Dana Biosphere

We staan vroeg op omdat de bus om 10.00 uur zal vertrekken. Aangezien ik daar niet zo heel veel vertrouwen in heb zijn wij op tijd aanwezig, het zou net zo goed 11.00 uur kunnen worden . Een en ander resulteert in een onverwacht vroeg ontbijt dat niet in de planning staat. Gelukkig maar want de rest van de dag komt er niets meer van. Bij het busstation wordt mijn reisplan door alle aanwezige zwaar bekritiseerd en ik trek mij met alle nieuwe informatie in mijzelf terug om een nieuw plan te smeden en hak de knoop door. Dat betekend dat wij een uur eerder onderweg zijn met een andere bus via een andere route maar goedkoper en met tijdwinst. We schuiven de bus in en onmiddellijk beginnen ook daar mensen zich met ons plan te bemoeien, mogelijk omdat ik een Spaans echtpaar nog even check voor een alternatief. Gemoedelijk wordt de bus volgeprakt met mensen en bagage met als gevolg dat halverwege de rit één passagier bij het verlaten van de bus het raam verkiest boven het gangpad met mensen en goederen. Dankzij onze Spaanse medepassagiers worden wij nog eerder uit de bus gedumpt dan gedacht en lopen wij de laatste twee kilometer met rugzak naar beneden richting Dana, ons reisdoel. Die twee kilometer wordt 400 meter als er een oude baas ons een lift aanbied. Ik heb gelezen dat dit gebruikelijk is maar niet vrijblijvend. We hebben een deal en even later, door inmengging van mijnheer, natuurlijk ook een slaapplek waar zich korte tijd later ook onze Spaanse metgezellen hun intrek nemen. Ik sta te popelen om het gebied in te gaan, we zijn niet voor niets zo vroeg. Een gids biedt zijn diensten aan waar wij weifelend gebruik van maken. Alie blijkt zijn geld dubbel en dwars waard omdat hij niet alleen een kampvuurtje voor de thee regelt of een romantische zonsondergang. Buiten dit alles weet hij ons de steenbokken te duiden die wij zeker gemist zouden hebben. Drie zien wij er in totaal. Één staande op een uitstekende rots prachtig an profiel. Een ander zie ik liggen op een rotsplateau. Hij valt op door zijn enorme hoorns waarvan ik eerst dacht dat het boomtakken waren. Als klap op de vuurpijl zien wij er twee met groot gemak langs de steile rotswand afdalen. Wat een mooi begin en Els heeft alle klauteringen als steenbokje vier weer prima doorstaan. We hebben bij de boeking gelijk ingetekend voor het diner. Dat diner wordt een onverwacht grote groep van totaal negen personen. Er heeft zich een Jordaanse familie bij aangesloten. De stemming is gemoedelijk en er worden goede gespreken gevoerd. Zo heeft Jordanië de laatste decennia eerst een massa Palestijnse vluchtelingen binnen gekregen, daarna Iraakse en vervolgens de Syrische. Met name de komst van welgestelde Iraakse vluchtelingen heeft in Jordanië de prijzen sterk doen stijgen. Buiten dat hebben wij al eerder vernomen dat circa één miljoen Egyptische werkzoekende de markt hier bevolkt. Dit alles legt een enorme druk op de economie waarvan het afwachten is hoelang een land met alleen toerisme als bron van inkomsten , dit aankan. Het eten is lekker, de thee zoet en warm, de lucht koud maar de vuurpot heet. Onder twee dikke dekens en Els half gekleed liggen wij weer vroeg in bed. Om kwart voor zes gaat de wekker. Ik ga vandaag voor een vroege ochtend hicke. Bekir en Abdullah (24 en 30 jaar oud) hebben gisteravond gevraagd of ik gezelschap wilde en daar heb ik bevestigend op geantwoord, beide staan al paraat. Klein broodje, kopje Starbucks koffie, dat Bekir altijd met zich meezeult en we gaan op pad. Het is een stevige afdaling diep de kloof in, onderwijl spiedend naar vogels en ander wildlife. De vogels zijn te schuw voor een close-up en de rest laat zich niet zien. Gelukkig is Abdullah een amateur stenenverzamelaar en hij verteld mij allerlei geologische bijzonderheden over de stenen die wij zien en de structuren in de rotsen. Ook die wens is in vervulling gegaan. Beneden in het dal zie ik ineens drie dieren op circa 150 meter hoogte horizontaal langs de rotswand rennen. Niemand heeft enig idee wat het zijn kan en het lijkt het meest op een soort van Mormeldier. Al ronddwalende, onder meer een kloofje in, besluiten wij ergens stil te gaan zitten totdat de natuur zijn gang weer gaat en hopen daarmee de kans van zicht op wildlife te vergroten. Na een haf uurtje maakt Bekir de opmerking dat de natuur ons vanochtend niet gunstig gezind is en ik zie een gier in zweefvlucht boven de bergkam langs scheren en direct weer verdwijnen. We stappen op als bij het weglopen er nog één komt aangevlogen en lang genoeg in beeld is voor een paar foto’s. Nog even verder gelopen en we zien er drie rondcirkelen. Als klap op de vuurpijl vindt Abdullah nog een groot stuk kwarts van een kilo of zes. Ook daar hebben wij tijdens de tocht over gesproken. Al met al een zeer geslaagde ochtend en voor mij al het gehele bezoek. Wildlife spotten blijft in hoge maten een kwestie van geluk en ik ben behoorlijk aan mijn trekken gekomen. De terugtocht wordt aanvaard en is zoals ik verwacht een stevige uitdaging. Nog voor de helft van de klim geeft Abdullah zich gewonnen en geeft zijn last, de kwartssteen, aan de natuur terug. Dat zou jammer zijn dus stop ik hem in de rugtas en zeul het ding de berg op daarbij de beide mannen het snot voor de ogen lopend. Met veel tussenpauzes, om de mannen rust te geven, bereiken wij de bijna top. Daar staat grote broer te wachten met de auto, onderweg opgebeld door kleine broer Abdullah die het end in de bek heeft. Nu is een voorwiel aangedreven hybride Volkswagen geen 4WD en duurt het gesukkel met de auto een groot half uur voordat de laatste helling is genomen. Gelukkig voor Abdullah is hij de chauffeur en hoeft HIJ dus niet te lopen, ondertussen ruikt de auto verdacht. We zijn 11.45 uur thuis, ik geef Abdullah zeer tot zijn verrassing de steen terug en het hotel heeft de goedheid het door ons gemiste ontbijt alsnog te serveren. Welcome to Jordan. De familie neemt na het uitwisselen van wat gegevens afscheid en ik trek de rest van de dag met Els op. Geïnspireerd door ons stenen verhaal gaat zij op zoek en vindt er ook nog een, helaas van een mindere kwaliteit. Al rondkijkende in Dana komen we een leuke eetplek voor de avond tegen die wij direct bespreken. We bezoeken wat er te bezoek valt, weinig, drinken een kopje thee en ik heb ondertussen de nodige interactie met wat bewoners en nieuwkomers.