India laatste dagen en eruit
Door: Nico
Blijf op de hoogte en volg Nico
19 Maart 2010 | India, New Delhi
Verkorte versie; Forten, paleizen, wild en geen wild. Eigenwijze kamelen en gloeiende hitte en wegwezen.
De kortste afstand per vliegtuig is naar Udaipur en een van de steden op mijn verlanglijst. Een relatief rustige stad met een backpackers uitstraling. Weer verschillende “gath’s” die toegang geven tot het water waar men zichzelf en de was onderhanden kan nemen. Natuurlijk overal koeien en stieren die het midden van een kruispunt voor de middagdut verkiezen boven een plekje aan het water. Gezien het feit dat menig dier plastic en touw naar binnen werkt verbaast het mij telkens weer dat de beesten de volwassen leeftijd bereiken.
Ik tref een leuk guest house met een binnenplaats waar iedereen aan tafel aanschuift en maak al snel contact, tenslotte is mijn zwijgverbod afgelopen en dat zullen ze merken ook. De kamer is minder dan in Mumbai maar daaraan ben ik ook gewend geraakt en dit spaart bovendien geld. Verder is er alles wat nodig is voor backpackers inclusief een verrassend leuk dakterras waar ik niet aan toe kom.
Ik bezoek het City Palace dat er schitterend uitziet met veel versieringen aan de buitenzijde en op muren en pilaren. Vooral de mozaïeken zijn fantastisch. Kamers vol met spiegels en afbeeldingen aan wanden en plafonds, al of niet driedimensionaal. Een verfrissende tuin en zicht op de inrichting van de paleizen van jaren geleden.
Aansluitend aan het paleisgebied is een ander gedeelte tot hotel omgebouwd waarvan men de status wel kan raden. Eén van de hotels heeft een collectie van jarenlang vergeten kristalen voorwerpen (6000) van klein tot volledig meubilair. De bezoekvoorwaarden vind ik echter te hoog en besluit dat ik het wel zonder deze blingbling kan stellen.
Met een bootje het meer op geeft een mooi zicht op de skyline van Udaipur met het paleis als hoogte punt. Midden in het meer liggen twee eilandjes waarvan er een is volgebouwd met paleis dat als superdeluxe hotel dienst doet. Een nachtje daar staat gelijk aan mijn totale vakantie budget. Van het andere eiland waren mijn verwachtingen wat overspannen bleek later. Van de verwachte restanten uit een oud verleden restte nog slechts een restaurant van hoog niveau waar ik in deze vakantie nu ook weer niet naar opzoek was.
Terug rond het paleis ontmoet in Gustavo uit Argentinië, jullie begrijpt dat dit een band schept. Hij verblijft in hetzelfde guest house en wij wandelen de dag verder rond één van de meren op zoek naar een veelbelovend park. Wat blijkt is dat wij er meer tegenkomen die een bezoeken waard blijken. In een ervan grijnst ons vanuit een lantaarnpaal een eekhoorn tegemoet die met lunch van de bedrading (over)verlicht is geraakt. In een ander park zien wij het heldhaftige standbeeld van de oprichter van de stad en het paleis. Alweer een Almere situatie. Werd je in de oudheid een beetje geplaagd op een plekje dan koos je gewoon weer een ander. Het laatste park is prachtig en ooit gebouwd om een 60tal vrouwen te behagen. Met alle prachtig bloeiende stuiken blijken wij in het juiste seizoen dit park met een bezoek te vereren. Het is er bovendien opvallend stil en wij genieten.
We ronden het meer verder en het wordt donker terwijl wij onszelf en omstanders (af)vragen “hoe ver nog?” staat er opeens een motorrijder naast ons met het aanbod van een lift. Gedrieën rijden wij naar het centrum van de stad dat veelverder was dan gedacht en de goede man wilde naast een handdruk verder niets van ons hebben. Het is en blijft een land van tegenstellingen.
De volgende dag reizen Gustavo en ik verder naar Karnakpur waar een prachtige tempel ons opwacht (al een paar honderd jaar). Een woud van meer dan 1000 pilaren waarvan er niet één dezelfde en alles van marmer. Een groot open gebouw dat die indruk niet wekt als je er in rondloopt.
