De jungle van Chitwan
Door: Nico van Egdom
Blijf op de hoogte en volg Nico
05 Februari 2010 | Nepal, Kathmandu
Verkorte versie; Mijn tweede huwelijksaanzoek, olifanten, wildehonden, krokodillen, tijgersporen, olifantenrit en olifantendouche, ik lijkt Tarzan wel.
Na nog één keer Dal Bath bij Asha ga ik de volgende dag op weg naar Chitwan, Asha komt mij uitzwaaien. Een busrit als alle andere en ik sta middenin de jungle. Ik heb een pakket gekocht voor een goede prijs met allerlei activiteiten in en rond die jungle. Mijn hotel ligt aan de rivier met uitzicht op het Nationaal Park Chitwan.
Na de lunch word ik rondgeleid door Sanjay die mij het dorp laat zien met de olifantenstalling. Inderdaad, het lokale vervoermiddel hier is de olifant. Vreemde gewaarwording als je de steeg uitkomt en de chauffeur ineens drie meter hoog ziet zitten. Soms moet zo’n beest even plassen maar daar hebben we een paraplu voor. De vastere ontlasting valt hier zwaar en daar waar het beestje loopt terwijl wij in Nederland maar zeuren over een beetje hondenpoep. We eindigen de toer op het terras aan het water om de zonsondergang boven het park te bewonderen, magnifiek en wat een atmosfeer.
Links van ons wordt de lokale bevolking door een boomstamkano over de rivier geholpen, bepakt en bezakt met olifantengras en dikkere rietstengels. Allemaal bestemd voor gebruik in en rond het huis en voor het vee. Exotische vogels vliegen door ons gezichtsveld en als het echt gaat schemeren, zijn wij getuigen van de unieke verschijning van drie wildehonden aan de overzijde van die rivier op nog geen honderd meter afstand. Inmiddels heb ik in de rivier ook al een jagende slang gezien. Dat begint goed.
’s Avonds ga ik naar een culturele avond van het Taurus volk dat hier de grootste minderheid groepering is. Het toeval wil dat ik deze groep tijdens het festival in Pokhara al gezien heb. Nu mag aan het einde echter iedereen meedansen, mij niet gezien!
Aan het begin van de avond stelden twee studenten zich aan mij voor die mij de rest van de avond gezelschap houden maar net ff te klef worden en ook iets te close, ook naar elkaar. Tja, dat krijg je in een land zonder seks voor het huwelijk maar ik ben niet voor sekstoerisme en met een rot smoes maak ik mij na de voorstelling snel uit de voeten.
’s Nachts wordt ik door de bassen van brulkikkers en een koortje kikkers met castagnetten geluid in slaap geklepperd. Een paar olifanten trompetteren een “uitjeslaapliedje” en aan de overkant van de rivier, op 70 meter afstand, blaffen de wildehonden schreeuwend je haren overeind. Inderdaad, ik zit middenin de jungle.
De volgende dag vertrekken wij voor een veelbelovende junglewalk van twee dagen samen met Ram, lees Raam (35 jaar) en Sanjay (43 jaar) beide gewapend met een stevige knuppel, slik! Twee gidsen zijn sinds enkele jaren verplicht vanwege een teruglopende klandizie en het verkeerde voer voor de predatoren.
We starten per uitgeholde boomstam om het niveau van de tocht maar even aan te geven….basic! Eenmaal ik de jungle steekt Sanjay een speech af over wilde dieren en respect en hun waarschuwingen voorafgaande aan een aanval maar soms ook niet. Over wat wel en wat niet en achter dikke bomen staan, gewoon een peptalk dus en we vertrekken. Ik kijk nog even om naar de boomstamkano maar die is al te ver weg, snel kijk ik weer voor mij en ook om mij heen. Met een sluipgang loop ik tussen de beide gidsen. Ik en Sanjay geruisloos maar Ram heeft lawaaischoenen die hij met een perfecte opmerkingsgave voor wild compenseert.
De jungle ziet er eigenlijk net zo uit als in Lang Tang alleen vond ik toen dat de gidsen met de naam “jungle” overdreven maar zij hadden gelijk. De jungle is in verschillende vormen, erg dicht begroeid en bijna onbegaanbaar, dichtbegroeid met redelijk ruimte in het lage gedeelte, open met grote bomen en grassen en struiken daartussen en tot slot grasland. Geen golfbaantje maar GRAS!!!! Tot drie meter hoog en een variëteit van vele soorten, geliefde plaats voor neushoorns, het doel van de tocht, maar die neushoorn is maar 160 cm hoog.
