Nepal rondje Langtang Himalaya

Verkorte versie; Ik maak een lang gewenste bergwandeling, en nog wel 14 dagen in de Himalaya van Nepal!
Deze is dan misschien wel erg lang maar er is zoveel te vertellen. Ook schrijf ik dit voor mijzelf en om aan het einde van mijn reis de verhalen, foto’s en jullie reactie in boekvorm te kunnen bestellen.

Na een vertraging van drie kwartier voor de taxi en een uur op het vliegtuig ben ik op weg naar Nepal. Aan de rand van een enorme bult in het aardoppervlak steken als een kam witte pieken in de lucht die hun weerga niet kennen. Daartussen liggen bergen als plooien in het aardoppervlak met zilveren strengen van water daartussen. De nevel daarboven neemt toe naarmate wij Nepal benaderen. De terrasbouw ligt als schuin afgeschuurde ruwe planken onder mij

In Kathmandu laat ik mij weer een hotel aanprijzen op het vliegveld. De Tamel van Kathmandu is moeilijk te doorkruisen en daar wilde ik naartoe. Zonder straatnamen en een wirwar van straatjes met zich herhalende vormen van nering die de herkenbaarheid van elke plek in de weg staan. Het hotel voldoet.
Het verkeer is een chaos en rijdt ook weer links maar heeft meer empathie dan in China. Moest je daar altijd springen hier is iedere beweging gedoemd tot een catastrofe en ter compensatie lossen problemen zich op als je gewoon blijft stil staan.
In het begin leek de claxon minder in frequentie, volume, tijdsduur en stress. En dat is nog zo, alleen beïnvloeden de grote aantallen motoren het gemiddelde aanzienlijk in negatieve zin. De meeste straten in de Tamel zijn één auto, twee voetgangers en één motor breed en er is géén eenrichtingsverkeer. Met auto bedoel ik dan de klein Suzuki Maruti. Nooit van gehoord? Hier jeukt het er van en moet, aan de staat van de auto’s te zien, al honderd jaar bestaan.
Alles is verder ook in overtreffende trap t.o.v. China, het Engels, de vuiligheid, de improvisaties, de nering en de schoonheid van de vrouwen. Ook de kwaliteit van de elektravoorzieningen laat zwaar te wensen over en hapert twee maal per dag. Stap je een gezellige eettent binnen met kaarslicht zit je plotsklaps onder luid gejuich van de eigenaren in oogverblindend neon.
Als je een vraag stelt schud men nee ook als ja bedoeld wordt. Niet zoals dat hoort met de kin van rechts naar links maar door het hoofd rond de denkbeeldige as door het puntje van de neus heen en weer te draaien.

Slenterend door de straten zie ik al dat moois en houd mij bezig met marktverkenning en het organiseren van een trekking door de Himalaya. Speel een spelletje “Tigergame” met een paar locale en heb weer eens knappe koffie met appeltaart. Wordt bij het bespieden van een bruiloft, als wolf in schaapkleren, voorgesteld aan de bruid en een maaltijd aangeboden. Gelukkig kom ik er op tijd achter dat het erg spicy is en mag, zonder te beledigen, bedanken.
Ik ontbijt met studenten in schoolkleding en probeer foto’s te maken maar niets is echt leuk alleen maar smerig.
Dus sta ik een half uur te genieten van de chaos op een klein verkeersplein en mijn bronchiën te bevuilen. Met groot vermaak aanschouw ik de pogingen van auto’s, motoren, riskjas, fietsers en voetgangers om hun weg te vervolgen terwijl twee autobussen zich ook nog in het strijdperk werpen. En werkelijk………….het lost zich vanzelf op terwijl de agent met handen in de zakken toekijkt.
Boven de huizen zweven enkele tientallen (rode) wouwen. Had ik eerder al eens vermeld dat deze vogels in de middeleeuwen een soort aasgieren waren, dan kan ik nu vertellen dat zij hier niet van de honger zullen omkomen. Alleen al de rivier die Kathmandu doorkruist, de Bishnumati, is een ware vuilnisbelt waar varkens en kraaien hun kostje bij elkaar schrapen.