Ik blijf een nachtje om daarna door te reizen naar Kumbhal Garh voor een bezoek aan het fort en het natuurpark waarin allerlei wilde dieren beloofd zijn. Het fort is indrukwekkend en vooral het feit dat er een muur van 36 kilometer aanvast gebouwd is. Binnen de bescherming daarvan bevinden zich 136 tempels en als ik daar al niet gek van werd dan werd ik het nu dus bezoek er niet één. Ook de muur rond lopen vind ik geen optie in deze hitte.
Het park is een grote teleurstelling en het gevoel belazerd te zijn bekruipt mij. Gelijk heb ik ook het gevoel dat de gids er niets aan doen kan. Wellicht was het vroeger beter maar nu met een rondje van 5 kilometer zonder een aap te zien geeft het geen gehoor aan de verwachting van wolven, panters en overig groot wild. Het spannendste was nog wel de verwachting dat de jeep halverwege uit elkaar zou rammelen ik met mijn kont op het rotsige wegdek zou belanden. Het feit dat er bij de chauffeur/gids geen enkele spanning of focus aanwezig lijkt te zijn zegt eigenlijk genoeg en onderstreept mijn eerder uitgesproken vermoeden.
Na een avondje praten met een energieke Pool vertrek ik per bus richting Jodhpur en als de conducteur mij zonder succes teveel wil berekenen heb ik het respect en de glimlach van de omstanders gewonnen. De tocht voert mij door een mooi landschap waar kilometers strak gestapelde stenen muurtjes mij doen verbazen van de energie van weleer. Met het tempo van de hedendaagse Indiër is men of tijdens de dino-periode begonnen of is men met buitenaardse hulp tot deze prestatie gekomen. Hier en daar wordt water uit tomeloze diepe putten geheveld met behulp van ossen. Deze constructie zie ik voor het eerst in India en lijkt voldoende uitgewerkt om nog steeds dienst te doen. Onderweg zie ik meer wild dan in het park, 2 jungle uiltjes, 4 klein model neushoornvogels en veel antilopen.
In Jodhpur tref ik middenin de stad qua uitstraling een guest house van gelijk kaliber als Jaipur met dit verschil dat het meer een etagewoning is. Het is laat dus een bezoek aan het kasteel voor sunset en uitzicht over de blauwe stad is wat rest voor deze dag. De volgende dag echter ga ik op pad naar het kasteel met een Belgisch koppel (Wim en Carolien) en een Engelse jonge dame (Roos). Een heel prettig gezelschap waarbij Roos, op mijn verzoek, mijn Engels corrigeert en Wim zich prikkelend naar mij opstelt om niet door die directe Hollander te worden ondergesneeuwd. Als de prikkeling te lang op zich laat wachten geef ik weer enig stimulans. Het kasteel is indrukwekkend gebouwd en heeft een prachtige collectie voorwerpen in het museum. Het is telkens weer ongelooflijk wat men in India in de 15e eeuw, daarvoor en daarna al bouwde.
Na dit bezoek splitsen zich onze wegen omdat ik nog wat spannende afdalingen langs een strakgespannen kabel wil maken. Helaas wordt dit fenomeen door Europeanen geleid met een dientengevolge veel te hoge prijs. Er is geen onderhandelen aan en ook de 20% bonus kaart die ik ontving bij het betreden van het kasteel blijkt al in de prijs verwerkt. Dat ik de dag ervoor “Harry” (een Nepalees) heb ontmoet die mij een prijs van 700Rs beloofde maakt geen indruk en wordt verklaard als een “twee halen één betalen” actie. Dan maar geen actie en ik neem afscheid. Misschien denkt men er nu anders over maar ik zit al op Dehli airport.
Klam en kalm van en vanwege de hitte zwalk ik door de smalle straten van de Blauwe Stad. Hier en daar duw ik een koe opzij en ontwijk een motorrijder. Staar bij de kleinschalige nering naar binnen en vraag mij af wat hun markt is en waar de omzet dan vandaan komt als ik op het eerste geen antwoord kan bedenken. Op mijn postduiven gevoel kom ik bij mijn doel, de klokkentoren, aan met een massa kraampjes met handel daaromheen. Raak in gesprek met mensen en voor ik het weet ga ik met een handgeschilderd miniatuur de deur uit. De maker daarvan demonstreert zijn kunnen door een olifant in vier kleuren op een halve linze te schilderen. Het tonen van een verkoop adres aan de Westzijde in Zaandam dat ik ken en het feit dat 25% van de opbrengst naar liefdadigheid gaat trekken mij over de streep.