Probleempje dus maar niet voor mij. Al in het begin van de tocht maak ik mij onsterfelijk door in een boom te springen en over het gras heen te kijken. Zonder resultaat overigens, behalve de gezichten van de gidsen dan.
We sluipen verder, de hele dag en zien veel prachtige herten, het gevlekte hert. Met de vlekken van een damhert maar dan over het gehele lijf en de mannetjes met een gewei als de vader van Bambi, groot, slank en gevaarlijk. Deze herten zijn ook beduidend groter dan een damhert. Verder zien we nog een enkele krokodil wat apen en erg veel prachtige vogels die door de goed opgeleide gidsen direct van een naam worden voorzien. We zien sporen van beren, zwijnen, neushoorns en tijgers! Sommigen nog van deze ochtend. De overige sporen die wij zien zijn ontlasting, wroetsporen, krabsporen, graafwerk, het schuren aan bomen en het breken daarvan. Ik voel mij een echte woudloper worden. Wat we niet zien zijn neushoorns, de Indische neushoorn wel te verstaan, die met van die pantserplaten over het lijf en één hoorntje.
Ram die met zijn scherpe opmerkingsgave bij mij al veel respect heeft afgedwongen ziet in een veld met hoge grassen plotseling twee van de vijfhonderd pluimpjes anders bewegen dan verwacht mag worden. Als een blok staat hij stil en “boem, boem” wij ook. We luisteren en het geruis doet ons vermoeden versterken. Op zijn voorstel “hoger grond” te zoeken voor beter zicht, zit ik al in een boom en zie inderdaad een neushoorn. Ram, die met enige vertraging mijn voorbeeld volgt, overtreft mijn waarneming weer met nog een neushoorn én een jong, drie stuks in één keer. Ik kan mijn geluk niet op en we blijven kijken totdat zij alle drie uit het zicht verdwenen zijn.
Als toegift krijg ik nog even een stuk of 15 krokodillen, wat herten en apen te zien in een prachtige omgeving. Ver boven ons hoofd vliegen twee neushoornvogels, het kleinere model, en drie maraboes zitten op hun nest hoog in de boom. ’s Avonds steken wij de rivier over voor een overnachting aan de veilige zijde. Hoe veilig vertellen de verhalen later, nooit dus, de jungle stopt niet voor natte voeten of landsgrenzen.
Op het terras van de lodge maak ik kennis met Freddy Hoogland, inderdaad een Amerikaan en nu als gids werkzaam in Alaska. Tijdens een biertje en een geanimeerd gesprek horen wij plotseling in het pikkedonker op 70 meter afstand aan de overzijde van de rivier een luid geknor. “Zwijnen!” zegt Freddy maar getraind door Ram vind ik het wel erg veel geluid voor een zwijntje. Daar komen de gidsen aangerend en laten de Dal Bath koud worden. Aan de overzijden vind het gevecht der Titanen plaats. Als één van de neushoorns het water in vlucht kunnen wij hem zien, een zwarte vlek in de rivier. Pas wanneer de mist het dier aan ons blikveld onttrekt gaat op het terras het leven verder. Zoals ik al zei “middenin de jungle”.
De volgende dag gaan wij vroeg op pad terwijl het land nog in nevelen gehuld is. Gisteren heb ik leren kijken in een nieuwe omgeving en hoop dit vandaag in praktijk te brengen.
Kijken in de natuur is als autorijden. Je kijkt over het algemeen niet voortdurend naar de andere auto’s maar je reageert op afwijkingen in het verkeersgedrag. Zo ook in de natuur, je kijkt naar de afwijkingen in het patroon, wat overigens wel eerst getraind moet worden. Dat kan betekenen dat je een ongewone knoop in een tak van een boom eerst als vogel herkent maar dat moet wennen. Ook denk ik dat je door de enorme hoeveelheid informatie die een bos oplevert je hersenen nog weer anders reageren, zo merk ik aan mijzelf tenminste.
Veel vormen, van datgene dat je wilt ontdekken, liggen als data in je hersenen opgeslagen. Bij het rondkijken registreren je ogen alle informatie en als een computer reageert het brein als één van de vormen een match is met de data in de hersenen. Met enige vertraging reageer je vervolgens op iets wat je hebt gezien en keer je terug naar de plek van de waarneming. Nieuwe omgevingen of objecten moeten dus eerst een plaats krijgen in die data alvorens het systeem ook daar weer wil gaan werken.
