Cuzco

Bij het ticketbureau voor onze busreis blijkt er alleen een nachtbus te rijden. Het duurt even voor wij dat doorhebben en de volgende conversatie vindt plaats;
“Do you speak Englisch? Pocito (verlegen glimlach) Dos tickets Cuzco por favor”. Welke tijd wilt u? die van 8.30 en aankomst 4.30”. Veel schrijfwerk, briefje hier briefje daar en alstublieft. “maar dat is de datum van vandaag en wij bedoelen morgen!” Veel schrijfwerk, briefje hier briefje daar en alstublieft maar weer. “dus u neemt dan de nachtbus van morgen om 8.30?............NACHTBUS? Ja naar Cuzco gaan alleen nachtbussen. Ooohhh maar dan willen wij toch vanavond.” Wij hebben geen acht geslagen op de notitie P.M. en A.M. Kras, kras, briefje aangepast en alstublieft. “Oh maar om 8.30 kan niet want dan loopt onze dagexcursie nog” er volgt een zijdelings overleg met haar baas naast haar die wel Engels spreekt en onverstoorbaar is gebleven tijdens het hele verloop. In Nederland zou de jongedame die ons helpt ondertussen met vuurspuwende ogen en een Inca offerande-mes zwaaiend de achtervolging zijn ingezet op twee rennende paralympiërs. Maar niets van dat alles. Kras, kras en alstublieft maar weer, twee tickets voor 22.00 uur tot 15.30. Onze taxi naar het ticketbureau is inmiddels vertrokken………………………
De nachtbus is comfortabel ingericht met uitzondering van de bediening die ons sacherijnig de hele rit slechts één kopje thee serveert terwijl een maaltijd beloofd is. Onze knorrende magen overstemmen het motor geronk. Al snel na het vertrek zetten de haarspeldbochten in en wij worden geshaket als een cocktail. Rollend van links naar rechts met dito hoofd in de brede stoelen duurt het even voor wij de oplossing hebben gevonden. Armen stijf langs het lichaam maakt de stoel pas, een opblaaskussen stabiliseert het hoofd en slapen maar.
Met al deze wijzen van vervoer doen wij deze vakantie toch afscheid van een belevenis die het reizen tot reizen maakt namelijk openbaarvervoer tussen de locals en op basic niveau. Misschien is dat wel de leeftijd?! Afgezien van het nachtelijk gedeelte is het uitzicht fantastisch. De Andes is een glooiend hooggebergte met een geel/groen gazon bedekt en besneeuwde toppen daarboven. Wij rijden veel op de boomgrenshoogte en hebben zo maximaal uitzicht.
Cuzco ligt op circa 3390 meter en al in de bus voelen wij ons wat hijgerig. De straten zijn druk gevuld met bussen, taxi’s en overig verkeer. Als je in Peru als voetganger al geen enkel recht hebt en zebrapaden als louter decoratie het asfalt sieren dan moet je in Cuzco als een gazelle de straat over sprinten. In de spits staan de straten vol met rijen auto’s en bussen waarvan er van de laatste gemakkelijk 10 achter elkaar staan, openbaarvervoer is rijkelijk aanwezig. ’S Avonds rijden de auto’s in met wit of blauw licht omrande nummerplaten. Soms is de nummerplaat versierd met een randje dat aan een zuid Europese zerkversiering doet denken. Enkele koplampen zijn blauw gekleurd en soms straalt de onderzijde van de auto een magisch licht uit. Of er is in zijn geheel geen licht. Alles lijkt te mogen. De taxi rijdt zonder meter maar binnen de stad kost iedere rit 5Sol, soms moet dat worden afgedwongen. Al lopend is het erg druk op straat, wat opvalt is dat niemand botst. Van de verkeersregels heb ik nog steeds niets begrepen, het lijkt een soort van survival of the fittest. Als er tussen de buitenspiegel en de auto langszij een kartonnetje past is dat voldoende. Het woord “snijden” komt niet in het Peruaans woordenboek voor tenzij in kookboeken. Voorlangs kruisen waarbij de krullen in de kentekenplaten komen mag.