Samen met Roos vertrek ik in een prima bus richting Jaisalmeer, een lange rit waarbij de verveling door het woestijnlandschap ondanks de aanblik van wat antilopen toeslaat. Onderweg worden allerlei slimme trucjes toegepast om onze overnachting voor de ondernemers zeker te stellen maar wij maken ons eigen plan en belanden in een prima guest house met iets te hoge prijzen maar wel waarde voor zijn geld.
Jaiselmeer is een ommuurde stad met een fort op een flinke rots waarbinnen een doolhof aan straatje en het aangenaam toeven is ware het niet dat de hitte je verschroeid.
Wij boeken een kamelensafari en tot onze verrassing wordt het gezelschap uitgebreid met een Engels koppel (Chris en Emma) en een Belgisch koppel (Weut en Adynda). Deze samenstelling is mede het succes van de safari. De laatste stappen pas in als Roos en ik al een tempel en een crematie annex herdenkingsplaats van de maharadja’s hebben bezocht.
De safari voorziet in maaltijden op houtvuurtjes, een overnachting op zandduinen onder de sterrenhemel, zere billen, stijve spieren en ruftende kamelen. We zien antilopen en gieren, één ervan vlak bij de slaapplaats en dat zet mij aan het denken. Wij genieten van de ondergaande zon, een potje schaak en een goed gesprek en de Engelsen vrienden schakelen moeiteloos terug op “pigeon Englisch”.
De kamelen zijn eigenzinnig en de gidsen prima maar de tweede dag geeft het windmolenpark ons niet bepaald het gevoel van in de wildernis rond te dwalen. Wonderlijk overigens de windmolens met stilstaande wieken in de gloeiende zon te zien staan branden. Hier had men geïnspireerd moeten raken voor de toepassing van een andere energiebron.
Voor het slapen gaan trek ik met een grote deken het zand rond de slaapplaats strak om de volgende morgen zicht te geven op sporen van ongedierte en dat zijn er nogal wat. Ondanks de aanwezigheid van drie biologen in het gezelschap blijft het gissen naar de eigenaren, een enkeling laat zich raden maar geen enkele verontrust ons, of zijn wij onbewust onbekwaam?
Bij het zadelen en opstappen, protesteren de kamelen met geluiden uit “Starwars”. Met een karavaan van zeven kamelen met touwtjes aan elkaar verbonden rijden wij als gebakken eitjes door de woestijn. We bezoeken een dorpje zonder veel inhoud en uitstraling alleen koude cola. De tweede dag haakt één voor één af en gaat lopen op een paar bikkels na. Na enig zeuren, mag ik eindelijk mijn eigen kameel besturen en dat dood de verveling. Mogelijk omdat ik het beest nogal op de huid zit gaat het uiteindelijk luisteren en krijg ik het dier aan het einde op eigenkracht op de knieën. Met zwaar verstrekte dijbeenspieren, zere kont en stijve rug keren wij huiswaarts en voelen dan pas de vermoeidheid. Pils is onze beloning.
De volgende dag geniet ik nog na van het gezelschap en laat mij verleiden tot winkelen omdat er cadeautjes en tassen moeten worden gekocht. De dag eindigt met afscheid maar helaas mis ik onze Belgen en vertrek met de nachttrein naar Delhi om nog dezelfde dag naar Laos te vliegen. Het was mooi, heel mooi maar genoeg voor nu.
Tot later!
De kortste afstand per vliegtuig is naar Udaipur en een van de steden op mijn verlanglijst. Een relatief rustige stad met een backpackers uitstraling. Weer verschillende “gath’s” die toegang geven tot het water waar men zichzelf en de was onderhanden kan nemen. Natuurlijk overal koeien en stieren die het midden van een kruispunt voor de middagdut verkiezen boven een plekje aan het water. Gezien het feit dat menig dier plastic en touw naar binnen werkt verbaast het mij telkens weer dat de beesten de volwassen leeftijd bereiken.