En zo gebeurt het dat ik deze dag enkel keren als eerste de herten zie en zelfs als enige het groepje slapende everzwijnen die Ram al was gepasseerd. Maar dat was het dan ook voor de hele dag op enkel herten, pauwen en wildekippen na. Deze pauwen en kippen lijken van kleur wel vele male helderder dan de tamme soorten. Kwestie van voeding, selectie of vrijheid?
Het is loom warm en de spanningsboog van de gidsen is duidelijk niet op twee dagen afgesteld. Wat rest is genieten van de omgeving en het krokodillen fokcentrum dat nog wordt bezocht. ’s Avonds aan de pils worden we nog op een jungle uil op drie meter afstand en de unieke verschijning van een nachtzwaluw getrakteerd.
De volgende morgen vroeg een olifantenrit. Alle olifanten staan in slagorde opgesteld en wij nemen via een stellage in een bakje plaats. Door het dorp, dat er van boven heel anders uitziet, naar de jungle aan de bewoonde kant van de rivier! Er lopen naar mijn idee veel olifanten met toeristen en het is niet eens hoogseizoen. Gelukkig zal het nut van het aantal zich gedurende de rit bewijzen. De groep olifanten verspreidt zich namelijk en de drijvers houden elkaar op afstand van ontdekkingen op de hoogte.
Het resultaat is verbluffend ofschoon ik met deze rit mogelijk erg veel geluk heb. Wij zien tientallen herten van drie verschillende soorten, gevlekte hert, blaffend hert en het samba hert. De laatste wordt erg groot en is de hoofdmaaltijd voor de tijger. Deze niet, die zit vast in de modder helaas en zal later wel gered worden, of opgevreten.
Nog belangrijker is het feit dat wij de dieren van heel dichtbij kunnen bekijken zonder dat zij vluchten. Dieren kunnen namelijk niet combineren en kijken alleen naar de olifant die zij als ongevaarlijk herkennen. De mensen op de rug begrijpen ze niet.
Maar dan komt de verrassing, moeder en jong neushoorn liggen nog te rusten onder de struiken. Alle olifanten met toeristen verzamelen zich om het stelletje dat rustig blijft liggen. Flitslichten als bliksemschichten deert hun niet en pas als één van de drijvers zijn olifant dichterbij brengt staan zij op en kunnen wij de dieren in volle pracht bewonderen. Je weet niet wanneer je moet stoppen met fotograferen. Even later nog weer een andere en weer later, als onze olifant zich van de rest verwijdert, mag ik de laatste twee exemplaren ontdekken.
Nog is de gouden ochtendstond niet ten einde. Bij de basis aangekomen stap ik over op de naakte olifantenrug vlak achter de drijver en vertrekken wij richting rivier. Voor de balans knijp ik de bilspieren stevig samen en mij kanoskills doen de rest. De drijver geeft aan dat ik hem goed om zijn middel moet vasthouden maar net weer ff te klef. Ik volsta met een stevige greep op zijn kietelspieren.
Bij de rivier verkleed ik mij met een net ietsje te klein handdoekje en ga te water. Op de olifant gezeten wordt ik met een lichte zoutoplossing van alle kanten besproeid tot groot vermaak van mijzelf en de toeristen op de kant. Een Zweeds koppel dat ik benaderde voor foto’s zei al “ja, ik wil” voor de vraag was uitgesproken. De olifant rolt nog wat heen en weer en ik erop en eraf en na een halfuurtje houden wij het voor gezien. Een ongelooflijke ervaring zeker in het licht van de waarschuwingen die je telkens krijgt om vooral niet te dicht bij de olifanten te komen. Met het uiterste puntje van zijn slurf geeft de olifant mij nog een stevige handdruk en de tussenkomst van de drijver voorkomt dat ik voortaan links moet schrijven.
Nog is de pret niet over en die middag gaan wij per kano naar het olifantenfokcentrum. Ik kan het niet laten en krijg even later de peddel ter hand om de boomstamkano zelf te varen. Onderweg een traktatie van tientallen krokodillen waaronder de ghardialkrokodil. Een zwaar gespecialiseerd exemplaar met een bek van enkele miljoenen jaren oud die speciaal voor de visvangst is ontwikkeld. Op slechts twee meter gaan wij aan enkele soorten voorbij maar die van vier meter op ietsje meer. Honderd meter na de laatste krokodil staan mannen in het water te werken.
Op weg naar het hotel lopen wij door een opbesmet stukje dorp en Sanjay die iedereen kent wordt door een jonge dame uitgenodigd. Nu krijgen wij ook de kans zo’n hut van binnen te bekijken. Wonderlijk hoe weinig deze mensen bezitten.
