Machu Picchu

Hoewel het eten van de aaibare cavia anders doet vermoeden lijken mij de Peruanen diervriendelijk. Niet dat wij hen de dieren zien knuffelen maar alle honden die rondlopen zijn niet schichtig en blaffen ook niet nog lijken zij gevaarlijk. Daarbij lijkt de kritische afstand (de afstand dat wild toestaat tussen de mens en zichzelf alvorens te vluchten) van vogels aanmerkelijk kleiner dan in Nederland. Bij mijn laatste optreden als gids kwam het ter sprake dat wij in Nederland ook paardenvlees eten. Het leek even of mijn Amerikaanse gehoor bevroor. ’s Lands wijs ’s lands eer zullen wij maar zeggen.
Na het enerverende taxi avontuur maken we een stadswandeling door een deel van het centrum dat nog niet is bezocht. De wijk is veel minder volks maar erg sfeervol. Mooie gebouwen en leuke straatjes die door het invallende duister een romantische beeld oproepen. Winkeltjes met een divers aanbod aan kunst en kitsch en gezellige restaurantjes. Els is nog even bij een kapster langs geweest om het haar te laten wassen en föhnen, het beeld is compleet.
Midden in de stad vormen de restanten van een oude Inca muur het fundament van een museum. Met verwonderlijke precisie zijn de stenen zonder specie gestapeld en daarvoor in de juiste vorm gehakt, niet noodzakelijk allemaal in dezelfde vorm. Wij hebben deze vorm van bouwen eerder gezien maar weten niet meer precies in welk land, het moet zeker rond de Middellandse zee zijn geweest, thuis de foto’s er nog maar eens op naslaan.
4 Uur opstaan voor onze bezoek aan Machu Picchu. Eerst met de bus naar Ollantaytambo, een prachtige rit. Mooi landschap onder de besneeuwde toppen van de Andes. Gletsjers voeden de rivier waarlangs wij later onze treinrit vervolgen. Gele brem langs de kanten van de weg. Veel akkerbouw op de vruchtbare grond. Een boer ploegt zijn akker met een houtenploeg die wij alleen nog herkennen van de plaatjes van Ot en Sien. De jonger lezers weten vermoedelijk niet eens wat een ploeg is dus staak ik hier mijn uitleg en laat mij het commentaar van later rustig welgevallen. Lama’s, alpaca’s, ezels, runderen, schapen en scharrelvarkens vullen het landschap. Bij gebrek aan hekken zijn de dieren of gekluisterd (nog zoiets onherkenbaars) of staan aan lange touwen verspreid over het weiland. Dat weiland ziet er overigens beduidend anders uit dan in Nederland. Grouw en met kortgras begroeid. Van adobe (ongebakken stenen van klei) opgetrokken huizen en boerderijen vaak ommuurd kom je langs de hele weg tegen. Altijd en overal worden waren aangeboden, nu ook lange bamboe staken en bossen groen graan om zelf te dorsen nemen wij aan.
In Ollantaytambo nemen wij een ontbijtje en de luxe trein naar Aguas Calientes. De trein heeft panoramaramen in het dak en de rit is wederom geweldig. Tussen het veel groen aan bomen en struiken door schittert de Rio Urubamba ons vriendelijk toe. Prachtig water dat erg verblokt een mooie wildwateruitdaging vormt voor een ieder die zich geroepen voelt. Hier en daar parkachtige beelden vol mooi groen gras tussen de met natuurlijke draperieën begroeide bomen. De bloeiende bromelia’s groeien in grote getalen weelderig in de bomen en langs de rotswanden. Door het voorjaar is er nog veel meer onbekend bloeiend materiaal dat ons oog streelt. Af en toe blaast de sputterende locomotief bij een steile helling bij wijze van protest een zwarte roetwolk de lucht in.