De volgende dag, samen met gids en drager, op weg voor mijn trekking. De chaos bij het vertrek laat zich niet omschrijven en na drie wisselingen van bus zitten wij eindelijk in de juiste, de eerste dus! Met een claxon als van een kermisattractie vertrekken wij. Enkele jonge bediende op en in de bus geven klopsignalen als iets wel of niet kan. Het geheim van deze morse heb ik in de acht uur durende rit niet kunnen ontrafelen. Verder zorgen de knapen bij het oplossen van allerlei schijnbare problemen voor zoveel hectiek dat de problemen zich uit zichzelf hebben opgelost voor hun gemoederen tot bedaren komen.
We rijden een soort van “off the road” over en langs stenen die niet meer belangrijk lijken als je de afgronden ziet. De bus met 36 zitplaatsen wordt met het dubbele bevolkt. Als sardientjes in een blik zitten wij op en in elkaar en op het dak. Drie personen op twee zitplaatsen is gewoon en de bus vult zich met een vochtige warme mensen damp en gelukkig ook met mooie studentes. Voor het maken van foto’s heb ik nauwelijks de ruimte maar het lukt mij enkele keren. Het is een prachtige rit met allerlei pittoreske taferelen en mooie mensen. Ik heb echt het gevoel dat ik aan het reizen ben!
Had ik in Tibet onze chauffeur, op een wat al te brutale roep om versnaperingen, al afgestraft met een Fisherman’s friend, hier heeft een herhaling het zelfde effect. Wanneer ik mijn reisgenoten een snoepje aanbied steken twee brutale onderwijzeressen hun hand onder mijn neus………….ja, ja meiden, sterk spul hé.

Op de plaats van bestemming brengen wij de nacht door en maken kennis met diverse mensen met een vergelijkbaar doel en die wij dus ook herhaaldelijk gaan tegenkomen. Onder anderen een Frans echtpaar waarvan de man mij weet te vertellen dat ook viagra uitstekend werkt bij hoogte ziekte. Het is een aardig idee om over de ontdekking hiervan eens na te denken.

Als de toch begint ga ik als een feodaal heerser op weg met gids Anthor (28 jaar) en drager Dipok (21jaar). Om halverwege de dag tot de ontdekking te komen dat ik mijn buidel met paspoort, creditcard en een aanzienlijke hoeveelheid geld in het hotel heb achter gelaten. Mijn grote schrik wordt door de mannen en de restauranteigenaar, waar wij zojuist geluncht hebben, uitstekend opgevangen. De rest van de dag breng ik door met lezen en wachten tot de mannen terug zijn met mijn spullen. Ruim 4 uur later is mijn probleem opgelost.