Nauwelijks binnen krijg ik mijn tweede huwelijksaanzoek. Deze is gelukkig rijper (20 jaar) maar weer probeer ik uitteleggen dat Els thuis op mij wacht en ik niet naar bruiden opzoek ben. Allemaal geen bezwaar en ook de leeftijd niet, wie zegt dat vrouwen geen jagers zijn? Met de vertaling van die prins op zijn witte buffel heeft Sanjay duidelijk moeite en ondertussen vloeit het huisgemaakte bier rijkelijk. Naast de volledige familie verschijnen ook Amma en Buba (grootvader en grootmoeder) ten tonelen en geven de aangenomen dochter enig support. Na het eten van Dal Bath, met kip en één echt pilsje, ik mocht alles betalen, vertrekken wij richting hotel. Buiten in het veld staat een soort duiventil dacht ik maar dat is de slaapplaats voor Buba als de oogst bijna rijp is. Hij mag dan opwachtslapen voor als de neushoorns komen. Wat dat mannetje dan wil uitrichten is mij een raadsel.
Onderweg nog langs een vriend van Sanjay waar hij een vette joint rolt. De moeder van zijn vriend heeft enkele jaren geleden verstijfd aan de grond genageld gestaan oog in oog met een tijger. Eerder in dat stukje dorp heeft hij al een huis aangewezen van een oude man die het buitenslapen als diner voor de tijger eindigde. Wat ik al zei, de echte jungle.
Stoned als een garnaal gaat Sanjay aan mijn zijde terug naar het hotel waar vragende blikken ons op wachten.
Tot later!
Na nog één keer Dal Bath bij Asha ga ik de volgende dag op weg naar Chitwan, Asha komt mij uitzwaaien. Een busrit als alle andere en ik sta middenin de jungle. Ik heb een pakket gekocht voor een goede prijs met allerlei activiteiten in en rond die jungle. Mijn hotel ligt aan de rivier met uitzicht op het Nationaal Park Chitwan.
Na de lunch word ik rondgeleid door Sanjay die mij het dorp laat zien met de olifantenstalling. Inderdaad, het lokale vervoermiddel hier is de olifant. Vreemde gewaarwording als je de steeg uitkomt en de chauffeur ineens drie meter hoog ziet zitten. Soms moet zo’n beest even plassen maar daar hebben we een paraplu voor. De vastere ontlasting valt hier zwaar en daar waar het beestje loopt terwijl wij in Nederland maar zeuren over een beetje hondenpoep. We eindigen de toer op het terras aan het water om de zonsondergang boven het park te bewonderen, magnifiek en wat een atmosfeer.
Links van ons wordt de lokale bevolking door een boomstamkano over de rivier geholpen, bepakt en bezakt met olifantengras en dikkere rietstengels. Allemaal bestemd voor gebruik in en rond het huis en voor het vee. Exotische vogels vliegen door ons gezichtsveld en als het echt gaat schemeren, zijn wij getuigen van de unieke verschijning van drie wildehonden aan de overzijde van die rivier op nog geen honderd meter afstand. Inmiddels heb ik in de rivier ook al een jagende slang gezien. Dat begint goed.
’s Avonds ga ik naar een culturele avond van het Taurus volk dat hier de grootste minderheid groepering is. Het toeval wil dat ik deze groep tijdens het festival in Pokhara al gezien heb. Nu mag aan het einde echter iedereen meedansen, mij niet gezien!
Aan het begin van de avond stelden twee studenten zich aan mij voor die mij de rest van de avond gezelschap houden maar net ff te klef worden en ook iets te close, ook naar elkaar. Tja, dat krijg je in een land zonder seks voor het huwelijk maar ik ben niet voor sekstoerisme en met een rot smoes maak ik mij na de voorstelling snel uit de voeten.
’s Nachts wordt ik door de bassen van brulkikkers en een koortje kikkers met castagnetten geluid in slaap geklepperd. Een paar olifanten trompetteren een “uitjeslaapliedje” en aan de overkant van de rivier, op 70 meter afstand, blaffen de wildehonden schreeuwend je haren overeind. Inderdaad, ik zit middenin de jungle.
De volgende dag vertrekken wij voor een veelbelovende junglewalk van twee dagen samen met Ram, lees Raam (35 jaar) en Sanjay (43 jaar) beide gewapend met een stevige knuppel, slik! Twee gidsen zijn sinds enkele jaren verplicht vanwege een teruglopende klandizie en het verkeerde voer voor de predatoren.
