Amman

Na het ontbijt de stad verkennen, het eerste doel de Citadel om daarna door “Down Town” te wandelen. Op aanraden van onze receptionist, ”je moet wel gek zijn om daarheen te lopen” zegt hij non-verbaal, nemen wij de taxi. De chauffeur spreekt geen Engels maar doet alsof net als met het kaartlezen als ik hem aanwijs waar wij naartoe willen. Een en ander resulteert in het totaal verkeerde doel precies de andere kant op als waar hij naartoe moet. Daar wordt hij niet vrolijk van en in het Arabisch maakt hij mij iets kenbaar waarop ik vrolijk in het Nederlands vertel dat ik duidelijk genoeg ben geweest en hij de schuld op zichzelf moet betrekken. Of het de tekst is of de houding weet ik niet maar wij eindigen keurig bij het ticketbureau van de Citadel en ik geef hem 3 i.p.v. 2 JD voor de moeite. De Citadel is een ruïne van circa 1500 jaar oud en tekenen van bewoning in de bronstijd met een schitterend uitzicht over de stad. De stad is een wonderlijke blokkendoos aangebouwd tegen heuvels, 20 in totaal voor heel Amman, het lijkt geen plaats voor straatjes te hebben maar de geluiden vertellen anders. Na de Citadel op naar “Down Town” en zijn hectiek. Winkeltjes en souks en kleuren en geuren en mensen en geluid, voornamelijk toeterende auto’s. Oversteken als een toreador en maar blijven glimlachen. Overvriendelijke mensen en geen opdringerige verkopers. Wat krijgen wij een Arabisch gevoel. Ik loop met mijn fototoestel om de nek en een kleine jongen schiet mij aan, schijnbaar onder de indruk van die toeter. Hij wil wat van mij en ik begrijp er niets van maar neem zijn reactie serieus. Een paar verkopers achter mij bieden hulp en het blijkt dat de knaap op de foto wil. Met veel ophef maak ik een serie van hem en hij staat stoer te poseren. Of hij nu op televisie komt? Is zijn vraag. Dat kan ik niet beloven maar wel op facebook. Wanneer dan? Na mijn vakantie……..box, ik zie een duidelijke teleurstelling in zijn ogen, helaas. De reactie van de verkopers leert evenwel dat ik juist gehandeld heb en met een handdruk nemen wij afscheid. Na de slentering door de stad blijken wij vlak bij het hotel te zijn aangekomen. Een steeg daar vlakbij die gisteren gevuld was met etende mensen alsof het gratis was gaf nu ruimte voor verkenning. Centrum van de oproer blijkt een winkel/bakkerij met baklava. Ik schiet drie jongedames aan en vraag hun om uitleg van dit fenomeen. “Oooh, maar dit is heel lekker” en de woordvoerster noemt een moeilijk naam. “zal ik jullie even helpen?”. We zien er natuurlijk nogal oud uit. Wij antwoorden bevestigend en nog voor ik kan ingrijpen trekt zij haar portemonnee, besteld en komt terug met twee heerlijke stukken baklava met kaas. Er volgt nog een vrolijk gesprek ondanks hun haast en na het nemen van een foto vertrekken de dames. Welcome to Jordan. Het is nog vroeg dus maken wij een ommetje als wij worden aangesproken door een jongeman. Hij vraagt naar de Citadel, wat mij verbaasd aangezien hij van de omgeving lijkt te zijn. Al snel komt de aap uit de mouw en moet hij van de docent zijn Engels oefenen door met toeristen te praten. Het Chinese-concept is of ook hier doorgedrongen of ook dat hebben al gekopieerd. Na tien minuten schudden wij hem beleefd af en gaan op zoek naar Rainbow street. Dé plek om ’s avonds te eten en te flaneren. De Jordaanse keuken en ook restaurants lijken niet erg ontwikkeld maar het eten is weer redelijk. Even daargelaten dat de soep/saus bij mijn eten rook of dat de geit er net was uitgestapt. Nog leuker wordt het als wij de straat opgaan die gevuld is met flanerende mensen. Groepen jongens en aparte groepen meisjes, gezinnen, toeristen en in rondjes rijdende auto’s. Ik herken minstens drie auto’s die ik elk drie maal zie langs komen in de één richtingsstraat die rijk gevuld is met mensen en auto’s. Een kopje koffie aan het open etalageraam van het café blijkt een eersterangs plek. Dan naar het hotel. Op mijn postduivengevoel sla ik halverwege de Rainbow street linksaf en Els is bereidt mij te volgen. Er volgt een pad van donkere straatjes, nauwe steegjes en trappen. Onderaan de heuvel aangekomen in de drukke winkelstraat pak ik de kaart ter oriëntatie als Els zegt “nee, ik weet het al, hier linksaf en we zijn er”. Nu heb ik door de ervaring geholpen geen hoge pet op van Els haar oriëntatie vermogen maar zij doet mijn bek openvallen als wij plotseling voor het hotel staan. Bomen en stenen en andere zaken zijn voor mij een landmark om de weg te vinden en alle winkelstraten zijn mij gelijk. Els verstaat geen bomen en stenen maar winkeltjes………………………!