De volgende dag zetten wij de tocht voort door een prachtig oerbos. Niet dat ik precies weet wat een oerbos is maar volgens mij moet dit het wel zijn. Allerlei bomen waarop de mossen dik zijn aangezet, waar varens en andere parasiterende planten als draperieën langs takken en stammen afhangen. Grote vetplanten die tegen de steile hellingen groeien afgewisseld door grote bundels grassen soms met witte pluimen als pampagras. Rododendrons zo groot als bomen en het onvermijdelijke bamboe. Onder overhangende rotsen zijn tal van beiennesten te zien die een welkome bron van inkomsten betekenen voor de locale bevolking. Langs fragiele touwladders dalen zij ‘s nachts af om de honing te oogsten.
Op het golvende pad komen wij jakken, ezels en geiten tegen met hun hoeders die al of niet met succes de dieren langs ons gezelschap loodsen. We zien diverse vogels waaronder een adelaar en schimmen van een troep apen.
Een boer die worstelt met zijn weerbarstige jak ziet aan mij direct dat ik uit de klei getrokken ben en nodigt mij uit een handje te helpen. Zo loop ik tot de volgende slaapplek met stok en gefluit tussen mijn tanden, het moet natuurlijk professioneel lijken, het rund op te jagen.
Ons pad wordt gemarkeerd door beurtelings hoge walkanten, diepe dalen, schuine beboste hellingen, enorme met mos begroeide stenen waar wij lang of onderdoor lopen en dito omgevallen woudreuzen.
De jungle veranderd met het stijgen van het pad. Het groen verdwijnt om plaats te maken voor het bruin. Loofbomen verworden van dennen tot struiken tot doornige pollen. Beekjes hangen als zilverdraad tussen de rotsen. We passeren kloven en riviertjes met allerhande bruggetjes. Van stapstenen tot boomstammen bedekt met platte stenen tot hangbruggen tot betonnen bouwsels.
Gelijk met het toenemen van het zicht neemt ook de koude toe. De bulderende rivier, wiens pad wij al vanaf de start volgen, heeft met ijs aangezette oevers. IJswatervallen hangen aan de rotswanden. Wij lopen het panorama binnen van de besneeuwde pieken van de Himalaya.

Wij lunchen of dineren afwisselend bij kaarslicht of een acculamp in een van de talrijke restaurantjes die wij op onze weg tegenkomen. Eén kachel verwarmt het vertrek waar gegeten wordt en in de keuken staat een stenen oven met drie gaten. Aan de voorzijde een voor het hout en bovenop twee voor de pannen die doormiddel van een soort wokbrandervlamsysteem tot kookpunt worden gebracht.
De menukaart is in het hele gebied gelijk met uitzondering van de prijzen die gelijke tred houden met hoogte. Je kunt kiezen uit rijst, pasta, macaroni, momos, omelet, pizza, chowmein en spaghetti in de variaties ei, groente, kaas of gemixt. Alleen de soep heeft een eigen variant. Aan het einde van de trekking komt het menu mij de neus uit en weet ik van gekkigheid niet meer wat ik bestellen moet.
We slapen in ijskoude vertrekken met sokken aan in de slaapzak onder een dikke deken en gorden ons het mummie hoofdeinde om de kale kop. De douche bestaat uit een emmer warm water met kannetje om je te begieten. Soms hangt die emmer aan een balk en ga je onder het kraantje staan.
Het woord hotel en restaurant is een wat overtrokken beschrijving voor van houtenplanken en glas opgetrokken gebouwen met wat stenen uitzonderingen waar warm stromend water een uitzondering is en koud alleen als het niet vries. Met voorspelbare resultaten voor het toilet.