Verder is de stad Zuid-Amerikaans ingericht met overdadig barokke kerken en andere gebouwen hoewel niet overdadig aanwezig. In bepaalde gedeelten zijn de huizen voorzien van soms rijkelijk versierde balkons met een Spaanse karakter. De rest van de bouw is voornamelijk praktisch met op de begane grond veel winkeltjes en reisbureautjes. Hoewel de huizen in de stad nog zijn afgewerkt met een stuclaag tref je dat in de buitenwijken al heel veel minder aan en buiten de stad is het hoogst zelden afgewerkt. Het betonijzer steekt aan alle kanten naar buiten. Soms omdat de bouw nog niet af is, soms omdat met toekomst plannen heeft. Maar de mensen zijn vriendelijk en geven mij net als in Azië het idee groot te zijn. Af en toe overvalt mij een gevoel in Nepal te lopen.
’S Avonds kiezen wij een goed restaurant uit en bestel ik HÉT feestgerecht van deze streek, Cuy! Veel mensen kennen Cuy omdat zij dit vroeger knuffelend door de kamer zeulde en in een met stro gevuld hokje op de slaapkamer hadden staan, waar het piepend om aandacht vroeg zodra je de kamer betrad. Wel ik kan je vertellen, ze zijn ook erg smakelijk. Als je dit als westerling besteld wordt er aangenaam verrast op gereageerd. De ober legt mij uit dat het gerecht onherkenbaar op het bord wordt geserveerd. U begrijpt wel waarom, lijkt hij zich te verontschuldigen. Op mijn verzoek of ik dan wel even een kijkje in de keuken mag nemen wordt positief gereageerd. Trots wordt ik in de kleine en efficiënte keuken door een man of 6 onthaald en krijg ik de nog niet bereidde Cuy of Cavia te zien…………..ook onherkenbaar. Wat een teleurstelling. Het gerecht wordt later keurig opgediend en smaakt verrukkelijk. Stevig maar mals vlees met een volle smaak, nog net geen wildsmaak. De smaak van een stukje vet dat er nog aan zit houdt het midden tussen schapenvet en gerookte makreel. Een aanrader. Door mijn enthousiasme ingegeven waarschijnlijk, komt na de maaltijd de ober met een met doek toegedekte schaal aanzetten. “Dit wilde ik u nog even laten zien” zegt hij en zet de schaal voor mij op tafel. Als ik de doek wegneem ligt voor mij een geheel in takte en bereide Cuy compleet een rood appeltje in de bek. Naast ons zit een Amerikaans echtpaar en de man reageert enthousiast. “Is dat wat het lijkt dat het is en mag ik een foto nemen?”. Er ontstaat een aardig gesprek en ik geef nog even de website van Bicycle Tour Europe door, misschien heb ik ze nog eens mee op de fiets.
Nadat de volgende dag de boekingen voor Machu Piccu zijn geregeld wordt door de stad geslenterd. Wij zuigen het gevoel op, snuiven de luchten in en geven de ogen de kost. Hier en daar wordt naar een prijs geïnformeerd, zo nodig afgedongen, heerlijke sap geconsumeerd en genoten van de aangeboden waar en folkloristische dames die het aan de man brengen. Veel exotische vruchten, groentes, vlees al dan niet gedroogd, noten, kruiden, gekonfijte vruchten en cuy. Inderdaad hier vinden wij een ruim aanbod cuy. Volgestopt met kruiden en, bij de aanbieder thuis, boven een vuurtje geroosterd.