We starten per uitgeholde boomstam om het niveau van de tocht maar even aan te geven….basic! Eenmaal ik de jungle steekt Sanjay een speech af over wilde dieren en respect en hun waarschuwingen voorafgaande aan een aanval maar soms ook niet. Over wat wel en wat niet en achter dikke bomen staan, gewoon een peptalk dus en we vertrekken. Ik kijk nog even om naar de boomstamkano maar die is al te ver weg, snel kijk ik weer voor mij en ook om mij heen. Met een sluipgang loop ik tussen de beide gidsen. Ik en Sanjay geruisloos maar Ram heeft lawaaischoenen die hij met een perfecte opmerkingsgave voor wild compenseert.
De jungle ziet er eigenlijk net zo uit als in Lang Tang alleen vond ik toen dat de gidsen met de naam “jungle” overdreven maar zij hadden gelijk. De jungle is in verschillende vormen, erg dicht begroeid en bijna onbegaanbaar, dichtbegroeid met redelijk ruimte in het lage gedeelte, open met grote bomen en grassen en struiken daartussen en tot slot grasland. Geen golfbaantje maar GRAS!!!! Tot drie meter hoog en een variëteit van vele soorten, geliefde plaats voor neushoorns, het doel van de tocht, maar die neushoorn is maar 160 cm hoog.
Probleempje dus maar niet voor mij. Al in het begin van de tocht maak ik mij onsterfelijk door in een boom te springen en over het gras heen te kijken. Zonder resultaat overigens, behalve de gezichten van de gidsen dan.
We sluipen verder, de hele dag en zien veel prachtige herten, het gevlekte hert. Met de vlekken van een damhert maar dan over het gehele lijf en de mannetjes met een gewei als de vader van Bambi, groot, slank en gevaarlijk. Deze herten zijn ook beduidend groter dan een damhert. Verder zien we nog een enkele krokodil wat apen en erg veel prachtige vogels die door de goed opgeleide gidsen direct van een naam worden voorzien. We zien sporen van beren, zwijnen, neushoorns en tijgers! Sommigen nog van deze ochtend. De overige sporen die wij zien zijn ontlasting, wroetsporen, krabsporen, graafwerk, het schuren aan bomen en het breken daarvan. Ik voel mij een echte woudloper worden. Wat we niet zien zijn neushoorns, de Indische neushoorn wel te verstaan, die met van die pantserplaten over het lijf en één hoorntje.
Ram die met zijn scherpe opmerkingsgave bij mij al veel respect heeft afgedwongen ziet in een veld met hoge grassen plotseling twee van de vijfhonderd pluimpjes anders bewegen dan verwacht mag worden. Als een blok staat hij stil en “boem, boem” wij ook. We luisteren en het geruis doet ons vermoeden versterken. Op zijn voorstel “hoger grond” te zoeken voor beter zicht, zit ik al in een boom en zie inderdaad een neushoorn. Ram, die met enige vertraging mijn voorbeeld volgt, overtreft mijn waarneming weer met nog een neushoorn én een jong, drie stuks in één keer. Ik kan mijn geluk niet op en we blijven kijken totdat zij alle drie uit het zicht verdwenen zijn.
Als toegift krijg ik nog even een stuk of 15 krokodillen, wat herten en apen te zien in een prachtige omgeving. Ver boven ons hoofd vliegen twee neushoornvogels, het kleinere model, en drie maraboes zitten op hun nest hoog in de boom. ’s Avonds steken wij de rivier over voor een overnachting aan de veilige zijde. Hoe veilig vertellen de verhalen later, nooit dus, de jungle stopt niet voor natte voeten of landsgrenzen.
Op het terras van de lodge maak ik kennis met Freddy Hoogland, inderdaad een Amerikaan en nu als gids werkzaam in Alaska. Tijdens een biertje en een geanimeerd gesprek horen wij plotseling in het pikkedonker op 70 meter afstand aan de overzijde van de rivier een luid geknor. “Zwijnen!” zegt Freddy maar getraind door Ram vind ik het wel erg veel geluid voor een zwijntje. Daar komen de gidsen aangerend en laten de Dal Bath koud worden. Aan de overzijden vind het gevecht der Titanen plaats. Als één van de neushoorns het water in vlucht kunnen wij hem zien, een zwarte vlek in de rivier. Pas wanneer de mist het dier aan ons blikveld onttrekt gaat op het terras het leven verder. Zoals ik al zei “middenin de jungle”.