Ik tref een leuk guest house met een binnenplaats waar iedereen aan tafel aanschuift en maak al snel contact, tenslotte is mijn zwijgverbod afgelopen en dat zullen ze merken ook. De kamer is minder dan in Mumbai maar daaraan ben ik ook gewend geraakt en dit spaart bovendien geld. Verder is er alles wat nodig is voor backpackers inclusief een verrassend leuk dakterras waar ik niet aan toe kom.
Ik bezoek het City Palace dat er schitterend uitziet met veel versieringen aan de buitenzijde en op muren en pilaren. Vooral de mozaïeken zijn fantastisch. Kamers vol met spiegels en afbeeldingen aan wanden en plafonds, al of niet driedimensionaal. Een verfrissende tuin en zicht op de inrichting van de paleizen van jaren geleden.
Aansluitend aan het paleisgebied is een ander gedeelte tot hotel omgebouwd waarvan men de status wel kan raden. Eén van de hotels heeft een collectie van jarenlang vergeten kristalen voorwerpen (6000) van klein tot volledig meubilair. De bezoekvoorwaarden vind ik echter te hoog en besluit dat ik het wel zonder deze blingbling kan stellen.
Met een bootje het meer op geeft een mooi zicht op de skyline van Udaipur met het paleis als hoogte punt. Midden in het meer liggen twee eilandjes waarvan er een is volgebouwd met paleis dat als superdeluxe hotel dienst doet. Een nachtje daar staat gelijk aan mijn totale vakantie budget. Van het andere eiland waren mijn verwachtingen wat overspannen bleek later. Van de verwachte restanten uit een oud verleden restte nog slechts een restaurant van hoog niveau waar ik in deze vakantie nu ook weer niet naar opzoek was.
Terug rond het paleis ontmoet in Gustavo uit Argentinië, jullie begrijpt dat dit een band schept. Hij verblijft in hetzelfde guest house en wij wandelen de dag verder rond één van de meren op zoek naar een veelbelovend park. Wat blijkt is dat wij er meer tegenkomen die een bezoeken waard blijken. In een ervan grijnst ons vanuit een lantaarnpaal een eekhoorn tegemoet die met lunch van de bedrading (over)verlicht is geraakt. In een ander park zien wij het heldhaftige standbeeld van de oprichter van de stad en het paleis. Alweer een Almere situatie. Werd je in de oudheid een beetje geplaagd op een plekje dan koos je gewoon weer een ander. Het laatste park is prachtig en ooit gebouwd om een 60tal vrouwen te behagen. Met alle prachtig bloeiende stuiken blijken wij in het juiste seizoen dit park met een bezoek te vereren. Het is er bovendien opvallend stil en wij genieten.
We ronden het meer verder en het wordt donker terwijl wij onszelf en omstanders (af)vragen “hoe ver nog?” staat er opeens een motorrijder naast ons met het aanbod van een lift. Gedrieën rijden wij naar het centrum van de stad dat veelverder was dan gedacht en de goede man wilde naast een handdruk verder niets van ons hebben. Het is en blijft een land van tegenstellingen.
De volgende dag reizen Gustavo en ik verder naar Karnakpur waar een prachtige tempel ons opwacht (al een paar honderd jaar). Een woud van meer dan 1000 pilaren waarvan er niet één dezelfde en alles van marmer. Een groot open gebouw dat die indruk niet wekt als je er in rondloopt.
Ik blijf een nachtje om daarna door te reizen naar Kumbhal Garh voor een bezoek aan het fort en het natuurpark waarin allerlei wilde dieren beloofd zijn. Het fort is indrukwekkend en vooral het feit dat er een muur van 36 kilometer aanvast gebouwd is. Binnen de bescherming daarvan bevinden zich 136 tempels en als ik daar al niet gek van werd dan werd ik het nu dus bezoek er niet één. Ook de muur rond lopen vind ik geen optie in deze hitte.
