt zware uitdaging is haar iets teveel en als een echte Lorelei zoekt zij vertier op een steen langs de stroom. Ondertussen ploeter ik verder tussen het spectaculair rode gesteente door water en watervalletjes, langs trappetjes en geknoopte touwen tot uiteindelijk een tien meter hoge waterval mij staande houd. Tot mijn middel in het water staar ik omhoog naar het obstakel als ik waterplanten aan mijn benen voel………………waterplanten? Ik stap opzij en dan denk ik………….plastic? Wanneer ik mijn been op een steen zet zie ik tientallen vissen aan mijn benen knabbelen. Ook nog voor die prijs, het kan niet op. Glijdend en zwemmend haal ik Els op voor de terugtocht en wij stappen zeiknat in de taxi. De Dode Zee is onze volgende halte voor een voortzetting van deze Spa toertocht. Madaba Beach is een mooi oord voorzien van restaurant, kleedruimtes, douches, toiletten, een zwembad en strand. Ruim opgezet, redelijk knap verzorgd en voor iedereen toegankelijk. Wij stevenen direct op de Dode Zee af die op het eerste gezicht niets bijzonders lijkt op het ontbreken van vogels en bootjes na dan. Ook de eerste stappen zeggen niets totdat je allerlei gevoeligheden op de huid begint te ontwaren ook op plaatsen waar je dit niet verwacht. Het meest surrealistisch is wanneer je achterover in het water zakt en je benen als dobbers onder je vandaan naar het oppervlak schieten. Je drijft echt en met wonderlijk veel lichaam boven het water uit. Angstvallig laten wij mond en ogen niet in contact komen met het zoute water. Mijn scheenbenen schrijnen, mogelijk door het geknabbel van de visjes. Het is erg leuk en ontspannen maar niet voor een uur dus relaxen wij verder aan het zwembad tot sluitingstijd zich aandient. Als laatste passeren wij een panoramisch punt van waaruit de Dode Zee goed te zien is. Door het heiige weer valt dit tegen. Eigenlijk hebben we al genoeg gezien doordat bijna de hele route langs de Dode Zee voerde. Geen punt dus. In het hotel aangekomen worden we benaderd door de receptionist die ons begeleid naar de eigenaar. Deze geeft uitvoerig uitleg over zijn gedrag eerder aan het buffet en maakt excuus dat dit niet zo bedoeld was. De vorige avond had ik dit besproken met de receptionist. Zaak opgelost. Deze ochtend maken we voor het eerst gebruik van onze Jordanpass en bezoeken de mozaïeken die beslist niet gemist mogen orden. En inderdaad zijn ze schitterend. Heel fijne en gedetailleerde afbeeldingen van mens, dier en geometrische figuren. Op naar het busstation omdat ons doel is nog vandaag Karak te bereiken en dat het beste via Amman kan. Rechtstreeks is een reuze gedoe van overstappen van de ene naar de andere kleine bus met alle mogelijke missers van dien. Nu gaat deze reis ook niet zonder horten en stoten omdat wij bij een ander busstation aankomen dan gepland. Zoals overal in Jordanië is ook hier weer iemand behulpzaam en staan wij weldra in de rij voor een tochtje per witte taxi naar het andere station. Nu begrijpen we dit systeem ook weer.