De volgende dag gaan wij vroeg op pad terwijl het land nog in nevelen gehuld is. Gisteren heb ik leren kijken in een nieuwe omgeving en hoop dit vandaag in praktijk te brengen.
Kijken in de natuur is als autorijden. Je kijkt over het algemeen niet voortdurend naar de andere auto’s maar je reageert op afwijkingen in het verkeersgedrag. Zo ook in de natuur, je kijkt naar de afwijkingen in het patroon, wat overigens wel eerst getraind moet worden. Dat kan betekenen dat je een ongewone knoop in een tak van een boom eerst als vogel herkent maar dat moet wennen. Ook denk ik dat je door de enorme hoeveelheid informatie die een bos oplevert je hersenen nog weer anders reageren, zo merk ik aan mijzelf tenminste.
Veel vormen, van datgene dat je wilt ontdekken, liggen als data in je hersenen opgeslagen. Bij het rondkijken registreren je ogen alle informatie en als een computer reageert het brein als één van de vormen een match is met de data in de hersenen. Met enige vertraging reageer je vervolgens op iets wat je hebt gezien en keer je terug naar de plek van de waarneming. Nieuwe omgevingen of objecten moeten dus eerst een plaats krijgen in die data alvorens het systeem ook daar weer wil gaan werken.
En zo gebeurt het dat ik deze dag enkel keren als eerste de herten zie en zelfs als enige het groepje slapende everzwijnen die Ram al was gepasseerd. Maar dat was het dan ook voor de hele dag op enkel herten, pauwen en wildekippen na. Deze pauwen en kippen lijken van kleur wel vele male helderder dan de tamme soorten. Kwestie van voeding, selectie of vrijheid?
Het is loom warm en de spanningsboog van de gidsen is duidelijk niet op twee dagen afgesteld. Wat rest is genieten van de omgeving en het krokodillen fokcentrum dat nog wordt bezocht. ’s Avonds aan de pils worden we nog op een jungle uil op drie meter afstand en de unieke verschijning van een nachtzwaluw getrakteerd.
De volgende morgen vroeg een olifantenrit. Alle olifanten staan in slagorde opgesteld en wij nemen via een stellage in een bakje plaats. Door het dorp, dat er van boven heel anders uitziet, naar de jungle aan de bewoonde kant van de rivier! Er lopen naar mijn idee veel olifanten met toeristen en het is niet eens hoogseizoen. Gelukkig zal het nut van het aantal zich gedurende de rit bewijzen. De groep olifanten verspreidt zich namelijk en de drijvers houden elkaar op afstand van ontdekkingen op de hoogte.
Het resultaat is verbluffend ofschoon ik met deze rit mogelijk erg veel geluk heb. Wij zien tientallen herten van drie verschillende soorten, gevlekte hert, blaffend hert en het samba hert. De laatste wordt erg groot en is de hoofdmaaltijd voor de tijger. Deze niet, die zit vast in de modder helaas en zal later wel gered worden, of opgevreten.
Nog belangrijker is het feit dat wij de dieren van heel dichtbij kunnen bekijken zonder dat zij vluchten. Dieren kunnen namelijk niet combineren en kijken alleen naar de olifant die zij als ongevaarlijk herkennen. De mensen op de rug begrijpen ze niet.
Maar dan komt de verrassing, moeder en jong neushoorn liggen nog te rusten onder de struiken. Alle olifanten met toeristen verzamelen zich om het stelletje dat rustig blijft liggen. Flitslichten als bliksemschichten deert hun niet en pas als één van de drijvers zijn olifant dichterbij brengt staan zij op en kunnen wij de dieren in volle pracht bewonderen. Je weet niet wanneer je moet stoppen met fotograferen. Even later nog weer een andere en weer later, als onze olifant zich van de rest verwijdert, mag ik de laatste twee exemplaren ontdekken.
Nog is de gouden ochtendstond niet ten einde. Bij de basis aangekomen stap ik over op de naakte olifantenrug vlak achter de drijver en vertrekken wij richting rivier. Voor de balans knijp ik de bilspieren stevig samen en mij kanoskills doen de rest. De drijver geeft aan dat ik hem goed om zijn middel moet vasthouden maar net weer ff te klef. Ik volsta met een stevige greep op zijn kietelspieren.