Het park is een grote teleurstelling en het gevoel belazerd te zijn bekruipt mij. Gelijk heb ik ook het gevoel dat de gids er niets aan doen kan. Wellicht was het vroeger beter maar nu met een rondje van 5 kilometer zonder een aap te zien geeft het geen gehoor aan de verwachting van wolven, panters en overig groot wild. Het spannendste was nog wel de verwachting dat de jeep halverwege uit elkaar zou rammelen ik met mijn kont op het rotsige wegdek zou belanden. Het feit dat er bij de chauffeur/gids geen enkele spanning of focus aanwezig lijkt te zijn zegt eigenlijk genoeg en onderstreept mijn eerder uitgesproken vermoeden.
Na een avondje praten met een energieke Pool vertrek ik per bus richting Jodhpur en als de conducteur mij zonder succes teveel wil berekenen heb ik het respect en de glimlach van de omstanders gewonnen. De tocht voert mij door een mooi landschap waar kilometers strak gestapelde stenen muurtjes mij doen verbazen van de energie van weleer. Met het tempo van de hedendaagse Indiër is men of tijdens de dino-periode begonnen of is men met buitenaardse hulp tot deze prestatie gekomen. Hier en daar wordt water uit tomeloze diepe putten geheveld met behulp van ossen. Deze constructie zie ik voor het eerst in India en lijkt voldoende uitgewerkt om nog steeds dienst te doen. Onderweg zie ik meer wild dan in het park, 2 jungle uiltjes, 4 klein model neushoornvogels en veel antilopen.
In Jodhpur tref ik middenin de stad qua uitstraling een guest house van gelijk kaliber als Jaipur met dit verschil dat het meer een etagewoning is. Het is laat dus een bezoek aan het kasteel voor sunset en uitzicht over de blauwe stad is wat rest voor deze dag. De volgende dag echter ga ik op pad naar het kasteel met een Belgisch koppel (Wim en Carolien) en een Engelse jonge dame (Roos). Een heel prettig gezelschap waarbij Roos, op mijn verzoek, mijn Engels corrigeert en Wim zich prikkelend naar mij opstelt om niet door die directe Hollander te worden ondergesneeuwd. Als de prikkeling te lang op zich laat wachten geef ik weer enig stimulans. Het kasteel is indrukwekkend gebouwd en heeft een prachtige collectie voorwerpen in het museum. Het is telkens weer ongelooflijk wat men in India in de 15e eeuw, daarvoor en daarna al bouwde.
Na dit bezoek splitsen zich onze wegen omdat ik nog wat spannende afdalingen langs een strakgespannen kabel wil maken. Helaas wordt dit fenomeen door Europeanen geleid met een dientengevolge veel te hoge prijs. Er is geen onderhandelen aan en ook de 20% bonus kaart die ik ontving bij het betreden van het kasteel blijkt al in de prijs verwerkt. Dat ik de dag ervoor “Harry” (een Nepalees) heb ontmoet die mij een prijs van 700Rs beloofde maakt geen indruk en wordt verklaard als een “twee halen één betalen” actie. Dan maar geen actie en ik neem afscheid. Misschien denkt men er nu anders over maar ik zit al op Dehli airport.
Klam en kalm van en vanwege de hitte zwalk ik door de smalle straten van de Blauwe Stad. Hier en daar duw ik een koe opzij en ontwijk een motorrijder. Staar bij de kleinschalige nering naar binnen en vraag mij af wat hun markt is en waar de omzet dan vandaan komt als ik op het eerste geen antwoord kan bedenken. Op mijn postduiven gevoel kom ik bij mijn doel, de klokkentoren, aan met een massa kraampjes met handel daaromheen. Raak in gesprek met mensen en voor ik het weet ga ik met een handgeschilderd miniatuur de deur uit. De maker daarvan demonstreert zijn kunnen door een olifant in vier kleuren op een halve linze te schilderen. Het tonen van een verkoop adres aan de Westzijde in Zaandam dat ik ken en het feit dat 25% van de opbrengst naar liefdadigheid gaat trekken mij over de streep.
Samen met Roos vertrek ik in een prima bus richting Jaisalmeer, een lange rit waarbij de verveling door het woestijnlandschap ondanks de aanblik van wat antilopen toeslaat. Onderweg worden allerlei slimme trucjes toegepast om onze overnachting voor de ondernemers zeker te stellen maar wij maken ons eigen plan en belanden in een prima guest house met iets te hoge prijzen maar wel waarde voor zijn geld.