Dag vijf, we gaan voor de grote uitdaging. Na een ontbijt van porridge, dat het beste te beschrijven is als betonspecie, en brood gaan wij op pad. De bepakking is teruggebracht tot het hoogst noodzakelijke en de rest is in het hotel achtergelaten. We gaan voor de beklimming van de Cherko Ri een monster met het verleidelijke uiterlijk van een grillige chocoladetaart en 4984 meter hoog. Dat is dus circa 170 meter boven de Mont Blanc. We starten weliswaar op 3800 meter maar dat hebben we dan ook al lopend bereikt vanaf 1633 meter.
De tocht is een werkelijke uitdaging. Het zuurstof gehalte licht tussen de 60% en 53%. Eerst circa 1,5 kilometer redelijk vlak en dan circa 2,5 kilometer omhoog. Wij kruisen een rivier zonder brug, zoeken een geschikte plaats waar de stenen op enkele sprongafstanden van elkaar verwijderd zijn. Ter onderzoek smijt ik een steen op het ijs en de waterspatten hechten zich als bevroren knopen aan mijn jas. Het pad gaat over grindpaden, keien, paden met kiezels gemiddeld zo groot als mannen vuisten. Soms voert de tocht over de toppen van manshoge rotsblokken en zelden over een zandpad. De voet staat onophoudelijk in een hoek van 45° ten opzichte van het onderbeen. Ik loop in gestaag tempo goed lettend op mijn techniek om zo min mogelijk energie te verspelen en daarom vaak ruim voorop. Ik wacht op voor mij geschikte uitzichtpunten op de mannen die mij met een eindsprintje toch nog voor zijn en als eerste op de top aankomen.
Het uitzicht is de beloning en zeer de moeite waard zoals het filmpje in mijn blog wel laat zien. Als hoogste punt in een dal biedt de Cherko Ri uitzicht op een panorama van zeer bekende besneeuwde toppen. Het zwart van de rotsen daaronder en daartussen wordt door een dun laagje poedersuiker prachtig grijs. Het weer is kristalhelder en op de top van Langtang Lirung (7225 meter) balanceren gevaarlijk grote plakken ijs. Herhaaldelijk vallen sneeuwlawines naar beneden zonder daarbij ernstige schade te berokkenen. Op de berghellingen onder de toppen liggen bruin-zwart gekartelde rotsformaties als staarten van prehistorische monsters tussen tongen van zand als mega klimduinen. De rivier in het dal vormt een glinsterende delta. Door de felle zon en de zeer geringe wind is het goed uithouden. Toch komt er een einde aan ons verblijf aan de top en wij keren terug naar Madurodam.
De jonge honden zijn snel en ik houd ze nauwelijks bij. Als berggeiten huppelen wij naar beneden. Over de manshoge rotsblokken waar iedere misstap eindigt in een acrobatische houding tussen het graniet. Verder langs eerder beschreven paden en steile hellingen waar diezelfde misstap zorgt dat je in een fractie van de tijd beneden bent gelijk met een paar ton grind. Met zwabberbenen kom ik in het hotel aan en de rest van de dag voel ik mij zo fit als een hoentje.

In het hotel op deze plaats blijven wij twee nachten. De avonden zijn gezellig met diverse toeristen. Er wordt geschaakt, gekaart, getigergamed, en ’s nachts lijkt het of je allemaal naast elkaar ligt door de dunne wanden met kieren. De bevroren waterleiding zorgt in het volle hotel voor taferelen die ik speciaal voor Jean niet meer zal beschrijven.

Onze tocht gaat voort. Voorlopig over een al begaan pad tot het moment dat wij afbuigen naar Kathmandu. De tocht is weer prachtig, misschien wel om dat hij daalt en je inmiddels heb leren kijken naar deze nieuwe natuur. De vogels zijn talrijk en ik zie er vele, zelf een kolibrie. Een gesprek met een bewoner leert dat er ieder jaar nieuwe vogels bijkomen en de arenden juist verdwijnen. Door de klimaatverandering trekt de natuur dus ook omhoog.
Er zijn erg veel verschillende vlinders te zien. We komen vijf groepen apen tegen van twee verschillende rassen en een klein soort eekhoorn. Wat opvalt, is de korte kritische afstand van alle dieren waardoor ze zelfs zonder verrekijker goed te bestuderen zijn.

Een verzoek aan twee met hout beladen vrouwen om een foto leidt ertoe dat ik eerst een paar kilometer met een vijf kilo zware hamer loop te slepen. Na veel gekheid krijg ik eindelijk de foto. Hoop maar dat ik hem thuis nog net zo leuk vind als nu.
Onderweg raak ik in gesprek met een man die samen met zijn twee paarden allemaal vol geladen is met brandhout. In dit natuurgebied heeft men één maand de tijd om brandhout voor de winter te verzamelen. Daarna is het zwaar strafbaar.
Eén van de paarden is lui en mijn dienst wordt gevraagd. Ik duik in het struikgewas en als een ware paardenfluisteraar weet ik het knol op het juiste pad te brengen. Dit schept een extra band en wij keuvelen verder. Van zijn drie kinderen zijn de oudste twee in Karthmandu op school door sponsoring van twee buitenlandse echtparen. Voor zijn derde is hij nog op zoek. Later word ik in een ander gesprek met een man rechtstreeks gevraagd als sponsor voor zijn kinderen op te treden.