Bij de rivier verkleed ik mij met een net ietsje te klein handdoekje en ga te water. Op de olifant gezeten wordt ik met een lichte zoutoplossing van alle kanten besproeid tot groot vermaak van mijzelf en de toeristen op de kant. Een Zweeds koppel dat ik benaderde voor foto’s zei al “ja, ik wil” voor de vraag was uitgesproken. De olifant rolt nog wat heen en weer en ik erop en eraf en na een halfuurtje houden wij het voor gezien. Een ongelooflijke ervaring zeker in het licht van de waarschuwingen die je telkens krijgt om vooral niet te dicht bij de olifanten te komen. Met het uiterste puntje van zijn slurf geeft de olifant mij nog een stevige handdruk en de tussenkomst van de drijver voorkomt dat ik voortaan links moet schrijven.
Nog is de pret niet over en die middag gaan wij per kano naar het olifantenfokcentrum. Ik kan het niet laten en krijg even later de peddel ter hand om de boomstamkano zelf te varen. Onderweg een traktatie van tientallen krokodillen waaronder de ghardialkrokodil. Een zwaar gespecialiseerd exemplaar met een bek van enkele miljoenen jaren oud die speciaal voor de visvangst is ontwikkeld. Op slechts twee meter gaan wij aan enkele soorten voorbij maar die van vier meter op ietsje meer. Honderd meter na de laatste krokodil staan mannen in het water te werken.
Op weg naar het hotel lopen wij door een opbesmet stukje dorp en Sanjay die iedereen kent wordt door een jonge dame uitgenodigd. Nu krijgen wij ook de kans zo’n hut van binnen te bekijken. Wonderlijk hoe weinig deze mensen bezitten.
Nauwelijks binnen krijg ik mijn tweede huwelijksaanzoek. Deze is gelukkig rijper (20 jaar) maar weer probeer ik uitteleggen dat Els thuis op mij wacht en ik niet naar bruiden opzoek ben. Allemaal geen bezwaar en ook de leeftijd niet, wie zegt dat vrouwen geen jagers zijn? Met de vertaling van die prins op zijn witte buffel heeft Sanjay duidelijk moeite en ondertussen vloeit het huisgemaakte bier rijkelijk. Naast de volledige familie verschijnen ook Amma en Buba (grootvader en grootmoeder) ten tonelen en geven de aangenomen dochter enig support. Na het eten van Dal Bath, met kip en één echt pilsje, ik mocht alles betalen, vertrekken wij richting hotel. Buiten in het veld staat een soort duiventil dacht ik maar dat is de slaapplaats voor Buba als de oogst bijna rijp is. Hij mag dan opwachtslapen voor als de neushoorns komen. Wat dat mannetje dan wil uitrichten is mij een raadsel.
Onderweg nog langs een vriend van Sanjay waar hij een vette joint rolt. De moeder van zijn vriend heeft enkele jaren geleden verstijfd aan de grond genageld gestaan oog in oog met een tijger. Eerder in dat stukje dorp heeft hij al een huis aangewezen van een oude man die het buitenslapen als diner voor de tijger eindigde. Wat ik al zei, de echte jungle.
Stoned als een garnaal gaat Sanjay aan mijn zijde terug naar het hotel waar vragende blikken ons op wachten.
Tot later!
-
04 Februari 2010 - 18:29
Joost:
Hoi Nico,
Mooie boswandeling! ( een vorm van gunnende jaloersheid )Snel door de highlight gescrold, leuk verhaal weer! -
04 Februari 2010 - 18:33
Je Zusje:
niet de eerste maar we blijven wel in de familie. nu ga ik eerst even lezen.
dikke kus je zusje -
04 Februari 2010 - 19:53
Norbert-Jan:
Super ervaring weer - hoe laat gaat de trein, dan kom ik vanavond nog :)
-
04 Februari 2010 - 20:38
Karin:
Schitterend!!
Liefs,
Ka -
04 Februari 2010 - 20:50
Pim Van Eeden:
Prachtige foto's!; hoezo olifant wassen?
Je bedoelt zeker Nico wassen!
Ik krijg het er koud van in de vorst hier! -
04 Februari 2010 - 21:41
Jean:
Hallo Nico,
Wat een tocht weer! Ik zat te bedenken, dat ik het al heel stoer vind als ik op zaterdagochtend om een uur of zeven bij station Wormerveer sta om met een ploegje van de vogelwacht in Friesland ganzen te gaan bekijken. Nou, niet stoer dus, maar overigens ook heel mooi! Het staat in geen enkele verhouding tot die reis van jou, maar verschil moet er zijn (zegt men). Over verschillen zul jij na je reis heel veel kunnen vertellen. Die foto met die neushoorn, omringd door olifanten met toeristen op hun rug is in dit verband een schitterende prent: een plaatje met meer tegenstellingen in beeld kun je je bijna niet voorstellen. En dan te bedenken, dat wellicht de helft van die mensen op die olifanten-ruggen zichzelf ook nog beschouwen als min of meer ontdekkingsreiziger! Maar dat doet overigens niets af van de pracht aan natuur die je daar ziet en beleeft.