Jaiselmeer is een ommuurde stad met een fort op een flinke rots waarbinnen een doolhof aan straatje en het aangenaam toeven is ware het niet dat de hitte je verschroeid.
Wij boeken een kamelensafari en tot onze verrassing wordt het gezelschap uitgebreid met een Engels koppel (Chris en Emma) en een Belgisch koppel (Weut en Adynda). Deze samenstelling is mede het succes van de safari. De laatste stappen pas in als Roos en ik al een tempel en een crematie annex herdenkingsplaats van de maharadja’s hebben bezocht.
De safari voorziet in maaltijden op houtvuurtjes, een overnachting op zandduinen onder de sterrenhemel, zere billen, stijve spieren en ruftende kamelen. We zien antilopen en gieren, één ervan vlak bij de slaapplaats en dat zet mij aan het denken. Wij genieten van de ondergaande zon, een potje schaak en een goed gesprek en de Engelsen vrienden schakelen moeiteloos terug op “pigeon Englisch”.
De kamelen zijn eigenzinnig en de gidsen prima maar de tweede dag geeft het windmolenpark ons niet bepaald het gevoel van in de wildernis rond te dwalen. Wonderlijk overigens de windmolens met stilstaande wieken in de gloeiende zon te zien staan branden. Hier had men geïnspireerd moeten raken voor de toepassing van een andere energiebron.
Voor het slapen gaan trek ik met een grote deken het zand rond de slaapplaats strak om de volgende morgen zicht te geven op sporen van ongedierte en dat zijn er nogal wat. Ondanks de aanwezigheid van drie biologen in het gezelschap blijft het gissen naar de eigenaren, een enkeling laat zich raden maar geen enkele verontrust ons, of zijn wij onbewust onbekwaam?
Bij het zadelen en opstappen, protesteren de kamelen met geluiden uit “Starwars”. Met een karavaan van zeven kamelen met touwtjes aan elkaar verbonden rijden wij als gebakken eitjes door de woestijn. We bezoeken een dorpje zonder veel inhoud en uitstraling alleen koude cola. De tweede dag haakt één voor één af en gaat lopen op een paar bikkels na. Na enig zeuren, mag ik eindelijk mijn eigen kameel besturen en dat dood de verveling. Mogelijk omdat ik het beest nogal op de huid zit gaat het uiteindelijk luisteren en krijg ik het dier aan het einde op eigenkracht op de knieën. Met zwaar verstrekte dijbeenspieren, zere kont en stijve rug keren wij huiswaarts en voelen dan pas de vermoeidheid. Pils is onze beloning.
De volgende dag geniet ik nog na van het gezelschap en laat mij verleiden tot winkelen omdat er cadeautjes en tassen moeten worden gekocht. De dag eindigt met afscheid maar helaas mis ik onze Belgen en vertrek met de nachttrein naar Delhi om nog dezelfde dag naar Laos te vliegen. Het was mooi, heel mooi maar genoeg voor nu.
Tot later!
-
19 Maart 2010 - 02:44
Nico:
Ik ben de eerste en nu in Laos als jullie dit lezen Luang Prabang als ik het goed schrijf. Tijdsverschil 6 uur. -
19 Maart 2010 - 08:22
Josta:
Wat een geweldige foto's!
Goed dat je die kameel kon berijden en op zijn knieeën kreeg.. -
19 Maart 2010 - 14:45
Yvonne:
gelukkig je bent niet lang zoek geweest.
weer een mooi verhaal en een plaatje met nico maar met een bult !! hoe blijf je daar op zitten ervoor of erachter ha ha .
alles wat je zie is bijzonder en het zonnetje wij snakken er naar maar de lente is begonnen.
een fijne reis ene pas op jezelf en rugzak.
liefs Yvonne
-
19 Maart 2010 - 14:47
Yvonne:
die kameel bedoel ik (oef) -
19 Maart 2010 - 17:39
Cor En Ans:
hoi nico
cor heeft het lezen van de verslagen opgegeven maar ik blijf dapper volhuden
ik geniet er nog steeds vannog veel reisplezier en tot in mei.