Dit is schijnbaar de prijs die je betaald als je in goedkope landen op reis gaat. Ze zijn niet voor niets goedkoop en iedereen wil wat van je. De één je schoenen of je handschoenen, de ander de mascotte van je rugzak, weer één geld voor een foto of sponsoring voor de opleiding van hun kind. Het laat je niet los maar je kunt onmogelijk aan al deze verzoeken voldoen. Ik bedenk mij dat ik vanaf thuis al diverse dingen doe en deed en hier het hoogst noodzakelijke.

We lunchen, drogen de was en laden onze apparatuur op terwijl er naast ons een huislijk tafereel zich in de buitenlucht afspeelt. Moeder wordt ontluisd en het haar gevlochten door dochter terwijl anderen bezig zijn ruwe wol op te winden tot knotten vanaf een onbekend voorwerp. Met een soort tol wordt wol gesponnen. Vader houdt de spelende kinderen zoet en maïs wordt uitgespreid over een mat om te drogen.
Een Duitse geeft als vrijwilligster in deze plaats les op een schooltje en ik maak een foto. Bij het tonen van het resultaat wordt ik door de klas bedolven en laat onder afkeurende blik van het lerarenkorps de Duitse met een chaos achter.
Een ritmisch geklop dat constant op de achtergrond aanwezig was komt van een ouderwets dorsend drietal diep in het dal onder ons. Dat de klap telkens gelijk met het geluid valt doet vermoeden dat het drietal op driehonderd meter afstand staat en hun ritme precies één slag per seconde is.

De tocht blijft mooi en zeer wisselend door bossen en bergen. Het woud is wat doorzichtiger en de bergen kleurrijk ondanks het najaar. Diverse mossen, grassen en planten blijven kleur geven. Een gamma van bruinen met graniet zwart, okergeel, lichtend groen, bordeauxrood en natuurlijk hier en daar sneeuwwit.
’s Nachts is het niet warm te krijgen en keer ik beurtelings op de buik en de rug om deze delen te verwarmen.
Overdag passeren we diverse heilige meren en twee passen van 4165 en 4610 meter hoog. De kou neemt toe en de wind is snijdend. Een klein soort knaagdier lijkt het hier nog uit te houden en rent razendsnel heen en weer (om het warm te krijgen denk ik).
Op de top moet ik naar een toilet zonder deur en deze heeft de opening rechtstreeks op de snijdende wind gekeerd staan. Het kippenvel op mijn billen voelt als schuurpapier korrel 80 en over de rest valt niets eerbaars meer te vermelden.

Wij besluiten voor een ander pad waarmee wij twee trajecten in één keer afleggen. Het pad wordt niet veel gebruikt en passerende toeristen zijn dus uitgesloten.
Het wordt een moeilijk en spannend pad. Door landverschuivingen is soms geen pad meer te zien en terugkeren komt in ons vocabulaire niet voor. We passeren kliffen waarachter geen pad mogelijk lijkt, en toch is het er dan, stijl omlaag! Een enkele keer moet met handen en voeten worden geklommen. De steile helling naast het pad maakt dat bij een misstap je laatste geluid “plof” is vooraf gegaan door één lang dokters verzoek als deze het achterste van je tong wil zien.
Het is ruig, stijl omhoog maar ook stijl omlaag. Mijn kuitspieren tokkelen een flamenco en mij dijen transformeren tot apenbenen. Er zijn afgronden waarbij zelf een steenbok een kruisje slaat. Eén maal maak ik een misstap doordat gruis op een steen aan de rand van het pad (de verkeerde rand) mijn voet laat wegglijden. Met een katachtige beweging sta ik weer op het pad, Dipok, achter mij, staat de adrenaline stoot even te verwerken terwijl ik grijnzend zeg “grapje!”.
We lopen steeds met onze hoofden in de wolken, letterlijk en figuurlijk. Helaas dus geen uitzicht, wat prachtig moet zijn geweest. Onze stemmen klinken als in een holle ruimte. De wereld is klein maar de dieptes niet. Na 5 van de totaal 7 uren over dit pad komen wij op de plaats van bestemming. Volgens de mannen zijn wij het sterkste team dat op dat ogenblik in Lang Tang rondloopt en ieder op zijn beurt voegt daar wat superlatieven aan toe. In navolging van al die spelletjes Tigergame dat wij onderweg gespeeld hebben heten wij verder “Tiger Team”.