Een mededeling vanuit de veldploeg: zaterdag 10 april gaan we afscheid nemen van onze ploegbaas. Als je tegen die tijd terug bent, dit in je agenda zetten.
Groet,
Jean
-
05 Februari 2010 - 09:33
Je Zusje:
Hé broertje wat die krokodille betreft, was ik toch wat stoerder. Ik ging ermee op de foto, in mijn naïviteit.
Maar broertje ik zou best even met je mee willen trekken. Kunnen we geen tussen stop maken als we naar Z-A gaan.
Je komt toch wel weer terug naar ons, want volgens mij heb jij het veel te veel naar je zin.
Lieve broer, lekker blijven genieten, dat doen wij ook van je mooie verhalen en je prachtige foto's.
we houden van je kus
je zusje -
05 Februari 2010 - 12:49
Ans En Cor:
he nico
hierbij de email van wim en fiet
wever36@xs4all.nl
tot de volgende keer,
groetjes van ons -
05 Februari 2010 - 16:03
Wim En Fiet:
Hoi Nico,je maakt toch wel een heleboel mee he!
Je bent toch wel een ontdekkingsreiziger.Prachtige verhalen weer.Denk je een beetje om al die krokodillen!doodeng hoor.en dan nog op zo,n olifant BRRRR ik moet er niet aan denken.Daarom komen we maar niet!Alleen wim zou wel graag die exotische vogels willen zien!Nou Nico tot het volgende verslag maar weer,we kijken er naar uit hoor.Met groetjes van wim en fiet. -
05 Februari 2010 - 18:15
Yvonne:
he Tarzan
wat en verhaal geweldig! alsof ik met je mee reis .
ik zag het gewoon voor me.
maar ik ben niet zo stoer.
blijf vooral schrijven
heel veel plezier.
dikke kus Yvonne
-
05 Februari 2010 - 20:05
Jaap :
Hallo Nico,
Vergis ik me nu of heb je nog wat dagen bijgeboekt. Ik dacht dat je laatst binnen de 100 dagen terug zou zijn en nu staat de teller er weer boven. Ik kan me indenken dat je er nog niet genoeg van krijgt. Wij hebben weer genoten van je verslag “een mins ken wat metmaakn”. Volgens mij zit je op die ene foto op een stenen of bronzen fontein in de vorm van een olifant, dat beest is veel te mooi opgemaakt om echt te kunnen zijn.
Helemaal met Jean eens v.w.b. die kring van olifanten om de neushoorn.
Gharial noem je in het Nederlands gaviaal, komt vooral voor in de Ganges. Hier nog een paar schrijfwijzes/namen (uit Wiki-Engels):
The gharial (Hindi : , Marathi : Susar) (Gavialis gangeticus), sometimes called the Indian gavial or gavial, is one of two surviving members of the family Gavialidae, a long-established group of crocodile-like reptiles with long, narrow jaws. It is a critically endangered species. The gharial is one of the longest of all living crocodilians.[1
Er staat ook dat ze volwassen mensen niet zullen aanvallen, dus misschien was het niet zo riskant dat die mannen een honderd meter vanaf de krokodil stonden te werken. Toch zou ik dat niet graag willen proberen. Je weet maar nooit.
Doe niet al te gevaarlijk, tot in het W&J veld,
-
07 Februari 2010 - 08:21
Fam.Maas:
Hoi Nico het weer genieten van al die spannende verhalen.Al kon ik maar een dag met je mee dan was ik al tevreden.Hele mooie verhalen om die eens te vertellen bij de oudleden van de brandweer.Geniet de volgende dagen nog maar volop. -
08 Februari 2010 - 14:13
Ingrid :
Hoi Zwager. Even dacht ik dat ik in een tv uitzending zat van Spoorloos. Dat zijn meestal zoektochten in arme dorpen in Aziatisch landen dat trouwens, naast de armoede, de meest prachtige landschappen laat zien. Maar nee, het is mijn eigen zwager die daar rondtrekt!! Nico, ik vind het fantastisch wat je meemaakt en vooral hoe je het beschrijft.Ga zo door want dat hoort nu eenmaal bij je. Liefs, Ingrid.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