groetjes van ans cor en simba. -
19 Maart 2010 - 20:39
Wim En Fiet:
Hallo Nico,wat weer een reisverslag!Daar ben je toch een tijdje zoet mee.Je heb weer een heleboel meegemaakt.Jij bent toch net een postduif, vliegt overal naartoe.Alleen moet jij daar meer moeite voordoen.Wat een mooie ervaring om op die kameel tezitten,en te berijden.Ook de foto,s waren weer prachtig.Nou nico we hopen dat je nog een mooie tijd mee gaat maken!Groetjes van ons. -
21 Maart 2010 - 12:15
Norbert-Jan:
Ha die broer,
Een prachtig verhaal weer met veel belevingen. Leuk dat je ook je contacten met anderen beschrijft. Bijzonder overigens dat jij na enige oefening een kameel op zijn knieën krijgt. Hier en West Europa heeft de doorsnee vrouw minder moeite om een man op zijn knieën te krijgen. Zal de vrouwelijke evolutie dan toch op voor lopen bij ons mannen? Of moeten we lering trekken uit het Bijbelse verhaal van Adam en Eva en moeten we concluderen dat sinds mensenheugenis de vrouw al beter geëquipeerd is om mannen op hun knieën te krijgen? Ik zou zeggen, blijf oefenen - misschien gaat het je dan nog lukken om ook de vrouwen door de knieën te laten gaan :P
Blijf genieten, dan blijf ik lezen.
Groet Nop -
23 Maart 2010 - 17:02
Jean:
Hallo Nico,
Krijgt jouw reis zo langzamerhand niet een vrij hoog "bloody tourist" karakter, of vergis ik mij? Een beetje rondsjouwen met Europese soortgenoten heeft geen reet te maken met puur, natuur, cultuur dunkt mij. Nou ja wel met cultuur natuurlijk, maar Walibi kan daar op dezelfde wijze in voorzien. Een beetje rondhobbelen op de rug van een drommedaris terwijl een betweterige hobbelgenote je Engels corrigeert: nou lekker! Die boerende en schijtende Chinezen waren dan toch meer "puur". Maar ja, jij hebt nu eigenlijk wel een beetje rust verdiend. Doe het nog een weekje rustig aan en ga dan eens een poosje naar Afghanistan of zo. Schijnt ook heel bijzonder te zijn en Hollanders worden daar erg gewaardeerd. Alleen de natuur is er niet echt boeiend, voor zover ik op TV-beelden heb gezien.
Ik ben een beetje laat met mijn reactie op je (als altijd boeiende) verhaal, omdat ik het deze week zo druk had als een klein baasje met allerlei luxe-problemen. Het is nu aardig druk bij de Poelboerderij, vanwege de terugkeer van de weidevogels. Gidsen dus en knutselen met power-point om mooie presentaties te maken. Tegelijkertijd moet natuurlijk mijn boot weer zeilklaar gemaakt worden en bereiden wij onze acht vakanties van dit jaar voor. Tussendoor af en toe een dagje vogelen met de Vogelwacht. Als het zo door gaat wordt het me allemaal een beetje teveel. Misschien moet ik dan maar een lange reis naar het Verre Oosten ondernemen om tot rust te komen.
Ouwe reus, goeie reis maar weer.
Groet,
Jean -
24 Maart 2010 - 17:26
Joost En Gaby:
Hoi zwager, vanaf op dit moment kaapstad, voelen we weer helemaal mee met de reisverhalen, kan zo ook 3 kantjes schrijven van de eerste 10 dagen, maar we laten jou verhaal gewoon jouw verhaal. Mooi te realiseren dat verschillende werelden soms zo dicht bij elkaar liggen. Blijf lekker absorberen, zien je binnenkort.
joost -
26 Maart 2010 - 15:20
Marels:
Hai broer.
Het was weer een bijzonder verhaal met duidelijke taal. Blijf genieten dan blijf ik lezen net als je broertje
Knuf je zus -
26 Maart 2010 - 17:48
IJbert:
Hallo Nico,
Wij blijven van jouw verslagen en foto's genieten,veel plezier in Laos.
Ijbert
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