Wij komen in contact met een Duitser een aardige kerel die net klaar is met 3D opnames van het amfitheater in Moray dat wij bezocht hebben. Hij heeft even een paar dagen vrij alvorens hij thuis in Duitsland een half jaar met de verwerking van het materiaal zal bezig zijn. Over de dag heen hebben wij interessante gesprekken over Nazca en de Inca beschaving.
In Aguas Calientes nemen wij als zovele anderen de bus omhoog naar ons einddoel. Een lange rij vormt zich en bussen rijden af en aan. Halverwege de honderdmeter lange rij komen wij tot de ontdekking dat een buskaartje bij een apart loket moet worden aangeschaft. Gelukkig staat onze Duitse vriend daar bijna aan het einde van de rij en Els vraag hem drie kaartjes in plaats van één te kopen waarop hij in ruil naast ons in de rij mag plaatsnemen. Mijn rij is veel langer maar gaat aanzienlijk sneller dus moet ik veel mensen laten voorgaan alvorens ons gezelschap compleet is maar dan houdt niets en niemand ons meer tegen en haarspelden wij ons naar boven.
Eindelijk 9.30 uur Macchu Picchu wat een hoogtepunt op hoogte. Een compleet dorp op een 2430 meter hoge piek gebouwd omgeven door terrassen waarop de gemeenschap van weleer groentes, aardappelen en graan verbouwde om in het eigen levensonderhoud te voorzien. Naar de verspreiding van de terrassen te oordelen was dat een zwaar bestaan. Door de grote van de nederzetting is het verwonderlijk dat het pas in 1911 tussen het woekerende groen écht is ontdekt op een vermoedelijk toevallige ontmoeting van een paar Duitsers in 1860 na. De herkomst lijkt uit de 15e eeuw en altijd aan de aandacht van de Spaanse veroveraars ontsnapt. Ook weer door gebrek aan overlevering is niet bekend hoelang de gemeenschap heeft bestaan en of deze mogelijk al voor de Spaanse bezetting vertrokken was. Gedacht wordt dat de bouw 50 jaar in beslag heeft genomen en door 500 mensen bewoond is geweest. Heden ten dagen verwerkt het een kleine 2500 bezoekers per dag.
Kunstig gemaakte gebouwen en irrigatiesystemen. Tempels en een paleis, huizen met via de buitenzijde bereikbare verdiepingen. Alles systematisch en strak vormgegeven. Steile trappen opgebouwd met ontilbare en gepolijste stenen. Prachtige doorkijkjes en hier en daar kruipdoor sluipdoor straatjes. Tussen de bebouwing en op de terrassen een goed onderhouden gazon. Gerestaureerde daken laten de slimme constructie van eeuwen geleden zien en het vakmanschap waarmee met stenen gewerkt werd. Het moet geen arme gemeenschap zijn geweest gezien de eenheid van prima huizen. Dat klopt dan misschien met het vermoeden dat dit een knooppunt in handelsroutes is geweest. Circa 5 verschillende toegangswegen komen op de top samen.
Eén van die wegen, die ik bij toeval ontdek, beklim ik gratis tot het panoramapunt op 2720 meter en kan naast al het genieten ook prachtige overzicht foto’s maken. De andere piek die beklommen kan worden heft entreegeld en heeft afgebakende momenten van toegang van ten hoogste 200 mensen per keer met een max van 400 totaal. Mijn Hollandse gevoel is weer goed, ik ben nu op ongeveer gelijke hoogte. Onderweg was ik twee Nederlandse meisjes gepasseerd die later ook de top bereiken en waarmee ik in gesprek raak. Ik kom echter niet uit mijn woorden en weet niet wat mij overkomt. Als ik het vermoeden van suiker tekort met hun deel brengen hun koekjes en snoepjes uitkomst. Inmiddels staat ook onze Duitse vriend plotseling achter mij en samen beginnen wij de afdaling.
Beneden zit Els geduldig te wachten en met een zeer voldaan gevoel gaan wij op gelijke wijze huiswaarts om onze lange zit met een nachtbus naar Puno te vervolgen.