Voor het hoogtepunt Macchu Piccu aanstaande zaterdag, eerder werd vanwege een staking op de weg erheen afgeraden, is er nog een dag of twee voor activiteiten beschikbaar. Onderweg naar een boekingskantoor worden wij overvallen door een kilometer lange parade. Hele hordes dansende jongelui in de meest fantastische uitdossing huppelen in het rond. Er zijn diverse groepen die ongeveer hetzelfde dansen begeleid door hun huisband. Door de veelkleurige uitdossing zien wij het gebrek aan conditie door de vingers. Op het Plaza des Armes vindt een soort van jurering plaats, jammer dat zij hun kruid dan al hebben verschoten.
We hebben een plan voor de middag en houden een taxi aan om dat met hem voor een prijs te bespreken. 150 sol voor de middag eindigt op 100 sol, redelijke prijs omdat de Lonely Planet over 70 sol spreekt hetgeen ons wat weinig lijkt. Op weg naar Moray waar een enorm amfitheater te bewonderen valt. Drie ruime cirkels variërend in grote en diepte zijn min of meer met elkaar verbonden. Ertussen bevindt zich nog een soort van rechthoekige arena. Alles ziet er reuze strak uit maar helaas is het naar de juiste functie gissen geblazen. De Inca’s, ver ontwikkeld op divers gebied, beheerste niet het schrift en aldus ontberen wij de overleveringen.
Weer terug naar de taxi die heeft staan wachten. Het was al opgevallen dat hij de weg niet wist en uiteindelijk midden in een dorpje belanden in de veronderstelling aan zijn plichten te hebben voldaan. Op dat moment weten twee motorrijders, die door Peru rijden, ons van dienst te zijn en wordt toch het amfitheater bereikt. Wat ons dus al was opgevallen komt tot ontknoping, hij wil meer geld! Ik geef aan dat dit niet de deal is maar hij houdt vol. Om onze argumenten kracht bij te zetten stappen wij pontificaal uit de taxi met medenemen van de bagage.
De discussie blijft als een aaneenschakeling van losse Spaanse woorden en dat werkt niet. De dame aan de receptie spreekt wel Engels en ik verwijs hem daarheen. Bij de receptie is inmiddels een Duits echtpaar aangesloten en wij raken aan de praat. Onderwijl legt de receptioniste mijn standpunt aan de taxichauffeur uit inclusief de dreiging dat ik niets betaal en ook niet als hij ons niet eerst naar de zoutpannen brengt. Het echtpaar rijdt Peru rond in een huurauto en ook zij hebben de zoutpannen in hun reisschema. Dit is de kans onze escape te bespreken en met succes, eventueel mogen wij met hun meerijden tot een geschikte opstapplaats voor een streek busje. Aangezien de conversatie van ons in het Engels plaats vindt is ook de receptioniste op de hoogte van de ontwikkelingen en dat lijkt te helpen. Even later vervolgt de taxichauffeur met ligt geïrriteerd rijgedrag zijn weg en bereiken wij de zoutpannen.
Wij krijgen 5 minuten van hem en die heb ik met zovele andere zaken ook maar aan mijn laars gelapt. De zoutpannen bestaan uit terrasbouw met zoals de naam doet vermoeden een paarhonderd vijverachtige constructies. Onderling verbonden door een ingenieus irrigatie systeem. Het zoute water vanuit de bergen wordt op deze wijze per vijver gedroogd en het achtergebleven zout in zakken gestopt voor transport. Een heidense klus lijkt mij in dit overwegend katholieke Peru.
De terugreis wordt ingezet als de chauffeur ineens een Duit/Belgische passagier in laat stappen, dit blijkt hij op de parkeerplaats even te hebben geregeld. Omdat het geen man is laten wij het zo aangezien de situatie voor ons anders ligt bedreigend zou kunnen worden. En hij verdiend weer even 20 sol. In een chaotische conversatie van de medepassagier met de chauffeur en later met ons blijkt haar hetzelfde te zijn overkomen en is ook zij uitgestapt. Ik zie de chauffeur denken. Pas later als zijn frustratie plaats maakt voor gezond verstand zal hij begrijpen een nieuw concept rijker te zijn geworden dat hij aan de man kan brengen.