Omdat wij het einde van de tocht naderen gaan wij voornamelijk naar beneden. Door onze hoogte stage overmoedig geworden huppelen wij met boksers pasjes over de enorme keien en twee meter diepe greppels naar beneden. Geschatte wandeltijden worden gehalveerd en soms moet ik even stoppen om niet te vergeten ook van de omgeving te genieten.
Van de bergen komen wij weer in het woud en de hoenders vliegen ons om de oren en nog veel meer mooie vogels waaronder een gier. Vervolgens komen wij tussen de terrassenbouw met allerlei leuke kleine dorpjes met voor het eerst de traditionele bouw met grasdaken, boeren en alles wat daarbij hoort.
We overnachten in een hotel met wat mankementen. Zo ga ik onder de douche na een dag hard werken, trek ik de hele waterkraan uit de muur. Gelukkig is de waterdruk op deze hoogte niet al te sterk dus weet ik de zaak op eigenkracht te herstellen. Het slot van mijn kamer voldoet ook niet en met een beetje handigheid draai ik het hangslot om de sluiting en open de deur. Als ik mijn beklag doe is het antwoord “oh maar dat doet u verkeerd, zal het wel even voordoen”. Met zijn vieren lopen wij naar boven en jawel hoor mijnheer heeft een andere constructie……twee hangsloten. Ik bekijk het even, draai wat aan de twee sloten en open de deur weer zonder sleutel. Even is het stil en vervolgens slepen wij mijn bepakking naar een andere kamer.

De laatste dag lopen wij door een nieuw natuurgebied “Shivapuri”. Eén groot dicht en groen bos met enorme varenstruiken waar wij vaak over uitgesleten paden lopen met als gevolg dat de wanden soms tot twee en een halve meter omhoog rijzen en over het pad hellen.
In een moment van jeugdige onbezonnenheid besluit ik mij aan de bovenkant van zo’n helling te verstoppen tot de mannen voorbij komen. Gezellig keuveld lopen zij onder mij door waarna ik mij met de kreet “tigeeeer teeeaaam” vlak achter hun naar beneden stort.
Zoooooooo jammer dat ik dit moment niet heb kunnen vastleggen!!!!!!!!!!!!!!
Dipok draait op één been om en maakt een afwerende beweging met wat hij aan ledematen over heeft. Santha springt werkelijk de lucht in met een halve draai en zoekt bescherming door zich aan Dipok vast te klampen. Alle drie lachend staan wij bij te komen. De mannen werkelijk met bonzend hart en een blik in de ogen van “wat flikt die ouwe gek nu weer”. De rest van de tocht zijn zij licht paranoïde.

Als wij uiteindelijk naar het hotel in Kathmandu terugkeren, geniet ik van de autostoel, de eerste comfortabele stoel in 14 dagen. Heerlijk vind ik het om alles om mij heen te zien bewegen zonder dat zelf iets voor te hoeven doen.

Bijzonder op deze tocht was nog dat alle mensen ondanks het keiharde en basale leven in de bergen, de druk van het toerisme, zo aan het einde van het seizoen en met die enorme winterhardheid nog altijd zo vriendelijk zijn. Daardoor krijg je van hun altijd een warme handdruk, letterlijk en figuurlijk.
Tot later!